Κάπου στο μεταίχμιο, κάπου στο άγχος και την αμφιβολία, εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι με το ένα πόδι στην έξοδο, είναι η καλύτερη για να κάνεις τα πιο βασικά ξεκαθαρίσματα. Καταρχήν στο κεφαλάκι σου, κι η "ατομική σου ενέργεια, κι ανάσα σου στα χείλη" να πάρει φαλλάγι και το περιβάλλον σου. Come on, then! Suck the poison out of your life, don't swallow it...
"Για να δεις αν μια γυναίκα είναι όντως όμορφη, κούρεψέ την, ξέβαψέ την και δες την το πρωί όταν ξυπνάει". Ένας ιππότης χωρίς παράσημα κι αρχηγιλίκια, που σε μαθαίνει να κολυμπάς. Κι όταν τον διώχνεις, όταν θες να τον προστατέψεις από τις συνθήκες που σε αναγκάζουν να είσαι ταύρος μαινόμενος, το δικό του κόκκινο πανί γίνεσαι εσύ. Στο αποδεικνύει κάθε χρόνο, κάθε στιγμή που περνάει. Καλοζυγισμένες κουβέντες - βόμβες στ' οχυρό, στα κάστρα που θέλει να σου χτίσει ο ίδιος. "Θα 'θελα μια μέρα να σου αγοράσω το Σπίτι στο Ηράκλειο και να σε βάλω μέσα." Είσαι τυχερός γιατί με πρόλαβες, έστω και για λίγο, εκεί. Είσαι άτυχος γιατί ξέρεις πόσο μ' αρέσουν τα περίεργα παραμύθια με αβέβαιο τέλος, αυτά με τις καταραμένες πριγκίπισσες και τους δράκους που καίνε γέφυρες αντί να τις γκρεμίσουν. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για τις κουβέντες και για τις πράξεις σου, αλλά θα μείνω στα πρόσφατα και στα ουσιώδη. Η εισαγωγή ήταν ένα φιλί στ' ακροδάχτυλα, κι ένα "τιμή που που σε γνώρισα". Η ιστορία συνεχίστηκε ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ στο ''Red Lion", που τα δάκρυα χαράς σου για όσα έβλεπες κι άκουγες ήταν ένας λόγος να σ' αγαπήσω λιγάκι παραπάνω. Κι ο επίλογος είναι "Το να ξυπνάω και να σε έχω δει στον ύπνο μου και να έχει έρθει τέτοια αφρικάνικη ζέστη ξαφνικά σημαίνει 2 πράγματα. Τα πράγματα οδηγούνται σε ρήξη, ή εκτόνωση". Μα είναι επίλογος άραγε; Μπορώ να περιμένω τα πάντα πια. Κόκκινη αύρα, κόκκινο λιοντάρι, κόκκινο παλτό. Μ' αρέσει τόσο πολύ που μ' έχεις συνδυάσει στο μυαλό σου μ' αυτές τις αποχρώσεις. Κι ακόμη περισσότερο μ' αρέσουν οι λόγοι που μ' έχεις κάνει να κλάψω. Σου είναι τόσο εύκολο ρε γαμώτο...
"Τον επισκίαζες. Σε φαντάζομαι μ' έναν άντρα με παράστημα." Είσαι υπερβολικά τυχερή αν έχει εμφανιστεί έστω κι ένας τέτοιος άνθρωπος στην πορεία σου. Εκείνος που κατασυμπαθούν οι γονείς σου, αλλά για κανέναν απ' τους αναμενόμενους λόγους. Φυσικά, η ειρωνική αδικία του σύμπαντος βγάζει πάντα τον έρωτα απ' την εξίσωση... Κι όταν μπερδεύτηκες απ' τα λόγια μου, απ' την ταύτιση του έρωτα με το αναθεματισμένο σκάκι, τόλμησες να φέρεις το δίμετρο ανάστημά σου στην πόρτα μου για εξηγήσεις. Με γνώρισες στα ζόρια. Έμεινες δίπλα μου στα ζόρια, όταν δεν το ζητούσα από κανέναν. Κι ένα βροχερό βραδάκι στην ξύλινη Blueprint, που μ' έπνιγαν οι επικίνδυνες σιωπές, κατηύθυνες μια φαινομενικά άσχετη κι ανώδυνη συζήτηση με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Μια Ζέτα να φωνάζει, να ωρύεται βασικά, και να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι. Μετά από λίγο κατάφερα να δω τα γυρισμένα κεφαλάκια από δίπλα κι απέναντί μου ένα ζευγάρι φωτεινά γαλάζια μάτια, με το σαρδόνιο χαμόγελο της ικανοποίησης.
