Οι εισαγωγές και οι επίλογοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Θυμάσαι εκείνα τα εκνευριστικά πιτσιρίκια στην Έκθεση, που δεν έφτιαχναν ποτέ σχεδιάγραμμα, τελείωναν πάντα νωρίτερα το γράψιμο και παραδόξως το κείμενό τους διαβαζόταν; Το μόνο που με έσωζε τελικά, ήταν πως δεν είχα δει ποτέ σημείωση "εκτός θέματος" πάνω στην κόλλα. Για κάποιο λόγο, το πανηγύρι στο κεφάλι μου είχε μια στοιχειώδη δομή στη γραπτή του έκδοση... Αλλά νομίζω πως η πραγματικά δομημένη σκέψη έχει κυκλική (ή καλύτερα σπειροειδή) μορφή. Και δεν έτυχε ακόμη να συναντήσω καμία σπείρα με αρχή και τέλος.
Αν κάποιος μαζοχιστής με άπλετο χρόνο μπει στον κόπο να διαβάσει ό,τι υπάρχει εδώ μέσα, θα διακρίνει πάμπολλες αναφορές σε πρόσωπα, με τέτοιο τρόπο ώστε να νομίσει πως έχω υπάρξει PR σε ρωμαικά συμπόσια σε προηγούμενη ζωή μου, ή έχω πιο πλούσιο ερωτικό παρελθόν απ' τη Τζένα Τζέιμσον. Πολλές φορές ένα κείμενό μου μπερδεύει τόσο ετερόκλητα ανθρώπους, στιγμές και καταστάσεις, που αμφιβάλλω για το αν ακόμη και οι ίδιοι οι "αποδέκτες" είναι σίγουροι πως μιλάω γι' αυτούς. Οι αναμνήσεις είναι ουσιώδεις μόνο όταν δεν έχουν καμία αλφαβητική και χρονολογική ταξινόμηση στην αρχειοθήκη του μυαλού σου. Φαντάσου μερικά χρωματιστά τζάμια... Μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σαν ξεχωριστά πρίσματα στο φως, να τα ενώσεις σε κολάζ ή να τα τοποθετήσεις το ένα μπροστά απ' τ' άλλο για να δημιουργήσεις καινούρια χρώματα. Μπορείς όμως να τα θρυμματίσεις και να φτιάξεις μια πολύχρωμη ασημόσκονη. Τι είναι πιο όμορφο; :)
Παλαιότερα δεν έδινα καμία σημασία σε τύπους που σε πλησιάζουν μ' εκείνη την εμετική αυτοπεποίθηση και τη λιγούρικη έκφραση "σε-βλέπω-σαν-σπαλομπριζόλα-μετά-τη-Σαρακοστή" . Τώρα αντιδρώ πολύ πιο ανώριμα. Βγάζω (μακριά, κόκκινα κατά προτίμηση) νύχια κι αστράφτει το μάτι μου. Με προκαλούν αφενός να βγάλω μια χύμα λιμενεργάτικη συμπεριφορά, κι αφετέρου έναν βλαμμένο, εξυπνακίστικο, ξερόλικο εαυτό, για να καταλάβουν επιτόπου ότι τα κουβαδάκια τους είναι γι' άλλες παραλίες. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον επειδή έχω βαρεθεί να διατηρώ κάποια στοιχεία ευγένειας σε φύσει απαίδευτους ανθρώπους, ή μου τελειώνουν τα ελαφρυντικά όταν δεν μιλάμε πλέον για μετεφηβικές ηλικίες.
