Υπάρχουν φάσεις της ζωής σου όπου όλα τα ανεκπλήρωτα βρίσκουν διέξοδο στο υποσυνείδητο, και παίρνουν τη μορφή ονείρων που σου αφήνουν μια πικρή αίσθηση όταν ξυπνάς. Σου έχει τύχει να βλέπεις το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ για μήνες; Υπάρχουν όμως και οι φάσεις που η πραγματικότητα σε διαψεύδει τόσο ειρωνικά, που νιώθεις ότι ζεις σε ένα όνειρο και φοβάσαι τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια. Είναι ο πιο απλός ορισμός της ευτυχίας και της δυστυχίας που μπορώ να σκεφτώ. Και η περίτρανη απόδειξη για το πόσο βουτηγμένοι στη μιζέρια είμαστε.
Μιζέρια... Όποιος με αγαπάει ή μαζοχίζεται αρκετά ώστε να έχει ψάξει αυτό το blog, πιθανόν βλέπει αυτή τη λέξη πιο συχνά απ' όσες φορές με έχει ακούσει να του λέω "καλημέρα". Κι όμως είναι μαγική λεξούλα. Μοιάζει λίγο με τις αρρώστιες: Όταν είσαι όρθιος και την πολεμάς, λουφάζει, κι όταν χαλαρώσεις κι αφεθείς, ορμάει πάνω σου. Πολλές φορές ορμώμενοι από δύσκολες καταστάσεις ονειρευόμαστε, δημιουργούμε και σκεφτόμαστε πιο ουσιαστικά. Κι όταν τα προβλήματά μας κινούνται στη σφαίρα της κανονικότητας, όταν τα απορημένα βλέμματα δεν λένε το μισητό "σε θαυμάζω", χάνουμε τον έλεγχο και σκεφτόμαστε όοοολους τους ασήμαντους λόγους που μας χωρίζουν απ' την απόλυτη ευτυχία. Τόσο μαλάκες είμαστε.
Η απόλυτη ηρεμία και η ρουτίνα είναι όσο επικίνδυνες είναι μια ευθεία γραμμή σε καρδιογράφημα. Και οι παλμοί της καρδιάς, οι αναθεωρήσεις, οι αποφάσεις, σε διαμορφώνουν. Διακρίνεις ανθρώπους-σταθμούς από εκείνους που σε πλησιάζουν μόνο αν έχουν όφελος, προθέσεις, ευκαιρίες. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να απαρνηθείς την αδρεναλίνη αυτού του παιχνιδιού, να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να ρίξεις δυο-τρεις μούτζες στον καθρέφτη και να μάθεις απ' τα λάθη σου.
Το σίγουρο είναι πως δεν θα έκανα αυτές τις ηλίθιες σκέψεις αν δεν ήμουν ευτυχισμένη, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Αλλά δεν αρχίζω τις μοιρολατρικές θεωρίες πως πήρα ό,τι μου άξιζε και απέκτησε η ζωή μου τη χαμένη της ισορροπία. Τίποτα δεν σου αξίζει αν δεν παλέψεις γι' αυτό, αν δεν νιώθεις κάθε στιγμή τυχερός που το απέκτησες. Και ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω.
Μιζέρια... Όποιος με αγαπάει ή μαζοχίζεται αρκετά ώστε να έχει ψάξει αυτό το blog, πιθανόν βλέπει αυτή τη λέξη πιο συχνά απ' όσες φορές με έχει ακούσει να του λέω "καλημέρα". Κι όμως είναι μαγική λεξούλα. Μοιάζει λίγο με τις αρρώστιες: Όταν είσαι όρθιος και την πολεμάς, λουφάζει, κι όταν χαλαρώσεις κι αφεθείς, ορμάει πάνω σου. Πολλές φορές ορμώμενοι από δύσκολες καταστάσεις ονειρευόμαστε, δημιουργούμε και σκεφτόμαστε πιο ουσιαστικά. Κι όταν τα προβλήματά μας κινούνται στη σφαίρα της κανονικότητας, όταν τα απορημένα βλέμματα δεν λένε το μισητό "σε θαυμάζω", χάνουμε τον έλεγχο και σκεφτόμαστε όοοολους τους ασήμαντους λόγους που μας χωρίζουν απ' την απόλυτη ευτυχία. Τόσο μαλάκες είμαστε.
Η απόλυτη ηρεμία και η ρουτίνα είναι όσο επικίνδυνες είναι μια ευθεία γραμμή σε καρδιογράφημα. Και οι παλμοί της καρδιάς, οι αναθεωρήσεις, οι αποφάσεις, σε διαμορφώνουν. Διακρίνεις ανθρώπους-σταθμούς από εκείνους που σε πλησιάζουν μόνο αν έχουν όφελος, προθέσεις, ευκαιρίες. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να απαρνηθείς την αδρεναλίνη αυτού του παιχνιδιού, να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να ρίξεις δυο-τρεις μούτζες στον καθρέφτη και να μάθεις απ' τα λάθη σου.
Το σίγουρο είναι πως δεν θα έκανα αυτές τις ηλίθιες σκέψεις αν δεν ήμουν ευτυχισμένη, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Αλλά δεν αρχίζω τις μοιρολατρικές θεωρίες πως πήρα ό,τι μου άξιζε και απέκτησε η ζωή μου τη χαμένη της ισορροπία. Τίποτα δεν σου αξίζει αν δεν παλέψεις γι' αυτό, αν δεν νιώθεις κάθε στιγμή τυχερός που το απέκτησες. Και ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω.
