Athens

Athens
Athens

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες (ή confessions on the dance floor)

Πράξη πρώτη:
Λονδίνο, δύο τα ξημερώματα. Ένα γυναικείο σώμα κουλουριασμένο κάτω από κρύες κουβέρτες. Η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει. Η αύρα της, τα μάτια, κάθε της λέξη, κάθε κίνηση, ακόμη και τα σημάδια της λάμπουν τόσο πολύ που φωτίζουν το σκοτεινό δωματιάκι. Μακριά από οικογένεια, φίλους, και τόσο κοντά στην προσωπική της άφεση, σε κάθε σελίδα απ' το άγραφο βιβλιαράκι που έφτιαξε με τόσο κόπο, απομακρύνοντας τους ανεπιθύμητους αγκώνες που απειλούσαν το μελανοδοχείο της. Τέτοιες μέρες η ρομαντική παράδοση σηκώνει το "Love Actually"...
- Is he sleeping? Hehehe...
- No, he's working and I'm waiting for him. :)

Πράξη δεύτερη:
Φίλοι που έχουν μήνες να συναντηθούν. Η τελευταία φορά, ένας ωραιότατος καυγάς στην πλέον ακατάλληλη περίσταση. Ήρεμα τυπάκια, καθόλου οξύθυμα... Μια ζεστή αγκαλιά σβουριχτή, απ' αυτές που σε στριφογυρνάνε στον αέρα.
- Γιατί είσαι πούπουλο μωρή, γαμώ το φελέκι μου;
(....)
- I have a problem 'cause you got one. Little pussy...
- Ναι ρε Πάνο, είμαι δειλή... Πονάω.
(Όταν μου λες πράγματα που δεν έχει πει κανείς ως τώρα, με αναγκάζεις να ομολογήσω πράγματα που δεν έχει ακούσει κανείς ως τώρα. Ένας απ' τους λόγους που κάθε μέρα σ' αγαπάω λιγάκι περισσότερο, brother from another mother)

Πράξη τρίτη:
Ένα δωμάτιο γεμάτο υγρασία, που φωτίζεται μόνο απ' τα λαμπάκια του δέντρου. Άδεια ντουλάπια, ψυγείο- αντίλαλος. Στο τραπέζι μια σακούλα με σοκολατάκια Αγιοβασίληδες, καλλυντικά, ένα ταπεράκι που φιλοξενούσε κάποτε ένα νοστιμότατο τσιγαριαστό, φρέσκα λουλούδια στολισμένα με μήλα και κουκουνάρια. Υπέροχα δώρα είναι κυρίως τα απροσδόκητα. Και ίσως τα μόνα που μπορεί να σου λείψουν από ένα τόπο.

    Η τέταρτη πράξη θα μπορούσε να είναι χαζές, γλυκύτατες οικογενειακές φάσεις, αλλά περιλαμβάνουν και κυνήγι με την κουτάλα και δεν θέλω. (Ξεκολλάτε ρε γαμώτο με αυτή την ιστορία. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα απ' τη Ζέτα που δεν μπορεί να παχύνει για ψυχολογικούς λόγους, κανονικά προβλήματα, ας πούμε άνθρωποι που δεν μπορούν για πρακτικούς. Στην τελική, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, κι αυτό το κακό σκυλί δεν έχει συμπεριλάβει το "attention whore" στη λίστα με τα ελαττώματα. Άιντε)

    Ένα κόκκινο γυάλινο τασάκι, ξέρεις, τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά δεν το χρησιμοποιούσα ποτέ, το φυλούσα σαν τα μάτια μου, χαιρόμουν που την είχε βγάλει καθαρή απ' τις μετακομίσεις, ήταν απ' τα "πολύτιμα" αντικείμενα του Σπιτιού. Έστριβες τσιγάρο και σκόρπιζες τον καπνό, χρησιμοποιούσες σχεδόν πάντα αυτό το τασάκι. Τώρα είναι απλώς κάτι συνηθισμένο, και γεμάτο αποτσίγαρα. Όπως και οι σκέψεις μου. Μακάρι να μην είχε γλιτώσει ως τώρα, ή να το είχες σπάσει καταλάθος...

    Σέβεσαι όπως σε σέβονται. Πονάς όπως σε πονάνε. Και η γλώσσα δεν μπορεί να τσακίσει κόκκαλα σε αδιάφορους σκελετούς. Έχω συνηθίσει να μιλάω σε τοίχους, δεν πειράζει. Κάθε λεξούλα που κρύβει πικρία, ψεύτικο διδακτισμό, υποκριτική δύναμη, είναι ένα ανδρείκελο που προσπαθεί να κρύψει το ρομαντισμό μου. Κι εκείνος ΕΙΝΑΙ εκδικητικός. Με ειρωνεύεται κάθε μέρα, που προσπαθώ να ξεχαστώ σε υπέροχες στιγμές και σου βάζω αδικαιολόγητες απουσίες. Η αποκαθήλωση πονάει ρε γαμώτο... Η απλοποίηση. Δεν θέλω να γκρεμίσω το ωραιότατο βάθρο που είχα στήσει για το τι είσαι και το τι άνθρωπος μπορείς να γίνεις. Με και χωρίς εμένα, προφανώς.
Εντάξει τώρα, μικρέ άνθρωπε; Ικανοποιήθηκες;

    Δεν μπορώ να φέρω τον ηλίθιο ρομαντισμό στα μέτρα μου με ρούχα δανεικά. Και οπωσδήποτε αν δεν απογυμνωθώ τελείως, δεν μπορώ να του φορέσω καινούρια ρούχα. Μπορεί μια μέρα να θέλω να εμπνεύσω κάποιον, όπως εμπνέεις εσύ εμένα. Θα σε σκέφτομαι κάθε στιγμή, μέχρι ο άλυσσος να χάσει τη μυρωδιά του. Αυτό αρκεί, προς το παρόν.
(Μαλακισμένο...) :)

Υ.Γ.: https://www.youtube.com/watch?v=Gudy01UbVes Το να μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται κάποιος δεν μπορεί ν' αλλοιώσει το νόημά της. Κατά τ' άλλα, τα σέβη μου.


Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

"Όποιος αγκαλιάζει πολύ, δεν σφίγγει τίποτα"

    Πάαααλι; Πάλι. Δεν σε αναγκάζει κανείς με το δίκαννο να διαβάζεις, άλλωστε. Βλέπεις το θήραμα να κάθεται να σε γλυκοκοιτάζει; Βάρα το. Όσο είναι ζεστή η πληγή (σου) ακόμη.
    Τους τελευταίους μήνες έχω κάνει άπειρες ουσιαστικές συζητήσεις, έχω γνωρίσει ανθρώπους και πλευρές τους που δεν περίμενα, έχω θέσει στόχους μόνο για τη χαρά του να τους αναιρέσω, έχω ταλαιπωρήσει οικογένεια, γνωστούς και φίλους. Όλ' αυτά, μαζί με το χορό και τη φωτογραφία, μας έχουν βγάλει ρεφενέ τα έξοδα του ψυχιάτρου. "Μεταβατικό στάδιο ρε Ζέτα... Για πόσο πια;" Motivation is useless without movement. Thanks for reminding :)
    Αυτό που με έχει ταλαιπωρήσει περισσότερο απ' όλα, είναι ο συσχετισμός των επιλογών στις ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, τυπικές... Διαβάζω και ξαναδιαβάζω παλιότερά μου κείμενα. Συγκρίνω επιλογές του παρελθόντος με πιο πρόσφατες. Το αποτέλεσμα; Όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Ίσως όχι μηδέν, αν και νιώθω ότι ξεκινάω απ' την αφετηρία. Το μόνο δεδομένο είναι ότι ανέκαθεν με γοήτευαν οι έξυπνοι άνθρωποι. Και όταν τους βλέπω πια ν' αξιοποιούν την εξυπνάδα τους στην πράξη, τους καμαρώνω όσο τίποτα. Είναι και προσωπική επιβεβαίωση αυτό, κι ας έχω μείνει πολύ περισσότερο στο μπλα μπλα από κείνους. Χωρίς πτυχία, περγαμηνές και βαρβάτες δουλειές.
    Τις τελευταίες μέρες άκουσα από τρία διαφορετικά άτομα το εξής: "Γιατί προσπαθείς τόσο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως κάτι τρελό, δύσκολο κι ανισόρροπο; Γιατί προειδοποιείς για πράγματα που ίσως εξέπεμπες κάποτε, αλλά όχι πια;" Το γεγονός ότι τα δύο με ξέρουν μερικά χρόνια και το τρίτο καθόλου, ήταν μια δυνατή σφαλιάρα από μόνο του. "Ό,τι φωνάζει από μακριά πως είναι εύκολος στόχος δεν είναι παρά άλλη μια νάρκη που περιμένει να την πατήσεις." Γιατί τόσο άγχος και ταμπέλες, τελικά;
   Το καλύτερο της υπόθεσης είναι πως οριστικοποίησα πια πως πρέπει ν' αποφεύγω σαν το διάολο τ' άτομα που "κάνουν την πίκρα τους θεωρία", όπως έλεγα παλαιότερα. Ο καθένας περνάει τα ζόρια του, κουβαλάει ένα αόρατο πικρόχολο φορτίο που του κόβει τα χέρια. Δείξε μου μια καμινάδα χωρίς προβλήματα κι έναν άνθρωπο χωρίς μύχιες μαύρες σκέψεις. Δεν υπάρχει εγωιστική ζυγαριά, με μονάδα μέτρησης πόνου, για να συγκρίνετε το φορτίο σας. Σημασία έχει το πώς αξιοποιείς τα "δώρα" που σου δίνονται. Η πραγματική εξυπνάδα έγκειται στο πώς θα τα διαχειριστείς, αν θα τα φωτίσεις με όμορφα χρώματα ή θα τα σκουρύνεις ακόμη πιο πολύ. Εγώ δεν φοβάμαι τα μαύρα μου. Τα έχω εξημερώσει... Και δεν αντέχω πλέον εκείνους που βυθίζονται όλο και περισσότερο στη μιζέρια της υπερανάλυσης. Όντας υπεραναλυτική και η ίδια, αν δεν έβρισκα τρόπους να διαχειρίζομαι το drama queen που κρύβουμε μέσα μας, δεν θα είχα γλιτώσει τα αντικαταθλιπτικά χρόνια τώρα. Ένα κι ένα κάνει δύο, δεν κάνει τρία ή τέσσερα. Ή κανένα. (Να 'ναι καλά το ΠιΤσιΚέι που εξέλιξε σημαντικά τον ορθολογισμό μου...)
   Πόσες φορές έχεις ακούσει στη ζωή σου τη διαφήμιση "εγώ είμαι περίεργος, ευαίσθητος, έχω περάσει δύσκολα, αυτό είναι πολύ βαθύ για να το καταλάβεις, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον ψυχισμό μου"; (Εσείς εκεί οι κοντινοί, εάν έχω βγάλει ποτέ κάτι αντίστοιχο, σας παρακαλώ, ρίξτε μου όταν το θυμηθείτε ένα περιποιημένο μπινελίκι) Προσωπικά, πολλές. Δυστυχώς έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, όπου αυτό το (λ)ατέρνατιβ στυλάκι είναι πολύ της μοδός, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Γυαλί πατομπούκαλο, ύφος χαμένο, έντονα βαμμένα φρύδια για να κρύψουν το κενό που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, βιβλιαράκι στο χέρι για διακοσμητικό, το tumblr αρχική σελίδα για να κλέβουν τσιτάτα από συγγραφείς που δεν έχουν ακούσει ποτέ, ΜΟΝΟ b&w "ψαγμένες" φωτογραφίες, για ν' αντιπροσωπεύουν την ψυχοσύνθεσή τους, επιμελώς ατημέλητα ρούχα και περίεργα στέκια που δεν έχει ανακαλύψει ακόμη ο πολύς ο κακός ο κόσμος ο άδικος. Νόου, νόου, ΝΟΟΥ, αγαπητέ μου Γουότσον. Η μόρφωση, η εξυπνάδα, η θέληση για γνώση, το δημιουργικό ταλέντο σε κάποια τέχνη και το επίπεδο είναι πράγματα αυταπόδεικτα. Κάνουν μπαμ, είτε υπάρχουν είτε όχι, σαν την εξωτερική ομορφιά. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο πολύ να καλύψεις το κενό με περίτεχνες αηδίες. Ούτε εγώ χρειάζεται να βγάζω (ασπρόμαυρες) φωτογραφίες αγκαλιά με σκουπίδια και να κλαίω με Arctic Monkeys στο σαλόνι για να σου δείξω πόσο διαφορετική είμαι. Εκτός αν θες να μου πεις πως είναι τυχαίο το ότι τα 9 στα 10 τέτοια τυπάκια που έχω γνωρίσει έχουν ταξιδέψει με το ζόρι μέχρι τη Θεσσαλονίκη, έχουν πάει θέατρο λιγότερες φορές απ' όσες έχω πάει εγώ στο γήπεδο και έχουν διαβάσει βαριά 10-20 βιβλία, κυρίως σ' ένα μεμονωμένο αντικείμενο που τους ενδιαφέρει. (Με εξαίρεση τα μουσικά του Νάκα, γιατί αυτό το στυλάκι πάει αναγκαστικά πακέτο με τη στοιχειώδη - το λιγότερο - γνώση ενός μουσικού οργάνου) Κανείς δεν υποστηρίζει πως πρέπει να 'σαι συνέχεια σαν τη Λώρα απ' το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Θα ήταν παρανοικό, παράλογο κι αφύσικο. Αν είσαι όντως έξυπνος όμως, εκμεταλλεύσου τις γκρίζες ζώνες σου σε βάθος χρόνου για να δημιουργείς κι όχι για να προκαλείς με τη "διαφορετικότητά" σου. Γίνεσαι τόσο ίδιος... Και hipster. :p Είναι κρίμα ν' αφήνεις μόνο στάχτες και βήματα στην άμμο πίσω σου, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να είσαι ικανός για κάτι καλύτερο...
    Ας ξανασυστηθούμε απ' την αρχή λοιπόν. Χωρίς προειδοποιητικές ταμπέλες, σημάνσεις, τροχονόμους, ατυχήματα στην εθνική και δράματα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο δυναμισμός που εννοούσες χτες. Κι οπωσδήποτε δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι παρερμηνείες :)
   Με λένε Ζέτα, όχι Γεωργία. Μ' αρέσουν οι Arctic Monkeys, τρελαίνομαι για την καταχνιά των Muse και των Radiohead αλλά μπορείς να με σούρεις μ' ένα μπουκάλι ουίσκι μέχρι την Πάολα χωρίς να φοβηθώ πως θα χάσω το "επίπεδό" μου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι μυρίζονται, σαν τα σκυλάκια, για να βρουν τα κοινά σημάδια και τις αποχρώσεις, αλλά η εμπειρία δείχνει καμιά φορά πως ταιριάζουν περισσότερο μόνο όσοι το θέλουν πραγματικά. Μ' αρέσει να μιλάω για ιστορία, παλιές παιδικές ιστορίες, φιλοσοφία, ζώδια, θέατρο, σεξ, παράλληλα σύμπαντα, νύχια, το νόημα της ευτυχίας, μπάλα, μουσικάρες που σε καθηλώνουν, μόδα και φωτογραφία, με την ίδια άνεση και διάθεση γιατί πιστεύω πως τα πάντα μπορούν να συνθέσουν ένα κομματάκι του παζλ της (πολυσχιδούς;) προσωπικότητάς μου.  Οι αντιδράσεις μου είναι ανώριμες κι αψυχολόγητες, δεν ξέρεις ποτέ τι μπορείς να περιμένεις από μένα. Μπορεί να βγω και να χορεύω σαν πεντάχρονο στο δρόμο, το νευρικό μου γέλιο πιάνει συχνότητες δελφινιού και σε κάνει ρεζίλι dolby surround μέχρι το απέναντι τετράγωνο (μην αγχώνεσαι, είναι πολύ σπάνιο), είμαι ο τύπος της γυναίκας που γουστάρει να την πας ένα βράδυ στην όπερα και την επομένη θα φτιάξετε μαζί τα υδραυλικά του σπιτιού. (Ή να στα φτιάξω εγώ αν δεν μπορείς βρε παιδί μου.. :) ) Θέλω να ταξιδέψω σ' όλο τον κόσμο, κλαίω στις πιο άκυρες ταινίες και παραστάσεις, αν με δεις να κλαίω για οποιοδήποτε άλλο λόγο δεν πρόκειται να στο συγχωρήσω ποτέ, δένομαι με αντικείμενα και μυρωδιές, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι από παιδάκι μου κολλούσαν κυρίως αντρικά παρατσούκλια, και στ' αστεία και στα ουσιώδη. Δεν ζητάω τίποτα, αλλά και πολύ περισσότερα απ' όσο φαίνεται. Δεν μ' εντυπωσιάζουν οι μεγάλες τσέπες γιατί δεν τις έχω στερηθεί, μ' εντυπωσιάζουν οι σταράτες κουβέντες, οι επικίνδυνες σιωπές και τα ξεσπάσματα πραγματικού ενδιαφέροντος. Τα ζητάω όλα τελικά. Ζητάω ψυχή, που λένε. Δεν ψάχνω κανένα πρίγκιπα να με σώσει, γιατί έχω πετάξει με κόπο από πάνω μου το πρώτο συνθετικό της έκφρασης "drama queen". Θέλω έναν βασιλιά λοιπόν, για να μπορούμε να προχωράμε μαζί μπροστά, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι πως στην περίπτωση μου ισχύει το "what you see is what you get". Αν σ' αρέσει. Αλλιώς δεν πειράζει.  Και στην τελική, άει σιχτίρ. :* :)
(Motivation: checked. Movement: In progress. Time to fly...)
 
