Σημείο μηδέν. Χρόνος μηδέν. Όχι απλώς για να γράψεις, αλλά ούτε για να σκεφτείς. Άγχη, τρεξίματα, προβλήματα σωματικά και ψυχικά. (Αρχίζει να παλαιώνει το μοντέλο και δεν ακολουθεί…)Το παιδί αδιάθετο. Το κρατάς αγκαλιά να κοιμηθεί, η κήλη σου σε διπλώνει στα δύο. Δεν προλαβαίνεις να φας, να κοιμηθείς καλά. Ψώνια, μαγειρέματα, δουλειά, τραγούδια, βόλτες ξανά απ’ την αρχή. Ρομποτάκι. Σφίγγεις τα δόντια. Σφίγγεις τις γροθιές σου και χαμογελάς, όταν κλαίει που σ’ αποχωρίζεται στο σταθμό. Μικρές επιβραβεύσεις απ’ το βλέμμα και το γέλιο του παιδιού σου σε βουρκώνουν. Μικρές χαμένες μέρες… Λίγο ή πολύ, για όλους.
Μέχρι τη μέρα που…
Έχεις συνηθίσει να την ακούς να τραγουδάει στο αμάξι, όταν οδηγεί κάποιος άλλος. Με σένα χαλαρώνει. Ρεμβάζει. Γυρνάς να την κοιτάξεις, έχει γείρει το κεφάλι της κι απολαμβάνει, χωρίς μιλιά. Φτάνετε. Γκρινιάζει που την κατεβάζεις. Και θυμάσαι ξαφνικά τις δικές σου διαδρομές. Όταν οδηγούσε ο πατέρας σου, ειδικά στα μεγάλα ταξίδια, ήσουν σ’ αυτό το μεταίχμιο ύπνου και ξύπνιου, άνοιγες τα μάτια, ένιωθες ασφάλεια. Τα ξανάκλεινες.
Φτάσαμε;
Έχουμε ακόμη…
(Λες και είχε ποτέ σημασία…)
Είμαστε οι μικρές επιβεβαιώσεις που μας δίνουν τα παιδιά μας όταν αισθάνονται ασφαλή.
Είμαστε οι μεγάλες επιβεβαιώσεις που δίνουμε στους εαυτούς μας για να αισθανόμαστε ασφαλείς, ό,τι σύνθεση και σχήμα κι αν έχει η «οικογένειά» μας.
Μια αγκαλιά είμαστε.
Για πόσο; Για όποτε.
Τιποτ’ άλλο δεν έχει σημασία. Ανούσιες καθημερινές λεπτομέρειες.
Θα φτάσουμε;
Ούτε αυτό. Προχωράμε όμως.