Ο καθένας ζωγραφίζει μια εντελώς διαφορετική διαχωριστική γραμμή μεταξύ έρωτα κι αγάπης, αναλόγως βιωμάτων και συναισθηματικής ωριμότητας. Και γουστάρει να χορεύει πάνω στο τεντωμένο σκοινί που τις χωρίζει, μέχρι να γκρεμοτσακιστεί στην ωμή κανονικότητα και να συνειδητοποιήσει πως τα όρια είναι πολύ λεπτότερα από εκείνα που καθορίζει το μυαλό του. Έρωτας, συμβιβασμός, καψούρα, ενδιαφέρον, απωθημένο, παυσίπονο, ενθουσιασμός... Και μια αυτοκριτική όταν ξεκαθαρίζει το τοπίο, για να μπορείς να σου ρίξεις πέντε ευτυχισμένα φάσκελα στον καθρέφτη. Άλλωστε, πως θα χορέψεις μεθυσμένος ένα βράδυ με φίλους χωρίς να θυμάσαι τ' όνομά σου ρε γαμώτο; :)
Αυτοκριτική λοιπόν... "Ο ενθουσιασμός σου, οι καλύτερα οι ενθουσιασμοί σου, είναι απ' τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά σου". Ναι αγάπη μου, είμαι ενθουσιώδης τύπος. Ενθουσιάζομαι με μουσικές που ακούω για πρώτη φορά, με ένα λουλούδι στην άκρη του δρόμου, με μια λούτρινη κουδουνίστρα, μ' ένα μελαγχολικό βλέμμα κουταβιού, με μια πολύχρωμη κούπα καφέ που σου λέει "καλημέρα", μ' ένα χρώμα που δεν έχω ξαναδεί στο ηλιοβασίλεμα. Μην μπερδεύεσαι όμως. Όλο αυτό είναι μια καλοστημένη εκδίκηση της παιδικότητας που έχασα λίγο νωρίτερα απ' όσο έπρεπε. Ίσως και μια χρήσιμη άμυνα. Όταν ανοίγω το στόμα μου για να πω πέντε ουσιαστικές λέξεις, ειδικά "βαρυσήμαντες" συναισθηματικές εκδηλώσεις, δεν είναι ποτέ πράξη ενθουσιασμού. Έχω απόλυτη επίγνωση αυτών που εκφράζω, και τρομακτικά καλή μνήμη. Δυστυχώς.
Είναι απολαυστικά εύκολο να ρίχνεις ευθύνες στους άλλους για τα δικά σου λάθη. Κι ένας έμμεσος τρόπος να κρύψεις την ανωριμότητά σου. Έχω πολλούς λόγους να μου ρίξω φάσκελα, κι άλλους τόσους για να ζητήσω συγγνώμες. Ίσως και να προειδοποιήσω.
Ήμουν υπερβολικά τυχερή που ο πρώτος (κι ο μεγαλύτερος μέχρι τώρα) έρωτας της ζωής μου, μου φέρθηκε καλύτερα από οποιονδήποτε έχω γνωρίσει. Με απόλυτο σεβασμό, κάθε στιγμή. Μόνο μας κοινό, πέρα απ' την ημερομηνία γέννησης, ήταν το πάθος με το οποίο περιφρουρούσαμε τις απόψεις και τον εγωισμό μας, ένα πάθος - αιτία (προφανώς) ομηρικών καυγάδων. Με εκτίμησε σαν φίλη, με απόρριψε σαν γκόμενα, με μίσησε πριν με μάθει, με ερωτεύτηκε σαν γυναίκα, μ' αγάπησε σαν άνθρωπο. Δεν μιλούσε ποτέ πολύ, σιχαινόταν τα γλυκόλογα, τις ηλίθιες υποσχέσεις, αλλά ήξερε να εμφανίζεται την κατάλληλη ώρα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και οι πράξεις του να μου κόβουν τα πόδια μαζί με τη μιλιά. "Ένας Χριστός της γειτονιάς, που ξέρει τι θα πει χιονιάς"... Κι ακόμη και την κρίσιμη στιγμή, που τα λόγια θα μπορούσαν να γκρεμίσουν τείχη, να μας κάνουν επιτέλους κανονικό ζευγάρι, η σιωπή έβαλε σοφά τη σφραγίδα της και στους δυο μας. Για να τιμήσει όσα είχαμε περάσει. Τόσα χρόνια... Πόσα γράμματά μου κατέληξαν στα σκουπίδια, πόσες μεθυσμένες κουβέντες δεν βρήκαν ποτέ τον προορισμό