-Τι είναι; ΤΙ;;
-Τίποτα, σε χαζεύω... Μ' αρέσει να σε παρατηρώ. Έχεις καταλάβει πόσο το χρειαζόσουν;
(...)
Πολύ καιρό αργότερα, απαίτησες να ντυθώ καλά για να με πας στο θέατρο. Χωρίς να καταλάβω ούτε η ίδια γιατί, σε περιμένω με γούνα και το καλό μου φόρεμα, όταν βλέπω στην εξώπορτα ένα "τζιν- αρβυλάκια" τύπο ντυμένο σαν γαμπρό, με κουστούμι και γραβάτα. Η διαίσθησή σου ήταν ένας μεγεθυντικός φακός για τα πιο ψιλά γράμματα. Ήξερες να φοράς στα συναισθήματα τα ρούχα που τους άξιζαν. Δεν τα έπνιγες με φόρμες, δεν τα καταχώνιαζες στην ντουλάπα. Τους φορούσες τα καλά σου και τα σεργιάνιζες στην ψυχή σου, για να γλυκάνεις τη δική μου. Μελένιο βλέμμα, μελένια δώρα.
Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει ν' αποδώσει κάποια στιγμή τα ευχαριστήρια σε ανθρώπους που την άγγιξαν χωρίς να την πονέσουν. Σ' εκείνους που την χαλιναγώγησαν, μόνο και μόνο για να πιάσει η ίδια τα γκέμια του ονείρου της. Που περίμεναν, στωικά κι αποφασιστικά, χωρίς ανταπόδοση, παρατηρητές του κενού. Που εμπνέουν τη σκέψη της, τις νύχτες της, τα λεγόμενά της μόνο με ζεστά και φωτεινά χρώματα.
"Εδώ... Θα γυρίσεις εδώ... Θα 'σαι πάντα εδώ, δεν θ' αντέχεις εσύ πουθενά.."
"Δεν με χαλάει ο δυναμισμός, ίσα ίσα. Έχω μεγαλώσει με τέτοια πρότυπα... Αν προτιμούσα κάτι για να πατάνε τα πόδια μου δεν θα 'θελα γυναίκα, θα 'παιρνα χαλί." Ουάου! Σκέφτεσαι όταν ακούς κάτι τέτοιο από ένα παλικάρι σχεδόν είκοσι χρονών. Γοητεύεσαι, γοητεύεις κι εν τέλει απογοητεύεις, όταν πάψετε πια να φοράτε τα "καλά" σας, ή οι συνθήκες σας γδύνουν. Κι έτσι έφτασα, ξεγυμνωμένη πια, να μεθάω με ούζο, να χορεύω ζειμπέκικα και να με πάνε πρώτη φορά σπίτι σχεδόν σηκωτή. Έγινες τόσο μικρός, που το μόνο που σου άξιζε ήταν μια μεθυσμένη νύχτα για να κλείσουν οι λογαριασμοί μας. Και μερικούς μήνες αργότερα, σε μια διόλου τυχαία συγκυρία, μου είπαν ότι είδαν το αμάξι σου σταματημένο στην άκρη του δρόμου, κοντά στη γειτονιά μας. Είχες ανοίξει την πόρτα του αμαξιού κι έκανες εμετό. Και η "αιτία" του "κακού" σε κρατούσε απ' το πλάι, σκυφτό. Πόσες τύψεις να χωράει άραγε μια αγκαλιά... Κάποτε σε πείραζα επειδή δεν είχες φτάσει ποτέ σε τέτοιο σημείο για μια κοπέλα, δεν είχες διεκδικήσει, δεν είχες δει τα όριά σου. Κι όταν τα ανακάλυψες, δεν ήμουν εκεί να σε κρατήσω. Και τώρα που η πραγματική μυρωδιά της "σκοτεινής πλευράς" έφτασε σαν πρωτόγνωρη ντεμπιτάντ στη μύτη σου, δεν μπορούσα να είμαι δίπλα σου. Χωρίς πόνο ή κακία, παρά μόνο συμπόνοια. Έγινα τόσο μικρή, που το μόνο που μου άξιζε ήταν μια νύχτα γεμάτη αλκοόλ. Μου τη χάρισες... Πάτσι. :)
Κι επειδή με τα λανθασμένα συμπεράσματα έχει φοβηθεί λίγο το ματάκι μου τελευταία, ας πάμε στην κατακλείδα. Όχι ότι χρειάζεται βέβαια, τα απρόθυμα αυτιά αλλάζουν λίγο δυσκολότερα απ' το χρώμα των ματιών του Ανδρεάτου, αλλά ας κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια...
