Athens

Athens
Athens

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Tribute στο ροζ συννεφάκι :)

"Αναρωτιέμαι τι είναι το ροζ συννεφάκι κι αν υπάρχει!"
"Μωράκι μου, το ροζ συννεφάκι υπάρχει πάντα, απλώς μερικές φορές στο κρύβει η υποκρισία, τα προβλήματα, η κακία των ανθρώπων. Ακόμα κι αν ζεις προστατευμένη στο δικό σου μικρόκοσμο, στο χέρι σου είναι να μάθεις ν' αντιμετωπίζεις τη μιζέρια με δύναμη και υπομονή"
"Για μένα χάθηκε όταν πρωτοαντίκρισα την πραγματικότητα, πλέον το αποκαλώ με το όνομά του: ευτυχία, όνειρο..."

"Η ζωή είναι ένα μικρό ροζ συννεφάκι, που εμείς έχουμε τη μανία να το κάνουμε γκρι"

Λόγια φιλικά. Λόγια δικά μου. Ίσως το υπεραναλύουμε το πράγμα. Την τελευταία φράση ήθελα κάποτε να την "σταμπάρω", συμβολικά. Λες και χωρίς ένα τατουάζ θα μπορούσα να την ξεχάσω. Πώς γίνεται κάτι τόσο απλό να βοηθάει σε ανύποπτες στιγμές;

Για μένα το ροζ συννεφάκι είναι μια συρταριέρα του μυαλού σου που κρύβεις ό,τι αξίζει να κρατήσεις. Γέλια, αναμνήσεις, φιλιά, όνειρα, χάδια. Τα οργανώνεις και προχωράς.

Ροζ συννεφάκι είναι να περπατάς σχηματίζοντας εικόνες. Άλλοι κοιτούν ψηλά κι ονειρεύονται, εγώ φτιάχνω σενάρια, τους βάζω μουσική υπόκρουση και τα ζω... στο δρόμο :) Ν' ακούς το γέλιο των αγαπημένων σου, εκθέτοντας ακόμα και τον εαυτό σου για να το πετύχεις. Να επιμένεις να ζωγραφίζεις λουλούδια σ' ένα μαύρο πίνακα, γενικώς.

Δεν μ' αρέσουν οι αφιερώσεις, τις θεωρώ τελείως παιδιάστικες. Αυτό το μικρό ηλίθιο κειμενάκι όμως, δεν μπορώ παρά να το αφιερώσω σε φίλους μου :)

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Long time no see

Βρε βρε βρε... Καιρό έχουμε να τα πούμε. Αφορμές υπήρχαν πολλές. Ιδίως κακές.
Ως γνωστόν, ό,τι πονάει χωράει στις λέξεις μόνο όταν απογυμνώνεται απ' το πέπλο της σοβαρότητας. Όταν γίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, κωμικοτραγικό.

Τι μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγους μήνες; Ένα σπασμένο ποτήρι. Δισκογραφίες Moby και Portishead στο repeat, άντε και λίγο Resistance να μην χαλάμε τη συνταγή. Δουλειά και money saving mood, απ' το πιο σπάταλο πλάσμα που έβγαλε ποτέ το "Ήρα". Κάτι πεταμένα πακέτα τσιγάρα (good choice, I can tell, χωρίς τα αποθέματα της Cadbury μετά). Μερικές ξανθές ανταύγειες. Τόνοι βιβλία, μάλλον για να παραπλανώ εξαιτίας του προηγούμενου, πάντως σίγουρα όχι για πτυχίο.

Μέσα σε όλα αυτά (και μια πληθώρα εξίσου ασήμαντων πραγμάτων) περνάνε σε στριπ καρέ και μερικές "αλλαγές". Μακριά μαλλιά, κοντά μαλλιά, καστανά, ξανθά, ανοιχτόχρωμο δέρμα, μαυρισμένο δέρμα, χρώματα, ρούχα... Έχεις σκεφτεί ποτέ σε πόσες εξωτερικές αλλαγές υποβάλλεις τον εαυτό σου καθημερινά; Εγώ μάλλον περισσότερο απ' όσο θα πρεπε. Σαν εκείνο τον τύπο που φιλμαρε τον εαυτό του κάθε μέρα επί χρόνια, έβγαζε φωτογραφίες στο ίδιο ακριβώς σημείο. (http://www.youtube.com/watch?v=6B26asyGKDo. Δεν ξέρω αν είναι το αυθεντικό, but you get the point) Καταθλιπτικό; Αναλόγως.
Κάποτε ένας γνωστός μου είχε πει "Αν δεν σε ήξερα, θα νόμιζα με τόσες αλλαγές που κάνεις στην εμφάνισή σου πως έχεις διαταραχές προσωπικότητας" (Δεν θυμήθηκα ποτέ να τον συγχαρώ για το ταλέντο του στην ψυχογραφία και την λαμπρή σταδιοδρομία που τον περιμένει σ' αυτή) Κι όμως αυτές οι μικρές, χαριτωμένες μαλ**κίες προβάλλουν τον εαυτό σου στη λευκή οθόνη. Είναι ό,τι πιο εμφανές, ηλίθιο και συνάμα πραγματικό έχεις, γιατί το πας ασορτί με τις διαθέσεις σου. Τα σινιέ ρουχαλάκια σου πριν χωθείς στον άβολο μανδύα της πραγματικότητας. Αυτό θέλεις να δείξεις πως είσαι. Πολλές φορές έχω την αίσθηση πως με μια γόβα, ένα χρώμα, ένα πλαστικό τσόφλι στα νύχια, ένα χιλιοδιαλυμένο all-star, ο εαυτός μου βγαίνει απ' το τοπίο και κάνει χάζι. Μια άλλη γκόμενα. Κάθε φορά.
Ελπίζω να μην το χάσω ποτέ αυτό.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Define beauty