τους... Και πόσο χαιρόμουν που ανακάλυπτα την αξία του "ανείπωτου εντός" μου. Ακόμη και τώρα, ίσως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θα με έκανε να φτάσω στην άκρη του κόσμου κι ας έπλενα πιάτα για το υπόλοιπο της "θητείας" μου, για να γυρνάω σ' ένα σπίτι που θα φωτίζεται απ' το χαμόγελό του. Ακούγεται παράλογο κι άδικο για μετέπειτα καταστάσεις, αλλά είναι μια υπέροχη πραγματικότητα όπου ο έρωτας παρέδωσε τα εύσημα στην αγάπη και την έστησε σ' ένα βάθρο τόσο ψηλό που δεν μπορεί ν' αγγίξει, ούτε να πονέσει κανέναν. Το καλύτερο μάθημα για μια πεισματάρα σαν και του λόγου μου, που προσπαθεί συνεχώς να διαχωρίζει αυτά τα δυο συναισθήματα. Ένας πραγματικός άντρας, που έκανε ένα κοριτσάκι να νιώσει πρώτη φορά ότι μεγαλώνει. Κι ας ήταν παιδιά και οι δύο ακόμη... Γι' αυτό δεν θεωρώ την ηλικία πειστική δικαιολογία για το οτιδήποτε.
Το πιάσαμε το νόημα κοπελιά, μας ζάλισες, μελώσαμε, αλλά πώς διαχωρίζεις την αγάπη τελικά; Δεν έχεις πιάσει απολύτως τίποτα. Αγάπη είναι το συναίσθημα το οποίο θα μ' έκανε να κλαίω ασταμάτητα απ' τη χαρά μου στο γάμο του ατόμου που περιέγραψα παραπάνω. Αγάπη είναι αυτό που έκανε αργότερα για μένα ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο είχα εκτεθεί τόσο πολύ, ώστε να χορέψω κανονικά μπροστά του. Ήξερε την τρέλα μου, και πολύ καιρό αφότου δεν είμασταν πια μαζί, προσπάθησε τεχνηέντως να γνωρίσω μια κοπέλα που ξεκίνησε στην (τότε) ηλικία μου μαθήματα χορού και τελικά δίδασκε, για να με πείσει ότι ποτέ δεν είναι πολύ αργά για το οτιδήποτε. Τα χρόνια πέρασαν, δεν έμαθα να χορεύω, αλλά τουλάχιστον έμαθα να ερωτεύομαι και μ' έμαθαν ν' αγαπάω. Ευτυχώς :)
Κατάλαβες λοιπόν; Συγγνώμη αν σε πικραίνω, αλλά είμαι τόσο κακότροπη κι απαιτητική γιατί τέτοιες καταστάσεις σε κάνουν ν' απεχθάνεσαι τα ημίμετρα. Δεν φταίω εγώ που συνέβησαν έτσι τα πράγματα, που έστησα τόσο ψηλά βάθρα... Συγγνώμη αν σε πίεσα, αν σου έδωσα περισσότερη αξία απ' όση είχες, αν σε ταλαιπώρησα επειδή η πραγματικότητα δεν ανταποκρινόταν στη ζωγραφιά που έφτιαξε ο ενθουσιασμός μου. Έχω κάνει κάποιους συμβιβασμούς που η αξία τους καλύπτει μ' έναν πρόχειρο υπολογισμό και τις 2-3 επόμενες ζωές. Δεν θέλω άλλους, τουλάχιστον σ' αυτά τα επίπεδα. Συγγνώμη αν σε παίδεψα, αν σου έδωσα την εντύπωση πως ζητάω ελάχιστα. Γιατί τα θέλω όλα. Δεν ψάχνω τίποτα συμβατικό πια, θέλω την ρημάδα την ασημόσκονη. Aυτή μου δίνει δύναμη να προχωράω. Λαμπερά ματάκια και πράξεις, τα λόγια με κούρασαν. Και μέχρι να τα βρω, προτιμώ τη μοναξιά και την ησυχία μου. Κι αν αυτή η απληστία μου σε γοήτευσε και μ' ερωτεύτηκες χωρίς αντίκρισμα, και πάλι συγγνώμη. Το "τίμημα του γκλίτερ" θα το πληρώσω μόνη μου, είναι δικό μου καπέλο. Ήδη έχω πάρει μερικά κεφάλια στο λαιμό μου, δεν θέλω άλλα, πώς το λένε; :)
Bροχερή μέρα και του ταιριάζει. Make it rain... And make it shine.