 

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Όταν σπέρνεις ανασφάλειες, θερίζεις θύελλες

     Συνήθως κάνουμε πολύ περισσότερο καιρό να τα πούμε. Όμως οι τελευταίοι μήνες είναι τόσο καθοριστικοί, που θα μπορούσα να γράφω κάθε μέρα και πάλι να ένιωθα ότι έχω πολλά ακόμη να πω. Αστείρευτη πηγή οι σκέψεις, και σε τόσο ετερόκλητα ρυάκια που ώρες και στιγμές αμφιβάλλω για την ψυχική μου ισορροπία. Αν κι έχω καταλάβει πολύ καλά, ότι αυτή τη στιγμή μόνο το χάος με βοηθάει να συμπληρώσω επιτέλους τα κομμάτια του παζλ.

"Ι'm only happy when it rains... I'm only happy when it's complicated..."
  
     Κοίτα που έπρεπε να φτάσω 26 χρονών μουλάρα για να συνειδητοποιήσω ότι τα τελευταία χρόνια απέκτησα αυτοπεποίθηση! Ότι δεν ήταν τόσο λάθος όσοι πίστευαν κάτι τέτοιο, απ' την πρώτη στιγμή που μ' έβλεπαν. Μαγική λεξούλα η αυτοπεποίθηση. Και την κερδίζεις με δυο τρόπους. Απ' τον άκρατο θαυμασμό των ανθρώπων που γνωρίζεις, απ' το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό τους όταν σου δείχνουν το φεγγάρι και σου λένε πόσο αστράφτουν τα μάτια σου στο φως του σαν γυαλιστερές πυγολαμπίδες. (Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα στην περίπτωσή μου, θα το είχαμε λύσει το ζήτημα χρόνια τώρα). Και φυσικά, δε χαρντ γουέι. Όταν γεννιέται με ωδίνες στη σκέψη σου, απ' την απόρριψη, τη δειλία και την κακία όσων προσπαθούν να σε πείσουν ότι τους μοιάζεις. Υπάρχει ένα προβληματάκι με τον δεύτερο τρόπο βέβαια, κι ας είναι ισχυρότερος: Σε αυτή την υπέροχη νοοτροπία με την οποία μας έχουν αναθρέψει, με τα ακριβά τραπεζομάντηλα πάνω στα φθαρμένα τραπέζια και τα ουσιαστικά προβλήματα πίσω από κλειστές πόρτες, συμπεριλαμβάνεται κι ένας καθωσπρεπισμός που ταυτίζει την μετριοπάθεια με την αρετή. Κι αν ξυπνήσεις απότομα και δεις πρώτη φορά το τοπίο καθαρά, η αδράνεια σε τιμωρεί με επιπόλαιες κρίσεις και σχόλια, στα μάτια όσων μπερδεύουν την αυτογνωσία με τον εγωισμό.

 "They keep me locked up in this cage
  Can't they see it's why my brain says Rage..."
  
    Ίσως ο μοναδικός λόγος που δεν έχω μαζέψει ακόμη τις βαλίτσες μου απ' αυτό το κωλοχώρι, όσες αφορμές κι αν μου έχει δώσει, είναι πως καταβάθος γουστάρω να τους τρίβω στη μούρη τη διαφορετικότητά μου. Απόφαση δύσκολη για ένα άτομο με τάσεις φυγής. "Τι είδους επιβεβαίωση θες μωρή μαλάκω", θα μου πεις, "ή προσαρμόσου στα δεδομένα τους ή σήκω φύγε, αν δεν συμβιβαστείς θα νιώθεις πάντα ξένο μόσχευμα". Το θέμα είναι πως, μετά από μια βίαια απόπειρα προσαρμογής μου από τρίτους, έχει αρχίσει να μ' αρέσει το ότι δεν νιώθω αυτό το μέρος σπίτι μου. Κι ας μην είμαι άδικη, έχω γνωρίσει εδώ εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του μισού χεριού όπου ο ορίζοντας της σκέψης τους επεκτείνεται πέρα απ' τον απέναντι τοίχο. Κι αν καταφέρω, έστω και στο ελάχιστο, ν' απελευθερώσω μερικούς ακόμη, θα έχω ένα λόγο να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.

"And the battle is won?"
 
    Και ποιο είναι το πρόβλημα και μας ζαλίζεις με παπαροκλισέ του τύπου "believe in yourself" 31 γραμμές τώρα; H αχίλλειος πτέρνα, φυσικά. Αυτοί που έχουμε όλοι μας, και κάποιοι χαζοί σαν και του λόγου μου κάνουν επικίνδυνα πολύ ν' ανακαλύψουν. Έχω πια πλήρη συναίσθηση του τι είμαι και τι μπορώ να κάνω για έναν άνθρωπο δίπλα μου. Ήμουν "σχεσάκιας", γιατί μπορούσα να τις κρατήσω, για κάποιο μυστήριο λόγο, όπως νόμιζα. Δεν ήθελα παιχνίδια, οι "στρατηγικές" μου ήταν ανέκαθεν χειρότερες απ' αυτές που θα σκάρωνε ένα μωρό σ' ένα κουτάβι. Κινούσα γη και ουρανό, ήθελα να μπαίνω στις καρδιές των ανθρώπων σαν περήφανος κατακτητής κι όχι σαν κλέφτης. All in all, I'm a fuckin' lion, for Christ's sake. Πότε όμως το λιοντάρι γίνεται ένα μικροπρεπές, κακιασμένο γατάκι που νομίζει ότι θα σκίσει το υφαντό με λιμαρισμένα νύχια; Η αχίλλειος πτέρνα μου είναι η συναισθηματική αβεβαιότητα. Δεν μπορείς να κάνεις σταθερά βήματα σε κινούμενη άμμο. Ξέρεις, αυτή τη συμπεριφορά τύπου "σε θέλω- αύριο θα φτιάξω μπάμιες - με αηδιάζεις - ωραίος καιρός αλλά το πάει για βροχή" . Άλλες γυναίκες δένονται περισσότερο έτσι, διακοσμούν με όμορφες ταμπέλες το μαζοχισμό τους. Εγώ βγαίνω κυριολεκτικά εκτός εαυτού, αποσυντονίζομαι, κατηγορώ αδίκως, γίνομαι μια μικροπρεπής μαλάκω με συμπεριφορές που απεχθάνομαι, αλλά τελικά δεν μετανιώνω γιατί είναι θαυμάσιες ευκαιρίες ν' ανακαλύψεις ποιος αντέχει να μένει δίπλα σου. Χωρίς πλασματικές δικαιολογίες κι υπεραναλύσεις. Έχω περάσει αρκετά δύσκολα για να μιζεριάζω και να δυσκολεύω τις καταστάσεις επίτηδες. Ο μοναδικός που αξίζει να είναι δίπλα σου, που μπορεί να αντέξει μια σκοτεινή πλευρά σου ενώ προσπαθείς να του δείχνεις μόνο τις φωτεινότερες που δικαιούται, εκείνος που στηρίζεις χωρίς όρους και όρια, όσο παλεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να του λες ένα μεγάλο "ευχαριστώ" κάθε μέρα που περνάει και σε κάθε σου κίνηση, χωρίς εγωισμούς, είναι αυτός που ΣΕ ΘΕΛΕΙ. Τόσο απλά κι απερίφραστα. Αυτό είναι το μυστικό διάρκειας των σχέσεων, ό,τι μορφής κι αν είναι, τα χει πει και πιο κομψά η υπερτιμημένη η Μέριλιν καμιά πενηνταριά χρονάκια νωρίτερα.

