Πολλές φορές γράφω πράγματα με τη σκέψη ότι κάποτε θα κινδυνεύω να τα ξεχάσω, και θα χρειάζομαι υπενθυμίσεις στις ανάστατες σκέψεις μου.
Όχι αυτή τη φορά όμως. Όχι για σένα. Μετά από χίλιες άνοιες, μετά από εκατό ζωές, θα θυμόμουν αυτές τις στιγμές. Ένα άφθαρτο τατουάζ που έχει σημασία μόνο για τον κάτοχό του. Ίσως και για σένα κάποτε, αν γίνεις κι εσύ μαμά. Ίσως και ποτέ, ακόμη κι αν διαβάσεις αυτές τις γραμμές. Έχει σημασία; Και γιατί πρέπει να βρίσκω αιτίες να καταγράφω τις σκέψεις μου ακόμη και τώρα, την τρέλα μου; Άει σιχτίρ :)
Ήταν εκείνη η στιγμή που σε αντίκρισα πρώτη φορά, φευγαλέα, με τη δεξιά άκρη του ματιού μου, ανάμεσα σε πράσινα χειρουργικά σεντόνια. Ήταν η πρώτη αγκαλιά μας, όταν με κοίταξες σοβαρά με τις καταγάλανες ματάρες σου. Όταν αναζήτησες το στήθος μου. Κλαυσίγελος ευτυχίας. Ήσουν το ωραιότερο πλάσμα που αντίκρισαν τα μάτια μου και θ' αντικρίσουν ποτέ.
Ήταν εκείνες οι φωνές που αντηχούσαν από πάνω μου, λες κι έρχονταν από πολύ μακριά, σαν βουητό.
"Καλέ τι όμορφη που είναι! Τι ήρεμη!"
Μια ανήσυχη αναισθησιολόγος μιλάει με τη γιατρό μου και τους νοσηλευτές. "Να την προσέχετε τη γυναίκα, τη φοβάμαι... Δεν έβγαλε κιχ με την επισκληρίδειο, δεν γκρίνιαξε, μόνο γελάει και κλαίει..."
Τι κλάμα κι αυτό, αλήθεια!
Κατάλαβα πως η επιλόχειος είναι μια διαχωριστική γραμμή που μπορείς να υπερβείς πανεύκολα. Όχι η μάνα σου όμως. Όχι, μετά από τόσα και τόσα.
Πρέπει να το παραδεχτώ όμως, κάποια στιγμή μ' έπιασε το παράπονο. Όταν έβλεπα τις άλλες λεχώνες στο δωμάτιο μαζί με τις μανάδες τους ολημερίς κι ολονυχτίς, να τους κρατάνε το μωρό, να τις βοηθούν να θηλάσουν, κι εμείς να περνάμε μόνες μας τις νύχτες μας. Να μετράω τις σπασμένες φλέβες, να προσπαθώ να σε κρατήσω και να φεύγει η πεταλούδα απ' το χέρι μου, να νιώθω τα ράμματα σαν μαχαιριές. Σκεφτόμουν πως ο Θεός που δεν πιστεύω με λυπήθηκε, και μου έδωσε ένα ήρεμο κι ήσυχο παιδάκι, που με κοιτάει στα μάτια κι αποκοιμιέται. Πως η γιαγιά σου ήταν μόνη κι εκείνη να μας μεγαλώσει, χωρίς τη μάνα της. Τι κύκλος κι αυτός! Κύκλος αδικίας. Δεν είναι άδικο να σε παρακαλάει ο άντρας σου για να σε βοηθήσει να κάνεις μπάνιο, κι εσύ να ντρέπεσαι για την κατάστασή σου και να σκέφτεσαι πως δεν είναι δικό του καθήκον; Δεν είναι άδικο να σε επισκέπτονται τόσοι και τόσοι, κι εσύ να σκέφτεσαι μόνο το χαμόγελο που θα είχε ο πατέρας σου, αν σας έβλεπε; Γιατί κάποια πράγματα να συμβαίνουν την κατάλληλη στιγμή, αλλά συγχρόνως τόσο αργά;
Και μετά ήρθαμε σπίτι μας. Και η ζωή μου επιβεβαίωσε πανηγυρικά, πως όλες οι αδικίες που νομίζεις πως έχεις ζήσει εξαργυρώνονται με τόκους ευτυχίας απροσμέτρητης στο χαμόγελο ενός γερού παιδιού. 'Ολα ωχριούν στο πέρασμά του, σβήνουν σαν βουβές αναμνήσεις μπροστά στην αγκαλιά σου. Τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία, ούτε θα έχει ποτέ πια.