https://www.youtube.com/watch?v=UzLCQaHF84o
Αν κάποιος μαζοχιστής με άπλετο χρόνο μπει στον κόπο να διαβάσει ό,τι υπάρχει εδώ μέσα, θα διακρίνει πάμπολλες αναφορές σε πρόσωπα, με τέτοιο τρόπο ώστε να νομίσει πως έχω υπάρξει PR σε ρωμαικά συμπόσια σε προηγούμενη ζωή μου, ή έχω πιο πλούσιο ερωτικό παρελθόν απ' τη Τζένα Τζέιμσον. Πολλές φορές ένα κείμενό μου μπερδεύει τόσο ετερόκλητα ανθρώπους, στιγμές και καταστάσεις, που αμφιβάλλω για το αν ακόμη και οι ίδιοι οι "αποδέκτες" είναι σίγουροι πως μιλάω γι' αυτούς. Οι αναμνήσεις είναι ουσιώδεις μόνο όταν δεν έχουν καμία αλφαβητική και χρονολογική ταξινόμηση στην αρχειοθήκη του μυαλού σου. Φαντάσου μερικά χρωματιστά τζάμια... Μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σαν ξεχωριστά πρίσματα στο φως, να τα ενώσεις σε κολάζ ή να τα τοποθετήσεις το ένα μπροστά απ' τ' άλλο για να δημιουργήσεις καινούρια χρώματα. Μπορείς όμως να τα θρυμματίσεις και να φτιάξεις μια πολύχρωμη ασημόσκονη. Τι είναι πιο όμορφο; :)
Παλαιότερα δεν έδινα καμία σημασία σε τύπους που σε πλησιάζουν μ' εκείνη την εμετική αυτοπεποίθηση και τη λιγούρικη έκφραση "σε-βλέπω-σαν-σπαλομπριζόλα-μετά-τη-Σαρακοστή" . Τώρα αντιδρώ πολύ πιο ανώριμα. Βγάζω (μακριά, κόκκινα κατά προτίμηση) νύχια κι αστράφτει το μάτι μου. Με προκαλούν αφενός να βγάλω μια χύμα λιμενεργάτικη συμπεριφορά, κι αφετέρου έναν βλαμμένο, εξυπνακίστικο, ξερόλικο εαυτό, για να καταλάβουν επιτόπου ότι τα κουβαδάκια τους είναι γι' άλλες παραλίες. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον επειδή έχω βαρεθεί να διατηρώ κάποια στοιχεία ευγένειας σε φύσει απαίδευτους ανθρώπους, ή μου τελειώνουν τα ελαφρυντικά όταν δεν μιλάμε πλέον για μετεφηβικές ηλικίες.