Ένας αφελής ή αδύναμος χαρακτήρας μπορεί να χειραγωγηθεί απ' τον οποιονδήποτε. Ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος όμως κατευθύνεται, επηρεάζεται κι οδηγείται μόνο από θετικές προθέσεις κι όμορφα συναισθήματα. Από την αγάπη κάθε μορφής, τον έρωτα, το φιλικό ενδιαφέρον... Ακόμη και χωρίς να υπάρξει αμοιβαιότητα, αναγνωρίζει εκείνους που προσπαθούν ν' ανασύρουν κοράλλια απ' το βυθό του. Η μιζέρια και η κακοβουλία τον εμπνέουν, έχουν θέση στις σκέψεις του μόνο όσο του επιτρέπει η αξία τους και η αδυναμία του. Ληξιπρόθεσμα δάνεια.
Σκληρός χαρακτήρας δεν είναι εκείνος που έχει βγει "αλώβητος" από δύσκολες καταστάσεις, αλλά εκείνος που είχε ως αντίβαρα εκείνες ακριβώς τις στιγμές μία, ή αν είναι ακόμη πιο τυχερός, λίγες ψυχές σπάνιες. Χτίζει τα τείχη του με στέρεα υλικά, με αντισώματα θετικότητας. Επαινεί κάθε στιγμή τους ανθρώπους αυτούς, λάμπουν τα μάτια του από θαυμασμό όταν τους αναφέρει.
Ειλικρινά πίστεψες πως είχα διάθεση να παλέψω μαζί σου;... Για ποιό λόγο;
Πίστεψες πώς θα μπορούσαν να διαπεράσουν τους τέσσερις τοίχους μου λίγες κουβέντες αυτονόητες, που έχω ήδη σκεφτεί ή ακούσει; Αυτός είναι ο τρόπος που με "έμαθες", ή απλώς ξέχασες που μιλάς;
Ειλικρινά πίστεψες πως δεν μπορούσα να σ' αντιμετωπίσω; Ήταν όμως προτιμότερο να σε αφήσω να "νικήσεις", σε μια μάχη που δεν έδωσα ποτέ. Το να εκφράζεις τις καθαρές, αυθόρμητες σκέψεις σου χωρίς επιθετικότητα, με βήματα οπισθοχώρησης, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να συνειδητοποιήσεις τι πλανάται στο μυαλό του άλλου. Εσύ μου το έμαθες το κολπάκι, το ξέχασες;...