Δροσοσταλιδάκι μου!
Ανάμεσα στα δαχτυλάκια σου φωλεύει ένα σμάρι πεταλούδες. Η ανάσα σου μοσχομυρίζει μέλι, και τα χείλη σου είναι ένα κερασάκι που άφησε η φύση στα πόδια της Άνοιξης. Σε βλέπω με τις ώρες να κοιμάσαι, και νιώθω την απόλυτη νηνεμία μετά τις καταιγίδες. Οι υπέροχες ολόμακρές σου βλεφαρίδες σκεπάζουν σαν φτερούγες τα βλέφαρά σου που τρεμοπαίζουν. Κι εγώ εύχομαι τα όνειρα που ταράζουν τον ύπνο σου να έχουν πάντα ήλιο, διαβατάρικα πουλιά, φτερά αγγέλων, και ήρεμες θάλασσες.
Βουβουζέλι μου!
Ακόμη δεν μιλάς κι όμως μιλάς... Οι φωνούλες σου για αγκαλιές, το γέλιο σου, είναι στ' αυτιά μου κελάρυσμα. Η μουσική σε ηρεμεί. Οι καραγκιοζιές, τα χορευτικά μου, σε κάνουν να γελάς. Πάντα θέλω να γελάς. Να μην σε φοβίζουν οι έντονες στιγμές, οι δυνατές μουσικές, οι δυνατοί άνθρωποι. Να σε φοβίζει μόνο μια μέρα που μπορεί να κοιταχτείς στον καθρέφτη, έχοντας χάσει τον αυτοσεβασμό σου. Τίποτ' άλλο. Και θα φροντίσω, όσο περνάει απ' το χέρι μου, να μην συμβεί αυτό.
Μπιζέλι μου!
Ευχαριστώ κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λανθασμένη επιλογή, κάθε βήμα που σ' έφερε στην πόρτα μου. Ευγνωμονώ όλους όσους έθεσαν τα σωστά κριτήρια, ώστε να βρω τον πατέρα σου. Κι εύχομαι μόνο ο άνθρωπος της ζωής σου να είναι ένας τέτοιος. Ξέρω πως θα αναιρέσω πολλά. Πως θα αποτύχω σ' όλα αυτά τα "εγώ ποτέ δεν..." μαζί σου. Ανυπομονώ ν' αποτύχουμε μαζί. Να σπάσουμε τους κανόνες. Εσύ, το πάντα μου και τα ποτέ μου ολάκερα. Ίσως ακουστεί εγωιστικό, αλλά δεν φοβάμαι πως θα είμαι κακή μάνα. Γιατί ξέρω πως θα σου δώσω ό,τι έχω. Θα παλέψω με όλη μου τη δύναμη να έχεις όσα δώρα άφησαν στα δικά μου πόδια, και κυρίως όσα μου έλειψαν. Κι όταν δεν θα είμαι πια δίπλα σου, να είσαι ένας ολοκληρωμένος, αυτόνομος άνθρωπος. Κι όταν σε βρουν πόνοι και δυστυχίες και δεν θα μπορώ πια να σε προστατεύω, να μην φοβάσαι. Να 'χεις ένα βλέμμα γεμάτο ξαστεριές.
Κοπελάρα μου!
