Athens

Athens
Athens

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Λιμάνι

   Παρασκευή. Το μίνι διάλειμμα της Κυριακής. Δύσκολη μέρα δύσκολης εβδομάδας. Πόδια ταλαιπωρημένα. Μυαλό κουρασμένο κι ανήμπορο ν' αξιολογήσει πλήρως νέα δεδομένα, σώμα που δεν σ' ακολουθεί πια όπως θα ήθελες. Άγχος. Σχέδια. Πίεση.
   Ανοίγεις βιαστικά την πόρτα του αυτοκινήτου. Τ' αγαπημένα σου τριαντάφυλλα σε περιμένουν στο κάθισμα. Το αγαπημένο σου φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο σε περιμένει μ' ένα χαμόγελο γεμάτο μικρούς ήλιους.
   Και ξαφνικά θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Συγκίνηση, ανακούφιση, ηρεμία; Απορία μήπως, αν σου αξίζει όλο αυτό που ζεις; Κι όμως το νιώθεις. Τόσο νωρίς... Αυτό το "εδώ είμαστε". Έχει σημασία;
   Την ίδια στιγμή που συζητάς για υπολογιστικά, πρακτικά πράγματα, το πώς θα ψάξετε για το σπίτι, από πού θα ψωνίσετε τις συσκευές, ένα πονηρό παιδιάστικο γελάκι σε αποσυντονίζει με σκέψεις για ένα έξοδο που δεν είναι απαραίτητο. Σαν το παιδί που δεν μπορείς να του χαλάσεις χατήρι. Σε λιώνει.
   Αν προσπαθούσες να μαντέψεις ένα τρόπο για να με κάνεις ευτυχισμένη, θα 'πρεπε να κλειδώσεις σ' ένα μαγικό κουτάκι όλες εκείνες τις μικρές, ανούσιες, καθημερινές στιγμές μας, να το φοράω σαν φυλαχτό πολύτιμο. Με κάνεις να αισθάνομαι παιδί. Με ηρεμείς. Και γεμίζεις τη σκέψη μου με λιμάνια.

   "Γυναίκα μου... Γυναίκα της ζωής μου"

Ίσως ο μόνος λόγος για να το γράψω όλο αυτό, είναι για να θυμάμαι πότε ακριβώς άκουσα αυτές τις λέξεις απ' τα χείλη σου. Καταπίνω τις φράσεις σαν βάλσαμο, που διαπερνά τους κόμπους του λαιμού και στάζει μέλι στην ψυχή μου.

  Ξέρεις γιατί είσαι το λιμάνι μου; Γιατί αγαπάω κάθε σου ελάττωμα, περισσότερο απ' ότι αγαπώ τα χαμόγελα σου.

Δεν στο είπα ακόμη. Αλλά θα το μάθεις. Κυρίως στην πράξη.
Είσαι ο άντρας της ζωής μου. Κι αν σε χάσω, το φταίξιμο θα είναι αποκλειστικά δικό μου. Θα 'μαι άξια της "μοίρας" μου.
Καιρός να την διαψεύσω αγάπη μου. Έχουμε πολλά να κάνουμε.