A place called home

   Τα δύο τελευταία χρόνια, λόγω των πολιτικοκοινωνικών αναταράξεων, η έννοια του "σπιτιού" ως καταφύγιο, σημειακό αντικείμενο ή μέσο δήλωσης ταυτότητας έγινε αρκετά δημοφιλής στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Πολυήμερες εκθέσεις, σεμινάρια, διαγωνισμοί... Δεν συμμετείχα πουθενά, ίσως γιατί αυτό το θέμα με άφηνε παγερά αδιάφορη. Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία μέρα που αποκάλεσα μια κατοικία "σπίτι".

Και μέσα σε μία μέρα, ξύπνησε ένα συναίσθημα που νόμιζα πως δεν θα εμφανιζόταν ποτέ πια. Με μικρά, δειλά βηματάκια.

Βήμα πρώτο. (Ανοίγω την πόρτα, ακούω τα τακούνια μου στα πλακάκια)
Δεν θ' άφηνα ποτέ κανέναν άλλο να κλείσει ένα σπίτι για μένα, χωρίς να το δω πρώτα. Ένα άνετο σαλόνι, απ' την μπαλκονόπορτα διακρίνω μια τζουρίτσα θάλασσας. Μισό χαμόγελο. Αρχίζω ασυναίσθητα να σκέφτομαι χρώματα. Καλό σημάδι.

Βήμα δεύτερο. Μια κουζίνα με ξύλινα και λευκά ντουλάπια, λουσμένη στο φως.
Το χαμόγελο ολοκληρώνεται σε τέλειο ημικύκλιο. Φαντασιώνομαι σε γρήγορα καρέ, πρωινούς καφέδες κι όλα τα αίσχη που θα σου ετοιμάζω εκεί μέσα. Είχα μια δεκαετία να νιώσω τέτοια προσμονή αντικρίζοντας απλώς ένα δωμάτιο. Πόσα χρειάζονται μερικοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι...

"Θα σου φτιάξω κι εκείνο τον θεατρικό καθρέφτη με τις λάμπες που μου έλεγες, πανεύκολο είναι... Α, σου πήρα και δυο φωτάκια να στα περάσω κάτω απ' τα ντουλάπια της κουζίνας για να βλέπεις"

Βήμα τρίτο. (Καφές στη γειτονιά, για τα συμβόλαια)
Μια κουρασμένη, αργή, καλωδιωμένη με hands free μεσίτρια σου χαρίζει ένα απ' τα -σπάνια, φαίνεται- ειλικρινή της χαμόγελα. "Πάντα έτσι να είστε..."

Βήμα τέταρτο. Με παρατηρείς απ' το δρόμο. Μυστήριο χαμόγελο, όταν παίζω με τσιπιρίκια.
"Αγάπη μου, σου πάνε πολύ τα παιδιά... Να σου κάνω πεντ' - έξι;"...

Και κάπου ανάμεσα σε σελίδες με σύνθετα σαλονιού, diy τεχνοτροπίες για τοίχους, χρωματολόγια, σχολικά βιβλία, φωτογραφίες στο Lr, καρτέλες στο biblionet, ένα κουβά καφέ σ' ένα χαοτικό δωμάτιο και μ' ένα στομάχι σε επίσης χαοτική διάθεση για το πώς θα τα προλάβουμε όλα, ξαφνικά ξυπνάω.

Φτιάχνουμε το σπίτι. Το Σπίτι ΜΑΣ.

Εκείνα τα μικρά, τα ασήμαντα, που πλημμυρίζουν τη σκέψη σου με όλα τα παράγωγα του "εμείς", αυτό είναι το Σπίτι. Κάθε χαδιάρικο βλέμμα, κάθε αντικείμενο που τοποθετείται στο ράφι από χέρια που αγαπάνε. Ονειρεύομαι μια ζεστή, φωτεινή φωλιά, ανοιχτή για να ταίσω και να κοιμίσω κάθε δικό μας άνθρωπο. Ονειρευόμαστε, κι αυτό έχει κυρίως σημασία.

Και μπορώ να ονειρεύομαι, γιατί Σπίτι μου έχει γίνει το βλέμμα σου.
Και μπορώ να ελπίζω πως δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε έρμαια μιας ρουτίνας.

Βήμα πέμπτο και τελευταίο (της επιστροφής).
Οδηγείς στη Συγγρού, κι αστραπιαία το σώμα σου κολλάει στο δικό μου και βάζεις μηχανικά τα χέρια μου στις τσέπες σου για να μην κρυώνω.

Ανυπομονώ.

Χορός

Θα σου πω ένα μυστικό. Κι είναι απ' τα πιο σημαντικά που θα μάθεις.

   Όταν χορεύω, μου έρχονται στο μυαλό φαντασιώσεις. Νιώθω ότι έχω απέναντί μου ανθρώπους που αγαπάω, ανθρώπους που είναι μακριά μου, ανθρώπους που ερωτεύτηκα στο παρελθόν, και μέσω τις κίνησης μεταδίδω μηνύματα που δεν πρόλαβα να τους πω. Σαν τρόπος να με γνωρίσουν καλύτερα. Το έκανα αυτό, από παιδί. Με ηρεμούσε, με ξεκούραζε, με γέμιζε, ήταν ένα είδος ψυχοθεραπείας που με έσωσε από πολλές κακοτοπιές.

   Ανά καιρούς κάποιοι άνθρωποι μονοπωλούσαν τη σκέψη μου. Έστελνα λευκά γράμματα με αποκλειστικούς παραλήπτες εκείνους. Αλλά κι αυτό σε κουράζει κάποια στιγμή. Η αδικία κουράζει, όπως κι ο πόνος. Η αγάπη δεν κουράζει και δεν κουράζεται ποτέ.

   Πάντα απορούσα μ' εκείνους που ξε-αγαπάνε. Το λεξιλόγιο του μυαλού μου αρνιόταν αυτή την διαδικασία. Και πάντα απορούσα με το αν είναι φυσιολογικό αυτό που κάνω, αν κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου ξεροκέφαλο. Που προτιμούσα να ζω κάτι έντονα, ή να μην το ζω καθόλου.

   Είχα μάθει να μου έρχονται όλα εύκολα στον ερωτικό τομέα. Γι αυτό και οι απορρίψεις κλωθογύριζαν στη σκέψη μου πολύ περισσότερο απ' όσο τους άξιζε, για μήνες ή για χρόνια, λες και η επιβεβαίωση της αξίας μου θα ερχόταν από οποιονδήποτε άλλο για να την καταλάβω, όχι από εμένα. Τέτοιος μαλάκας ήμουν.

   Και κάπως έτσι έφτασα 28 Αυγούστων.
   Και η φαντασίωσή μου πλέον έχει όνομα.
   Δεν ζήτησα ποτέ την κεντρική σκηνή, ούτε όμως αγάπησα την κερκίδα.
   Και το χαμογελαστό σου πρόσωπο πλημμυρίζει το πιο μεγάλο στάδιο που μπορεί να
   πλάσει η σκέψη μου.

  Είμαι εθισμένη στους γρήγορους ρυθμούς. Η απραξία με αποσυντονίζει... Ένα βασικό μου ελάττωμα που γίνεται προτέρημα, όσο συμβαίνουν όμορφα πράγματα και παρασύρομαι, προσπαθώντας να εντοπίσω την παγίδα. Τη στιγμή που κάτι θα πάει στραβά.

  Είσαι η δύναμή μου. Ο λόγος που πιστεύω ότι είμαι ικανή για όλα. Ίσως τα 'κανα και χωρίς εσένα, αλλά παίρνουν αξία με τη χαρά που βλέπω στο βλέμμα σου. Με κοιτάς με καμάρι και λιώνω το κεράκι, κάθε μέρα που περνάει σε ερωτεύομαι περισσότερο.

  Κατάλαβα πως για να τιμήσω κάθε έννοια της λέξης γυναίκα, πρέπει να έχω έναν Άντρα δίπλα μου. Ημέρεψα. Και κάθε ξημέρωμα με βρίσκει με βρίσκει λίγο πιο ξεκούραστη. Λίγο πιο επουλωμένη. Με λίγη δύναμη παραπάνω για να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα. Για σένα, και μαζί σου.

Αν με αντέξεις; Χμμ...
Ας μην κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια. Κι αυτά που είπα είναι ήδη πολλά.