Athens

Athens
Athens

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο στους εφιάλτες μας

   Κορίτσι μου υπέροχο. Γυναίκα μου αγαπημένη.
Έχουμε μιλήσει συχνά για δήθεν ανωτερότητες, για τυφλούς ανταγωνισμούς, για μάχες, για πάθη, για δράματα, κι έχουμε στήσει πρόχειρα καταφύγια κατινιάς και γενίκευσης στις σχέσεις μας με το αντίθετο φύλο. Έχουμε μετανιώσει οικτρά για μεθυσμένα μηνύματα, για ψεύτικες υποσχέσεις, για πράξεις που δεν μας τιμούν.
   Μήπως ήρθε η ώρα για λίγη αυτοκριτική; Τι λες;

   "Μα που χάθηκαν οι άντρες πια;" λέει με ανήσυχο βλέμμα πετροπέρδικας η Σούλα απ' τους κάτω Ζουρμιέδες και στρώνει φιλήδονα την μπούκλα της περμανάντ. Ασχέτως αν την εικόνα που έχει στο μυαλό της για τους "πραγματικούς" άντρες, κάτι άβουλα γοριλοειδή δίποδα που ρίχνουν το μπινελικάκι και το χαστουκάκι όταν "το ζητά η περίσταση", δεν θα την άντεχε ούτε για τρία μερόνυχτα.

   Οι άντρες δεν πήγαν πουθενά κοπελάρες μου. Τους ευνουχίζουμε με την υποκριτική μας τελειότητα, τους πληρωμένους εγωισμούς μας. Τους ρίχνουμε στην αρένα της αυταπόδειξης, με νιαουρίσματα κι επικλήσεις για να μας προστατέψουν. Μπλέξαμε την ισότητα με την ομοιότητα και τη σωματική δύναμη μ' ένα πανούργο μυαλό. Κι όταν προσπαθούν ν' αναπνεύσουν, να βγουν απ' το δίχτυ της δήθεν ανωτερότητας που τους επιβάλλει η ανασφάλειά μας, το παίζουμε πληγωμένες πεταλουδίτσες και κλαψουρίζουμε για μοίρες, μούρες και γουρούνια.
Σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι, λέω εγώ.

Ζούμε σε μια εποχή όπου κατακρεουργεί κάθε συναισθηματικό δεσμό. Που καθιστά τον έρωτα αναλώσιμο προιόν με ημερομηνία λήξεως κι έχουμε την απαίτηση να βλέπουμε κάθε υλικό του γραμμένο στο καρτελάκι του σελοφάν. Τα ξέρεις και τα ξέρω όλ' αυτά.

Κι όμως, άντρες υπάρχουν. Και η ηλικία της ψυχής τους δεν καθορίζεται απ' την βιολογική τους. Μην πιπιλίζετε δικαιολογίες από φόβο μην σας χαλάσει το παραμυθάκι. Κι είναι πλάσματα σπάνια. Και το θάρρος, η "ανδρεία" τους, δεν καθορίζεται (προφανώς) απ' τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αν είσαι τυχερή, θα τους συναντήσεις στην πορεία σου ως έρωτες. Αν η τύχη σου χαμογελάσει λιγάκι παραπάνω, ως φίλους.

Σιγά μωρή, πώς μιλάς με τόση βεβαιότητα; Εσύ δεν έπαθες;...

 Έχω μισήσει "άντρα" τον οποίο λάτρευα, επειδή μετά από χρόνια μου έδειξε τον πραγματικό του εαυτό.
 Έχω λυπηθεί "άντρα" στον οποίο θα έπρεπε να επιτεθώ, επειδή κατάλαβα πως ήμουν ένα ασήμαντο κόκκινο πανί στον κύκλο της παράνοιάς του.
  Έχω απορρίψει "άντρα" που θεωρούσα αδερφικό φίλο, επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να ορθώσει το δίμετρο ανάστημά του για να ψιθυρίσει πέντε αλήθειες στο αυτί μου.

Κι έμαθα να εκτιμώ. Εκείνους τους άντρες τους πραγματικούς, που δεν φοβήθηκαν να πιουν το ποτήρι μονοκοπανιά και να μεθύσουν στ' όνομα του κάθε συναισθήματος που ένιωσαν, μόνο για να χαρίσουν ένα λαμπερό βλέμμα. Που δεν κουκούλωσαν πρόχειρα τ' απομεινάρια ενός δύσκολου έρωτα με ό,τι ψεύτικες παρηγοριές βρήκαν μπροστά τους, μόνο για να κερδίσουν μια ζεστή νύχτα χωρίς εφιάλτες. Που έμαθαν να συγχωρούν, χωρίς ν' αυτοπροβάλλονται.

Πόσο τ' αγαπώ αυτά τα πλάσματα! Με μαγνητίζει η παρουσία τους. Με μελώνει το βλέμμα τους.

   Για ένα βράδυ του Γενάρη, που ο μετέπειτα καλύτερός μου φίλος ήρθε να συμπαρασταθεί στην άρρωστη, με τύλιξε με δυο ζεστές μπλούζες και μου μίλησε πρώτη φορά για την μεγάλη του αγάπη, κι όσα άκουγα μου ανέβαζαν την πίεση και τον πυρετό μαζί.
   Για όλες εκείνες τις στιγμές που νιώθω πως κάποιος με σκεπάζει στον ύπνο μου.
   Για εκείνες τις φορές που η φυσική ευγένεια και το ήθος κάποιου έφεραν τον έρωτά μου ακάλεστο στη γιορτή.
   Γι' αυτά τα βράδια που έγιναν ξημερώματα, με κουβέντες που με μαγεύει η αλήθεια τους. Όταν κάθε λέξη καίει το λαιμό μου σαν δυνατό ουίσκι και με μεθά.

Για όλους εκείνους τους Άντρες που αντικρίσαμε κάποτε σαν εκστατικά τοπία. Και τους σεβαστήκαμε, με το δέος που σου προκαλεί ένα επιβλητικό ηλιοβασίλεμα.
Στην υγειά τους λοιπόν. Κι αφήστε τις χαζοανωτερότητες του συρμού. Να τους αγαπάτε τους άντρες σας. Να τους φροντίζετε, να τους κανακεύετε και να περιφρουρείτε την ελευθερία τους. Να τους προσέχετε.
Κι όσο υπάρχουν τέτοια ξημερώματα, δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε τίποτα. :)