=στρενγκθ

Cheesy like a b-movie. Μια κοπέλα που περπατάει μόνη της σε άδειο δρόμο. Πάντα "περπατάει" μόνη της, δεν φοβάται, έχει ξορκίσει τους εφιάλτες της, απλώς ανάβει τσιγαράκι και τους κάνει χάζι. Γεννιέται η ομορφιά μέσα της, ανεξαρτήτως τοπίου. Πεθαίνει στη δουλειά, αν και μικρή. Τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά. Στριφτό τσιγάρο στο χέρι, μια κλωστή στα δάχτυλά της που πειράζει νευρικά. Όμορφα χέρια. Μακριά λεπτά δάχτυλα, άβαφα νύχια... Σχεδόν παιδικά. Νιώθεις καλά μόνο που τη βλέπεις να χαμογελάει.
It can be sooo cheesy... But that's all I wish I could ever be.


=λοβ

Ένας άντρας που γυρίζει κατάκοπος σπίτι. Ξαπλώνει. Η κοπέλα τον ξεντύνει απαλά. Αφήνεται στις κινήσεις της σαν μαριονέτα, τα μάτια του ένα σιωπηλό ευχαριστώ. Ξυπνάει μόνο για να την αγκαλιάσει, τα γόνατά του γουβιάζουν στα δικά της, τα χέρια του στα μαλλιά της, αρκεί να την αγγίζει έστω και λίγο στον ύπνο του, κάθε στιγμή.

" 'cause nobody loves me, it's true, not like you do"

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Εφτά χρόνια φτήνια

Χμμμ... Σκέψου πόσες φορές έχεις γίνει αποδέκτης συσσωρευμένης κι αδιάκριτης βλακείας...

Μπορείς να τη συναντήσεις παντού. Απ' την κατσάδα ενός βλαχοταρίφα σε στυλ "εγώ-ξέρω-το-χωριό-μου-καλύτερα-από-σένα" (σαν να ήρθες πρόσφατα απ' τον Άρη για διακοπούλες και δεν ξέρεις το δρόμο που μένεις), ως την υπερβολική αγένεια μιας πωλήτριας και τα βλέμματα "φίλων" ή γνωστών που δεν σε ξέρουν για να σε αντιπαθήσουν, (ή έστω να μην τους κάνεις κλικ βρε αδερφέ), απλώς μπορεί να ζηλεύουν οτιδήποτε σε σένα.
Οκ, ξέρω τι θα μου πεις... Δύσκολα παιδικά χρόνια/ στερήσεις/κακές εμπειρίες από οτιδήποτε/ καλλιεργημένη μιζέρια... Δυστυχώς αυτή είναι μια δικαιολογία για να γίνουμε όλοι τα χειρότερα κωλόπαιδα του κόσμου και να περιφέρουμε τα άσχημα εαυτουλάκια μας βόλτα να λιαστούν. Εξάλλου, δεν είμαι διατεθειμένη να βγάζω τον Γιουνγκ που κρύβω μέσα μου σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζω (αλλιώς θα χα πάει και ψυχολογία που ήθελα τελικά, να βγάζω και το ψωμάκι μου ρε παιδί μου). Αυτό, και άλλα τόσα, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στον ορισμό του φίλου όπως τον έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Κατά πρότιμηση σ΄ένα σπίτι με μουσική για ενδοφλέβιες και κάμποσα μπουκάλια...
Βέβαια κακά τα ψέματα, αν αισθάνεσαι διαρκώς αποδέκτης κακίας, κουτοπονηριάς και κακόβουλων σχολίων, λίγο μαλ*κάκος πρέπει να σαι κι εσύ, δεν μπορείς μόνο να κατηγορείς. Αν κάθεσαι στη φωτιά και της πετάς κουκουνάρια, φταις. Ειδικά οι κουβέντες εκτελούν χρέη πληρωμένου δολοφόνου: κάνουν τη δουλειά τους κι έπειτα επιστρέφουν εκεί απ' όπου προήλθαν.
Μια πολύ αγαπημένη φίλη μου είχε πει να φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να νιώθουν. Που όλη τους η ζωή γράφεται στο δέρμα τους. Δυστυχώς είναι πολλοί. Για μένα είναι χειρότερο να βλέπω άτομα που αλλάζουν πολύ, που απαρνιούνται τις σκέψεις τους ή τις αρχές τους χάριν συμφερόντων. Που κάνουν κάθε προσπάθεια, (λες και το θέλουν οι άτιμοι) να γκρεμιστούν απ' το βάθρο που τους έχεις στήσει. Όταν αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες σου, βγαίνοντας δυνατότερος αλλά όχι σκληρότερος ή πεσιμιστής, όταν βρίσκεις τη χαρά στα απλά πράγματα, όταν διαλέγεις (με κόπο) τους ανθρώπους για τους οποίους μπορείς να γίνεις χαλάκι να σκουπίσουν τα πόδια τους/ δίχτυ ασφαλείας στην τρέλα τους, τότε μαθαίνεις να νιώθεις. Τότε ανακαλύπτεις τα πραγματικά ουσιώδη προβλήματα, τότε υπερβαίνεις τη μικρότητά σου. Αν μέσα σ' όλα αυτά βάλεις την ανοχή στην φτήνια και την αξιοπρέπεια, μάλλον περνάς με άριστα την πρώτη τάξη της αγιοσύνης...

