Athens

Athens
Athens

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Lemons and tequila, φίλε μου...

Το πρόβλημα δεν είναι να βρίσκεσαι αρκετά μακριά απ' τον αρχικό στόχο, αλλά να τον έχεις ξεχάσει εντελώς...

Ποτέ δεν έκλαιγα εύκολα. Ούτε συχνά. Αλλά κάθε στιγμή που ένας κόμπος παλεύει να ελευθερωθεί και πνίγεται στο λαιμό σου μέχρι να νιώσεις ότι θα εκραγείς, μεγαλώνεις δέκα χρόνια. Ή μάλλον γερνάς, άσχημα.

Παράπονο λοιπόν; Σε είδα μετά από τόσο καιρό, την ώρα που δούλευα. Προσπάθησα να σκεφτώ πως ήσουν αόρατος, και μετά από λίγο κατάλαβα πως θόλωσαν τα μάτια κι είχα σφίξει ασυναίσθητα το λουρί της κάμερας πιο πολύ στο χέρι μου. Δεν μ' ενοχλεί το πρόσωπό σου, αφού δεν έχω κάποιο ερωτικό απωθημένο. Μ' ενοχλεί που γίνεται καθρέφτης όλων των λάθος επιλογών μου. Που άφησα, τόσο απροκάλυπτα, τον εαυτό μου να χρησιμοποιηθεί. Ποτέ δεν περίμενα να σε μισήσω. Κι όμως, ο λυγμός μετατρέπεται αμέσως σε θυμό, που καίει σαν ιώδιο στην άκρη της γλώσσας μου. Η γιούχα της εξέδρας μ' εξοργίζει. Το περιβάλλον σου, αυτά τα τσουτσέκια της γλάστρας που είτε ξεχνούν σκόπιμα πώς οδηγήθηκαν στη βολεμένη ζωούλα τους, είτε βυζαίνουν ακόμη το δάχτυλο της μαμάς ή του μπαμπά για να μην τους αφήσει ρέστους, και σηκώνουν ξαφνικά ανάστημα νομίζοντας πως μπορούν να κρίνουν εμένα. ΕΜΕΝΑ. Ευτυχώς είσαι απ' τους λίγους που ξέρεις πως, μ' ένα προκλητικό βλέμμα ή συμπεριφορά, θα 'χες φάει επιτόπου το τακούνι στο κεφάλι. Βέβαια απ' τη στιγμή που δεν μου είπες κατά πρόσωπο αυτά που ήθελες την κατάλληλη στιγμή, από δειλία, δεν πρόκειται να το κάνεις και ποτέ. Μπορώ πάντα να βασίζομαι σ' αυτό. Κι όχι μόνο για σένα, εννοείται.

"What the hell am I doing here?
I don't belong here..."
Αν περιμένεις πως όλες σου οι μέρες θα είναι ρόδινες κι αγγελικά πλασμένες, μάλλον είσαι πέντε ή έχεις υποστεί κάποιο είδος συναισθηματικής λοβοτομής. Στο λάθος τόπο όμως, κάθε κακή μέρα είναι καρφί στο φέρετρο της επιβεβαίωσης πως πρέπει να φτιάξεις βαλίτσες σύντομα. Μακριά απ' τη λεβεντογέννα που έχει περισσότερες λεβέντισσες, παρά λεβέντες. Χωρίς σπίτι, χωρίς την οικογένεια, μ' ελάχιστους που μπορούν να με καταλάβουν μ' ένα νεύμα. I know you love me as much as I do, but you haven't walked in my shoes... Δεν περιμένω όμως κανέναν, φίλο, αδερφό ή σύντροφο, να κάνει κουπεπέ το αδέσποτο, αδικημένο Ζετάκι. Πρώτον γιατί κατηγορώ αποκλειστικότατα το ξερό μου το κεφάλι, δεύτερον γιατί η ζωή δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν και τρίτον κι απλούστερον, ΠΟΙΟΣ ΧΕΣΤΗΚΕ. Κα-νέ-νας δεν είναι υποχρεωμένος να νταντεύει και να παίζει μποξ με τη μαυρίλα στο μυαλό σου. Αν το κάνει, γούστο του, κορδέλα του και σαφώς εκτιμητέο. Όμως οι εγωιστικές παραδρομές τύπου "τι έκανα για σένα" ή "τι θα έκανα στη θέση σου", δεν βοηθούν πουθενά. Στη δική μου περίπτωση, τ' αντισώματα είναι το περπάτημα και η εργασιοθεραπεία. Και κάνουν πολλά :)

Όταν δεν έχεις τίποτα δεδομένο στα χέρια σου, μπορείς να συνειδητοποιήσεις πιο εύκολα ότι τα έχεις όλα. Ειδικά αν μια ρομαντική διαστροφή σε κάνει να πιστεύεις πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι. Όπως εκείνος ο ταξιτζής τις προάλλες, που μ' ανέβασε σπίτι με το ζόρι, χωρίς λεφτά, γιατί με είδε να περπατάω αργά τη νύχτα.
- Μην στεναχωριέσαι κορίτσι μου, όλα θα στρώσουν... Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα απ' το να μην έχεις λεφτά.
(Εμένα μου λες...) Έχεις φάει; Σίγουρα;
- Ναι, φαγωμένη είμαι, να 'στε καλά...
- Έχεις τσιγάρα ή να σου πάρω πακέτο;
- Μόλις πήρα, καμελάκι είναι... Να κεράσω;
- Όχι, από μένα θα πάρεις, μου λέει και βγάζει το μπλε Winston απ' την τσέπη του πουκαμίσου.
(Τόσο όμορφη η ρημάδα η ζωή, όταν είναι τόσο ειρωνική...)

Όπως είπε σοφά μια δική μου ψυχή, η εξυπνάδα έγκειται ακριβώς στο να μην προσπαθείς να την αποδείξεις. Κάπου εκεί το IQ μου μάλλον πιάνει τιμές θερμοκρασίας Νευροκοπίου, γιατί περνάω λάθος μηνύματα στους ανθρώπους γύρω μου. Λένε πως ελκύεις ό,τι χρειάζεσαι τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ίσως πρέπει ν' αλλάξω καμία καμένη λάμπα στη νέον πινακίδα "ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ ΜΠΛΕΞΙΜΑΤΑ" που έχω μοστράρει στο κούτελο. Ένα μελίσσι από ωραίους, μοιραίους, δήθεν, εγωπαθείς, "μυστηριώδεις", που δεν καταλαβαίνουν πως χάνουν βερεσέ το χρόνο τους. "Και τι θες πια μωρή ντιβάρα, το άσπρο άλογο;", είναι η φυσιολογική αντίδραση. Νομίζω όμως πως η απάντηση είναι ακόμη πιο προφανής. Όσο και το ότι έχω καθρέφτη σπίτι μου, για να μην βγάζουμε την αυτογνωσία έξω απ' το παιχνίδι. Τα τέλεια, ατσαλάκωτα πρόσωπα, οι κοιλιακοί για να παίζεις sudoku και τα πορτοφόλια που δεν κλείνουν με δαγκάνες ήταν πάντοτε αδιάφορα ή απωθητικά στα μάτια μου. Έναν γαμημένο Άνθρωπο θέλω, να με ρωτάει αν πρόλαβα να φάω όλη μέρα και να τον βλέπω καμιά φορά φάντη μπαστούνη έξω απ' τη δουλειά μου για να με πάει σπίτι. Τόσο απλά κι ωραία. Και μέχρι να τον βρω, επειδή δεν πρόκειται να ψάξω κιόλας, εννοείται πως προτιμώ την ησυχία μου.