Athens

Athens
Athens

Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

What about daddy cool?...

    Μάιος. Ο μήνας των ευωδιαστών αισθήσεων και των παραισθήσεων. Το πρώτο δειλό φιλί στο καλοκαίρι. Για τους περισσότερους, μια ευκαιρία για αναθεωρήσεις κι ανθοφόρηση κάθε είδους. Για μένα, η σημερινή μέρα είναι μια μαύρη πινελιά σ' ένα χρωματιστό τοπίο.

    Ποτέ δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερη πρόσκληση για να στρογγυλοκαθίσεις στο θρόνο της μνήμης μου. Έχεις ένα δωμάτιο κατάδικό σου, άλλωστε. Ακριβώς όπως θα σου άρεσε. Μικρό αλλά επιβλητικό, πέτρινο, δροσερό, με σκούρα μπλε παντζούρια και τη μυρωδιά του καυσόξυλου στο τζάκι. Και η ψυχή σου πλανάται κάπου ανάμεσα στα ξύλινα φθαρμένα έπιπλα, στα εργαλεία σου, μ' ένα τσιγάρο μόνιμα σφηνωμένο στα χείλη.
[Πώς τον άφησα να περιπλανηθεί στο χώρο σου, ν' αγγίξει τα πράγματά σου, να πάμε μαζί για ψάρεμα; Δεν μπορούσες να μου στείλεις ένα προειδοποιητικό σήμα, ένα βρισίδι, μια συμπαντική μούτζα έστω;]

    Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε νιώθω πιο έντονα κοντά μου την πρώτη πραγματικά ανοιξιάτικη μέρα κάθε χρόνου. Όταν μυρίζω το αλάτι της θάλασσας στον αέρα, όταν η κάψα μιας ηλιόλουστης Κυριακής ζεσταίνει την πλάτη μου. Αλμύρα, καπνός, χώμα, κύματα κι ανταριασμένα όνειρα. Μυρωδιά πιο ζεστή στη μνήμη μου κι απ' την κολώνια σου, το Le Male του Gaultier εδραιωμένο δεξιά στο ραφάκι του μπάνιου.

    Όταν αναστηλώνω στο μυαλό μου την εικόνα σου, μου χαλούν τη σύνθεση μερικά άσχημα, πρόσφατα καρέ. Έτσι, προτιμώ να ταυτίζεσαι μ' ένα ατελείωτο ταξίδι. Τακτοποιούσες με μεθόδους Βελτιστοποίησης - τέτρις τα πράγματά μας στο πορτ - μπαγκάζ (ευτυχώς που σου μοιάζω και στα καλά), έβαζες στο τέρμα τις μουσικές που γουστάραμε, από Carl Orff μέχρι Μetallica και Within Temptation, κλέβοντας τις μπαγκέτες του Θάνου απ' το πίσω κάθισμα και κρατώντας το ρυθμό στο τιμόνι. Δίπλα σου έμαθα να είμαι σωστός συνοδηγός - σιωπηλή όταν χρειαζόταν, με φρεσκοφτιαγμένα cd στο ντουλαπάκι του Galloper, καφέ στα χέρια, την πρώτη ρουφηξιά απ' το μπλε Winston που σου άναβα για να μην αποσπάται η προσοχή σου στην Εθνική.
Μετά από τόσα μικρά και μακρινά ταξίδια, η πρώτη διαδρομή που μου έρχεται στο μυαλό είναι μια φορά (προφανώς) στο Πήλιο, όπου έτυχε για κάποιο λόγο και πήγαμε μόνο οι δυο μας. Παγωμένοι πέτρινοι τοίχοι ενός τόσο ψυχρού Μάρτη, που μ' ανάγκασε να βγάλω όλο το τριήμερο δίπλα στο τζάκι τυλιγμένη με όσα ρούχα κρατούσα μαζί, το ένα πάνω στο άλλο. Ξεμυτίσαμε μόνο ένα απόγευμα ως το Τρίκερι για ψαρομεζέδες και τσίπουρο, "για να ζεσταθούμε και λιγάκι, ντε", και καταλήξαμε τύφλα με κενά μνήμης για το πώς φτάσαμε σπίτι. Δεν οδηγούσα ακόμη τότε για να σε μαλώνω, όπως έκανα αργότερα, κι ας μη μου ξανάδωσες ποτέ τέτοια αφορμή. 