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

"Θεωρία της ευτυχίας των απλών πραγμάτων"

"Τίποτα σ' αυτό το σπίτι δεν έβρισκε άχρηστο και παρακατιανό. Τα'χε σκεπάσει όλα μ' ένα πέπλο ολομέταξο που ξεκινούσε απ' την ψυχή της. Τα' χε αρωματίσει όλα με τη μυρωδιά της. Τα'χε εξημερώσει. Σκέφτηκε κανείς πόσο σημαντικό, πόσο μοναδικό γίνεται ένα κουρελάκι, ένα τριμμένο πατάκι, όταν το τυλίξει κάποιος με την αγάπη του; Πόσο πολύτιμο γίνεται ένα τσίγκινο κουτάκι με σπόρους πιπεριού, όταν το τοποθετήσουν στο ράφι κάποια δάχτυλα που ονειρεύονται;" (Αλκυόνη Παπαδάκη, "Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα")
....

Έχεις σκεφτεί ποτέ την απλότητα της ευτυχίας που σου χαρίζουν μικρά, καθημερινά πράγματα; Απλές κινήσεις, ανεπαίσθητες, αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής σου, μέχρι που γίνονται έρωτας και πνοή για την ίδια τη ζωή. Ζεστός καφές με άρωμα φουντουκιού, αντί ενός συνηθισμένου, για να μυρίζει όμορφα το σπίτι σου το πρωί. Μια απαλή μπλούζα, αντί για το άβολο πουλόβερ σου. Γέλια φιλικά και μάτια αγαπημένα, αντί για τυπικά χαμόγελα. Τόσα πολλά και τόσο μικρά... Αν δεν μπορείς να διακρίνεις κάπου εκεί την ψυχική σου ισορροπία, τότε, όσα κι αν πετύχεις, δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Γιατί η μιζέρια θα στρογγυλοκάθεται μονίμως στο κεφάλι σου και θ' ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
Χμμ.. Υπάρχει μόνο ένα μικρό πρόβλημα. Για να σκύψεις στον εαυτό σου και να δεις πέντε αλήθειες, έστω και τόσο απλές όσο αυτή, πρέπει να έχεις φάει τα σκατά με το κουτάλι, στην καλύτερη περίπτωση, μην σου πω με τον κουβά. Τι να γίνει όμως; Ίσως μόνο έτσι θα μπορείς κάποτε να ονειρεύεσαι, όταν σηκώνεις λίγο το κεφάλι ν΄ αναπνεύσεις απ' τη δυσωδία.

Άχρηστο...

