- Μα πόσο είσαι; Σοβαρά;
Ένας Αύγουστος μένει ακόμη. Κι όμως λέω πως είμαι τριαντάρα τα τελευταία δυο-τρία χρόνια. Έχει σημασία;
Το δέρμα μου σπάει. Το βλέπω μέρα με τη μέρα. Νιώθω το σώμα μου ν' αλλάζει. Τόσο νάρκισσος πια; Απλώς κουρασμένη. Νιώθω τα σημάδια που θα έρθουν, κι ας είναι αόρατα ακόμη.
Με γυμνό μάτι. Και γυμνή ψυχή.
Δεν έχω πλέον υπομονή για όσους καιροφυλακτούν για την έξοδο απ' την πίσω πόρτα της. Δεν διαθέτω ούτε δευτερόλεπτο ανοχής για έναν άνθρωπο που αισθάνομαι ότι απομακρύνεται. Απλώς τον κλωτσάω για να στροβιλιστεί γρηγορότερα στην πορεία του έξω απ' τη ζωή μου. Με πόνο διαπίστωσης; Μπαααα. Βαρέθηκα. Δεν βγάζω πλέον καινούρια συμπεράσματα. Ο πόνος είναι παράγωγο της έκπληξης. Της προδοσίας. Η συνήθεια έχει άλλες μεθόδους. Φοράει ένα στραβό χαμόγελο ανακούφισης. Ανάβει τσιγαράκι και παρατηρεί αλήθειες, σε απόσταση ασφαλείας.
Κοίτα να δεις πώς έρχονται τα πράγματα!...
Πριν τρία χρόνια, έγραφα εδώ ένα οργισμένο γράμμα στην Άννυ. Την Άννυ Μου, που μου έλειπε. Και τώρα δουλεύω μαζί της. Και κάθε μέρα οι πελάτες μας περνάνε για συγγενείς. «Μεγαλώσαμε μαζί, γι' αυτό μοιάζουμε πολύ». Το ποιηματάκι που λέμε συγχρόνως. Κι ας ξέρουμε πως είναι κάτι πολύ βαθύτερο απ' αυτό. Ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω πως δεν άλλαξε τόσο. Ή αλλάξαμε και οι δύο.
- Έχεις ίδια φωνή με τη μάνα σου! Ίδιες εκφράσεις, κινήσεις...
(Είναι μάνα εξ' επιλογής, όχι εξ' αίματος. Παρ' όλα αυτά, ευχαριστώ.)
- Καλέ, μην αφήνετε την κοπέλα να κουβαλάει βάρη!
- Μην την βλέπετε έτσι, καταβάθος είναι άντρας, αστειεύεται ο Γιαννάκης στην πελάτισσα.
(Ούτε ένα μήνα δεν έκλεισα εκεί... Δεν πειράζει. Καλύτερα.)
Τι ηλίθια που ήμουν!
Ζήλευα εκείνους που τα είχαν όλα έτοιμα. Όσο κι αν χαιρόμουν την επιτυχία τους, ένα παραπονιάρικο παιδάκι γκρίνιαζε μέσα μου για το πώς θα ήταν τα πράγματα λίιιιγο αλλιώς. Λίγο πιο βολικά. Κι έπρεπε να περάσει μια δεκαετία για να νιώσει αυτό το παιδάκι τυχερό. Περήφανη που βγάζω μόνη μου τις υποχρεώσεις και το νοίκι απ' τα είκοσι. Περήφανη που τελείωσα δεύτερη σχολή, και κάνω τρεις δουλειές για να πληρώσω το μεταπτυχιακό μου. Έστω κι αργά. Υπέροχη αίσθηση να μην σου χαρίζεται κάτι έτοιμο, γιατί δεν το οφείλεις σε κανέναν. Και στην τελική, αν όλο αυτό με έκανε πιο σκληρή στην κρίση μου με τους αδύναμους ανθρώπους, αν δεν μου αφήνει ελεύθερο χρόνο... Επιλογές είναι.
Αν δεν σου αρέσει, κανείς δεν σε υποχρεώνει να με ανέχεσαι.
Ούτε μου χρωστάς, ούτε σου χρωστάω χάρη.
Α, και σάλτα και γαμήσου.
Παίρνω αγκαλιά τα παιδιά στους παιδότοπους, λύνω τις μεταξύ τους εντάσεις, βλέπω όλα εκείνα τα πρότυπα γονιών που θέλω ν' ακολουθήσω και ν' αποφύγω. Κρατάω τις ζωγραφιές τους σαν το πιο πολύτιμο δώρο. Δουλεύω και ξεκουράζομαι. Ηρεμεί η ψυχή μου.
Έχω κάθε δικαίωμα να ονειρεύομαι μια σωστή οικογένεια πια. Το επιτάσσουν οι συνθήκες και η ηλικία. Όσο το θέλουμε και οι δύο. Όσο οι αντοχές μου επιτρέπουν ακόμη να γυρνάω σπίτι υπό κατεδάφιση κάθε βράδυ, αλλά να χτυπιέμαι και να ιδρώνω ποτάμια στο χορό όπως στα είκοσι.