    Μια απόλυτη σχέση παραδίδει τα όπλα στις τυπικότητες, και στέλνει στον αδιάβαστο σύνδρομα Ηλέκτρας και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Ποτέ δεν ένιωσα την έλλειψη της πατρικής φιγούρας, την ανάγκη της διεκδίκησης, ούτε κάλυψα τις ανασφάλειές μου στο πρόσωπο ενός πολύ μεγαλύτερού μου άντρα. Ήσουν πάντα εκεί. Ο στυλοβάτης. Ο Ένας. Χωρίς υπερβολές και υπερπροστατευτικότητες, παρά μόνο χάδια, γλυκές κουβέντες και μια σταγόνα φιλίας στον ωκεανό μιας αγάπης απροσμέτρητης. Στο τηλέφωνο οι φίλοι μου μας παρεξηγούσαν, δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι μιλούσαμε κατ' αυτό τον τρόπο με τον πατέρα μου. Κι όμως, οι ουσιαστικές κουβέντες επιβράβευσης, η έγκριση και τα "μπράβο" ήταν κοπιαστικά σπάνια, ακριβώς όπως τους άρμοζε. Και το "κοριτσάρα μου" άστο, ας πούμε πως το πήρε ο άνεμος μιας παρωχημένης τρυφερότητας σε άλλα χείλη. Κανένα κοπλιμέντο όμως δεν μπορεί να επισκιάσει τη γλύκα του "τυπάκι μου", όταν το πρόφερες μ' εκείνο το χαμόγελο, όλο καμάρι.

    Μου έδωσες πνοή, με προίκισες με το χαρακτήρα σου, την κριτική σκέψη και ένα αυστηρό βλέμμα αρκετά χρήσιμο, όταν έπρεπε να μάθω να κολυμπώ στη λίμνη με τους καρχαρίες που με πέταξες. Και συγκινιόσουν σαν μωρό παιδί όταν διέκρινες τις ομοιότητες, οι άμυνές σου κλυδωνίζονταν στα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Όταν σου έστελνα λουλούδια, εμφανιζόμουν φαντομπάστουνο στην Αθήνα για να σας κάνω έκπληξη ή σε περίμενε ήδη στα φοιτητικά μου ντουλάπια ένα κρητικό γλυκό που αγαπούσες.

"Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια.
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ’ άλλα να ματώνω, 
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια."

     Η τελευταία μου "επίσκεψη" ήταν πριν δυο χρόνια, όταν ο πόνος είχε δώσει τη θέση του σε βουρκωμένα χαμόγελα. Με λίγα λουλούδια απ' τις γλάστρες μου, αφού δεν κατάφερα να κρατήσω το δικό σου κηπάκι. Είχα αποφασίσει τη "φυγή" μου, για ακόμη μια φορά, κι είχα απόλυτη ανάγκη τη συμβουλή, την αύρα της γνώμης σου σ' ένα κενό τοπίο. Και, σαν γνήσιο είδωλό σου στον καθρέφτη, πλήρωσα ακριβά το τίμημα της έλλειψης κι έπεσα με τα μούτρα σε επιλογές που νόμιζα πως θα μου δώσουν ό,τι είχε λαχταρήσει η ψυχή μου. Επιλογές - ευκαιρίες σε ανθρωπάκια που κανονικά δεν θα χαράμιζα το σάλιο μου ούτε για να τους φτύσω. Ποτέ δεν το μετάνιωσα, όπως ξέρω ότι δεν το μετάνιωσες ούτ' εσύ. Ίσως ήμουν πιο τυχερή γιατί η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να φοβάμαι τόσο τη μοναξιά, κι εξαπολύω μόνο στον εαυτό μου τα "κατηγορώ". Γιατί ξέχασα, έστω και για λίγα χρόνια, τη Γεωργία που ανέθρεψες.

"Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σας, βλέπω μόνο απίστευτη τρυφερότητα κι αγάπη. Πόσα παιδιά νομίζεις ότι μπορούν να έχουν τέτοια βλέμματα στο οικογενειακό τους άλμπουμ; Ξέρεις πόσο τυχερή είσαι; Πότε θα μάθετε να πουλάτε ακριβά το τομάρι σας, γαμώ το κέρατό μου;"

"Και στο κορίτσι χίμηξαν αγέλες από χρόνια"
Kαι το τώρα;...