6/1. Των Φώτων. Νωρίς το πρωί. Ωραιότατη ευκαιρία για ξεκούραση αν δουλεύεις... Αλλά αν λείπεις ένα μήνα απ' το σπίτι, έφτασες βράδυ και την κοπάνησες επιτόπου για Χανιά, και το ψυγείο κάνει μεγαλύτερο αντίλαλο κι απ' την καπνοθήκη σου, ξυπνάς και μεταμορφώνεσαι σ' ένα υπέροχο πράσινο τερατάκι που ουρλιάζει "Θέλω-καφέ-και-τσιγάρο-ΤΩΡΑ"
Απαίσιος καιρός. Ζεστός, αλλά φυσάει πολύ. Σιχαίνομαι τον αέρα. Σ' ακούσαμε ρε φίλε, είναι ανάγκη να μας τα σπας;
Ψυχή στους δρόμους, κάποιοι πιο προνοητικοί από μένα είναι στο τεσσαρακοστό όνειρο ακόμη.
Κουκούλα. Τα κλειδιά στο' να χέρι, και στο άλλο τσιγάρο που βρήκα μετά από ανασκαφές. (Τα καλά του να παίρνω camel μαλακό μια στο τόσο... Όλο και κάποιο "δωράκι" θα βρω στις τσάντες για ώρα ανάγκης) Συννεφιά. Αισθάνομαι τον αέρα να με κρατάει πίσω, και δεν με λες και φτερό στον άνεμο... Πνίγομαι. Αλλά τουλάχιστον ξύπνησα για τα καλά.
Ευτυχώς, ένας συμπαθέστατος κυριούλης συμμεριζόταν το δράμα μου και είχε ανοιχτό το μαγαζί του τέτοια μέρα. Εφόδια, τα απαραίτητα. Craven, Nutella, κρουασάν κι εφημερίδα. Πλατύ χαμόγελο, μάτια χαρούμενα. Και βουρ πίσω πάλι.
Είναι μερικά πρωινά που ό,τι βλέπεις γύρω σου έχει ένα ζεστό χαμόγελο, σκέτη "καλημέρα". Το 'χεις νιώσει ποτέ αυτό;

Πανάρχαιο Νο1

Από μικρή ξεσπούσα στο γράψιμο. Μάλλον από αντίδραση γιατί ζωγράφιζα απαίσια. Τελικά δεν κατάφερα να βελτιωθώ σε κανένα από τα δύο... Ανεπίδεκτη όπως πάντα.
Αυτό το έγραψα κάπου στα 15 μου.

"Ίσως παρομοίαζα την αγάπη μας με μια γιορτή. Μια μεγάλη, υπαίθρια γιορτή, όπου πλάσματα τρομακτικά χορεύουν γύρω από μια αναιμική φλόγα. Κανείς δεν ξέρει αν είναι άγγελοι ή δαίμονες. Έχουν υγρά, ζεστά μάτια, φιλντισένιο δέρμα και χέρια δυνατά κάτω από παραδείσια φτερά πεταλούδας. Αιθέρια, αέρινα υφάσματα κρύβουν ένα σώμα ματωμένο, γεμάτο πληγές, κι ένα αγκαθωτό τριαντάφυλλο στην ψυχή. Μυρωδιά πικραμύγδαλου. Λυτρωτικός χορός, απελπισμένη ικεσία. Τραγουδούν με πύρινες γλώσσες και η φωτιά δυναμώνει. Ο ήλιος γίνεται φωτεινότερος. Μελωδία που χαρίζει στα φτερά τους την υγρή λάμψη των αστεριών. Τραγουδούν τα όνειρα του Θεού...

Ήσουν η γιορτή μου.
Τώρα οι γιορτές ξεθωριάζουν σ' ένα χάρτινο ημερολόγιο.
Ήσουν η ανάσα μου.
Γιατί ένας κοφτός λυγμός διαπερνά τα σωθικά μου και με πνίγει;
Ήσουν η φωλιά μου.
Το σώμα σου ξερό πουκάμισο φιδιού, γεμάτο σφυρίγματα τύψεων.

Πλέω σε πορφυρά κύματα χωρισμών.
Δεν θα μένω πάντα στον αφρό. Δεν πειράζει.
Θα μένει πίσω μου αυτή η σελίδα τσαλακωμένων αναμνήσεων... "



I know, I know. Κι εγώ ξεραίνομαι στο γέλιο όταν το διαβάζω...

Πρώτη ανάρτηση (κοσμοϊστορικής σημασίας)

"Το ανείπωτο εντός μου¨...
Τι ωραία. Άλλο ένα blog με "υπαρξιακές" ανησυχίες 20 Αυγούστων. Φαινομενικές αναζητήσεις, ελλείψει νοήματος, εμπειρίες τύπου έκθεση δημοτικού: "Σήμερα-πήγα-βόλτα-έφαγα-δωδεκάμισι-φακές-και-οκτώ-μπιφτέκια". Μπλα μπλα ΜΠΛΑ...
Θα μου πεις, γιατί το ξεκίνησες; Για να δω αν υπάρχουν άτομα τόσο out of reach να μπουν στον κόπο να διαβάσουν αυτά που γράφω.
Και δεν είδες τίποτα ακόμη. Έχω πολλά να σου πω.