Δεν μ' αρέσει καθόλου να οδηγώ τ' αμάξι. Το θεωρώ αναγκαίο κακό. Ονειρεύομαι τα 750. Μια D750 και μια Z750. Ή έστω μια Brixton βρε αδερφέ, γιατί όλοι είμασταν χαρλεάδες σε κάποια προηγούμενη ζωή... Κι ο στυλοβάτης των ονείρων μου, είναι άντρας γιατί με υποστηρίζει σε όλα χωρίς δισταγμό. Γιατί ξέρει πως, αν το πάρω απόφαση, θα κρατήσω D5 στα χέρια μου ή θα πιλοτάρω αεροπλάνο.
Τα θέλω όλα πια. Με όποιο κόστος. Ενδεχομένως, και το απόλυτο τίποτα...
Τι ηλίθια που ήμουν!
Νόμιζα πως το «σ' αγαπάω» είναι πιο όμορφο απ' το «σ' αγαπώ», γιατί γεμίζει το στόμα σου προφέροντάς το, όπως (πρέπει να) γεμίζει την ψυχή σου.
Πόσο χρόνο χάσαμε, προσπαθώντας ν' αφουγκραστούμε λόγια - κενοτάφια συναισθημάτων...
Δεν είχα καταλάβει, ο μαλάκας, πως το «σ' αγαπώ» είναι ουσιώδες γιατί κρύβεται εκεί που δεν το ψάχνεις.
Σ' εκείνο το χέρι που ανοίγει την πόρτα του μπάνιου για να φέρει τις παντόφλες μου, όταν είμαι στο ντους και τις ξεχνάω.
Σ' εκείνο το θερμός φρέσκο καφέ που παγώνει και με περιμένει στο ψυγείο, όταν ξυπνάω και φεύγω τρέχοντας για τη δουλειά.
Σ' εκείνα τα σημειωματάκια με τα άτσαλα, λίγο παιδιάστικα, υπέροχα γράμματα.
Σ' εκείνα τα τριαντάφυλλα που στολίζουν τον πάγκο της κουζίνας μου, χωρίς να χρειάζονται αφορμή.
Στις βόλτες στο Πασαλιμάνι με ήλιο. Μ΄ ένα κυπελλάκι παγωτό στο χέρι. Διώχνει κάθε μαυρίλα απ' τη σκέψη...
Στο «εμείς», σε κάθε σχέδιο, όνειρο ή στόχο ζωής.
Κοίτα να δεις πώς έρχονται τα πράγματα!...
Ευτυχισμένη πια. Για όσο αντέξω.
Ένας Αύγουστος μένει ακόμη. Κι όμως λέω πως είμαι τριαντάρα τα τελευταία δυο-τρία χρόνια. Έχει σημασία;
Το δέρμα μου σπάει. Το βλέπω μέρα με τη μέρα. Νιώθω το σώμα μου ν' αλλάζει. Τόσο νάρκισσος πια; Απλώς κουρασμένη. Νιώθω τα σημάδια που θα έρθουν, κι ας είναι αόρατα ακόμη.
Με γυμνό μάτι. Και γυμνή ψυχή.
Δεν έχω πλέον υπομονή για όσους καιροφυλακτούν για την έξοδο απ' την πίσω πόρτα της. Δεν διαθέτω ούτε δευτερόλεπτο ανοχής για έναν άνθρωπο που αισθάνομαι ότι απομακρύνεται. Απλώς τον κλωτσάω για να στροβιλιστεί γρηγορότερα στην πορεία του έξω απ' τη ζωή μου. Με πόνο διαπίστωσης; Μπαααα. Βαρέθηκα. Δεν βγάζω πλέον καινούρια συμπεράσματα. Ο πόνος είναι παράγωγο της έκπληξης. Της προδοσίας. Η συνήθεια έχει άλλες μεθόδους. Φοράει ένα στραβό χαμόγελο ανακούφισης. Ανάβει τσιγαράκι και παρατηρεί αλήθειες, σε απόσταση ασφαλείας.
Κοίτα να δεις πώς έρχονται τα πράγματα!...
Πριν τρία χρόνια, έγραφα εδώ ένα οργισμένο γράμμα στην Άννυ. Την Άννυ Μου, που μου έλειπε. Και τώρα δουλεύω μαζί της. Και κάθε μέρα οι πελάτες μας περνάνε για συγγενείς. «Μεγαλώσαμε μαζί, γι' αυτό μοιάζουμε πολύ». Το ποιηματάκι που λέμε συγχρόνως. Κι ας ξέρουμε πως είναι κάτι πολύ βαθύτερο απ' αυτό. Ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω πως δεν άλλαξε τόσο. Ή αλλάξαμε και οι δύο.
- Έχεις ίδια φωνή με τη μάνα σου! Ίδιες εκφράσεις, κινήσεις...
(Είναι μάνα εξ' επιλογής, όχι εξ' αίματος. Παρ' όλα αυτά, ευχαριστώ.)
- Καλέ, μην αφήνετε την κοπέλα να κουβαλάει βάρη!