"Θα σπάσω κούυυυπεεες... Για τα λόγια που πεεες..."
 
    "Δεν θέλω να με σέβεσαι πριν με γνωρίσεις, αν το καταφέρεις ποτέ. Πριν καταλάβεις αν είμαι άξια σεβασμού. Δεν μ΄αρέσει η γυάλινη προθήκη που μ' έχεις τοποθετήσει ξεσκονίζοντας τα ιδανικά σου". Aυτές τις μαλακίες έλεγε το Ζετάκι 4 χρόνια πριν. Που δεν ήξερε ΑΝ είναι άξια σεβασμού. Δυστυχώς, τον απαιτεί πλέον. Έχω ακούσει και ζήσει τόσες προσβολές τους τελευταίους μήνες, μικρές και μεγάλες, που θα μπορούσα να γράψω ένα μίνι βιβλιαράκι για άγρια βίτσια. Αρκετές για ν' αποφασίσω πως δεν θέλω να ξαναδώ τον χειρότερο εαυτό μου στην επιφάνεια ως άμυνα. Θέλω απλώς πίσω τα χρώματα που μου πήραν. Θα τα ξαναφτιάξω. Η δημιουργικότητα αυτή τη στιγμή είναι μια έκρηξη στο μυαλό μου, τόσα πράγματα να κάνεις και τόσο όμορφες στιγμές να χαρίσεις, ένα λουλούδι που χορεύει στο άγγιγμα του ανέμου, αλλάζει χρώματα στο φως και μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει φωτιά. Μόνη μου; Θα δείξει. "Ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα;" Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την έκφραση. Ερωτεύεσαι μυρωδιές, αντικείμενα κι ανθρώπους. Και τα κρατάς πάντοτε, πολύτιμα στολίδια στο χαμόγελό σου, όχι φυλαχτά κρυμμένα κάτω απ' τα ρούχα σου. Πρέπει να είσαι περήφανος και γι' αυτά και για σένα, ηλίθιε. Και μερικές εντελώς τυχαίες εκδηλώσεις θετικότητας κι "αγάπης", από εντελώς τυχαίους ανθρώπους στο δρόμο σου, με κάνουν να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σωστή κατεύθυνση. Για όλους μας. :)

(https://www.youtube.com/watch?v=PSjRwAgbznc)


  

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Love (chain) letter, μέρος δεύτερο