    Κοίταξέ με. Πλησιάζω τα τριάντα πια. Κι εδώ και τέσσερα γενέθλια, κανένας δεν με παίρνει τηλέφωνο τη νύχτα να μου ευχηθεί στη μία παρά εικοσιπέντε, ακριβώς την ώρα που γεννήθηκα. Έχω κοντά ξανθά μαλλιά και λίγα τατουάζ ακόμη, έτσι για να χεις λόγο να μου γκρινιάζεις με λογύδρια περί ομορφιάς στη φυσικότητα, όπως κάθε φορά που μ' ακουμπούσε ψαλίδι, πινέλο ή βελόνα. Δεν πρόλαβες το πτυχίο που υποσχόσουν. Ευτυχώς, ένα πλασματάκι σπάνιο διάλεξε στην ανθοδέσμη μου τα μπλε τριαντάφυλλα που θα κρατούσες κι εσύ. Όπως εκείνο το βράδυ που γύρισες απ' τη δουλειά με μια αγκαλιά από δαύτα, γιατί σου μαρτύρησε η μάνα ότι πρωτοαδιαθέτησα, και μου είπες πως ο γυναικείος δρόμος που θα ξεκινούσαν τα βήματά μου θα 'ταν όμορφος και γεμάτος αγκάθια. Όμως δεν είδες ούτε και την πρώτη άσπρη τρίχα να δεσπόζει περήφανα στη χωρίστρα μου. Εκεί ακριβώς πάνω στο σημαδάκι απ' τα πρόχειρα ράμματα, αφού γυρίσαμε μαζί τη μισή Αθήνα για να βρούμε γιατρό, όταν η Βάσω λιποθύμησε στη θέα του αίματος. Κατάφερα ήδη να διαλύσω τα στραβά γονατάκια που μου κληροδότησες, αλλά δεν σταματούν να τρέχουν. Το υπόλοιπο πακέτο, η "κορμοστασιά της μάνας σου" όπως έλεγες όταν ήθελες να με παινέψεις, δεν της μοιάζει σχεδόν καθόλου πλέον, αλλά τουλάχιστον έμαθα να την χρησιμοποιώ σαν ασπίδα. Και συχνά κρατάω μια φωτογραφική στα χέρια, γιατί δεν μπορώ πια να τραγουδήσω. 

"Μπορεί να πούλησα κι εγώ κάτι απ' τη ψυχή μου
Αφού μου τη ζητήσανε, γιατί να μην κεράσω...
Μόνο που είχα πρόβλημα αν ήταν στην τιμή μου
ή μου την κλέψανε κι αυτή μ' ένα κρυμμένο άσσο"

    Ο μοναδικός λόγος που χαίρομαι για την απουσία σου, είναι πως αν αυτή τη στιγμή είχες επίγνωση ορισμένων καταστάσεων θα 'χες έρθει με το πρώτο καράβι να ρίξεις αναδρομικά όσο ξύλο δεν έφαγα ποτέ ως πιτσιρίκι, πρώτα σε κάποιους και τέλος σε μένα, που έπαιξα την αυτοεκτίμησή μου στα ζάρια του κάθε κερατά. Και ποιο το νόημα; Τι έχασα τελικά; Μια πρέζα αθωότητας και το παιδικό βλέμμα της ψυχής μου. Κέρδισα όμως τα ομορφότερα χαμόγελα, σε ταξίδια που δεν χαρτογράφησε κανείς άλλος για μένα... Κι ας μου λείπουν τα ανήσυχα τηλέφωνα στις τρεις το χάραμα, όταν πρωταγωνιστούσα στους εφιάλτες σου.

- Τώρα άρχισε να καθαρίζει σιγά σιγά το πρόσωπό σου.

"Ξέρω καλά τι πέρασες, βλέπω σκιές στο σώμα
 Ξέρω, νιώθεις πως γέρασες, μα κράτα λίγο ακόμα..."