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να οπλίσει το χέρι του η αγάπη, πριν γίνει γονιός. Σκέφτομαι κάποιον να θέλει να σε πειράξει και θολώνω. Λέαινα, θηρίο ανήμερο θα γίνω και θα τον κατασπαράξω. Μια μάνα μπορεί να γίνει ικανή για φόνο, αν κάποιος θελήσει το κακό του σπλάχνου της. Μια ζωή αντί της δικής της. Η ζωή της πια, η ζωή του παιδιού της. Όμως πρέπει να το μάθει πρώτα απ' όλα να παλεύει. Η υπερπροστατευτικότητα μπορεί να γίνει ο χειρότερος συμβουλάτορας σ' ένα χείριστο κόσμο.
Έλλη μου!
Σε παρατηρώ και σκέφτομαι πως ο λόγος που πιστεύουν οι άνθρωποι στο θείο, είναι για να ερμηνεύσουν τα θαύματα. Να βάλουν ένα προπύργιο στη σκέψη τους, μην καταρρεύσει η λογική τους από κύματα ευτυχίας. Κι όταν σφίγγεις το δάχτυλό μου με τη φούχτα σου, όταν αναπνέω τη θεία μυρωδιά σου, ο ορθολογισμός μου γελάει συνομωτικά και μ' ειρωνεύεται φεύγοντας.
Κοιμήσου αγάπη μου. Και κανένας δεν θα διαταράξει ακόμη τον ύπνο σου. Εγώ είμαι εδώ. Μετά από έναν μακρύ δρόμο, ατελής, γεμάτη ελαττώματα, με σκληρά φτερά. Μα σ' αγαπάω με όλη τη δύναμη της ταλαιπωρημένης καρδιάς μου, κι αυτό είναι αρκετό.
Κοιμήσου αγάπη μου. Και θα φροντίσω να ονειρεύεσαι. Μαγικά πλάσματα, κάστρα, δράκους, πριγκίπισσες, στολίδια, ανθόκηπους και χίμαιρες. Ελπίζω να καταφέρω να σε διδάξω κι εγώ κατιτις, έχεις τόσα πολλά να με μάθεις. Κυρίως, να πιστεύω πάλι στα θαύματα και στα παραμύθια.
Όχι αυτή τη φορά όμως. Όχι για σένα. Μετά από χίλιες άνοιες, μετά από εκατό ζωές, θα θυμόμουν αυτές τις στιγμές. Ένα άφθαρτο τατουάζ που έχει σημασία μόνο για τον κάτοχό του. Ίσως και για σένα κάποτε, αν γίνεις κι εσύ μαμά. Ίσως και ποτέ, ακόμη κι αν διαβάσεις αυτές τις γραμμές. Έχει σημασία; Και γιατί πρέπει να βρίσκω αιτίες να καταγράφω τις σκέψεις μου ακόμη και τώρα, την τρέλα μου; Άει σιχτίρ :)
Ήταν εκείνη η στιγμή που σε αντίκρισα πρώτη φορά, φευγαλέα, με τη δεξιά άκρη του ματιού μου, ανάμεσα σε πράσινα χειρουργικά σεντόνια. Ήταν η πρώτη αγκαλιά μας, όταν με κοίταξες σοβαρά με τις καταγάλανες ματάρες σου. Όταν αναζήτησες το στήθος μου. Κλαυσίγελος ευτυχίας. Ήσουν το ωραιότερο πλάσμα που αντίκρισαν τα μάτια μου και θ' αντικρίσουν ποτέ.
Ήταν εκείνες οι φωνές που αντηχούσαν από πάνω μου, λες κι έρχονταν από πολύ μακριά, σαν βουητό.
"Καλέ τι όμορφη που είναι! Τι ήρεμη!"
Μια ανήσυχη αναισθησιολόγος μιλάει με τη γιατρό μου και τους νοσηλευτές. "Να την προσέχετε τη γυναίκα, τη φοβάμαι... Δεν έβγαλε κιχ με την επισκληρίδειο, δεν γκρίνιαξε, μόνο γελάει και κλαίει..."