      Σχεδόν μια τετραετία από τότε, με πολύ περισσότερες εκλογές βέβαια απ' το αναμενόμενο. Τι έχει αλλάξει, πέραν του ότι έγινα 26 Αυγούστων; Οι συνθήκες σίγουρα. Τα μυαλά και τα θέλω, όχι ιδιαίτερα.  Κάπως έτσι, μια μέρα γεμάτη αεροπλάνα, βαπόρια, τσάντες και καφέδες, αποφάσισα να με κακομάθω με σουβλάκι και μπυρίτσα, να πιάσω τσιγάρα, κεριά και να ταμπουρωθώ στο τάμπλετ. Κάτσε ρε μεγάλη, θα μου πεις. Χάθηκαν ο υπολογιστής και το χαρτί; Τι μας ζαλίζεις κι εσύ; Είπαμε, το να είσαι τύπος του γραπτού είναι κατάρα και μικρόβιο συνάμα. Η διατήρηση της ιδιωτικότητάς του έγκειται στο πόσα πρόθυμα ζευγάρια μάτια θα πατήσουν το κλικ, επομένως είναι υπόθεση καθαρά προσωπική κι απρόσωπη.
     Μ' αρέσει το δωματιάκι μου, όπου δεν μπορώ να έχω ιντερνετ σε δυο μέσα ταυτόχρονα, δεν μπορώ να πλένω συνέχεια τα ρούχα στο πλυντήριο, να μαγειρέψω στο φούρνο ή να έχω τηλέφωνο. Κι όμως το έχω αγαπήσει ήδη. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να αποκαλέσω ένα χώρο σπίτι μου ενώ έχω ζήσει σε πολύ πιο άνετους, ενώ δεν έχω ακόμη μνήμες απ' αυτόν. Γιατί εδώ μπορώ να κάνω κάτι βασικότερο: να αναπνέω. Μυρίζει ελευθερία επιλογών, όνειρα, καινούριο ξεκίνημα. Μυρίζει ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν.
     Τον τελευταίο μήνα ένιωσα δυο φορές ότι έχανα τον κόσμο, ότι θα μπορούσα να σπάσω ό,τι έβρισκα μπροστά μου αν δεν με κρατούσε ο πηγαίος αυτοέλεγχος. Μια στο Ρέθυμνο και μια στην Αθήνα. Συνήθως όταν δίνεις όλο σου το είναι σε μια κατάσταση χωρίς ανταπόδοση, νιώθεις άδειος. Όταν σε πνίγουν τα λογάκια, τα σκατάκια, η μικροπρέπεια, τα κουτσομπολιά, η συναίσθηση ότι κατάλαβες επιτέλους σε τι χώρο ζεις. Κι όμως δεν νιώθω κενή. Με τη δύναμη που χτίζεις τη φυλακή σου βρίσκεις και τα υλικά να τη γκρεμίσεις. Τα απαθή βλέμματα, οι επιφυλακτικές καλημέρες, είναι καρφιά στον τοίχο της επιβεβαίωσής σου ότι έπραξες σωστά και δεν μετανιώνεις για τίποτε.
    Αντιπαθώ τα μυξοκλάματα, είναι ανεύθυνα όμορφο να πιπιλίζεις τον εαυτό σου μερικές φορές με δικαιολογίες και παράπονα τύπου γιατί δεν έχω μπαμπά και μαμά να ξηγηθούν για πάρτη μου. Καταβάθος δεν θα το ήθελα όμως, μ' αρέσει που ανοίγω μόνη μου τα φύλλα στην παρτίδα. "Κανονίζω εγώ τώρα, κι όταν ορθοποδήσεις βλέπουμε" Τι λε ρε μεγάλε; Ποιος σου είπε ότι την έχω βγάλει καθιστή τόσα χρόνια; Από πότε η οικονομική κατάσταση του καθενός είναι μέτρο της αξιοπρέπειάς του; Έχε στα υπόψιν σου, αν μπεις ποτέ στον κόπο να με γνωρίσεις καλύτερα, πως αν χρειαστεί, ακόμη κι αν το 'χα ξεχάσει για λίγο, αν το ζητάει το μυαλό κι η καρδιά συμφωνεί λυγίζω σίδερα.
    Ελευθερία και κυρίως αξιοπρέπεια. Τις άκουσα πολύ τις τελευταίες μέρες, μαγικές λεξούλες. Κυρίως όταν η πρώτη διδάξασα και η δεύτερη αφορμή της Αθήνας, είναι μια γυναίκα που έσπασε το καλούπι όταν γεννήθηκε. Ευτυχώς είμαι τυχερή κι έχω λίγη απ'τη στόφα της, επιμένω να φτιάχνω στο περιθώριο ζωγραφιές.
     Μ' αρέσει τόσο πολύ εδώ η μυρωδιά της θάλασσας... Παίρνει αναπνοές η ψυχή μου. Μια ψυχή που θέλει να γελάσει, να πιει το ποτήρι ως τον πάτο, να χορτάσει φως κι έρωτα όπως ποτέ άλλοτε. Πέρυσι ο χειμώνας ήταν αόρατη θηλιά σ' έναν ήδη πνιγμένο λαιμό, φέτος είναι ένα δροσερό αεράκι που ομορφαίνει τα πάντα στο πέρασμά του. Το καλό όσο μεγαλώνεις, αν δεν είσαι κανένα γυναικάκι που νομίζεις ότι η ευτυχία εξαργυρώνεται απαραίτητα με επιταγές μονιμότητας, οικογένειας και κουτσούβελων, είναι ότι διαισθάνεσαι πιο πολύ τους ανθρώπους παρά τους βλέπεις, ανέμελες κινήσεις και λεπτομέρειες μαρτυρούν ποιος είναι ο άνθρωπος που θα σε κάνει να ξεχάσεις τ' όνομά σου κι απωθούν τους υπόλοιπους, χωρίς περιστροφές. Ξέρω ότι ο δικός μου θα διαβάσει χωρίς παρερμηνείες αυτές τις γραμμές.
     Ό,τι κι αν γνωρίσεις, θα ξέρεις πως είναι αυτό που βλέπεις και τίποτε περισσότερο. Θέλω αγκαλιές που μιλάνε. Ιστορίες που σβήνουν με φιλιά και κλείνουν τα μάτια στις αυταπάτες. Τις βαρέθηκα. Ώσπου να τις βαρεθείς κι εσύ, καλό μας ταξίδι. Η μόνη αυταπάτη που επιτρέπω στον εαυτό μου, είναι ότι μια μέρα θα συναντηθούμε.
      

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=_3V66q9PIA4


   Είναι μάλλον η εποχή που οι αναμνήσεις σέρνονται απ' τις φωλιές τους σαν ύπουλα φιδάκια. Τις ελέγχεις τις ρημάδες; Δεν τις ελέγχεις.
     Όταν τη γνώρισα ίσως ήταν μικρότερη απ' ότι είμαι εγώ τώρα. Ήταν όμορφη. Πολύ όμορφη. Αέρινη. Αδύνατη, μικροκαμωμένη, με το σωστό λ-α(λ)τέρνατιβ στυλ που είχε κάθε κοπέλα που σέβεται τον εαυτό της στα 90's. Μελαχρινή, με σγουρά φουντωτά μαλλιά, αρβυλάκια και εκείνο το καφέ κραγιόν που αγαπάω ακόμη και σήμερα. Χαμόγελο σκέτη καλημέρα. Μαύρα, μωβ, μπλε ρούχα, μπλε καπνός που με τρέλαινε το άρωμά του. Ένα παμπάλαιο μαύρο μηχανάκι κι ένα αμάξι αργότερα που έπαιζαν όλες οι μουσικάρες της εποχής.
     Σαν πιτσιρίκι έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να ωραιοποιείς καταστάσεις, να βλέπεις παντού υποκατάστατα ακόμη κι όταν δεν τα χρειάζεσαι. Για μένα η Άννυ ήταν η δεύτερη μαμά. Η αντισυμβατική, η μποέμ, το ελεύθερο πνεύμα. Που πήγαινα σπίτι της κι έκλαιγα φεύγοντας, απλωνόμουν στις μαξιλάρες, κακοποιούσα αλύπητα το πιάνο της, μου μάθαινε να χρησιμοποιώ μπαχαρικά και γενικώς μαγείρευε όλα τα "περίεργα" φαγητά που δεν θα έτρωγα ποτέ σπίτι μου. Με αντιμετώπιζε πάντα σαν μεγαλύτερη, μιλούσαμε για βιβλία που διαβάζαμε μαζί, χωνόμουν στην αγκαλιά της στον καναπέ και με συμβούλευε στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, ζητούσε τις δικές μου συμβουλές. Ίσως αυτό λάτρευα σ' εκείνη: έλεγε τα πάντα χωρίς περιστροφές, ήμουν κάτι μεταξύ παιδιού και συνομήλικης φίλης στα μάτια της, ακριβώς όπως ήταν εκείνη για τους γονείς μου.
    Οι συνθήκες ήταν περίεργες, και πρακτικά ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω γιατί απομακρύνθηκε τόσο. Όμως διαισθανόμουν ότι έπαιξε ρόλο η "επανάστασή" της, η μεταμόρφωση σε κλασικό γυναικάκι. It pays to travel light Αννούλι μου... Πώς να το κάνουμε, όταν αντικαθιστάς τον Καμύ και τον Μαγιακόσφκι με την Μάιρα Αθανασοπούλου κι ονειρεύεσαι φράγκα σε τρελές εξωσυζυγικές καταστάσεις, η αδράνεια του σύμπαντος που έχεις στήσει γύρω σου είναι ανάλογη του τιμήματος που θα πληρώσεις. Αυτοκαταστροφικά βήματα ενός ανθρώπου κοντά στα 30 που ήθελε να δει λίγο την άλλη πλευρά του χαρτιού. Να παίξει λίγο, να την τσακίσει κι εντέλει να τσακιστεί μαζί της.
    Την τελευταία φορά που την συνάντησα θα προτιμούσα να την ξεχάσω. Είχε αρκετό καιρό να με δει, ήταν σ' αυτές τις εποχές όπου κάθε καλοκαίρι ψήλωνα κεφάλια κι έβαλε τα κλάματα όταν μ' αναγνώρισε. Η σγουρή μελαχρινή κόμη είχε δώσει τη θέση της σε ξανθωπές ανταύγειες, με κουρασμένο βλέμμα κι ακόμη πιο κουρασμένη φωνή θείτσας: "Πόσο-χαίρομαι-που-σε-βλέπω-πώς-μεγάλωσες-έτσι"   Νιανιανιανιανια....  "Αυτά να τα πεις αλλού", όπως λέει και η Κουμπαρέλη. Φίλη μας τότε. Αμφιβάλλω αν θυμόταν ακόμη το νόημα του συγκεκριμένου βιβλίου. Δυστυχώς για μένα, είχα καλύτερο μνημονικό. Η ικανότητά της να μου εξηγεί τα τραγούδια του Meatloaf σαν παραμύθια (ειδικά το "Ι'll do anything for love" ήταν το αγαπημένο μου) ήταν χαραγμένη στο μυαλό μου για να τη συγκρίνω με αυτή που ξόρκιζε με παραμύθια τους δικούς της εφιάλτες...
   Αν ισχύει αυτό που λένε, ότι μια γυναίκα διαμορφώνεται αναλόγως με τα πρότυπα που έχει στην προεφηβική κι έπειτα ηλικία, θα γλίτωνα πολύ χρόνο αν κάποιος γνώριζε για 5 λεπτά τη μάνα μου, την Μαριλένα και την Άννυ. Τόσο ετερόκλητοι τύποι γυναικών που δεν θα χρειαζόταν καμία εξήγηση για το ότι είμαι ολίγον ψυχαναλυτική περίπτωση.
Ειλικρινά, στον Θεό που δεν πιστεύουμε, δεν ξέρω γιατί σε θυμήθηκα τόσο έντονα σήμερα. Ένα ξημέρωμα μπροστά στον καθρέφτη που προσπαθώ να καλύψω τα άυπνα μάτια μου, στοκάρω τα σημάδια στο πρόσωπο και βάζω αυτό το καφέ κραγιόν. Ίσως σήμερα να είναι η μόνη μέρα που δεν θα γκρινιάξω αν δω στο κινητό να καλεί το όνομα της μάνας μου.

"Βασούλα, τι καπνό κάπνιζε η Άννυ; Craven ή Drum?"
Kαταβάθος ξέρω την απάντηση. Αλλά έχω πολύ καιρό να μιλήσω με τη Βάσω για σημαντικά κι ασήμαντα. Να προσπαθήσω να τη ρωτήσω έστω. Δεν πειράζει.
Προτιμώ να μην σε ξαναδώ ποτέ, και να σε θυμάμαι έτσι τα ξημερώματα.  

Αύγουστος

Σε άδεια καταφύγια ξυπνάς ιδρωμένος
η ζέση του ονείρου επιθανάτιο φιλί
την πόρτα των στόχων χτυπάς σαν ξένος 
και γυρεύεις απωθημένα, χαμένη οφειλή.

Κάτι αλλάζει μέσα σου, κάτι χορεύει
σαν μωράκι στα πρώτα του βήματα
την αδικία του κόσμου σου λαξεύει
κι αναμετριέται στων ματιών σου τα κύματα.

Χωρίς πείνα, χωρίς δίψα, χωρίς ελπίδα
ένας υπεράνθρωπος που κρύβει τα σημάδια
ψάχνει του χαμένου έρωτα την πυξίδα
ψηλαφίζει κι αναριγά στ' απαγορευμένα χάδια

Να φοβάσαι τα φεγγάρια τ' Αυγουστιάτικα
μυρίζουν αλμυρίκι, αλκοόλ και καταστροφή
σφίγγονται πάνω σου σαν βραχιόλια Μαρτιάτικα
κι απ' το χιονιά του σε καίνε πιο πολύ

Δεν έμαθα να τραγουδώ, δεν ξέρω να χορεύω
ποιήτρια και νεράιδα όπως στα παραμύθια
τις σειρήνες στη σκέψη σου έμαθα να παλεύω
και γελά κατάμουτρα στην ψυχή μου η συνήθεια

Ατέρμονα ταξίδια ονειρεύομαι
θολά ποτάμια που γυρίζουν τη ζαριά
το κόστος των επιλογών εμπορεύομαι
και του φιλιού σου τη γλυκιά μαχαιριά

Μη φοράς στα πάθη σου ρούχα δανεικά
μην πνίγεις τις εκρήξεις σ' άδειες αγκαλιές
κοίτα με και πείσε με συγκαταβατικά
για χατίρι σου θα σβήσω όλες τις φωτιές

Καμένο χαρτί, μπερμπάντικο σεκλέτι
γύρισέ μου καλύτερα την πλάτη
μην με καθρεφτίζεις στου ονείρου σου το μπεκερέτι
και διέγραψέ με απ' των στόχων σου τον χάρτη.


Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Καλέ μου Πάνο

   Καλέ μου Πάνο. Τόσο απλά και απερίφραστα. Δεν θέλω σάλτσες, προλόγους και ψαγμένους τίτλους. Σου γράφω αυτά που έπρεπε ν' ακούσεις χτες το βράδυ, όταν η στιγμή (και το αλκοόλ) είχαν καλύτερο timing. Δεν πειράζει όμως, πάντα με καθυστέρηση. Δεν θα με μάθεις τώρα.
 
     Θυμάσαι κάτι αηδίες που γράφαμε πιτσιρίκια στους κολλητούς μας, (συγγνώμη, μόνο τα κοριτσούδια) "θα σ' αγαπώ για πάντα, Ροζαλία και Περμανθούλα = BFFE". Πόσα βαρετά χαρτάκια σβήστηκαν, πόσες cheesy χαραγμένες αφιερώσεις σκούριασαν στο πέρασμα και στην κανονικότητα που επιφύλασσε η ζωή για μας... Στην εφηβεία δεν είχε τέτοια, στο υπόσχομαι. Πρέπει να δεις κάποια στιγμή το τετράδιο που είχα με την Έλλη. Ακόμη και τώρα εντυπωσιάζομαι, που 15 χρονών μαλακισμένα είχαμε μυαλό στο κεφάλι μας, κι αναλύαμε κάποια πράγματα με κρίση κι ωριμότητα που δεν θυμόμουν καν ότι υπήρχε. Αν το προλάβεις ποτέ και δεν το έχουν φάει οι κατσαρίδες στην αποθήκη. Όπως και τα περισσότερά μου υπάρχοντα.

     Μου λείπει το κρεβάτι μου. Αυτό το σιδερένιο χειροποίητο κρεβάτι με τον ουρανό και τα τούλια, που είχα υποσχεθεί ότι θα το κλέψει η κόρη μου όταν γεννηθεί η πριγκιπέσσα που δεν ήμουν εγώ. Μου λείπουν τα βιβλία μου, οι δίσκοι μου, τα γράμματα, όλα εκείνα τα μικροαντικείμενα που φώναζαν τη θετικότητα με την οποία είχα αγκαλιάσει το σπίτι μου, με την οποία έβλεπα τη ζωή μου. Δεν θέλω να πω στο Θάνο να τα πετάξει γιατί δεν χρειάζομαι άλλες κηδείες, είχα υποσχεθεί κάτι όταν έφυγα από κάτω και προσπαθώ να το τηρήσω. Θα 'θελα να με είχες προλάβει στο Ηράκλειο. Θα 'θελα να 'χες γνωρίσει λίγο τη Γεωργία πριν γίνει Ζέτα. Δεν το λέω συχνά αυτό, κι οπωσδήποτε όχι για πολλούς. Στην υποσημείωση "για δυνατούς λύτες" πολλοί εμμένουν από εγωισμό, αλλά τελικά λακίζουν. Εσύ θα άντεχες. Κι εγώ θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος.

    Μάιος... Τι ωραίος μήνας! Χαμογελαστό φιλί στο καλοκαίρι. Όχι για εμάς. Γιατί, πότε είμασταν σαν τους άλλους; Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιείς, τόσο το καλύτερο. Δε μπορώ να σου πω πολλά, ν' αρχίσω τα τυπικά συλληπητήρια του ανθρώπου που αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις σαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Για να λέμε την αλήθεια, βούρκωσα για μια στιγμή αφού μιλήσαμε, έκανα ένα τσιγάρο δίπλα στη θάλασσα και πήρα τους δρόμους. Μόνο έτσι ένιωσα ότι ήμουν μαζί σου. Aθόρυβα. Αυτό πληρώνω συνήθως, πριν την έκρηξη...

     Ξέρεις τι θα ήθελα, περισσότερο απ' όλα; Να είμαι εκεί και να σου δώσω ένα τεράστιο φιλί. Να κοιμάμαι αγκαλιά με τη μπέμπα σου, που θα κάνει περισσότερες χαρούλες σε μένα και θα ζηλεύεις, να πίνουμε Πιτσιλαδή στο βυσματικό μπαλκόνι. Να αποζημιώσω την κυρα- Ρένα για όλες τις φαγητάρες που έχει στείλει και να βγει από μέσα μου ο master chef. N' ακούσω ιστορίες απ' τον παππού σου, αν και νομίζω ότι από εμφάνιση και μόνο θα με στραβοκοιτούσε. Να γυρίσουμε όλα τα μέρη που δεν γύρισα ποτέ απ' τον τόπο καταγωγής μου, μήπως βρω κάτι δικό μου.

      Την τελευταία φορά που είπα κάποιον αδερφό, θυμήθηκε να πετάξει δέκα χρόνια φιλίας για μια γκόμενα που γνώριζε ελάχιστα, και κατάφερε να γίνει ένα άβουλο πλάσμα χωρίς να είναι ερωτευμένος. Μην μου το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ. Είπαμε, δυστυχώς για σένα, η Ζέτα έχει λιγότερες αντοχές. Δεν με νοιάζει για μένα. Δεν θέλω να σε δω να πέφτεις.

      Τόση ώρα ακούω αυτό στο repeat: https://www.youtube.com/watch?v=tzzIiO5FDK0. Άντε να ξεστραβωθείς λίγο, πριν σου βγει ο Wu Τang απ' τη μύτη. Δώσε τα φιλιά μου στην πατρίδα, μαζί με μια υπόσχεση ότι θα τη δω σύντομα. Πιες ένα ούζο και για μένα και πρόσεχε. Σ' αγαπάω.

"Υou 're just a whisper away..."