Τα κοινά βιώματα δυο ανθρώπων μπορεί να δώσουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι μοιάζουν. Αυτό που τους διαφοροποιεί τελικά, είναι τα αντισώματα με τα οποία φτιάχνουν τις άμυνές τους. Τα υλικά μου ήταν χώμα και κάρβουνο, μαζί με λίγα αστέρια, ή έστω αστερόσκονη που μεγαλοποιούσα επίτηδες, για να χτίσω πιο γερά θεμέλια. Δυστυχώς σου έλειπε το τελευταίο. Μεγαλώσαμε τόσο διαφορετικά... Προφανώς και δεν σε κατηγορώ. Είσαι υπέροχος άνθρωπος, και δεδομένων των συνθηκών, ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να γίνεις. Κανείς απ' τους δυο μας δεν φταίει. :)
Ξέρεις τι με τρόμαζε, περισσότερο απ' όλα; Πως δεν άκουσα ούτε μια φορά απ΄ το στόμα σου μισή καθαρά καλή κουβέντα για άνθρωπο, χωρίς το συνοδευτικό, ανασταλτικό "αλλά" από δίπλα. "Καλό παιδί αλλά ανασφαλής... αλλά έχει θέματα... αλλά οι απόψεις του είναι κολλημένες..." Έπρεπε να το καταλάβω εξαρχής πως θα επηρεαζόμουν και θ' ακολουθούσα σ' αυτό το γαιτανάκι, δεν ήταν η πρώτη φορά. Μ' έκανες να σχηματίσω λάθος εντυπώσεις για ανθρώπους, για να μου ρίξω μεγαλοπρεπή φάσκελα αφότου ξύπνησα. Με απωθούν οι άνθρωποι που θολώνουν την κρίση μου με σκούρα χρώματα αρνητισμού, αποσυντονίζουν τις κινήσεις μου... "Αν θες ν' αναδείξεις κάποιον, δεν χρειάζεται να το κάνεις κατηγορώντας, ή συγκρίνοντάς τον με κάποιον άλλο!" Και το μπορντώ γίνεται καφέ, αν ρίξεις μέσα λίγο παραπάνω μαύρο. Δεν θυμάμαι αν στο είχα πει, αλλά το γκρι και το καφέ είναι τα χειρότερά μου. Γουστάρω τις αντιθέσεις, αλλά δεν τα πάω καλά τα ημίμετρα. Είτε μιλάμε για ουσία, για χρώματα ή για τις αύρες των ανθρώπων.
Δεν είμαι περήφανη για πολλά πράγματα. Και συνήθως η αυτοκριτική μου γίνεται πολύ σαδίστρια όταν πιάνει το μαστίγιο. Αλλά σίγουρα η συνειδητή, επίπονη επιλογή να παραμένω λίγο στο ροζ συννεφάκι στο οποίο με ανέθρεψαν, δεν έγινε ποτέ λόγος για να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Επιλογή που κόστισε, αλλά άφησε και πολύτιμα δώρα στα πόδια μου. Πληρώνουμε τα βερεσέδια και πάμε παρακάτω! :)
Masks fallen. Fade out...
"Για να δεις αν μια γυναίκα είναι όντως όμορφη, κούρεψέ την, ξέβαψέ την και δες την το πρωί όταν ξυπνάει". Ένας ιππότης χωρίς παράσημα κι αρχηγιλίκια, που σε μαθαίνει να κολυμπάς. Κι όταν τον διώχνεις, όταν θες να τον προστατέψεις από τις συνθήκες που σε αναγκάζουν να είσαι ταύρος μαινόμενος, το δικό του κόκκινο πανί γίνεσαι εσύ. Στο αποδεικνύει κάθε χρόνο, κάθε στιγμή που περνάει. Καλοζυγισμένες κουβέντες - βόμβες στ' οχυρό, στα κάστρα που θέλει να σου χτίσει ο ίδιος. "Θα 'θελα μια μέρα να σου αγοράσω το Σπίτι στο Ηράκλειο και να σε βάλω μέσα." Είσαι τυχερός γιατί με πρόλαβες, έστω και για λίγο, εκεί. Είσαι άτυχος γιατί ξέρεις πόσο μ' αρέσουν τα περίεργα παραμύθια με αβέβαιο τέλος, αυτά με τις καταραμένες πριγκίπισσες και τους δράκους που καίνε γέφυρες αντί να τις γκρεμίσουν. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για τις κουβέντες και για τις πράξεις σου, αλλά θα μείνω στα πρόσφατα και στα ουσιώδη. Η εισαγωγή ήταν ένα φιλί στ' ακροδάχτυλα, κι ένα "τιμή που που σε γνώρισα". Η ιστορία συνεχίστηκε ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ στο ''Red Lion", που τα δάκρυα χαράς σου για όσα έβλεπες κι άκουγες ήταν ένας λόγος να σ' αγαπήσω λιγάκι παραπάνω. Κι ο επίλογος είναι "Το να ξυπνάω και να σε έχω δει στον ύπνο μου και να έχει έρθει τέτοια αφρικάνικη ζέστη ξαφνικά σημαίνει 2 πράγματα. Τα πράγματα οδηγούνται σε ρήξη, ή εκτόνωση". Μα είναι επίλογος άραγε; Μπορώ να περιμένω τα πάντα πια. Κόκκινη αύρα, κόκκινο λιοντάρι, κόκκινο παλτό. Μ' αρέσει τόσο πολύ που μ' έχεις συνδυάσει στο μυαλό σου μ' αυτές τις αποχρώσεις. Κι ακόμη περισσότερο μ' αρέσουν οι λόγοι που μ' έχεις κάνει να κλάψω. Σου είναι τόσο εύκολο ρε γαμώτο...