    Μετά από τόσο καιρό, τα βρεγμένα μου ρούχα άρχισαν να στεγνώνουν στον ήλιο. Γελάω με την καρδιά μου κι ερωτεύομαι. Τις ανεπαίσθητες κινήσεις αγάπης, μια σταγόνα τρέλας σε ηλιόλουστα βλέμματα, τις σπίθες διακριτικού ενδιαφέροντος, τις μελωδικές νότες ενός ηχοχρώματος που σε μαγνητίζει σε μια φωνή, τη μυρωδιά της νωπής γης και του γιασεμιού, αλλά κυρίως αρχίζω κι ερωτεύομαι τη Ζέτα. Ξέρω πως δεν θα σου άρεσε αυτό το παρατσούκλι, όπως δεν διάλεξες ούτε τ' όνομά μου. Έτσι μ' έκανες όμως, κι έτσι επέλεξα να είμαι. Χωρίς άγκυρες αναμνήσεων, παρά μόνο τη δική σου σαν ξόρκι στους φόβους μου. Η πυξίδα που σε αναγκάζει να μην χαμηλώνεις το βλέμμα. Κι αυτό το τομάρι το στραβοκάνικο, το σαφρακιασμένο, έμαθα επιτέλους να το κοστολογώ σωστά, χωρίς εκπτώσεις απόγνωσης.

    Ξέρω ότι θα με καταλάβαινες. Της ίδιας βλαμμένης συνομωταξίας είμασταν, άλλωστε. Όπως ξέρω πως ο άντρας, ο "πρίγκιπας" που θα διαλύσει οριστικά τα συννεφάκια της βατραχοσυμμορίας που καπηλευόταν φιλιά, θα έχει κατιτίς μικρό από σένα. Λίγο έξυπνος, λίγο επιχειρηματικό πνεύμα, λίγο μικρόσωμος, λίγο "μέσα σ' όλα", όπως έλεγες, λίγο δουλευταράς, λίγο ευέξαπτος. Μπορεί να φωνάζει και να επιβάλλεται τόσο, που να νομίζεις πως ψήλωσε δυο κεφάλια. Ίσως ξέρει να εκτιμάει ένα ζευγάρι τριμμένα Timberland, όπως το πιο κομψό του κουστούμι. Ή να τριγυρνάει στους δρόμους μιας ξένης χώρας σαν αγρίμι με βλέμμα χαμένο, χαίτη, γενειάδα και μια κιθάρα στην πλάτη. Θα παραδίδεται άνευ όρων σε όσους αγαπάει. Μπορεί να καταγράφει τις σκέψεις του με ιστοριούλες στο χαρτί, όποτε προλαβαίνει ή το θυμάται. Ή να χτυπιέται με ροκάκια σαν τρελός, κι ας ξέρει πως το σώμα του ήταν ανέκαθεν τσακωμένο με το ρυθμό. Και μακάρι να σκεφτεί κάποτε να γεμίσει όλο το σπίτι με κόκκινα τριαντάφυλλα στα γενέθλιά μου, όπως έκανες εσύ έκπληξη στη μάνα μου. Κάθε χρόνος και λουλούδι. Κάθε λουλούδι και γλυκόπικρη, μοναδική μυρωδιά. Χρόνια αγκαθωτά κι υπέροχα, που αξίζουν την κάθε στιγμή. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται τόσο πολύ και δένονται στα ζόρια έχουν την επιβλητική ομορφιά δυο βράχων σμιλεμένων στην ακροθαλασσιά. Δεν σου επιτρέπουν να τους λυπηθείς, παρά μόνο να κάνεις χάζι το τοπίο.

"Θέλω να δω τ’ άσπρο του κόσμου
μέσα απ’ τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά."

Εδώ γελάνε. Λες; Αποκλείεται... Αλλά λέω αν, τώρα... Αν. Εύχομαι μόνο να έχει τα μάτια σου. Τα υπόλοιπα, τα ουσιώδη, θα τα φροντίσω εγώ.

Κι επειδή πολλή "κατάθλιψη" γενικότερα μας πήρε στο κατόπι, μαζί με όσα έπονται, καιρός να σοβαρευτούμε και να στρώσουμε. Άντε, ώρα μας είναι, "γαμώ τα υπουργεία μου!" :)

https://www.youtube.com/watch?v=uX_hoOEfO1Y