Ο καθένας ζωγραφίζει μια εντελώς διαφορετική διαχωριστική γραμμή μεταξύ έρωτα κι αγάπης, αναλόγως βιωμάτων και συναισθηματικής ωριμότητας. Και γουστάρει να χορεύει πάνω στο τεντωμένο σκοινί που τις χωρίζει, μέχρι να γκρεμοτσακιστεί στην ωμή κανονικότητα και να συνειδητοποιήσει πως τα όρια είναι πολύ λεπτότερα από εκείνα που καθορίζει το μυαλό του. Έρωτας, συμβιβασμός, καψούρα, ενδιαφέρον, απωθημένο, παυσίπονο, ενθουσιασμός... Και μια αυτοκριτική όταν ξεκαθαρίζει το τοπίο, για να μπορείς να σου ρίξεις πέντε ευτυχισμένα φάσκελα στον καθρέφτη. Άλλωστε, πως θα χορέψεις μεθυσμένος ένα βράδυ με φίλους χωρίς να θυμάσαι τ' όνομά σου ρε γαμώτο; :)
Αυτοκριτική λοιπόν... "Ο ενθουσιασμός σου, οι καλύτερα οι ενθουσιασμοί σου, είναι απ' τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά σου". Ναι αγάπη μου, είμαι ενθουσιώδης τύπος. Ενθουσιάζομαι με μουσικές που ακούω για πρώτη φορά, με ένα λουλούδι στην άκρη του δρόμου, με μια λούτρινη κουδουνίστρα, μ' ένα μελαγχολικό βλέμμα κουταβιού, με μια πολύχρωμη κούπα καφέ που σου λέει "καλημέρα", μ' ένα χρώμα που δεν έχω ξαναδεί στο ηλιοβασίλεμα. Μην μπερδεύεσαι όμως. Όλο αυτό είναι μια καλοστημένη εκδίκηση της παιδικότητας που έχασα λίγο νωρίτερα απ' όσο έπρεπε. Ίσως και μια χρήσιμη άμυνα. Όταν ανοίγω το στόμα μου για να πω πέντε ουσιαστικές λέξεις, ειδικά "βαρυσήμαντες" συναισθηματικές εκδηλώσεις, δεν είναι ποτέ πράξη ενθουσιασμού. Έχω απόλυτη επίγνωση αυτών που εκφράζω, και τρομακτικά καλή μνήμη. Δυστυχώς.
Είναι απολαυστικά εύκολο να ρίχνεις ευθύνες στους άλλους για τα δικά σου λάθη. Κι ένας έμμεσος τρόπος να κρύψεις την ανωριμότητά σου. Έχω πολλούς λόγους να μου ρίξω φάσκελα, κι άλλους τόσους για να ζητήσω συγγνώμες. Ίσως και να προειδοποιήσω.
Ήμουν υπερβολικά τυχερή που ο πρώτος (κι ο μεγαλύτερος μέχρι τώρα) έρωτας της ζωής μου, μου φέρθηκε καλύτερα από οποιονδήποτε έχω γνωρίσει. Με απόλυτο σεβασμό, κάθε στιγμή. Μόνο μας κοινό, πέρα απ' την ημερομηνία γέννησης, ήταν το πάθος με το οποίο περιφρουρούσαμε τις απόψεις και τον εγωισμό μας, ένα πάθος - αιτία (προφανώς) ομηρικών καυγάδων. Με εκτίμησε σαν φίλη, με απόρριψε σαν γκόμενα, με μίσησε πριν με μάθει, με ερωτεύτηκε σαν γυναίκα, μ' αγάπησε σαν άνθρωπο. Δεν μιλούσε ποτέ πολύ, σιχαινόταν τα γλυκόλογα, τις ηλίθιες υποσχέσεις, αλλά ήξερε να εμφανίζεται την κατάλληλη ώρα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και οι πράξεις του να μου κόβουν τα πόδια μαζί με τη μιλιά. "Ένας Χριστός της γειτονιάς, που ξέρει τι θα πει χιονιάς"... Κι ακόμη και την κρίσιμη στιγμή, που τα λόγια θα μπορούσαν να γκρεμίσουν τείχη, να μας κάνουν επιτέλους κανονικό ζευγάρι, η σιωπή έβαλε σοφά τη σφραγίδα της και στους δυο μας. Για να τιμήσει όσα είχαμε περάσει. Τόσα χρόνια... Πόσα γράμματά μου κατέληξαν στα σκουπίδια, πόσες μεθυσμένες κουβέντες δεν βρήκαν ποτέ τον προορισμό τους... Και πόσο χαιρόμουν που ανακάλυπτα την αξία του "ανείπωτου εντός" μου. Ακόμη και τώρα, ίσως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θα με έκανε να φτάσω στην άκρη του κόσμου κι ας έπλενα πιάτα για το υπόλοιπο της "θητείας" μου, για να γυρνάω σ' ένα σπίτι που θα φωτίζεται απ' το χαμόγελό του. Ακούγεται παράλογο κι άδικο για μετέπειτα καταστάσεις, αλλά είναι μια υπέροχη πραγματικότητα όπου ο έρωτας παρέδωσε τα εύσημα στην αγάπη και την έστησε σ' ένα βάθρο τόσο ψηλό που δεν μπορεί ν' αγγίξει, ούτε να πονέσει κανέναν. Το καλύτερο μάθημα για μια πεισματάρα σαν και του λόγου μου, που προσπαθεί συνεχώς να διαχωρίζει αυτά τα δυο συναισθήματα. Ένας πραγματικός άντρας, που έκανε ένα κοριτσάκι να νιώσει πρώτη φορά ότι μεγαλώνει. Κι ας ήταν παιδιά και οι δύο ακόμη... Γι' αυτό δεν θεωρώ την ηλικία πειστική δικαιολογία για το οτιδήποτε.
Το πιάσαμε το νόημα κοπελιά, μας ζάλισες, μελώσαμε, αλλά πώς διαχωρίζεις την αγάπη τελικά; Δεν έχεις πιάσει απολύτως τίποτα. Αγάπη είναι το συναίσθημα το οποίο θα μ' έκανε να κλαίω ασταμάτητα απ' τη χαρά μου στο γάμο του ατόμου που περιέγραψα παραπάνω. Αγάπη είναι αυτό που έκανε αργότερα για μένα ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο είχα εκτεθεί τόσο πολύ, ώστε να χορέψω κανονικά μπροστά του. Ήξερε την τρέλα μου, και πολύ καιρό αφότου δεν είμασταν πια μαζί, προσπάθησε τεχνηέντως να γνωρίσω μια κοπέλα που ξεκίνησε στην (τότε) ηλικία μου μαθήματα χορού και τελικά δίδασκε, για να με πείσει ότι ποτέ δεν είναι πολύ αργά για το οτιδήποτε. Τα χρόνια πέρασαν, δεν έμαθα να χορεύω, αλλά τουλάχιστον έμαθα να ερωτεύομαι και μ' έμαθαν ν' αγαπάω. Ευτυχώς :)
Κατάλαβες λοιπόν; Συγγνώμη αν σε πικραίνω, αλλά είμαι τόσο κακότροπη κι απαιτητική γιατί τέτοιες καταστάσεις σε κάνουν ν' απεχθάνεσαι τα ημίμετρα. Δεν φταίω εγώ που συνέβησαν έτσι τα πράγματα, που έστησα τόσο ψηλά βάθρα... Συγγνώμη αν σε πίεσα, αν σου έδωσα περισσότερη αξία απ' όση είχες, αν σε ταλαιπώρησα επειδή η πραγματικότητα δεν ανταποκρινόταν στη ζωγραφιά που έφτιαξε ο ενθουσιασμός μου. Έχω κάνει κάποιους συμβιβασμούς που η αξία τους καλύπτει μ' έναν πρόχειρο υπολογισμό και τις 2-3 επόμενες ζωές. Δεν θέλω άλλους, τουλάχιστον σ' αυτά τα επίπεδα. Συγγνώμη αν σε παίδεψα, αν σου έδωσα την εντύπωση πως ζητάω ελάχιστα. Γιατί τα θέλω όλα. Δεν ψάχνω τίποτα συμβατικό πια, θέλω την ρημάδα την ασημόσκονη. Aυτή μου δίνει δύναμη να προχωράω. Λαμπερά ματάκια και πράξεις, τα λόγια με κούρασαν. Και μέχρι να τα βρω, προτιμώ τη μοναξιά και την ησυχία μου. Κι αν αυτή η απληστία μου σε γοήτευσε και μ' ερωτεύτηκες χωρίς αντίκρισμα, και πάλι συγγνώμη. Το "τίμημα του γκλίτερ" θα το πληρώσω μόνη μου, είναι δικό μου καπέλο. Ήδη έχω πάρει μερικά κεφάλια στο λαιμό μου, δεν θέλω άλλα, πώς το λένε; :)
Bροχερή μέρα και του ταιριάζει. Make it rain... And make it shine.
https://www.youtube.com/watch?v=UzLCQaHF84o