"Τον επισκίαζες. Σε φαντάζομαι μ' έναν άντρα με παράστημα." Είσαι υπερβολικά τυχερή αν έχει εμφανιστεί έστω κι ένας τέτοιος άνθρωπος στην πορεία σου. Εκείνος που κατασυμπαθούν οι γονείς σου, αλλά για κανέναν απ' τους αναμενόμενους λόγους. Φυσικά, η ειρωνική αδικία του σύμπαντος βγάζει πάντα τον έρωτα απ' την εξίσωση... Κι όταν μπερδεύτηκες απ' τα λόγια μου, απ' την ταύτιση του έρωτα με το αναθεματισμένο σκάκι, τόλμησες να φέρεις το δίμετρο ανάστημά σου στην πόρτα μου για εξηγήσεις. Με γνώρισες στα ζόρια. Έμεινες δίπλα μου στα ζόρια, όταν δεν το ζητούσα από κανέναν. Κι ένα βροχερό βραδάκι στην ξύλινη Blueprint, που μ' έπνιγαν οι επικίνδυνες σιωπές, κατηύθυνες μια φαινομενικά άσχετη κι ανώδυνη συζήτηση με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Μια Ζέτα να φωνάζει, να ωρύεται βασικά, και να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι. Μετά από λίγο κατάφερα να δω τα γυρισμένα κεφαλάκια από δίπλα κι απέναντί μου ένα ζευγάρι φωτεινά γαλάζια μάτια, με το σαρδόνιο χαμόγελο της ικανοποίησης.
-Τι είναι; ΤΙ;;
-Τίποτα, σε χαζεύω... Μ' αρέσει να σε παρατηρώ. Έχεις καταλάβει πόσο το χρειαζόσουν;
(...)
Πολύ καιρό αργότερα, απαίτησες να ντυθώ καλά για να με πας στο θέατρο. Χωρίς να καταλάβω ούτε η ίδια γιατί, σε περιμένω με γούνα και το καλό μου φόρεμα, όταν βλέπω στην εξώπορτα ένα "τζιν- αρβυλάκια" τύπο ντυμένο σαν γαμπρό, με κουστούμι και γραβάτα. Η διαίσθησή σου ήταν ένας μεγεθυντικός φακός για τα πιο ψιλά γράμματα. Ήξερες να φοράς στα συναισθήματα τα ρούχα που τους άξιζαν. Δεν τα έπνιγες με φόρμες, δεν τα καταχώνιαζες στην ντουλάπα. Τους φορούσες τα καλά σου και τα σεργιάνιζες στην ψυχή σου, για να γλυκάνεις τη δική μου. Μελένιο βλέμμα, μελένια δώρα.
Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει ν' αποδώσει κάποια στιγμή τα ευχαριστήρια σε ανθρώπους που την άγγιξαν χωρίς να την πονέσουν. Σ' εκείνους που την χαλιναγώγησαν, μόνο και μόνο για να πιάσει η ίδια τα γκέμια του ονείρου της. Που περίμεναν, στωικά κι αποφασιστικά, χωρίς ανταπόδοση, παρατηρητές του κενού. Που εμπνέουν τη σκέψη της, τις νύχτες της, τα λεγόμενά της μόνο με ζεστά και φωτεινά χρώματα.
"Εδώ... Θα γυρίσεις εδώ... Θα 'σαι πάντα εδώ, δεν θ' αντέχεις εσύ πουθενά.."
"Δεν με χαλάει ο δυναμισμός, ίσα ίσα. Έχω μεγαλώσει με τέτοια πρότυπα... Αν προτιμούσα κάτι για να πατάνε τα πόδια μου δεν θα 'θελα γυναίκα, θα 'παιρνα χαλί." Ουάου! Σκέφτεσαι όταν ακούς κάτι τέτοιο από ένα παλικάρι σχεδόν είκοσι χρονών. Γοητεύεσαι, γοητεύεις κι εν τέλει απογοητεύεις, όταν πάψετε πια να φοράτε τα "καλά" σας, ή οι συνθήκες σας γδύνουν. Κι έτσι έφτασα, ξεγυμνωμένη πια, να μεθάω με ούζο, να χορεύω ζειμπέκικα και να με πάνε πρώτη φορά σπίτι σχεδόν σηκωτή. Έγινες τόσο μικρός, που το μόνο που σου άξιζε ήταν μια μεθυσμένη νύχτα για να κλείσουν οι λογαριασμοί μας. Και μερικούς μήνες αργότερα, σε μια διόλου τυχαία συγκυρία, μου είπαν ότι είδαν το αμάξι σου σταματημένο στην άκρη του δρόμου, κοντά στη γειτονιά μας. Είχες ανοίξει την πόρτα του αμαξιού κι έκανες εμετό. Και η "αιτία" του "κακού" σε κρατούσε απ' το πλάι, σκυφτό. Πόσες τύψεις να χωράει άραγε μια αγκαλιά... Κάποτε σε πείραζα επειδή δεν είχες φτάσει ποτέ σε τέτοιο σημείο για μια κοπέλα, δεν είχες διεκδικήσει, δεν είχες δει τα όριά σου. Κι όταν τα ανακάλυψες, δεν ήμουν εκεί να σε κρατήσω. Και τώρα που η πραγματική μυρωδιά της "σκοτεινής πλευράς" έφτασε σαν πρωτόγνωρη ντεμπιτάντ στη μύτη σου, δεν μπορούσα να είμαι δίπλα σου. Χωρίς πόνο ή κακία, παρά μόνο συμπόνοια. Έγινα τόσο μικρή, που το μόνο που μου άξιζε ήταν μια νύχτα γεμάτη αλκοόλ. Μου τη χάρισες... Πάτσι. :)
Κι επειδή με τα λανθασμένα συμπεράσματα έχει φοβηθεί λίγο το ματάκι μου τελευταία, ας πάμε στην κατακλείδα. Όχι ότι χρειάζεται βέβαια, τα απρόθυμα αυτιά αλλάζουν λίγο δυσκολότερα απ' το χρώμα των ματιών του Ανδρεάτου, αλλά ας κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια...
Ένας αφελής ή αδύναμος χαρακτήρας μπορεί να χειραγωγηθεί απ' τον οποιονδήποτε. Ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος όμως κατευθύνεται, επηρεάζεται κι οδηγείται μόνο από θετικές προθέσεις κι όμορφα συναισθήματα. Από την αγάπη κάθε μορφής, τον έρωτα, το φιλικό ενδιαφέρον... Ακόμη και χωρίς να υπάρξει αμοιβαιότητα, αναγνωρίζει εκείνους που προσπαθούν ν' ανασύρουν κοράλλια απ' το βυθό του. Η μιζέρια και η κακοβουλία τον εμπνέουν, έχουν θέση στις σκέψεις του μόνο όσο του επιτρέπει η αξία τους και η αδυναμία του. Ληξιπρόθεσμα δάνεια.
Σκληρός χαρακτήρας δεν είναι εκείνος που έχει βγει "αλώβητος" από δύσκολες καταστάσεις, αλλά εκείνος που είχε ως αντίβαρα εκείνες ακριβώς τις στιγμές μία, ή αν είναι ακόμη πιο τυχερός, λίγες ψυχές σπάνιες. Χτίζει τα τείχη του με στέρεα υλικά, με αντισώματα θετικότητας. Επαινεί κάθε στιγμή τους ανθρώπους αυτούς, λάμπουν τα μάτια του από θαυμασμό όταν τους αναφέρει.
Ειλικρινά πίστεψες πως είχα διάθεση να παλέψω μαζί σου;... Για ποιό λόγο;
Πίστεψες πώς θα μπορούσαν να διαπεράσουν τους τέσσερις τοίχους μου λίγες κουβέντες αυτονόητες, που έχω ήδη σκεφτεί ή ακούσει; Αυτός είναι ο τρόπος που με "έμαθες", ή απλώς ξέχασες που μιλάς;
Ειλικρινά πίστεψες πως δεν μπορούσα να σ' αντιμετωπίσω; Ήταν όμως προτιμότερο να σε αφήσω να "νικήσεις", σε μια μάχη που δεν έδωσα ποτέ. Το να εκφράζεις τις καθαρές, αυθόρμητες σκέψεις σου χωρίς επιθετικότητα, με βήματα οπισθοχώρησης, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να συνειδητοποιήσεις τι πλανάται στο μυαλό του άλλου. Εσύ μου το έμαθες το κολπάκι, το ξέχασες;...
Τα κοινά βιώματα δυο ανθρώπων μπορεί να δώσουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι μοιάζουν. Αυτό που τους διαφοροποιεί τελικά, είναι τα αντισώματα με τα οποία φτιάχνουν τις άμυνές τους. Τα υλικά μου ήταν χώμα και κάρβουνο, μαζί με λίγα αστέρια, ή έστω αστερόσκονη που μεγαλοποιούσα επίτηδες, για να χτίσω πιο γερά θεμέλια. Δυστυχώς σου έλειπε το τελευταίο. Μεγαλώσαμε τόσο διαφορετικά... Προφανώς και δεν σε κατηγορώ. Είσαι υπέροχος άνθρωπος, και δεδομένων των συνθηκών, ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να γίνεις. Κανείς απ' τους δυο μας δεν φταίει. :)
Ξέρεις τι με τρόμαζε, περισσότερο απ' όλα; Πως δεν άκουσα ούτε μια φορά απ΄ το στόμα σου μισή καθαρά καλή κουβέντα για άνθρωπο, χωρίς το συνοδευτικό, ανασταλτικό "αλλά" από δίπλα. "Καλό παιδί αλλά ανασφαλής... αλλά έχει θέματα... αλλά οι απόψεις του είναι κολλημένες..." Έπρεπε να το καταλάβω εξαρχής πως θα επηρεαζόμουν και θ' ακολουθούσα σ' αυτό το γαιτανάκι, δεν ήταν η πρώτη φορά. Μ' έκανες να σχηματίσω λάθος εντυπώσεις για ανθρώπους, για να μου ρίξω μεγαλοπρεπή φάσκελα αφότου ξύπνησα. Με απωθούν οι άνθρωποι που θολώνουν την κρίση μου με σκούρα χρώματα αρνητισμού, αποσυντονίζουν τις κινήσεις μου... "Αν θες ν' αναδείξεις κάποιον, δεν χρειάζεται να το κάνεις κατηγορώντας, ή συγκρίνοντάς τον με κάποιον άλλο!" Και το μπορντώ γίνεται καφέ, αν ρίξεις μέσα λίγο παραπάνω μαύρο. Δεν θυμάμαι αν στο είχα πει, αλλά το γκρι και το καφέ είναι τα χειρότερά μου. Γουστάρω τις αντιθέσεις, αλλά δεν τα πάω καλά τα ημίμετρα. Είτε μιλάμε για ουσία, για χρώματα ή για τις αύρες των ανθρώπων.
Δεν είμαι περήφανη για πολλά πράγματα. Και συνήθως η αυτοκριτική μου γίνεται πολύ σαδίστρια όταν πιάνει το μαστίγιο. Αλλά σίγουρα η συνειδητή, επίπονη επιλογή να παραμένω λίγο στο ροζ συννεφάκι στο οποίο με ανέθρεψαν, δεν έγινε ποτέ λόγος για να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Επιλογή που κόστισε, αλλά άφησε και πολύτιμα δώρα στα πόδια μου. Πληρώνουμε τα βερεσέδια και πάμε παρακάτω! :)
Masks fallen. Fade out...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου