Κόκκινη κλωστή δεμένη, για άλλη μια φορά... Για να ξετυλίξουμε την ανέμη των σκέψεων, ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.
Από καταβολής κόσμου, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους δεν τον έκανε τίποτα περισσότερο από μια ασήμαντη κόκκο άμμου στην απεραντότητα του σύμπαντος, επιζήμια για τη νομοτέλεια της φύσης. Και κάπως έπρεπε ν' αμυνθεί αυτός ο πανάχρηστος κρίκος της εξελικτικής αλυσίδας: Καλλιεργώντας την πηγαία ανάγκη να ξεχωρίζει, να είναι μοναδικός. Έτσι δημιουργήθηκε ο εγωισμός κι ο ανταγωνισμόοος... Πριν κόψετε τις φλέβες σας απ' την Κοελική ανάλυση επιπέδου Τρούμπας κι αυτοαναφλεχθείτε με τον "Κόσμο της Σοφίας" στο κεφάλι ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ας περάσουμε στο ψητό.
Υπάρχουν υγιείς τρόποι εκτόνωσης του ανταγωνισμού σε ισορροπημένα πλαίσια, με τρανταχτό παράδειγμα τον αθλητισμό. Εκεί συνήθως είναι πιο τυχερά τ' αγοράκια, που ενθαρρύνονται από μικρά προς αυτή την κατεύθυνση, με λάθος κίνητρα βέβαια αλλά για σωστούς εν τέλει λόγους. Και καθείς τα γούστα του... (Στη δική μου περίπτωση, θυμάμαι τη θέση μου μονίμως κλειδωμένη στο τελευταίο κατοστάρι του στίβου στη σκυταλοδρομία, και δεξιά επιθετικός στο βόλλευ, για να παίρνω αμέσως μετά τη θέση του σερβίς. Όχι βέβαια επειδή ήμουν γρηγορότερη ή καλύτερη, αλλά ήξεραν ότι ήμουν η πιο πεισματάρα, ειδικά σε αγώνες που φαίνονταν χαμένοι.)
Και με τα κοριτσάκια τι γίνεται; Δυστυχώς η συχνή έλλειψη των παραπάνω "αντισωμάτων" τους μαθαίνει να σκέφτονται λιγάκι διαφορετικά, με πρώτα θύματα τις φιλίες τους. Αντιζηλίες, δράματα, ξεκατινιάσματα, όμοια ρούχα, κλάματα πάνω από ζυγαριές, παιδικούς κι εφηβικούς (κοινούς) έρωτες, πισώπλατα "μαχαιρώματα", το βούτυρο στο ψωμί μιας μακροχρόνιας γυναικείας φιλίας. Οι εξαιρέσεις σπανιότατες, απαιτούν κόπο και ψάξιμο. Είναι εκείνα τα πλάσματα που αντιλαμβάνονται πως ζηλεύεις κάτι, ΜΟΝΟ όταν πιστεύεις ότι μπορείς να το φτάσεις. Ό,τι βρίσκεται πολύ ψηλότερά σου δεν σε αγγίζει, το κάνεις χάζι, δεν μπορεί να σου δημιουργήσει φθόνο, παρά μόνο καθάρια, ανιδιοτελή συναισθήματα κι ευγνωμοσύνη που σε ανέχεται... Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις γυναίκες της ζωής μου, σχέσεις δεμένες κι αλώβητες στην πάροδο του χρόνου, περίτρανη επιβεβαίωση του ότι μια μαλάκω σαν και του λόγου μου μπορεί να είναι ανεκδιήγητα τυχερή χωρίς να το αξίζει. Αν δεν έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να παροτρύνεις αγαπημένη σου φίλη να ενδώσει σε φαινομενικό ενδιαφέρον άντρα για τον οποίο εσύ εκείνη την περίοδο κόβεις φλέβες, τσιγάρο, φαγητό και την αναπνοή μαζί, συγγνώμη που θα στο πω κοριτσάρα μου, αλλά δεν θα συννενοηθούμε σ' αυτή την παράγραφο. Παμ' παρακάτω.
