Εκείνη

    Πολλές φορές γράφω πράγματα με τη σκέψη ότι κάποτε θα κινδυνεύω να τα ξεχάσω, και θα χρειάζομαι υπενθυμίσεις στις ανάστατες σκέψεις μου.
    Όχι αυτή τη φορά όμως. Όχι για σένα. Μετά από χίλιες άνοιες, μετά από εκατό ζωές, θα θυμόμουν αυτές τις στιγμές. Ένα άφθαρτο τατουάζ που έχει σημασία μόνο για τον κάτοχό του. Ίσως και για σένα κάποτε, αν γίνεις κι εσύ μαμά. Ίσως και ποτέ, ακόμη κι αν διαβάσεις αυτές τις γραμμές. Έχει σημασία; Και γιατί πρέπει να βρίσκω αιτίες να καταγράφω τις σκέψεις μου ακόμη και τώρα, την τρέλα μου; Άει σιχτίρ :)
   Ήταν εκείνη η στιγμή που σε αντίκρισα πρώτη φορά, φευγαλέα, με τη δεξιά άκρη του ματιού μου, ανάμεσα σε πράσινα χειρουργικά σεντόνια. Ήταν η πρώτη αγκαλιά μας, όταν με κοίταξες σοβαρά με τις καταγάλανες ματάρες σου. Όταν αναζήτησες το στήθος μου. Κλαυσίγελος ευτυχίας. Ήσουν το ωραιότερο πλάσμα που αντίκρισαν τα μάτια μου και θ' αντικρίσουν ποτέ.
   Ήταν εκείνες οι φωνές που αντηχούσαν από πάνω μου, λες κι έρχονταν από πολύ μακριά, σαν βουητό.
"Καλέ τι όμορφη που είναι! Τι ήρεμη!"
Μια ανήσυχη αναισθησιολόγος μιλάει με τη γιατρό μου και τους νοσηλευτές. "Να την προσέχετε τη γυναίκα, τη φοβάμαι... Δεν έβγαλε κιχ με την επισκληρίδειο, δεν γκρίνιαξε, μόνο γελάει και κλαίει..."
Τι κλάμα κι αυτό, αλήθεια!
    Κατάλαβα πως η επιλόχειος είναι μια διαχωριστική γραμμή που μπορείς να υπερβείς πανεύκολα. Όχι η μάνα σου όμως. Όχι, μετά από τόσα και τόσα.
    Πρέπει να το παραδεχτώ όμως, κάποια στιγμή μ' έπιασε το παράπονο. Όταν έβλεπα τις άλλες λεχώνες στο δωμάτιο μαζί με τις μανάδες τους ολημερίς κι ολονυχτίς, να τους κρατάνε το μωρό, να τις βοηθούν να θηλάσουν, κι εμείς να περνάμε μόνες μας τις νύχτες μας. Να μετράω τις σπασμένες φλέβες, να προσπαθώ να σε κρατήσω και να φεύγει η πεταλούδα απ' το χέρι μου, να νιώθω τα ράμματα σαν μαχαιριές. Σκεφτόμουν πως ο Θεός που δεν πιστεύω με λυπήθηκε, και μου έδωσε ένα ήρεμο κι ήσυχο παιδάκι, που με κοιτάει στα μάτια κι αποκοιμιέται. Πως η γιαγιά σου ήταν μόνη κι εκείνη να μας μεγαλώσει, χωρίς τη μάνα της. Τι κύκλος κι αυτός! Κύκλος αδικίας. Δεν είναι άδικο να σε παρακαλάει ο άντρας σου για να σε βοηθήσει να κάνεις μπάνιο, κι εσύ να ντρέπεσαι για την κατάστασή σου και να σκέφτεσαι πως δεν είναι δικό του καθήκον; Δεν είναι άδικο να σε επισκέπτονται τόσοι και τόσοι, κι εσύ να σκέφτεσαι μόνο το χαμόγελο που θα είχε ο πατέρας σου, αν σας έβλεπε; Γιατί κάποια πράγματα να συμβαίνουν την κατάλληλη στιγμή, αλλά συγχρόνως τόσο αργά;
    Και μετά ήρθαμε σπίτι μας. Και η ζωή μου επιβεβαίωσε πανηγυρικά, πως όλες οι αδικίες που νομίζεις πως έχεις ζήσει εξαργυρώνονται με τόκους ευτυχίας απροσμέτρητης στο χαμόγελο ενός γερού παιδιού. 'Ολα ωχριούν στο πέρασμά του, σβήνουν σαν βουβές αναμνήσεις μπροστά στην αγκαλιά σου. Τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία, ούτε θα έχει ποτέ πια.
    Δροσοσταλιδάκι μου!
Ανάμεσα στα δαχτυλάκια σου φωλεύει ένα σμάρι πεταλούδες. Η ανάσα σου μοσχομυρίζει μέλι, και τα χείλη σου είναι ένα κερασάκι που άφησε η φύση στα πόδια της Άνοιξης. Σε βλέπω με τις ώρες να κοιμάσαι, και νιώθω την απόλυτη νηνεμία μετά τις καταιγίδες. Οι υπέροχες ολόμακρές σου βλεφαρίδες σκεπάζουν σαν φτερούγες τα βλέφαρά σου που τρεμοπαίζουν. Κι εγώ εύχομαι τα όνειρα που ταράζουν τον ύπνο σου να έχουν πάντα ήλιο, διαβατάρικα πουλιά, φτερά αγγέλων, και ήρεμες θάλασσες.
    Βουβουζέλι μου!
Ακόμη δεν μιλάς κι όμως μιλάς... Οι φωνούλες σου για αγκαλιές, το γέλιο σου, είναι στ' αυτιά μου κελάρυσμα. Η μουσική σε ηρεμεί. Οι καραγκιοζιές, τα χορευτικά μου, σε κάνουν να γελάς. Πάντα θέλω να γελάς. Να μην σε φοβίζουν οι έντονες στιγμές, οι δυνατές μουσικές, οι δυνατοί άνθρωποι. Να σε φοβίζει μόνο μια μέρα που μπορεί να κοιταχτείς στον καθρέφτη, έχοντας χάσει τον αυτοσεβασμό σου. Τίποτ' άλλο. Και θα φροντίσω, όσο περνάει απ' το χέρι μου, να μην συμβεί αυτό.
    Μπιζέλι μου!
Ευχαριστώ κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λανθασμένη επιλογή, κάθε βήμα που σ' έφερε στην πόρτα μου. Ευγνωμονώ όλους όσους έθεσαν τα σωστά κριτήρια, ώστε να βρω τον πατέρα σου. Κι εύχομαι μόνο ο άνθρωπος της ζωής σου να είναι ένας τέτοιος. Ξέρω πως θα αναιρέσω πολλά. Πως θα αποτύχω σ' όλα αυτά τα "εγώ ποτέ δεν..." μαζί σου. Ανυπομονώ ν' αποτύχουμε μαζί. Να σπάσουμε τους κανόνες. Εσύ, το πάντα μου και τα ποτέ μου ολάκερα. Ίσως ακουστεί εγωιστικό, αλλά δεν φοβάμαι πως θα είμαι κακή μάνα. Γιατί ξέρω πως θα σου δώσω ό,τι έχω. Θα παλέψω με όλη μου τη δύναμη να έχεις όσα δώρα άφησαν στα δικά μου πόδια, και κυρίως όσα μου έλειψαν. Κι όταν δεν θα είμαι πια δίπλα σου, να είσαι ένας ολοκληρωμένος, αυτόνομος άνθρωπος. Κι όταν σε βρουν πόνοι και δυστυχίες και δεν θα μπορώ πια να σε προστατεύω, να μην φοβάσαι. Να 'χεις ένα βλέμμα γεμάτο ξαστεριές.
    Κοπελάρα μου!
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να οπλίσει το χέρι του η αγάπη, πριν γίνει γονιός. Σκέφτομαι κάποιον να θέλει να σε πειράξει και θολώνω. Λέαινα, θηρίο ανήμερο θα γίνω και θα τον κατασπαράξω. Μια μάνα μπορεί να γίνει ικανή για φόνο, αν κάποιος θελήσει το κακό του σπλάχνου της. Μια ζωή αντί της δικής της. Η ζωή της πια, η ζωή του παιδιού της. Όμως πρέπει να το μάθει πρώτα απ' όλα να παλεύει. Η υπερπροστατευτικότητα μπορεί να γίνει ο χειρότερος συμβουλάτορας σ' ένα χείριστο κόσμο.
    Έλλη μου!
Σε παρατηρώ και σκέφτομαι πως ο λόγος που πιστεύουν οι άνθρωποι στο θείο, είναι για να ερμηνεύσουν τα θαύματα. Να βάλουν ένα προπύργιο στη σκέψη τους, μην καταρρεύσει η λογική τους από κύματα ευτυχίας. Κι όταν σφίγγεις το δάχτυλό μου με τη φούχτα σου, όταν αναπνέω τη θεία μυρωδιά σου, ο ορθολογισμός μου γελάει συνομωτικά και μ' ειρωνεύεται φεύγοντας.

   Κοιμήσου αγάπη μου. Και κανένας δεν θα διαταράξει ακόμη τον ύπνο σου. Εγώ είμαι εδώ. Μετά από έναν μακρύ δρόμο, ατελής, γεμάτη ελαττώματα, με σκληρά φτερά. Μα σ' αγαπάω με όλη τη δύναμη της ταλαιπωρημένης καρδιάς μου, κι αυτό είναι αρκετό.
   Κοιμήσου αγάπη μου. Και θα φροντίσω να ονειρεύεσαι. Μαγικά πλάσματα, κάστρα, δράκους, πριγκίπισσες, στολίδια, ανθόκηπους και χίμαιρες. Ελπίζω να καταφέρω να σε διδάξω κι εγώ κατιτις, έχεις τόσα πολλά να με μάθεις. Κυρίως, να πιστεύω πάλι στα θαύματα και στα παραμύθια.

   

Στην Έλλη (τα προπαρασκευαστικά)

    Ήθελα να σου γράψω την τελευταία μέρα, πριν μάθω, πώς θα πρέπει να σου απευθυνθώ.
Κοίτα να δεις όμως που πέρασε ο καιρός, και σε λίγο θα γνωριστούμε. Κι όλες οι οικογενειακές εξομολογήσεις εδώ, κατέληξαν να είναι γένους θηλυκού...

    Ίσως έχω κάποιους εκατομμύρια λόγους μετά. Αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να θυμάμαι. Κάθε στιγμή θέλω να θυμάμαι, για να φτιάχνω ορισμούς τους οποίους θ' αναιρώ το επόμενο δευτερόλεπτο.
    Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πώς ήρθαν τα πράγματα, πώς κάποιες επιλογές μας οδήγησαν ως εδώ. Τις παλαιότερες απόψεις μου για τη μητρότητα. Τον πεσιμισμό μου πως αυτές οι στιγμές ίσως έρχονταν ετεροχρονισμένα, ή και ποτέ. Θυμήθηκα ακόμη και τη συγκαταβατικότητα σε ορισμένα Ρεθυμνιώτικα βλέμματα, όταν με έβλεπαν να παίζω με παιδιά και νόμιζαν πως κρύβω πικρία μέσα μου γιατί αυτή η στιγμή δεν ήρθε - άκουσον άκουσον - στα 23 ή στα 25... (Μακάριος όποιος βλέπει με κωμική διάθεση τις παντελώς λάθος επιλογές στα κυάλια του παρελθόντος του)

    Και τότε ήρθες. Λίγο απροειδοποίητα, λίγο ηθελημένα, λίγο μαγικά. Νομίζω πως καμία γυναίκα δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που πρωτοείδαν τα μάτια της ένα θετικό τεστ. Ίσως με καταλάβεις κι εσύ σε μερικά χρόνια. Τον πανικό, την αστερόσκονη σε βουρκωμένα μάτια. Και τον τρόπο με τον οποίο η νέα ύπαρξη αυτή κατακλύζει όλο της το είναι.
    Την μαχητικότητά σου, όταν μ' έκανες να πετύχω αυτό που δεν πίστευα ποτέ: να κόψω το τσιγάρο μαχαίρι μέσα σ' ένα πρωινό. Τις προειδοποιητικές κινήσεις και τους πόνους που μου χάριζες απλόχερα σε κάθε δύσκολη στιγμή, κλάμα κι ανασφάλεια του πρώτου καιρού. Λες κι επισφράγιζες πως όλες μου οι σκέψεις πια θα είχαν εσένα ως προτεραιότητα. Επιτακτικά κι απόλυτα.

    Γι αυτό σ' αγαπάω κιόλας τόσο πολύ, πριν σε δω. Αγαπώ κάθε σημάδι στο σώμα που μου δημιουργείς, σε αντάλλαγμα με κάθε λιθαράκι που βάζεις στην ψυχή μου για να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος. Την εξομάλυνση, την ηρεμία, την ανάγκη να βλέπω μόνο όσα έχουν πραγματικά σημασία. Τον φόβο, την ανασφάλεια, την υπερπροστατευτικότητα που προσπαθώ ν' απασφαλίσω σαν ψεύτικες σφαίρες σ' ένα όπλο που εκπυρσοκροτεί λουλούδια. Και τη στιγμή που, σ' ένα άψυχο μηχάνημα, ανοίγεις λίγο το ματάκι και μας χαρίζεις ένα ελαφρύ μειδίαμα, μια υποψία χαμόγελου, σαν να τα καταλαβαίνεις ήδη όλ' αυτά.

    Ανυπομονώ τόσο πολύ να σε γνωρίσω! Περιμένω να καταρρίψω μεγαλοπρεπώς όλα όσα έχω στο μυαλό μου για σένα. Η προετοιμασία για τη μητρότητα μου θυμίζει τις προετοιμασίες για ένα επίσημο δείπνο: ανοίγεις διάπλατα τις πόρτες, φοράς τα καλά σου, καθαρίζεις μηχανικά ό,τι μπορούν να δουν οι επίτιμοι καλεσμένοι, διαβάζεις συνταγές και συμβουλές και περιμένεις, σχεδόν μοιρολατρικά, την επιτυχία. Και η πραγματικότητα έρχεται αδυσώπητη και σου κάνει ανάστα το σπίτι και τα σχέδια, σηκώνει τα χαλιά και τις μπερζέρες για ν' ανακαλύψει κάθε σκουπιδάκι του μυαλού σου, γκρεμίζει τις επιδιώξεις και τρίβει όλα τα «θα» και «ποτέ» ειρωνικά στα μουτράκια σου που έδιναν όρκους πύρινους στ' όνομά τους.

    Μικρή μου Έλλη... Ή Ελευθερία. Ή όπως γουστάρεις να σε φωνάζουν. Ανυπομονώ να σε μάθω. Ανυπομονώ να εκπορθήσεις κάθε αμμουδένιο κάστρο ονείρων που έχω χτίσει για σένα και να γίνεις ένας αυτόνομος, ευτυχισμένος άνθρωπος. Ανυπομονώ να γεμίσεις το κάδρο της σκέψης μου ζωγραφιές. Να μας αγαπήσεις όπως σ' αγαπάμε, με κάθε σημάδι ή ελάττωμα, και να μας καθίζεις στο σκαμνί γι' αυτά, αλλά πρωτίστως ν' αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν θέλω να μεγαλώσουμε μια πριγκίπισσα σ' έναν πλασματικό κόσμο. Θέλω να δώσω όλο μου το είναι, για να μάθεις να ντύνεις τις σκοτεινιές σου, την πραγματικότητα με φωτεινά χρώματα.

«Μα τι λες ρε μεγάλε... Πόσο μου μοιασες σ' όλα... Παιχταρά πάρτα μου όλα, άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή»

    Δεν την έχω ζήσει ακόμη τη μητρότητα. Αλλά διαισθάνομαι πως δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ταξίδι που χάνεις τελευταία στιγμή τις αποσκευές σου και πορεύεσαι γυμνός, κραδαίνοντας έντρομος σαν φυλαχτό τα πρότυπα, θετικά κι αρνητικά, που σου έδωσαν οι δικοί σου γονείς. Ευγνωμονώντας κάθε πράξη, κάθε σφάλμα που σε οδήγησε ως εκεί. Απόλυτα τρομαγμένος και τρομακτικά ευτυχής. Το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής σου, εκεί που ποντάρεις τα ρέστα σου κάθε φορά για ν' ανακαλύψεις τα όρια που σβήνουν στο πέρασμά σας.

    Πριν αρκετά χρόνια, όταν αποχαιρετούσα το αγαπημένο μου Ηρακλειώτικο σπίτι και μάθαινα συγχρόνως πως ο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο δεν θα ήταν για πολύ καιρό κοντά μου, έκατσα στο πάτωμα ενός άδειου δωματίου μ' ένα τσιγάρο κι ορκίστηκα στον εαυτό μου πως θα μεταφέρω, όσο αντέχω, τη θετικότητα που είχα νιώσει εκεί μέσα σε κάθε χώρο, σε κάθε αξιόλογο άνθρωπο που γνώριζα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τον τελευταίο μήνα που μπαίνω στο δωμάτιό σου και φτιάχνω, συγυρίζω, ή απλώς ψάχνω μια αφορμή να χαμογελάσω, θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη μέρα. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι καλή μάνα, ή ότι θα έχουμε μια εύκολη διαδρομή. Μπορώ μόνο να σου υποσχεθώ πως το ταξίδι μας θα έχει όμορφες στάσεις, μουσικές, και ειλικρίνεια. Και πως θα πασχίζω να σου δώσω όσα μου έλειψαν, με κάθε ρανίδα αίματος που κυλά στις φλέβες μου. Την παρουσία μου, την φωλιά μου, για όσο τη θελήσεις και την αντέξεις.

    Άντε ντε... Μας περιμένουν ονειροπολήσεις. Και κλάματα. Και συναυλίες. :)