Ελλάδα εν έτει 2013. Τρομολαγνεία συσκευασμένη σε τηλεοπτική κονσέρβα, παραγκωνισμένη ανάμεσα στα φλάιερ της Κυριακάτικης εφημερίδας μαζί με κουπόνια για το σουπερμάρκετ και Σουλειμαν, ακριβοπληρωμένη τεχνητή ελπίδα για "ανάκαμψη", αληθινές ειδήσεις από bloggers σε έναν ωκεανό ψεμάτων και υποκειμενικότητας. Καμία μορφή ενημέρωσης δεν έχει αξία αν δεν πηγάζει από δικές σου εικόνες και κρίσεις.
Η υλικοπνευματική φτώχεια, η ανέχεια, ο ρατσισμός, η κατάρρευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι γεγονότα που έχουν εξαντληθεί σε αμέτρητο μελάνι και pixels σχολιασμού. Η ενασχόλησή μου με τα πολιτικά την τελευταία επταετία δεν μου δίνει το δικαίωμα να εκφέρω δημοσίως πολιτική άποψη. Σαν παρατηρητής, όπως οι περισσότεροι, μπορώ να κρίνω μόνο αυτό που βλέπω.
Δυο η ώρα το μεσημέρι, σε κεντρική λεωφόρο της Αθήνας, ένα πρεζάκι ορμάει με σουγιά σε έναν τύπο για να κλέψει μερικές σακούλες σουπερμάρκετ, κι εκείνος τον παίρνει στο κυνήγι. Κανένας δεν μιλάει, κανένας δεν επεμβαίνει, μόνο μια γυναίκα παίρνει μια σακούλα με λαχανικά που έχει σκορπιστεί στο δρόμο. Ντροπαλά, ανήσυχα, μην τη δει κανείς. Ίσως η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο θύμα της όλης ιστορίας. Είμαστε όλοι ντροπαλοί θεατές ενός θρίλερ που διαδραματίζεται μερικά χιλιόμετρα απ' το σπίτι μας και συμπεριφερόμαστε λες και το βλέπουμε στο πανί. Δεν χρειάζεται να μένεις σε φτωχή γειτονιά, να δουλεύεις στα Πατήσια ή να προσπερνάς κάθε μέρα νεκροζώντανους απ' το sisha στη Μάρνης για να βλέπεις την απόγνωση γύρω σου. Το θηρίο βρυχάται δίπλα σου, πάνω σου, και αναπνέει με τα σβησμένα χαμόγελα όλων των ανθρώπων που συναντάς καθημερινά. Έχεις δει κανέναν γύρω σου να χαμογελάει; Έχεις μάθει που έχουν φτάσει τα ποσοστά των ψυχασθενειών και τον αυτοκτονιών;
Μένω σε μια απ' τις συμπαθητικές περιοχές του κέντρου της Αθήνας, όπου δεν συναντώ κάθε μέρα ανάλογα φαινόμενα. Περπατούσα σήμερα προς Ζωγράφου, και το θέαμα ήταν απελπιστικό. Ο κεντρικότερος δρόμος της περιοχής, που κάποτε έσφυζε από ζωή, έρημος και γεμάτος ενοικιαστήρια. Τα μόνα μαγαζιά που υπάρχουν είναι κινέζικα, και οι μόνοι άνθρωποι που συνάντησα είχαν ανήσυχο ύφος και ταλαιπωρημένα ρούχα. Η μόνη κινητικότητα που έβλεπες ήταν συνεργεία καθαρισμού να τρίβουν τα τζάμια των τραπεζών. Η απόλυτη ειρωνεία της καθαρότητας. ΑΥΤΗ είναι η μιζέρια που κάνεις πως δεν βλέπεις. Η καθημερινότητα που κάνει τα ακραία φυσικά τη βία συνήθεια και θολώνει την κρίση.
Μέσα σε αυτό το τοπίο βλέπω ένα πολύ μικρό μαγαζάκι, το οποίο έμοιαζε σαν να έπεσε με αλεξίπτωτο ανάμεσα σε μισοσπασμένες βιτρίνες και σκουριασμένα ρολά. Είχε κατά τύχη αυτό που έψαχνα, έπιασα την κουβέντα, καινούριο έμαθα, πηγαίνει καλά. Δυο τετραγωνικά, στολισμένα με τόση διάθεση και γούστο, που ένιωθες άνετα με το που πατούσες το πόδι σου. Τόσο τυχαίο πια; Μήπως όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και φιλτράρεις τα γεγονότα δε αφήνεις κανέναν κερατά να σου φορέσει γυαλιά; Ή αυτό είναι η ιδεαλιστική, ροζ, ηλίθια θεώρηση των πραγμάτων που θα ακουγόταν κοελικά εκνευριστική πριν μια δεκαετία;
Ας το πάμε εγωιστικά λοιπόν. Έχω μάθει σε πολύ καλύτερες εποχές, όπως οι περισσότεροι. Δεν ξέρω αν τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι όσοι είχαν δέκα φράγκα στην τσέπη κι έμειναν με μισό, ή όσοι ήταν ανέκαθεν πιο σκληραγωγημένοι. Ηλίθια ανασκόπηση. Σε λίγο γίνομαι 24 Αυγούστων, μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου, τη μητέρα μου, ένα σπιτάκι δικό μου και μια πανέμορφη τιγρέ έφηβη (σε γατίσια χρόνια) μπέμπα που μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Δεν περιμένω τίποτα από μαμάκα ή από μπαμπάκα, δεν χρωστάω, δεν μου λείπει τίποτα απ' τα απαραίτητα και κάνω μικροπράγματα για τον εαυτό μου σαν κλασική χαζογκόμενα, διατηρώντας την ψευδαίσθηση μιας εποχής που έμπαινα σε μαγαζί κι αγόραζα seven 4 all mankind με την ίδια άνεση που αγοράζω γατοτροφή. Από αυτή την άποψη λοιπόν, αν γκρινιάζω για την κατάσταση πρέπει να με φιμώσει κάποιος, να μου βάλει υδροκυάνιο στ' αυτί με μπιμπερό και να με πετάξει στη χωματερή των Λιοσίων. Δεν έχω δικαιώματα, έχω υποχρεώσεις. Έχω υποχρέωση να χαμογελάω στη δουλειά για να κοντράρω μίζερα βλέμματα, κι όχι λόγω ευγένειας. Έχω υποχρέωση να ανοίγω το σπίτι και τα αυτιά μου για όποιον δικό μου άνθρωπο κρίνω απαραίτητο. Έχω υποχρέωση να ψηφίζω, και να βρίζω όσους γνωστούς μου αφήνουν τα παππούδια τους να ψηφίζουν το τρίπολο της ευτυχίας. Έχω υποχρέωση να μείνω σ' αυτή την κωλοχώρα που αγαπάω και να μην διαλέξω την εύκολη λύση της φυγής, μόνο και μόνο επειδή έχω το όνειρο στο κεφάλι μου να μείνω στο ρημαδονήσι, να γυρνάω κομμάτια απ' τη δουλειά και να φυτεύω ντομάτες στην αυλή μου. Καθείς τη μαλακία του ;)
Δεν ξέρω αν βγάζει κάποιο νόημα το άρλεκιν. Εκτός απ' το ότι η αυτοκριτική είναι μισό βηματάκι στο δρόμο που οδεύουμε, και ο κατήφορος έχει μόνο αρχή. Ας είναι σωστή τουλάχιστον.
