Athens

Athens
Athens

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Παραλήρημα;

     Και ο συσχετισμός των επιλογών στον έρωτα λοιπόν, χωρίς τα μπουκάλια. Ένα ποτήρι μαυροδάφνη και 882 σελίδες σημειώσεων σκορπισμένες στο τραπέζι νομίζω ότι είναι αρκετά.
Σίγουρα δεν είμαι μαθηματικό μυαλό, αλλά στη μεταδοτικότητα νομίζω ότι κάτι καταφέρνω. Γράφω σημειώσεις, μιλάω πολύ, γίνομαι όσο πιο επεξηγηματική μπορώ, τέλος πάντων κάπως καταφέρνω να μεταδώσω αυτό που πρέπει, ακόμα και σε κάποιον που το απορρίπτει εντελώς. Είμαι εκνευριστικά οργανωτική, ίσως επειδή αγαπάω αυτό που κάνω και δεν το αντιμετωπίζω ως δουλειά. Στο μαθηματικιλίκι καλά είμαστε. Γιατί, όταν προσπαθώ να γράψω σ' ένα χαρτί αυτά που αισθάνομαι, συνήθως τα κάνω σκατά. Δεν γίνομαι αντιληπτή. Θα μου πεις, φταίνε και οι παραλήπτες, αλλά είναι εύκολη λύση να κατηγορείς τις επιλογές αντί το ξερό σου το κεφάλι...

        Υπήρχε μια μόδα στα μυθιστορήματα προ της "sex and the city" εποχής, που είχε απήχηση και στην Ελλάδα όταν ακόμη διατηρούσαμε ψευδαισθήσεις. Τα περισσότερα αποφθέγματα αυτής της αμερικάνικης "λογοτεχνίας" μιλούσαν για 30άρες- ανεξάρτητες-δυναμικές που πηδούσαν το μισό Μανχάταν μέχρι να τους πει η ψυχαναλύτρια ότι έχουν απωθημένο με τον μαλάκα πρώην, και ερωτεύονταν τον Mr. Perfect που διέκρινε την ευαίσθητη νοικοκυρούλα που κρυβόταν μέσα τους. Κατά σύμπτωση, ήταν πάντα κομψές, καρακουκλάρες και γυναίκες καριέρας. That's the american dream, babe. Έχω βρει πολλά τέτοια χαζογκομενίστικα βιβλία τελευταία, τα χάζευα στην ηλικία που έπρεπε: 13-15. Έχουν γέλιο, αλλά είναι όντως εφηβική λογοτεχνία, προσαρμοσμένη σε μυαλά που έχουν απλώς μετρήσει μερικά γενέθλια παραπάνω στο ημερολόγιο. Το προβληματάκι είναι πως υπάρχουν ακόμη άπειρες γυναίκες, απ' τα 23 μέχρι τα 63, που σκέφτονται ακριβώς έτσι.

        Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να κλαίγεται πάνω από ένα τηλέφωνο που δεν χτύπησε. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να βρίζω κάποιον "μαλάκα" στον οποίο αφιέρωσα χρόνο και συναισθήματα, γιατί ένιωθα πως έτσι έβριζα και τον εαυτό μου πακέτο, ακυρώνοντας τις επιλογές μου. Ανέκαθεν με εκνεύριζε η λογική του "δεν σου αξίζει, είναι λίγος-η", λες και η συναισθηματική μας ανάγκη να ασχοληθούμε με κάποιον δεν είναι προσωπική μας ευθύνη, αλλά μια ζυγαριά με επιφανειακά μέτρα και σταθμά. Ανέκαθεν με εκνεύριζαν οι υπερβολικά ωραίοι τύποι, που αναδύουν απωθητική αυτοπεποίθηση και πιστεύουν ότι με κάθε τους κίνηση θα σε σέρνουν από πίσω σαν κουτάβι. Βγάζω νύχια. Μπορεί να είναι αντίδραση, απλώς πιστεύω πως ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του έχει ασφυκτικά στενά περιθώρια για να ερωτευτεί οποιονδήποτε άλλο. Τέτοια άτομα κολλάνε μόνο σε κακομοίρηδες που γίνονται ανακλάσεις της δικής τους εικόνας, για να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο το είδωλό τους, ή σε καθίκια που φέρονται ακόμα χειρότερα από εκείνους.

       Προφανώς δεν μπορώ να κρίνω, προφανώς δεν είμαι η καλύτερη του χωριού. Ίσως είμαι πολύ πιο μαζοχίστρια. Γιατί έχω κάνει την αυτοκριτική μου εδώ και χρόνια, αυτό απαιτεί ένα ψήγμα ωριμότητας. Είμαι ανισόρροπη, ευτυχώς χωρίς ιατρική συνταγή ακόμη, δύσκολος χαρακτήρας, κι επειδή δεν έχω ζήσει ποτέ τον έρωτα στα υγιή πλαίσια μιας σχέσης, τον έχω δαιμονοποιήσει λιγάκι. "Βάλε μου δύσκολα". Ιντριγκάρομαι από μπερδεμένες καταστάσεις, σαν ηλίθια πεταλούδα στο φως της λάμπας. Κανένας clean cut τύπος με ήρεμο βλέμμα, ανάλαφρα βιώματα και την πρόθεση να κάνει μια γυναίκα πριγκιπέσσα δεν είναι κατάλληλος για μένα. Γιατί απλούστατα, δεν είμαι έτσι. Κι όσο διακρίνω μέσα μου τις γκρίζες ζώνες, τόσο ερωτεύομαι ανθρώπους φτιαγμένους από ανάλογα υλικά. Μελαγχολικά δυνατούς χαρακτήρες. Λαμπερά βλέμματα. Έχω μάθει να καταπιέζω συναισθήματα, να τα στοιβάζω στα κουτάκια της λογικής μέχρι την κλωτσιά που θα διαλύσει το οικοδόμημα. Κι όταν έρχεται η σφαλιάρα, ξαναστήνω το οχυρό με τα κουτάκια μου και νιώθω περήφανη για όσα ένιωσα, κι ας μην μπόρεσα να τα ζήσω. Φαύλος κύκλος.

         Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να καταλάβεις πως αυτό είναι ένα είδος ερωτικής εξομολόγησης. Δυστυχώς, αυτός είναι ο τρόπος μου. Ούτε όμορφος, ούτε άμεσος. Συγγνώμη που δεν μπορώ να πω δυο γλυκές κουβέντες ή να σε πάρω μια αγκαλιά. Δεν φταίω εγώ. Φταίει που έχω μάθει να χαλιναγωγώ συναισθήματα. Κι όταν τα πρέπει γίνονται εφιάλτες, κάθομαι και γράφω βλακείες σαν αυτό. Κι έχω βαρεθεί, γαμώτο μου...