Και πότε τα δυο φύλα συντονίζονται απολύτως στην παρτίδα του καταστροφικού ανταγωνισμού; Όταν μπλέκουν μεταξύ τους, φυσικά. Οι καρποί όλων των εγωισμών βρίσκουν το πιο πρόσφορο έδαφος στην αρένα του ψεύτικου έρωτα. Ζηλεύεις από συνήθεια, μένεις πιστός από επιμονή κι επικαλούμενος μια σκάρτη ηθική, για να καθυποτάξεις τον άλλο μέσω της δήθεν "ανωτερότητάς" σου, προσπαθείς να επιβληθείς με τα λόγια και τις πράξεις σου. Παιχνίδια ανάληψης εξουσίας, πολεμικές ιαχές, διάθεση μαχητική. Κι ειδικά αν δεν είσαι εκείνος που ανοίγει την πόρτα για να φύγει, αρχίζει ο κανονικός πόλεμος. Ο εγωισμός σου κατασκευάζει Σπιλμπεργκικά σενάρια, κατηγορείς την επιλογή σου, αναιρώντας κι υποτιμώντας τον ίδιο σου τον εαυτό, ζητάς την εκδίκηση με φαινομενικά αθώα παιχνίδια που στήνεις στο μυαλό σου αλλά δεν σε οδηγούν ποτέ στο νικητήριο βάθρο. Κι όλα αυτά με μια τακτική άρθρου Cosmopolitan, "10 tips για να γυρίσει τρέχοντας στην αγκαλιά σας, αφού του έχετε κάψει το σπίτι αλλά δεν απαντήσατε σε τρία μηνύματα κι οκτώ αναπάντητες"... Ποιός σας τα 'μαθε αυτά, ρε γκραν γκινιόλ; Έχετε καλά ακροαστικά ή να πάρω το μηδέν; Ντροπής πράγματα, γαμώ το μυαλό σας.
Η αγάπη είναι η σταγόνα της βροχής, νερό που κυλά ήρεμα και ξεπλένει κάθε μορφής εγωισμό στο πέρασμά του. Άλλοτε σαν χείμαρρος, άλλοτε γλυκά κι ανεπαίσθητα, ακολουθεί την δική της ατέρμονη πορεία και καταλήγει ποτάμι στο χάρτη της αθανασίας που της αξίζει. Κι αν εκείνη είναι το νερό, ο έρωτας είναι η φωτιά. Μια φωτιά που μπορεί να σε κάψει από επιθυμία, από πόνο, από ευτυχία, πόθο ή απωθημένο. Αν το μόνο που νιώθεις να σιγοκαίει μέσα σου είναι θυμός, απέχθεια κι εντάσεις αδιάφορες, τότε δεν λέγεται έρωτας. Μάθετε επιτέλους να βάζετε σωστές ταμπέλες στις καψούρες, τους ενθουσιασμούς και τα ερωτάκια. Μην περιφέρετε τεράστια πλακάτ με λέξεις τις οποίες δεν μπορούν να σηκώσουν τα χέρια σας, κάποια στιγμή τα αδύναμα μπράτσα προδίδουν και τα τρώτε καπέλο, μαζί με τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες.
Μιας και είπα "τρώτε", μπορούμε να το γυρίσουμε σ' ένα πεζότατο παράδειγμα, αν τα παραπάνω μοιάζουν εντελώς ακατάληπτα: Αν θες κάτι το οποίο να τσιγαρίζεται και να ψήνεται για χάρη σου κατά βούληση, μάθε να μαγειρεύεις για να βγει και κάτι χρήσιμο απ' την όλη ιστορία. Εκείνος που ερωτεύεται, τσιτσιρίζεται, καίγεται και σιγολιώνει στο δικό του τηγάνι, χωρίς να βάλεις το χεράκι σου. Ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, είναι επιλογή του να βράσει στο ζουμί του, μέχρι να πέσει ζεστός και ροδοκόκκινος στο πιάτο σου, να καταβροχθιστείτε με την ησυχία σας. Προσέξτε μόνο να σηκωθείτε απ' το τραπέζι κύριοι, χωρίς να φάτε και το τραπεζομάντηλο. Άλλωστε η παρουσία του τιμώμενου προσώπου σου κόβει την όρεξη, τρέφεσαι από πολύ ουσιαστικότερα πράγματα, ενώ η απουσία έχει βουλιμικές εξάρσεις, μπουκώνεσαι για να μην ξεστομίσεις τ' ανείπωτα, να μειώσεις την έλλειψη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Και η κατακλείδα που γυρίζει τώρα στο ακατοικήτου της πολυλογούς είναι η εξής:
Αν συμφωνείτε με την λογική που περιέγραψα παραπάνω, καλύτερα να μην μου ζητήσετε ποτέ συμβουλή σε ερώτημα τύπου "αχ μου έστειλε, τι να κάνω, να του/της απαντήσω ή να το παίξω λιγάκι ιστορία;". Φημολογείται ότι δεν θα σας αρέσει η απάντηση.
Να περνάτε άφοβα κι όμορφα. Α, και να βάλετε τους ανταγωνισμούς σας στον κώλο σας :)
Από καταβολής κόσμου, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους δεν τον έκανε τίποτα περισσότερο από μια ασήμαντη κόκκο άμμου στην απεραντότητα του σύμπαντος, επιζήμια για τη νομοτέλεια της φύσης. Και κάπως έπρεπε ν' αμυνθεί αυτός ο πανάχρηστος κρίκος της εξελικτικής αλυσίδας: Καλλιεργώντας την πηγαία ανάγκη να ξεχωρίζει, να είναι μοναδικός. Έτσι δημιουργήθηκε ο εγωισμός κι ο ανταγωνισμόοος... Πριν κόψετε τις φλέβες σας απ' την Κοελική ανάλυση επιπέδου Τρούμπας κι αυτοαναφλεχθείτε με τον "Κόσμο της Σοφίας" στο κεφάλι ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ας περάσουμε στο ψητό.
Υπάρχουν υγιείς τρόποι εκτόνωσης του ανταγωνισμού σε ισορροπημένα πλαίσια, με τρανταχτό παράδειγμα τον αθλητισμό. Εκεί συνήθως είναι πιο τυχερά τ' αγοράκια, που ενθαρρύνονται από μικρά προς αυτή την κατεύθυνση, με λάθος κίνητρα βέβαια αλλά για σωστούς εν τέλει λόγους. Και καθείς τα γούστα του... (Στη δική μου περίπτωση, θυμάμαι τη θέση μου μονίμως κλειδωμένη στο τελευταίο κατοστάρι του στίβου στη σκυταλοδρομία, και δεξιά επιθετικός στο βόλλευ, για να παίρνω αμέσως μετά τη θέση του σερβίς. Όχι βέβαια επειδή ήμουν γρηγορότερη ή καλύτερη, αλλά ήξεραν ότι ήμουν η πιο πεισματάρα, ειδικά σε αγώνες που φαίνονταν χαμένοι.)
Και με τα κοριτσάκια τι γίνεται; Δυστυχώς η συχνή έλλειψη των παραπάνω "αντισωμάτων" τους μαθαίνει να σκέφτονται λιγάκι διαφορετικά, με πρώτα θύματα τις φιλίες τους. Αντιζηλίες, δράματα, ξεκατινιάσματα, όμοια ρούχα, κλάματα πάνω από ζυγαριές, παιδικούς κι εφηβικούς (κοινούς) έρωτες, πισώπλατα "μαχαιρώματα", το βούτυρο στο ψωμί μιας μακροχρόνιας γυναικείας φιλίας. Οι εξαιρέσεις σπανιότατες, απαιτούν κόπο και ψάξιμο. Είναι εκείνα τα πλάσματα που αντιλαμβάνονται πως ζηλεύεις κάτι, ΜΟΝΟ όταν πιστεύεις ότι μπορείς να το φτάσεις. Ό,τι βρίσκεται πολύ ψηλότερά σου δεν σε αγγίζει, το κάνεις χάζι, δεν μπορεί να σου δημιουργήσει φθόνο, παρά μόνο καθάρια, ανιδιοτελή συναισθήματα κι ευγνωμοσύνη που σε ανέχεται... Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις γυναίκες της ζωής μου, σχέσεις δεμένες κι αλώβητες στην πάροδο του χρόνου, περίτρανη επιβεβαίωση του ότι μια μαλάκω σαν και του λόγου μου μπορεί να είναι ανεκδιήγητα τυχερή χωρίς να το αξίζει. Αν δεν έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να παροτρύνεις αγαπημένη σου φίλη να ενδώσει σε φαινομενικό ενδιαφέρον άντρα για τον οποίο εσύ εκείνη την περίοδο κόβεις φλέβες, τσιγάρο, φαγητό και την αναπνοή μαζί, συγγνώμη που θα στο πω κοριτσάρα μου, αλλά δεν θα συννενοηθούμε σ' αυτή την παράγραφο. Παμ' παρακάτω.
Και πότε τα δυο φύλα συντονίζονται απολύτως στην παρτίδα του καταστροφικού ανταγωνισμού; Όταν μπλέκουν μεταξύ τους, φυσικά. Οι καρποί όλων των εγωισμών βρίσκουν το πιο πρόσφορο έδαφος στην αρένα του ψεύτικου έρωτα. Ζηλεύεις από συνήθεια, μένεις πιστός από επιμονή κι επικαλούμενος μια σκάρτη ηθική, για να καθυποτάξεις τον άλλο μέσω της δήθεν "ανωτερότητάς" σου, προσπαθείς να επιβληθείς με τα λόγια και τις πράξεις σου. Παιχνίδια ανάληψης εξουσίας, πολεμικές ιαχές, διάθεση μαχητική. Κι ειδικά αν δεν είσαι εκείνος που ανοίγει την πόρτα για να φύγει, αρχίζει ο κανονικός πόλεμος. Ο εγωισμός σου κατασκευάζει Σπιλμπεργκικά σενάρια, κατηγορείς την επιλογή σου, αναιρώντας κι υποτιμώντας τον ίδιο σου τον εαυτό, ζητάς την εκδίκηση με φαινομενικά αθώα παιχνίδια που στήνεις στο μυαλό σου αλλά δεν σε οδηγούν ποτέ στο νικητήριο βάθρο. Κι όλα αυτά με μια τακτική άρθρου Cosmopolitan, "10 tips για να γυρίσει τρέχοντας στην αγκαλιά σας, αφού του έχετε κάψει το σπίτι αλλά δεν απαντήσατε σε τρία μηνύματα κι οκτώ αναπάντητες"... Ποιός σας τα 'μαθε αυτά, ρε γκραν γκινιόλ; Έχετε καλά ακροαστικά ή να πάρω το μηδέν; Ντροπής πράγματα, γαμώ το μυαλό σας.
Η αγάπη είναι η σταγόνα της βροχής, νερό που κυλά ήρεμα και ξεπλένει κάθε μορφής εγωισμό στο πέρασμά του. Άλλοτε σαν χείμαρρος, άλλοτε γλυκά κι ανεπαίσθητα, ακολουθεί την δική της ατέρμονη πορεία και καταλήγει ποτάμι στο χάρτη της αθανασίας που της αξίζει. Κι αν εκείνη είναι το νερό, ο έρωτας είναι η φωτιά. Μια φωτιά που μπορεί να σε κάψει από επιθυμία, από πόνο, από ευτυχία, πόθο ή απωθημένο. Αν το μόνο που νιώθεις να σιγοκαίει μέσα σου είναι θυμός, απέχθεια κι εντάσεις αδιάφορες, τότε δεν λέγεται έρωτας. Μάθετε επιτέλους να βάζετε σωστές ταμπέλες στις καψούρες, τους ενθουσιασμούς και τα ερωτάκια. Μην περιφέρετε τεράστια πλακάτ με λέξεις τις οποίες δεν μπορούν να σηκώσουν τα χέρια σας, κάποια στιγμή τα αδύναμα μπράτσα προδίδουν και τα τρώτε καπέλο, μαζί με τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες.
Μιας και είπα "τρώτε", μπορούμε να το γυρίσουμε σ' ένα πεζότατο παράδειγμα, αν τα παραπάνω μοιάζουν εντελώς ακατάληπτα: Αν θες κάτι το οποίο να τσιγαρίζεται και να ψήνεται για χάρη σου κατά βούληση, μάθε να μαγειρεύεις για να βγει και κάτι χρήσιμο απ' την όλη ιστορία. Εκείνος που ερωτεύεται, τσιτσιρίζεται, καίγεται και σιγολιώνει στο δικό του τηγάνι, χωρίς να βάλεις το χεράκι σου. Ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, είναι επιλογή του να βράσει στο ζουμί του, μέχρι να πέσει ζεστός και ροδοκόκκινος στο πιάτο σου, να καταβροχθιστείτε με την ησυχία σας. Προσέξτε μόνο να σηκωθείτε απ' το τραπέζι κύριοι, χωρίς να φάτε και το τραπεζομάντηλο. Άλλωστε η παρουσία του τιμώμενου προσώπου σου κόβει την όρεξη, τρέφεσαι από πολύ ουσιαστικότερα πράγματα, ενώ η απουσία έχει βουλιμικές εξάρσεις, μπουκώνεσαι για να μην ξεστομίσεις τ' ανείπωτα, να μειώσεις την έλλειψη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Και η κατακλείδα που γυρίζει τώρα στο ακατοικήτου της πολυλογούς είναι η εξής:
Αν συμφωνείτε με την λογική που περιέγραψα παραπάνω, καλύτερα να μην μου ζητήσετε ποτέ συμβουλή σε ερώτημα τύπου "αχ μου έστειλε, τι να κάνω, να του/της απαντήσω ή να το παίξω λιγάκι ιστορία;". Φημολογείται ότι δεν θα σας αρέσει η απάντηση.
Να περνάτε άφοβα κι όμορφα. Α, και να βάλετε τους ανταγωνισμούς σας στον κώλο σας :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου