Εφτά χρόνια φτήνια

Χμμμ... Σκέψου πόσες φορές έχεις γίνει αποδέκτης συσσωρευμένης κι αδιάκριτης βλακείας...

Μπορείς να τη συναντήσεις παντού. Απ' την κατσάδα ενός βλαχοταρίφα σε στυλ "εγώ-ξέρω-το-χωριό-μου-καλύτερα-από-σένα" (σαν να ήρθες πρόσφατα απ' τον Άρη για διακοπούλες και δεν ξέρεις το δρόμο που μένεις), ως την υπερβολική αγένεια μιας πωλήτριας και τα βλέμματα "φίλων" ή γνωστών που δεν σε ξέρουν για να σε αντιπαθήσουν, (ή έστω να μην τους κάνεις κλικ βρε αδερφέ), απλώς μπορεί να ζηλεύουν οτιδήποτε σε σένα.
Οκ, ξέρω τι θα μου πεις... Δύσκολα παιδικά χρόνια/ στερήσεις/κακές εμπειρίες από οτιδήποτε/ καλλιεργημένη μιζέρια... Δυστυχώς αυτή είναι μια δικαιολογία για να γίνουμε όλοι τα χειρότερα κωλόπαιδα του κόσμου και να περιφέρουμε τα άσχημα εαυτουλάκια μας βόλτα να λιαστούν. Εξάλλου, δεν είμαι διατεθειμένη να βγάζω τον Γιουνγκ που κρύβω μέσα μου σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζω (αλλιώς θα χα πάει και ψυχολογία που ήθελα τελικά, να βγάζω και το ψωμάκι μου ρε παιδί μου). Αυτό, και άλλα τόσα, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στον ορισμό του φίλου όπως τον έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Κατά πρότιμηση σ΄ένα σπίτι με μουσική για ενδοφλέβιες και κάμποσα μπουκάλια...
Βέβαια κακά τα ψέματα, αν αισθάνεσαι διαρκώς αποδέκτης κακίας, κουτοπονηριάς και κακόβουλων σχολίων, λίγο μαλ*κάκος πρέπει να σαι κι εσύ, δεν μπορείς μόνο να κατηγορείς. Αν κάθεσαι στη φωτιά και της πετάς κουκουνάρια, φταις. Ειδικά οι κουβέντες εκτελούν χρέη πληρωμένου δολοφόνου: κάνουν τη δουλειά τους κι έπειτα επιστρέφουν εκεί απ' όπου προήλθαν.
Μια πολύ αγαπημένη φίλη μου είχε πει να φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να νιώθουν. Που όλη τους η ζωή γράφεται στο δέρμα τους. Δυστυχώς είναι πολλοί. Για μένα είναι χειρότερο να βλέπω άτομα που αλλάζουν πολύ, που απαρνιούνται τις σκέψεις τους ή τις αρχές τους χάριν συμφερόντων. Που κάνουν κάθε προσπάθεια, (λες και το θέλουν οι άτιμοι) να γκρεμιστούν απ' το βάθρο που τους έχεις στήσει. Όταν αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες σου, βγαίνοντας δυνατότερος αλλά όχι σκληρότερος ή πεσιμιστής, όταν βρίσκεις τη χαρά στα απλά πράγματα, όταν διαλέγεις (με κόπο) τους ανθρώπους για τους οποίους μπορείς να γίνεις χαλάκι να σκουπίσουν τα πόδια τους/ δίχτυ ασφαλείας στην τρέλα τους, τότε μαθαίνεις να νιώθεις. Τότε ανακαλύπτεις τα πραγματικά ουσιώδη προβλήματα, τότε υπερβαίνεις τη μικρότητά σου. Αν μέσα σ' όλα αυτά βάλεις την ανοχή στην φτήνια και την αξιοπρέπεια, μάλλον περνάς με άριστα την πρώτη τάξη της αγιοσύνης...

"Θεωρία της ευτυχίας των απλών πραγμάτων"

"Τίποτα σ' αυτό το σπίτι δεν έβρισκε άχρηστο και παρακατιανό. Τα'χε σκεπάσει όλα μ' ένα πέπλο ολομέταξο που ξεκινούσε απ' την ψυχή της. Τα' χε αρωματίσει όλα με τη μυρωδιά της. Τα'χε εξημερώσει. Σκέφτηκε κανείς πόσο σημαντικό, πόσο μοναδικό γίνεται ένα κουρελάκι, ένα τριμμένο πατάκι, όταν το τυλίξει κάποιος με την αγάπη του; Πόσο πολύτιμο γίνεται ένα τσίγκινο κουτάκι με σπόρους πιπεριού, όταν το τοποθετήσουν στο ράφι κάποια δάχτυλα που ονειρεύονται;" (Αλκυόνη Παπαδάκη, "Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα")
....

Έχεις σκεφτεί ποτέ την απλότητα της ευτυχίας που σου χαρίζουν μικρά, καθημερινά πράγματα; Απλές κινήσεις, ανεπαίσθητες, αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής σου, μέχρι που γίνονται έρωτας και πνοή για την ίδια τη ζωή. Ζεστός καφές με άρωμα φουντουκιού, αντί ενός συνηθισμένου, για να μυρίζει όμορφα το σπίτι σου το πρωί. Μια απαλή μπλούζα, αντί για το άβολο πουλόβερ σου. Γέλια φιλικά και μάτια αγαπημένα, αντί για τυπικά χαμόγελα. Τόσα πολλά και τόσο μικρά... Αν δεν μπορείς να διακρίνεις κάπου εκεί την ψυχική σου ισορροπία, τότε, όσα κι αν πετύχεις, δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Γιατί η μιζέρια θα στρογγυλοκάθεται μονίμως στο κεφάλι σου και θ' ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
Χμμ.. Υπάρχει μόνο ένα μικρό πρόβλημα. Για να σκύψεις στον εαυτό σου και να δεις πέντε αλήθειες, έστω και τόσο απλές όσο αυτή, πρέπει να έχεις φάει τα σκατά με το κουτάλι, στην καλύτερη περίπτωση, μην σου πω με τον κουβά. Τι να γίνει όμως; Ίσως μόνο έτσι θα μπορείς κάποτε να ονειρεύεσαι, όταν σηκώνεις λίγο το κεφάλι ν΄ αναπνεύσεις απ' τη δυσωδία.

Άχρηστο...

6/1. Των Φώτων. Νωρίς το πρωί. Ωραιότατη ευκαιρία για ξεκούραση αν δουλεύεις... Αλλά αν λείπεις ένα μήνα απ' το σπίτι, έφτασες βράδυ και την κοπάνησες επιτόπου για Χανιά, και το ψυγείο κάνει μεγαλύτερο αντίλαλο κι απ' την καπνοθήκη σου, ξυπνάς και μεταμορφώνεσαι σ' ένα υπέροχο πράσινο τερατάκι που ουρλιάζει "Θέλω-καφέ-και-τσιγάρο-ΤΩΡΑ"
Απαίσιος καιρός. Ζεστός, αλλά φυσάει πολύ. Σιχαίνομαι τον αέρα. Σ' ακούσαμε ρε φίλε, είναι ανάγκη να μας τα σπας;
Ψυχή στους δρόμους, κάποιοι πιο προνοητικοί από μένα είναι στο τεσσαρακοστό όνειρο ακόμη.
Κουκούλα. Τα κλειδιά στο' να χέρι, και στο άλλο τσιγάρο που βρήκα μετά από ανασκαφές. (Τα καλά του να παίρνω camel μαλακό μια στο τόσο... Όλο και κάποιο "δωράκι" θα βρω στις τσάντες για ώρα ανάγκης) Συννεφιά. Αισθάνομαι τον αέρα να με κρατάει πίσω, και δεν με λες και φτερό στον άνεμο... Πνίγομαι. Αλλά τουλάχιστον ξύπνησα για τα καλά.
Ευτυχώς, ένας συμπαθέστατος κυριούλης συμμεριζόταν το δράμα μου και είχε ανοιχτό το μαγαζί του τέτοια μέρα. Εφόδια, τα απαραίτητα. Craven, Nutella, κρουασάν κι εφημερίδα. Πλατύ χαμόγελο, μάτια χαρούμενα. Και βουρ πίσω πάλι.
Είναι μερικά πρωινά που ό,τι βλέπεις γύρω σου έχει ένα ζεστό χαμόγελο, σκέτη "καλημέρα". Το 'χεις νιώσει ποτέ αυτό;

Πανάρχαιο Νο1

Από μικρή ξεσπούσα στο γράψιμο. Μάλλον από αντίδραση γιατί ζωγράφιζα απαίσια. Τελικά δεν κατάφερα να βελτιωθώ σε κανένα από τα δύο... Ανεπίδεκτη όπως πάντα.
Αυτό το έγραψα κάπου στα 15 μου.

"Ίσως παρομοίαζα την αγάπη μας με μια γιορτή. Μια μεγάλη, υπαίθρια γιορτή, όπου πλάσματα τρομακτικά χορεύουν γύρω από μια αναιμική φλόγα. Κανείς δεν ξέρει αν είναι άγγελοι ή δαίμονες. Έχουν υγρά, ζεστά μάτια, φιλντισένιο δέρμα και χέρια δυνατά κάτω από παραδείσια φτερά πεταλούδας. Αιθέρια, αέρινα υφάσματα κρύβουν ένα σώμα ματωμένο, γεμάτο πληγές, κι ένα αγκαθωτό τριαντάφυλλο στην ψυχή. Μυρωδιά πικραμύγδαλου. Λυτρωτικός χορός, απελπισμένη ικεσία. Τραγουδούν με πύρινες γλώσσες και η φωτιά δυναμώνει. Ο ήλιος γίνεται φωτεινότερος. Μελωδία που χαρίζει στα φτερά τους την υγρή λάμψη των αστεριών. Τραγουδούν τα όνειρα του Θεού...

Ήσουν η γιορτή μου.
Τώρα οι γιορτές ξεθωριάζουν σ' ένα χάρτινο ημερολόγιο.
Ήσουν η ανάσα μου.
Γιατί ένας κοφτός λυγμός διαπερνά τα σωθικά μου και με πνίγει;
Ήσουν η φωλιά μου.
Το σώμα σου ξερό πουκάμισο φιδιού, γεμάτο σφυρίγματα τύψεων.

Πλέω σε πορφυρά κύματα χωρισμών.
Δεν θα μένω πάντα στον αφρό. Δεν πειράζει.
Θα μένει πίσω μου αυτή η σελίδα τσαλακωμένων αναμνήσεων... "



I know, I know. Κι εγώ ξεραίνομαι στο γέλιο όταν το διαβάζω...

Πρώτη ανάρτηση (κοσμοϊστορικής σημασίας)

"Το ανείπωτο εντός μου¨...
Τι ωραία. Άλλο ένα blog με "υπαρξιακές" ανησυχίες 20 Αυγούστων. Φαινομενικές αναζητήσεις, ελλείψει νοήματος, εμπειρίες τύπου έκθεση δημοτικού: "Σήμερα-πήγα-βόλτα-έφαγα-δωδεκάμισι-φακές-και-οκτώ-μπιφτέκια". Μπλα μπλα ΜΠΛΑ...
Θα μου πεις, γιατί το ξεκίνησες; Για να δω αν υπάρχουν άτομα τόσο out of reach να μπουν στον κόπο να διαβάσουν αυτά που γράφω.
Και δεν είδες τίποτα ακόμη. Έχω πολλά να σου πω.