Τι κλάμα κι αυτό, αλήθεια!
Κατάλαβα πως η επιλόχειος είναι μια διαχωριστική γραμμή που μπορείς να υπερβείς πανεύκολα. Όχι η μάνα σου όμως. Όχι, μετά από τόσα και τόσα.
Πρέπει να το παραδεχτώ όμως, κάποια στιγμή μ' έπιασε το παράπονο. Όταν έβλεπα τις άλλες λεχώνες στο δωμάτιο μαζί με τις μανάδες τους ολημερίς κι ολονυχτίς, να τους κρατάνε το μωρό, να τις βοηθούν να θηλάσουν, κι εμείς να περνάμε μόνες μας τις νύχτες μας. Να μετράω τις σπασμένες φλέβες, να προσπαθώ να σε κρατήσω και να φεύγει η πεταλούδα απ' το χέρι μου, να νιώθω τα ράμματα σαν μαχαιριές. Σκεφτόμουν πως ο Θεός που δεν πιστεύω με λυπήθηκε, και μου έδωσε ένα ήρεμο κι ήσυχο παιδάκι, που με κοιτάει στα μάτια κι αποκοιμιέται. Πως η γιαγιά σου ήταν μόνη κι εκείνη να μας μεγαλώσει, χωρίς τη μάνα της. Τι κύκλος κι αυτός! Κύκλος αδικίας. Δεν είναι άδικο να σε παρακαλάει ο άντρας σου για να σε βοηθήσει να κάνεις μπάνιο, κι εσύ να ντρέπεσαι για την κατάστασή σου και να σκέφτεσαι πως δεν είναι δικό του καθήκον; Δεν είναι άδικο να σε επισκέπτονται τόσοι και τόσοι, κι εσύ να σκέφτεσαι μόνο το χαμόγελο που θα είχε ο πατέρας σου, αν σας έβλεπε; Γιατί κάποια πράγματα να συμβαίνουν την κατάλληλη στιγμή, αλλά συγχρόνως τόσο αργά;
Και μετά ήρθαμε σπίτι μας. Και η ζωή μου επιβεβαίωσε πανηγυρικά, πως όλες οι αδικίες που νομίζεις πως έχεις ζήσει εξαργυρώνονται με τόκους ευτυχίας απροσμέτρητης στο χαμόγελο ενός γερού παιδιού. 'Ολα ωχριούν στο πέρασμά του, σβήνουν σαν βουβές αναμνήσεις μπροστά στην αγκαλιά σου. Τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία, ούτε θα έχει ποτέ πια.
Δροσοσταλιδάκι μου!
Ανάμεσα στα δαχτυλάκια σου φωλεύει ένα σμάρι πεταλούδες. Η ανάσα σου μοσχομυρίζει μέλι, και τα χείλη σου είναι ένα κερασάκι που άφησε η φύση στα πόδια της Άνοιξης. Σε βλέπω με τις ώρες να κοιμάσαι, και νιώθω την απόλυτη νηνεμία μετά τις καταιγίδες. Οι υπέροχες ολόμακρές σου βλεφαρίδες σκεπάζουν σαν φτερούγες τα βλέφαρά σου που τρεμοπαίζουν. Κι εγώ εύχομαι τα όνειρα που ταράζουν τον ύπνο σου να έχουν πάντα ήλιο, διαβατάρικα πουλιά, φτερά αγγέλων, και ήρεμες θάλασσες.
Βουβουζέλι μου!
Ακόμη δεν μιλάς κι όμως μιλάς... Οι φωνούλες σου για αγκαλιές, το γέλιο σου, είναι στ' αυτιά μου κελάρυσμα. Η μουσική σε ηρεμεί. Οι καραγκιοζιές, τα χορευτικά μου, σε κάνουν να γελάς. Πάντα θέλω να γελάς. Να μην σε φοβίζουν οι έντονες στιγμές, οι δυνατές μουσικές, οι δυνατοί άνθρωποι. Να σε φοβίζει μόνο μια μέρα που μπορεί να κοιταχτείς στον καθρέφτη, έχοντας χάσει τον αυτοσεβασμό σου. Τίποτ' άλλο. Και θα φροντίσω, όσο περνάει απ' το χέρι μου, να μην συμβεί αυτό.
Μπιζέλι μου!
Ευχαριστώ κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λανθασμένη επιλογή, κάθε βήμα που σ' έφερε στην πόρτα μου. Ευγνωμονώ όλους όσους έθεσαν τα σωστά κριτήρια, ώστε να βρω τον πατέρα σου. Κι εύχομαι μόνο ο άνθρωπος της ζωής σου να είναι ένας τέτοιος. Ξέρω πως θα αναιρέσω πολλά. Πως θα αποτύχω σ' όλα αυτά τα "εγώ ποτέ δεν..." μαζί σου. Ανυπομονώ ν' αποτύχουμε μαζί. Να σπάσουμε τους κανόνες. Εσύ, το πάντα μου και τα ποτέ μου ολάκερα. Ίσως ακουστεί εγωιστικό, αλλά δεν φοβάμαι πως θα είμαι κακή μάνα. Γιατί ξέρω πως θα σου δώσω ό,τι έχω. Θα παλέψω με όλη μου τη δύναμη να έχεις όσα δώρα άφησαν στα δικά μου πόδια, και κυρίως όσα μου έλειψαν. Κι όταν δεν θα είμαι πια δίπλα σου, να είσαι ένας ολοκληρωμένος, αυτόνομος άνθρωπος. Κι όταν σε βρουν πόνοι και δυστυχίες και δεν θα μπορώ πια να σε προστατεύω, να μην φοβάσαι. Να 'χεις ένα βλέμμα γεμάτο ξαστεριές.
Κοπελάρα μου!
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να οπλίσει το χέρι του η αγάπη, πριν γίνει γονιός. Σκέφτομαι κάποιον να θέλει να σε πειράξει και θολώνω. Λέαινα, θηρίο ανήμερο θα γίνω και θα τον κατασπαράξω. Μια μάνα μπορεί να γίνει ικανή για φόνο, αν κάποιος θελήσει το κακό του σπλάχνου της. Μια ζωή αντί της δικής της. Η ζωή της πια, η ζωή του παιδιού της. Όμως πρέπει να το μάθει πρώτα απ' όλα να παλεύει. Η υπερπροστατευτικότητα μπορεί να γίνει ο χειρότερος συμβουλάτορας σ' ένα χείριστο κόσμο.
Έλλη μου!
Σε παρατηρώ και σκέφτομαι πως ο λόγος που πιστεύουν οι άνθρωποι στο θείο, είναι για να ερμηνεύσουν τα θαύματα. Να βάλουν ένα προπύργιο στη σκέψη τους, μην καταρρεύσει η λογική τους από κύματα ευτυχίας. Κι όταν σφίγγεις το δάχτυλό μου με τη φούχτα σου, όταν αναπνέω τη θεία μυρωδιά σου, ο ορθολογισμός μου γελάει συνομωτικά και μ' ειρωνεύεται φεύγοντας.
Κοιμήσου αγάπη μου. Και κανένας δεν θα διαταράξει ακόμη τον ύπνο σου. Εγώ είμαι εδώ. Μετά από έναν μακρύ δρόμο, ατελής, γεμάτη ελαττώματα, με σκληρά φτερά. Μα σ' αγαπάω με όλη τη δύναμη της ταλαιπωρημένης καρδιάς μου, κι αυτό είναι αρκετό.
Κοιμήσου αγάπη μου. Και θα φροντίσω να ονειρεύεσαι. Μαγικά πλάσματα, κάστρα, δράκους, πριγκίπισσες, στολίδια, ανθόκηπους και χίμαιρες. Ελπίζω να καταφέρω να σε διδάξω κι εγώ κατιτις, έχεις τόσα πολλά να με μάθεις. Κυρίως, να πιστεύω πάλι στα θαύματα και στα παραμύθια.
