Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η συναισθηματική τους δοτικότητα θυμίζει μια μεγάλη, εντυπωσιακή λίμνη με άβαθα νερά. Βουτάς και μπορείς να διακρίνεις όλα τα κοράλλια στο βυθό τους, τα βήματά σου τον αγγίζουν κάθε στιγμή. Κι υπάρχουν κι εκείνοι που η αγάπη τους μοιάζει μ' ένα πελώριο, ανήλιαγο πηγάδι δίχως πάτο. Αν αποφασίσεις να βουτήξεις, δεν σταματάς ποτέ να βυθίζεσαι, ν' ανακαλύπτεις, ν' αναρωτιέσαι, όσο εκείνοι αναβλύζουν από πηγές στα έγκατα της γης, δημιουργώντας ρίζες, γόρδιους δεσμούς από χώμα κι αστέρια.
Έχεις σκεφτεί ποτέ την απροσμέτρητη δύναμη του ρήματος "θέλω"; Παιδιάστικο, καθάριο, εγωιστικό κι απόλυτο. Μέχρι ν' αντικατασταθεί από διάφανα, επίπλαστα "πρέπει". Ας μην περιφέρουμε υπόλευκα πουκάμισα ονείρων. "Θέλω", λοιπόν.
Θέλω να είσαι η πρώτη σκέψη, περήφανο κόσμημα στο λαιμό της μέρας μου, και το σωπαστικό φιλί της καληνύχτας.
Θέλω ν' ακούγεται στα μάτια το "ευχαριστώ" και το "σ' αγαπάω", χωρίς να ψιθυρίζεται στα χείλη. Τα λόγια κουράζουν πια.
Θέλω να με μαλώνεις όταν ξεπερνάω τα όρια. Κι όταν πεισμώνω, όταν αδειάζω τη βαλίτσα μου στο πάτωμα, να τραβάς τα γκέμια και να σπας το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μου. Για να μαθαίνω.
Δεν θέλω να με φοβάσαι ή να με λυπάσαι. Να γίνομαι ήλιος κλέβοντας το δικό σου φως. Μόνο να φτιάξουμε το δικό μας, υπέρλαμπρο, μοναδικό αστέρι.
Θέλω να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους καλύτερους κι όχι με τους χειρότερους, για ν' ανυψώνεσαι. Να είσαι αυστηρός κριτής του εαυτού Μας.
Θέλω να γελάς μαζί μου αλλά κυρίως εις βάρος μου. Ν' ανακαλύπτω πετράδια στο χαμόγελό σου και να λιώνω, πιο πολύ κι απ' τη δύναμη της αγκαλιάς σου.
Θέλω να παγώνει το αίμα στ' ακροδάχτυλα όταν ακούω τη φωνή σου. Να πάλλονται οι φλέβες μου κάθε φορά που με κοιτάς. Να μ' αγγίζεις χωρίς να μ' ακουμπάς καν.
Αν με σεβαστείς, αν σ' εκτιμήσω, θα έχεις δίπλα σου έναν αιώνια θερμό χειροκροτητή στα έργα σου. Μην σε ξεγελούν τα νεύρα και τα πείσματα, είναι προπετάσματα για να σε δοκιμάσω. Δεν γουστάρω τα παράσημα και τ' αρχηγιλίκια. Είμαι πιστό σκυλί, αφοσιωμένος θαυμαστής της εικόνας σου, ένας ικανός στρατιώτης σε κάθε πεδίο της μάχης για ν' απαλλαγούμε απ' το ζυγό του "εγώ" και να πορευτούμε στο "εμείς".
Θέλω ν' ανακαλύπτω κάθε μέρα, κάθε στιγμή, νέες λέξεις και πράξεις που δίνουν χρώμα και σχήμα στην έννοια του "σ' αγαπάω". Κι όταν συμβαίνουν, να μου φαίνονται μηδαμινές κι ανάξιες.
Θέλω να είμαι δική σου. Να σου δώσω όσα δώρα πολύτιμα έχω φυλάξει μόνο για Σένα. Κι αν κουραστείς, αν σε πνίξει η τόση αγάπη μου, να 'χεις το θάρρος να με σπρώξεις μακριά, ώστε κάθε κύτταρο του κορμιού μου να εφευρίσκει τρόπους να μένω εκεί, ματωμένη αλλά ευτυχισμένη που είμαι όρθια.
Ποιος είπε πως δυο άνθρωποι δεν μπορούν ν' απαρτίζουν οικογένεια;...
Θέλω να βρω την αγαπημένη σου κούπα για να πίνεις καφέ το πρωί. Να ξεκουράζομαι απ' τη συγκατάβαση στο βλέμμα σου, μπροστά σ' ένα αχνιστό πιάτο που θα σου μαγειρέψω μετά απ' την πιο δύσκολη μέρα. Να κρατάω το χέρι σου πάνω στο λεβιέ του αυτοκινήτου και να ξέρεις πως είσαι η πιο δύσκολη, η λατρεμένη μου διαδρομή. Να βρούμε μια φράση ξεχωριστή, δική μας, μια μυστική δίοδο επικοινωνίας ως "έξοδο κινδύνου" σε ιδιόρρυθμες καταστάσεις. Να σε σφίγγω πάνω μου και να νιώθεις πως δεν σου λείπει τίποτε. Να χάνει η καρδιά μου ένα χτύπο, κάθε φορά που αισθάνομαι τη μυρωδιά σου. Να χαιδεύω για ώρες εκείνο το σημάδι στο μέτωπό σου, την ουλή στη μέση, και να λατρεύω ακόμη περισσότερο τη γκρίνια σου γι' αυτά.
Εκεί που σταματά η σπατάλη πηγάζει η ανάκτηση. Καταλαβαίνεις πως είσαι ευτυχισμένος, όταν τα ωραιότερα ξημερώματα της ψυχής σου δεν τα έχεις ζήσει ακόμη. Μαζί.
Έχεις σκεφτεί ποτέ την απροσμέτρητη δύναμη του ρήματος "θέλω"; Παιδιάστικο, καθάριο, εγωιστικό κι απόλυτο. Μέχρι ν' αντικατασταθεί από διάφανα, επίπλαστα "πρέπει". Ας μην περιφέρουμε υπόλευκα πουκάμισα ονείρων. "Θέλω", λοιπόν.
Θέλω να είσαι η πρώτη σκέψη, περήφανο κόσμημα στο λαιμό της μέρας μου, και το σωπαστικό φιλί της καληνύχτας.
Θέλω ν' ακούγεται στα μάτια το "ευχαριστώ" και το "σ' αγαπάω", χωρίς να ψιθυρίζεται στα χείλη. Τα λόγια κουράζουν πια.
Θέλω να με μαλώνεις όταν ξεπερνάω τα όρια. Κι όταν πεισμώνω, όταν αδειάζω τη βαλίτσα μου στο πάτωμα, να τραβάς τα γκέμια και να σπας το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μου. Για να μαθαίνω.
Δεν θέλω να με φοβάσαι ή να με λυπάσαι. Να γίνομαι ήλιος κλέβοντας το δικό σου φως. Μόνο να φτιάξουμε το δικό μας, υπέρλαμπρο, μοναδικό αστέρι.
Θέλω να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους καλύτερους κι όχι με τους χειρότερους, για ν' ανυψώνεσαι. Να είσαι αυστηρός κριτής του εαυτού Μας.
Θέλω να γελάς μαζί μου αλλά κυρίως εις βάρος μου. Ν' ανακαλύπτω πετράδια στο χαμόγελό σου και να λιώνω, πιο πολύ κι απ' τη δύναμη της αγκαλιάς σου.
Θέλω να παγώνει το αίμα στ' ακροδάχτυλα όταν ακούω τη φωνή σου. Να πάλλονται οι φλέβες μου κάθε φορά που με κοιτάς. Να μ' αγγίζεις χωρίς να μ' ακουμπάς καν.
Αν με σεβαστείς, αν σ' εκτιμήσω, θα έχεις δίπλα σου έναν αιώνια θερμό χειροκροτητή στα έργα σου. Μην σε ξεγελούν τα νεύρα και τα πείσματα, είναι προπετάσματα για να σε δοκιμάσω. Δεν γουστάρω τα παράσημα και τ' αρχηγιλίκια. Είμαι πιστό σκυλί, αφοσιωμένος θαυμαστής της εικόνας σου, ένας ικανός στρατιώτης σε κάθε πεδίο της μάχης για ν' απαλλαγούμε απ' το ζυγό του "εγώ" και να πορευτούμε στο "εμείς".
Θέλω ν' ανακαλύπτω κάθε μέρα, κάθε στιγμή, νέες λέξεις και πράξεις που δίνουν χρώμα και σχήμα στην έννοια του "σ' αγαπάω". Κι όταν συμβαίνουν, να μου φαίνονται μηδαμινές κι ανάξιες.
Θέλω να είμαι δική σου. Να σου δώσω όσα δώρα πολύτιμα έχω φυλάξει μόνο για Σένα. Κι αν κουραστείς, αν σε πνίξει η τόση αγάπη μου, να 'χεις το θάρρος να με σπρώξεις μακριά, ώστε κάθε κύτταρο του κορμιού μου να εφευρίσκει τρόπους να μένω εκεί, ματωμένη αλλά ευτυχισμένη που είμαι όρθια.
Ποιος είπε πως δυο άνθρωποι δεν μπορούν ν' απαρτίζουν οικογένεια;...
Θέλω να βρω την αγαπημένη σου κούπα για να πίνεις καφέ το πρωί. Να ξεκουράζομαι απ' τη συγκατάβαση στο βλέμμα σου, μπροστά σ' ένα αχνιστό πιάτο που θα σου μαγειρέψω μετά απ' την πιο δύσκολη μέρα. Να κρατάω το χέρι σου πάνω στο λεβιέ του αυτοκινήτου και να ξέρεις πως είσαι η πιο δύσκολη, η λατρεμένη μου διαδρομή. Να βρούμε μια φράση ξεχωριστή, δική μας, μια μυστική δίοδο επικοινωνίας ως "έξοδο κινδύνου" σε ιδιόρρυθμες καταστάσεις. Να σε σφίγγω πάνω μου και να νιώθεις πως δεν σου λείπει τίποτε. Να χάνει η καρδιά μου ένα χτύπο, κάθε φορά που αισθάνομαι τη μυρωδιά σου. Να χαιδεύω για ώρες εκείνο το σημάδι στο μέτωπό σου, την ουλή στη μέση, και να λατρεύω ακόμη περισσότερο τη γκρίνια σου γι' αυτά.
Εκεί που σταματά η σπατάλη πηγάζει η ανάκτηση. Καταλαβαίνεις πως είσαι ευτυχισμένος, όταν τα ωραιότερα ξημερώματα της ψυχής σου δεν τα έχεις ζήσει ακόμη. Μαζί.