- Μην την βλέπετε έτσι, καταβάθος είναι άντρας, αστειεύεται ο Γιαννάκης στην πελάτισσα.
(Ούτε ένα μήνα δεν έκλεισα εκεί... Δεν πειράζει. Καλύτερα.)
Τι ηλίθια που ήμουν!
Ζήλευα εκείνους που τα είχαν όλα έτοιμα. Όσο κι αν χαιρόμουν την επιτυχία τους, ένα παραπονιάρικο παιδάκι γκρίνιαζε μέσα μου για το πώς θα ήταν τα πράγματα λίιιιγο αλλιώς. Λίγο πιο βολικά. Κι έπρεπε να περάσει μια δεκαετία για να νιώσει αυτό το παιδάκι τυχερό. Περήφανη που βγάζω μόνη μου τις υποχρεώσεις και το νοίκι απ' τα είκοσι. Περήφανη που τελείωσα δεύτερη σχολή, και κάνω τρεις δουλειές για να πληρώσω το μεταπτυχιακό μου. Έστω κι αργά. Υπέροχη αίσθηση να μην σου χαρίζεται κάτι έτοιμο, γιατί δεν το οφείλεις σε κανέναν. Και στην τελική, αν όλο αυτό με έκανε πιο σκληρή στην κρίση μου με τους αδύναμους ανθρώπους, αν δεν μου αφήνει ελεύθερο χρόνο... Επιλογές είναι.
Αν δεν σου αρέσει, κανείς δεν σε υποχρεώνει να με ανέχεσαι.
Ούτε μου χρωστάς, ούτε σου χρωστάω χάρη.
Α, και σάλτα και γαμήσου.
Παίρνω αγκαλιά τα παιδιά στους παιδότοπους, λύνω τις μεταξύ τους εντάσεις, βλέπω όλα εκείνα τα πρότυπα γονιών που θέλω ν' ακολουθήσω και ν' αποφύγω. Κρατάω τις ζωγραφιές τους σαν το πιο πολύτιμο δώρο. Δουλεύω και ξεκουράζομαι. Ηρεμεί η ψυχή μου.
Έχω κάθε δικαίωμα να ονειρεύομαι μια σωστή οικογένεια πια. Το επιτάσσουν οι συνθήκες και η ηλικία. Όσο το θέλουμε και οι δύο. Όσο οι αντοχές μου επιτρέπουν ακόμη να γυρνάω σπίτι υπό κατεδάφιση κάθε βράδυ, αλλά να χτυπιέμαι και να ιδρώνω ποτάμια στο χορό όπως στα είκοσι.
Δεν μ' αρέσει καθόλου να οδηγώ τ' αμάξι. Το θεωρώ αναγκαίο κακό. Ονειρεύομαι τα 750. Μια D750 και μια Z750. Ή έστω μια Brixton βρε αδερφέ, γιατί όλοι είμασταν χαρλεάδες σε κάποια προηγούμενη ζωή... Κι ο στυλοβάτης των ονείρων μου, είναι άντρας γιατί με υποστηρίζει σε όλα χωρίς δισταγμό. Γιατί ξέρει πως, αν το πάρω απόφαση, θα κρατήσω D5 στα χέρια μου ή θα πιλοτάρω αεροπλάνο.
Τα θέλω όλα πια. Με όποιο κόστος. Ενδεχομένως, και το απόλυτο τίποτα...
Τι ηλίθια που ήμουν!
Νόμιζα πως το «σ' αγαπάω» είναι πιο όμορφο απ' το «σ' αγαπώ», γιατί γεμίζει το στόμα σου προφέροντάς το, όπως (πρέπει να) γεμίζει την ψυχή σου.
Πόσο χρόνο χάσαμε, προσπαθώντας ν' αφουγκραστούμε λόγια - κενοτάφια συναισθημάτων...
Δεν είχα καταλάβει, ο μαλάκας, πως το «σ' αγαπώ» είναι ουσιώδες γιατί κρύβεται εκεί που δεν το ψάχνεις.
Σ' εκείνο το χέρι που ανοίγει την πόρτα του μπάνιου για να φέρει τις παντόφλες μου, όταν είμαι στο ντους και τις ξεχνάω.
Σ' εκείνο το θερμός φρέσκο καφέ που παγώνει και με περιμένει στο ψυγείο, όταν ξυπνάω και φεύγω τρέχοντας για τη δουλειά.
Σ' εκείνα τα σημειωματάκια με τα άτσαλα, λίγο παιδιάστικα, υπέροχα γράμματα.
Σ' εκείνα τα τριαντάφυλλα που στολίζουν τον πάγκο της κουζίνας μου, χωρίς να χρειάζονται αφορμή.
Στις βόλτες στο Πασαλιμάνι με ήλιο. Μ΄ ένα κυπελλάκι παγωτό στο χέρι. Διώχνει κάθε μαυρίλα απ' τη σκέψη...
Στο «εμείς», σε κάθε σχέδιο, όνειρο ή στόχο ζωής.
Κοίτα να δεις πώς έρχονται τα πράγματα!...
Ευτυχισμένη πια. Για όσο αντέξω.
