Ι am a travel girl, άι τράβελ ράουντ δε γουόρλντ... Νιανιανια. Το θυμάσαι; Το όνειρο κάθε χαζογκόμενας στα δεκαέξι, που θέλει να γυρίσει τον κόσμο. Και τι γίνεται όταν αρχίζει να πληρώνει η ίδια αυτές τις "βόλτες", με κάθε υλικό ή πραγματικό τίμημα;
Αν έχεις συνηθίσει από νωρίς τους αποχαιρετισμούς αποκτάς μια στοιχειώδη ανοσία, αρκετά χρήσιμη για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, που δεν προλαβαίνεις να κουνάς μαντίλια. Μ' αυτή τη λογική, θα 'πρεπε να μισώ τα αεροδρόμια κι οποιοδήποτε μέρος αποπνέει φυγή. Κι όμως τα λατρεύω. Θα μπορούσα να παρατηρώ για ώρες αυτό το μείγμα εθνικοτήτων, τα αδιάφορα γρήγορα βήματα, τα καλοραμμένα ταγιέρ, τις βιαστικές αγκαλιές, τις samsonite στους ώμους των σακακιών, τα βουρκωμένα φιλιά, τα χαμόγελα των ζευγαριών με τα εισιτήρια για την προσωρινή γη της Επαγγελίας. Και δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ταξιδεύει κακοντυμένη ή απεριποίητη. "Μα γιατί να κάνεις μπάνιο, αφού θα μπεις στο καράβι;" Σιγά μην κάθεσαι να εξηγείς κάθε φορά πως ακόμη και η πιο απλή μετάβαση, το πιο ανούσιο ταξιδάκι είναι δώρο στον εαυτό σου, μια μικρή προετοιμασία ντυμένη με το αγαπημένο σου πουλόβερ. Φιλικές και οικογενειακές διακοπές, βόλτες "αναψυχής", μετακομίσεις. Σπάνια έβγαζα ανακοινωθέν ή ζητούσα από κάποιον να με συνοδέψει, μ' άρεσαν οι εκπλήξεις. Ίσως γιατί η πιο παιδιάστικη, ρομαντική φαντασίωση ήταν ανέκαθεν το χαμόγελο ενός προσώπου που δεν περίμενα ποτέ να δω στην έξοδο των Αφίξεων ή στην προβλήτα του λιμανιού. Κι όταν η φαντασίωση δίνει τη θέση της στην πραγματικότητα, οφείλεις να τιμάς την παρουσία με "τα καλά" σου. Να εκτιμάς πάντα όσους σε περιμένουν απροειδοποίητα σε εικονικούς ή πραγματικούς σταθμούς. Κι αν δεν ξέρεις το λόγο, θα στον μάθουν εκείνοι.
"Μου 'χει λείψει η Αθήνα"
"Είσαι καλά; Μήπως έχεις πυρετό;" η αντίδραση των εχόντων γνώση.
"Άντε έλα πια! Παράγινε το κακό εκεί κάτω..." η αντίδραση κάποιου που σε γνωρίζει ελάχιστα.
Straight to the point, αγαπητέ... Παράγινε, όντως.
Ναι λοιπόν! Από πότε η παραδοχή έγινε ντροπή; Μου έλειψε αυτή η κωλόπολη. Μίζερα πρωινά που σφραγίζονται με αόρατα ηλιοβασιλέματα, για να καταλήξουν σε πολύβουες νύχτες, υπέροχους πολύχρωμους εφιάλτες με άγνωστη κατάληξη και χωρίς βιβλιαράκι οδηγιών. Μου λείπουν όλα.
Ένας πιτσιρικάς στο λεωφορείο του αεροδρομίου, κάθε του κίνηση ανεπαίσθητη χορογραφία. Στρίπερ άρτι αφιχθείς απ' τη Μολδαβία όπου έκανε έκπληξη στην κοπέλα του, επιστροφή νικητή και ηττημένου. Σε κερνάει μισό πακέτο τσιγάρα στο Σύνταγμα όσο περιμένεις να έρθουν να σε μαζέψουν, παρέα με ιστορίες που αδιαφορείς για τα ποσοστά αληθείας τους, και λίγες μέρες μετά σε προσκαλεί στη Βαρκελώνη, βρήκε δουλειά για τη σεζόν. Αυτό ήταν το "καλημέρα" της βόλτας μου, πριν τις ματάρες του Αντώνη. Η κοπέλα που ήρθε απ' τη Βόρεια Κορέα μόνο για την συνέντευξη της Εmirates, με το αψεγάδιαστο ντύσιμο και το ακόμη πιο αψεγάδιαστο ειλικρινές χαμόγελο που σου φτιάχνει τη διάθεση. Το χάδι της Έλλης στην πλάτη μου, το πιο ισχυρό παυσίπονο που απελευθερώνει τους μυς και το μυαλό από κάθε αρνητική σκέψη. Ο άστεγος που ταίζει τα περιστέρια στον Εθνικό χωρίς περίεργα κι αδιάκριτα βλέμματα, όσο εσύ προσπαθείς να φωτογραφήσεις ένα πανέμορφο "κάτοικο" του κήπου που μοιάζει με χελιδόνι. Το γέλιο της Κυριακής, ειδικά όταν προηγούνται γουρλωμένα βλέμματα έκπληξης. Ο τρόπος με τον οποίο τονίζει τις φράσεις ο Θάνος όταν τον πιάνει το ενθουσιώδες του. Ο μπορντώ και οι κόκκινοι τοίχοι που έβαφα στο σπίτι στην Άρνης. Το "ματάρες μου!" της Βασούλας, όταν σπάνια μιλάει πια, πόσο μάλλον κανακεύει. Ακόμη και ο χλέμπουρας με το κουστούμι που ήρθε να μου αφήσει την κάρτα του για να του τηλεφωνήσω, με ντροπαλά οξφορδιανά αγγλικά Ηρακλειώτη, επειδή έπιασα την κουβέντα με κάτι Ιταλίδες στο μετρό και με πέρασε για ξένη, ή ο τύπος που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο και με ζάλιζε με μαλακίες για το πόσο γραφτό θα ήταν να ξανασυναντηθούμε. Το "καληνύχτα" της βόλτας μου. Αυτά τα μικρά πραγματάκια που δεν θα συνέβαιναν ποτέ εδώ. Όλα, όλα, όλα...
Βαρέθηκα ν' ακούω το καθιερωμένο "μα αύριο φεύγεις;". Να γυρνάω συνεχώς το κεφάλι μου στη θέα μιας Έλλης που με παρατηρεί να φεύγω, να κοντοστεκόμαστε στις σκάλες του μετρό και να κοιταζόμαστε ώσπου να χάσει η μια την άλλη απ' τα μάτια της, σαν ερωτευμένο ζευγάρι. Θέλω αυτές οι αγκαλιές οι ρημάδες, οι σφιχτές, οι μεθυστικές, που κρατούν ευτυχισμένα πολύ αλλά βασανιστικά λίγο, να μην είναι αγκαλιές καλωσορίσματος κι αποχαιρετισμού. Θέλω να σταματήσει να κλωθοφέρνει στο μυαλό μου η έκφραση "πνευματική στασιμότητα", και ν' αντικατασταθεί με το "spiritual stability".
"Γυρεύουμε εντάσεις, Ζ;"
Ένας τρόπος για να χασκογελάς μόνη σου σαν ηλίθια στο δρόμο, αν στο πει ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Στην πόλη που θα σε χωρούσε μόνο αν έπαιρνες ένα σπίρτο και την έκαιγες συθέμελα. (Μην ακούσω την τυπική ερώτηση: Όποιος μετανιώνει για το τίμημα των επιλογών του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δειλή κάμπια με αλλεργία στο φως του ήλιου)
Ειλικρινά, δεν θυμόμουν ότι η πρώτη μου παιδική αγάπη μου 'χε κολλήσει αυτό το παρατσούκλι. Κι όταν ανακάλυψα προχτές ένα πάκο γράμματα με προσφωνήσεις και ζωγραφιστές πεταλούδες, γελούσα εξαιτίας σου. ΠΑΛΙ :) Πεταλούδα, Willwarin... Στα ουσιαστικά ζητήματα παίρνω προαγωγές με τα χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι πως, απ' τα 15 μέχρι τα 125, θα με συγκινούν μόνο οι άνθρωποι που γράφουν.
Το είδα, το ένιωσα, το έζησα. Συλλέκτες μικρών και μεγάλων εμπειριών είμαστε, για να δώσουμε λίγο χρώμα στο μωσαικό μας, πετώντας τις κακοφορμισμένες ψηφίδες των απωθημένων. Το λες οπισθοχώρηση; Εγώ θα το πω ανασυγκρότηση στρατευμάτων. Κι ότι προτιμώ να ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για μεγαλύτερα ταξίδια. Είτε είσαι δίπλα μου είτε όχι, σε λυπάμαι προκαταβολικά. :)
Αν έχεις συνηθίσει από νωρίς τους αποχαιρετισμούς αποκτάς μια στοιχειώδη ανοσία, αρκετά χρήσιμη για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, που δεν προλαβαίνεις να κουνάς μαντίλια. Μ' αυτή τη λογική, θα 'πρεπε να μισώ τα αεροδρόμια κι οποιοδήποτε μέρος αποπνέει φυγή. Κι όμως τα λατρεύω. Θα μπορούσα να παρατηρώ για ώρες αυτό το μείγμα εθνικοτήτων, τα αδιάφορα γρήγορα βήματα, τα καλοραμμένα ταγιέρ, τις βιαστικές αγκαλιές, τις samsonite στους ώμους των σακακιών, τα βουρκωμένα φιλιά, τα χαμόγελα των ζευγαριών με τα εισιτήρια για την προσωρινή γη της Επαγγελίας. Και δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ταξιδεύει κακοντυμένη ή απεριποίητη. "Μα γιατί να κάνεις μπάνιο, αφού θα μπεις στο καράβι;" Σιγά μην κάθεσαι να εξηγείς κάθε φορά πως ακόμη και η πιο απλή μετάβαση, το πιο ανούσιο ταξιδάκι είναι δώρο στον εαυτό σου, μια μικρή προετοιμασία ντυμένη με το αγαπημένο σου πουλόβερ. Φιλικές και οικογενειακές διακοπές, βόλτες "αναψυχής", μετακομίσεις. Σπάνια έβγαζα ανακοινωθέν ή ζητούσα από κάποιον να με συνοδέψει, μ' άρεσαν οι εκπλήξεις. Ίσως γιατί η πιο παιδιάστικη, ρομαντική φαντασίωση ήταν ανέκαθεν το χαμόγελο ενός προσώπου που δεν περίμενα ποτέ να δω στην έξοδο των Αφίξεων ή στην προβλήτα του λιμανιού. Κι όταν η φαντασίωση δίνει τη θέση της στην πραγματικότητα, οφείλεις να τιμάς την παρουσία με "τα καλά" σου. Να εκτιμάς πάντα όσους σε περιμένουν απροειδοποίητα σε εικονικούς ή πραγματικούς σταθμούς. Κι αν δεν ξέρεις το λόγο, θα στον μάθουν εκείνοι.
"Μου 'χει λείψει η Αθήνα"
"Είσαι καλά; Μήπως έχεις πυρετό;" η αντίδραση των εχόντων γνώση.
"Άντε έλα πια! Παράγινε το κακό εκεί κάτω..." η αντίδραση κάποιου που σε γνωρίζει ελάχιστα.
Straight to the point, αγαπητέ... Παράγινε, όντως.
Ναι λοιπόν! Από πότε η παραδοχή έγινε ντροπή; Μου έλειψε αυτή η κωλόπολη. Μίζερα πρωινά που σφραγίζονται με αόρατα ηλιοβασιλέματα, για να καταλήξουν σε πολύβουες νύχτες, υπέροχους πολύχρωμους εφιάλτες με άγνωστη κατάληξη και χωρίς βιβλιαράκι οδηγιών. Μου λείπουν όλα.
Ένας πιτσιρικάς στο λεωφορείο του αεροδρομίου, κάθε του κίνηση ανεπαίσθητη χορογραφία. Στρίπερ άρτι αφιχθείς απ' τη Μολδαβία όπου έκανε έκπληξη στην κοπέλα του, επιστροφή νικητή και ηττημένου. Σε κερνάει μισό πακέτο τσιγάρα στο Σύνταγμα όσο περιμένεις να έρθουν να σε μαζέψουν, παρέα με ιστορίες που αδιαφορείς για τα ποσοστά αληθείας τους, και λίγες μέρες μετά σε προσκαλεί στη Βαρκελώνη, βρήκε δουλειά για τη σεζόν. Αυτό ήταν το "καλημέρα" της βόλτας μου, πριν τις ματάρες του Αντώνη. Η κοπέλα που ήρθε απ' τη Βόρεια Κορέα μόνο για την συνέντευξη της Εmirates, με το αψεγάδιαστο ντύσιμο και το ακόμη πιο αψεγάδιαστο ειλικρινές χαμόγελο που σου φτιάχνει τη διάθεση. Το χάδι της Έλλης στην πλάτη μου, το πιο ισχυρό παυσίπονο που απελευθερώνει τους μυς και το μυαλό από κάθε αρνητική σκέψη. Ο άστεγος που ταίζει τα περιστέρια στον Εθνικό χωρίς περίεργα κι αδιάκριτα βλέμματα, όσο εσύ προσπαθείς να φωτογραφήσεις ένα πανέμορφο "κάτοικο" του κήπου που μοιάζει με χελιδόνι. Το γέλιο της Κυριακής, ειδικά όταν προηγούνται γουρλωμένα βλέμματα έκπληξης. Ο τρόπος με τον οποίο τονίζει τις φράσεις ο Θάνος όταν τον πιάνει το ενθουσιώδες του. Ο μπορντώ και οι κόκκινοι τοίχοι που έβαφα στο σπίτι στην Άρνης. Το "ματάρες μου!" της Βασούλας, όταν σπάνια μιλάει πια, πόσο μάλλον κανακεύει. Ακόμη και ο χλέμπουρας με το κουστούμι που ήρθε να μου αφήσει την κάρτα του για να του τηλεφωνήσω, με ντροπαλά οξφορδιανά αγγλικά Ηρακλειώτη, επειδή έπιασα την κουβέντα με κάτι Ιταλίδες στο μετρό και με πέρασε για ξένη, ή ο τύπος που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο και με ζάλιζε με μαλακίες για το πόσο γραφτό θα ήταν να ξανασυναντηθούμε. Το "καληνύχτα" της βόλτας μου. Αυτά τα μικρά πραγματάκια που δεν θα συνέβαιναν ποτέ εδώ. Όλα, όλα, όλα...
Βαρέθηκα ν' ακούω το καθιερωμένο "μα αύριο φεύγεις;". Να γυρνάω συνεχώς το κεφάλι μου στη θέα μιας Έλλης που με παρατηρεί να φεύγω, να κοντοστεκόμαστε στις σκάλες του μετρό και να κοιταζόμαστε ώσπου να χάσει η μια την άλλη απ' τα μάτια της, σαν ερωτευμένο ζευγάρι. Θέλω αυτές οι αγκαλιές οι ρημάδες, οι σφιχτές, οι μεθυστικές, που κρατούν ευτυχισμένα πολύ αλλά βασανιστικά λίγο, να μην είναι αγκαλιές καλωσορίσματος κι αποχαιρετισμού. Θέλω να σταματήσει να κλωθοφέρνει στο μυαλό μου η έκφραση "πνευματική στασιμότητα", και ν' αντικατασταθεί με το "spiritual stability".
"Γυρεύουμε εντάσεις, Ζ;"
Ένας τρόπος για να χασκογελάς μόνη σου σαν ηλίθια στο δρόμο, αν στο πει ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Στην πόλη που θα σε χωρούσε μόνο αν έπαιρνες ένα σπίρτο και την έκαιγες συθέμελα. (Μην ακούσω την τυπική ερώτηση: Όποιος μετανιώνει για το τίμημα των επιλογών του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δειλή κάμπια με αλλεργία στο φως του ήλιου)
Ειλικρινά, δεν θυμόμουν ότι η πρώτη μου παιδική αγάπη μου 'χε κολλήσει αυτό το παρατσούκλι. Κι όταν ανακάλυψα προχτές ένα πάκο γράμματα με προσφωνήσεις και ζωγραφιστές πεταλούδες, γελούσα εξαιτίας σου. ΠΑΛΙ :) Πεταλούδα, Willwarin... Στα ουσιαστικά ζητήματα παίρνω προαγωγές με τα χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι πως, απ' τα 15 μέχρι τα 125, θα με συγκινούν μόνο οι άνθρωποι που γράφουν.
Το είδα, το ένιωσα, το έζησα. Συλλέκτες μικρών και μεγάλων εμπειριών είμαστε, για να δώσουμε λίγο χρώμα στο μωσαικό μας, πετώντας τις κακοφορμισμένες ψηφίδες των απωθημένων. Το λες οπισθοχώρηση; Εγώ θα το πω ανασυγκρότηση στρατευμάτων. Κι ότι προτιμώ να ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για μεγαλύτερα ταξίδια. Είτε είσαι δίπλα μου είτε όχι, σε λυπάμαι προκαταβολικά. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου