Athens

Athens
Athens

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Love (chain) letter

Δεν ξέρω αν σε έχω γνωρίσει ακόμη, αν σε άφησα να με προσπεράσεις, ή αν θα σε γνωρίσω ποτέ.

Κάθε γυναίκα σε έχει ονειρευτεί κάποια στιγμή στη ζωή της, ως τον τέλειο ή σωστότερα τον τέλειο για εκείνη. Ο ιππότης με το άσπρο άλογο, αναλόγως εποχών και γονεικών επιρροών, έγινε ο ιππότης με την άσπρη πόρσε, ο γκόμενος, ο αντισυμβατικός, ο δουλευταράς, ο φραγκάτος, το σωστό αρσενικό, ο πολιτικοποιημένος ή ο μποέμ. Ένα μάτσο ταμπέλες - κωλόχαρτα στο λόφο των ανασφαλειών μας. Καθόμαστε στο γραφειάκι μας, ζυγιάζουμε, στην καινούρια γνωριμία ανασύρουμε τα post-it, τσουπ, εδώ είμαστε, "ωραίος-καλό-παιδί-μ'αγαπάει-ροχαλίζει-ντύνεται-άθλια-έχει-μαλάκω-μάνα-αλλά-εντάξει". Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η ψυχή μας μοιάζει με μπακαλοτέφτερο.

Δεν μπορώ να σου πω πολλά για μένα. Αγαπάω τη μουσική και κάθε έκφραση που μπορεί να προκαλέσει. Ίσως τη θαυμάζω, γι' αυτό και δεν την έμαθα τεχνικά ποτέ- δεν είναι ο καθένας άξιος να αποκωδικοποιεί τη μαγεία. Είμαι 1,71 και λέω πως είμαι 1,70, για να μην ακούγομαι φαντασμένη ψωνάρα. [Στην πραγματικότητα θα θελα να μαι πιο μικρόσωμη, οι ντελικάτες γυναίκες αποπνέουν άλλο είδος δυναμισμού, ομορφιά εύθραυστη.] Είμαι υπερβολικά κυκλοθυμική, ο τύπος που θα σηκωθεί το πρωί με διάθεση μετρό, και αντί να πάει μια βόλτα, θα διαβάσει Μπουκόσφκι για να βυθιστεί περισσότερο. Πιστεύω πως κάθε βιβλίο έχει τη δική του μυρωδιά. Δένομαι με αρώματα και αντικείμενα. Λατρεύω τα τατουάζ και τις εκκεντρικές εμφανίσεις, κι ας είναι εγωιστικές απεικονίσεις πρόκλησης στο σώμα.

Ίσως ζητάω πολλά, ή μάλλον τα πάντα. Μπορεί να είναι η απληστία στο βλέμμα μου που σε γοητεύει, ωραιότερους κώλους θα βρεις άπειρους. "Ξέρεις ότι ντρέπεται να σε κοιτάξει; Του εμπνέεις σεβασμό"
Ένα λεπτό γλυκέ μου. Δεν θέλω να με σέβεσαι πριν με γνωρίσεις, αν το καταφέρεις ποτέ. Πριν καταλάβεις αν είμαι άξια σεβασμού. Δεν μ΄αρέσει η γυάλινη προθήκη που μ' έχεις τοποθετήσει ξεσκονίζοντας τα ιδανικά σου. Γιατί όσο και να σε προειδοποιώ πως είμαι μια μαλάκω κι όχι το αγγελικά πλασμένο της φαντασίας σου, αδιαφορείς και γκαζώνεις στο δρόμο ενός ονείρου που δεν με περιλαμβάνει. Και στην στούκα με την πραγματικότητα φταίει η πουτάνα. Αποποιούμενη τις ευθύνες.

Ονειρεύεσαι, επιμένεις, γίνεσαι ευαίσθητος, γίνεσαι ποιητής, κενά γράμματα χωρίς αντίκρισμα, κλωτσιές σε τοίχο. Είμαι ρομαντική, μην με παρεξηγείς. Αλλά μάθε πως οι ωραιότερες ερωτικές επιστολές είναι αυτές που δεν δόθηκαν ποτέ. Πως είναι πολύ πιο εύκολο ν' αγαπήσεις απ' το να ερωτευτείς. Η ανάγκη σου για συναισθηματική αμοιβαιότητα γίνεται διαταγή ενός εγωίσταρου με ροζ καθρέφτες που δεν έχει μάθει να χάνει.
"Θέλω να σαι ευτυχισμένη, και θα μαι χαρούμενος γι' αυτό, με όποιο κόστος." ΌΧΙ βρε μαλάκα ηττοπαθή. Ας κάνουμε ένα μαθηματάκι. Υπάρχουν οι στάσεις του έρωτα, της αγάπης και της καύλας. Ο ενθουσιασμός κάνει πάντα βόλτες στα σταυροδρόμια τους. Αν δεν μάθεις να τις διαχωρίζεις, έχεις χάσει το τραίνο εξαρχής. Αν εννοούσες όσα έλεγες και με έβλεπες με κάποιον, θα σκεφτόσουν 154783291 τρόπους για να του βγάλεις τα μάτια με οδοντικό νήμα και να με κάνεις μπλε ρουά στο ξύλο. Έτσι είναι ο πραγματικός έρωτας καρδούλα μου, μια μικρότητα με ροζ πινελιές. Αν δεν είσαι ικανός για δυνατά συναισθήματα, λάθος πόρτα χτύπησες. Στρίβε από τώρα, ειδικά αν αρχίζω να σε τρομάζω.

Τρεις το πρωί, παραμονή Χριστουγέννων, κοντά στην Πλατεία Καραισκάκη. Ένα σύμπλεγμα παιδιών, μια άμορφη μάζα. Ο ένας στο δρόμο και οι άλλοι από πάνω του. Εύχεσαι να είναι μεθυσμένος και να τον μαζεύουν, όχι να τον χτυπάνε. Δίπλα, στη Μάρνης, μετράς κεφάλια, πρεζόνια στα πατώματα. Πίσω απ' το φιμότζαμο της Μερσέντας, με τα λαμέ ρουχαλάκια σου, λαμέ διάθεση, περνάς ανθρωποειδή βιαστικά. Θεατής. Αντιμετωπίζεις το φόβο με τους παραμορφωτικούς σου φακούς. Λες και δεν σε περιμένει στη γωνία, όσο γρήγορα κι αν τρέξεις. Νιώθεις το ίδιο; Θες να κάνεις εμετό με τη μιζέρια της αδιαφορίας;

-"Μα τι γλυκούλα που είναι με το καπελάκι της μωρέ"
-"Τι ωραίο τατουάζ! Τι ωραίο μαλλάκι!"
-"Μια τέτοια κοπέλα θέλω για το γιο μου, όμορφη κι ευγενική, γιατρός είναι... Παντρεμένη είσαι;"
Μάλλον έχω αναθεωρήσει τις απόψεις μου για την τρίτη ηλικία. Έχει προχωρήσει πολύ θεαματικά. Μπορείς να γελάς με όλα αυτά; Ή θα το βάλεις στα πόδια, όπως θα' κανε η γιαγιά, αν μπω στον κόπο να σου εξηγήσω γιατί φοράω τη βέρα στο χέρι;

Θέλω να χεις εκφραστικό βλέμμα και δυνατά χέρια. Να σέβεσαι τον εαυτό σου, εμένα να με εκτιμήσεις μόνο αν με υποβάλλεις σε δοκιμασίες επίπονες. Να χορεύεις, ακόμη κι αν είσαι ο χειρότερος, να γελάς μαζί μου. Όμορφος, άσχημος, κωλόπαιδο, δεν έχει σημασία, θα είσαι ο τέλειος για μένα. Άλλωστε, πρέπει να σαι λίγο τρελός ή λίγο σημαδεμένος για να ανέχεσαι την παράνοια στο κεφάλι μου. Μπορεί να σε μισώ καταβάθος. Μπορεί να σ' έχω δαιμονοποιήσει. Αλλά ξέρω πως, αν είσαι ο Ένας, θα γίνω η γυναίκα που ονειρεύεσαι.
Θέλω να σε ερωτευτώ. Θέλω να σε φροντίζω, να σε περιποιούμαι, να σε ταίζω, να σε κοιμίζω, να παριστάνω τον κλόουν ή την ηλίθια όταν χρειάζεται. Αρκεί να είμαι εκεί. Δικιά σου. Να περπατάμε μαζί, ούτε να σε κρατάω πίσω ούτε να με τραβάς μπροστά. Δούναι και λαβείν. Είναι τόσο απλό το παιχνίδι, γαμώτο...

Εύχομαι η δουλειά μου να πάει καλά για λόγους διαβίωσης και τίποτα περισσότερο. Ονειρεύομαι παιδιά που θα μεγαλώσω μακριά απ΄ τη μιζέρια της Αθήνας, γιατί δεν μου φταίνε σε τίποτα. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα ακούσω μουσική σ' ένα αμαξάκι πληρωμένο απ' τον κόπο μου. Ονειρεύομαι ταξίδια. Αλλά αυτές οι μικροαστικές μαλακισμένες σαπουνόφουσκες δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν είσαι δίπλα μου.

Όπως και να χει, καλό ταξίδι. Ελπίζω να τα πούμε κάποια στιγμή. Σε φιλώ.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

http://www.youtube.com/watch?v=knTvHRz_qnU

"Απ΄ όσο ξέρω, έρωτας είναι πάθος, σεβασμός κι εκτίμηση. Αν έχεις δύο απ' αυτά είναι αρκετά. Αν έχεις και τα τρία, τότε δεν χρειάζεται να πεθάνεις για να πας στον Παράδεισο"

Μια περιγραφή ανάμεσα σε άπειρες, αρκούντως ποιητικές, μελό, ετεροχρονισμένες ή απλώς γελοίες. Ας μην το κουράζουμε λοιπόν.

Έρωτας είναι ένα πλασματάκι που αγαπάει το ξημέρωμα. Έχει ανοιχτόχρωμα μάτια, κάπως υγρά, κάπως μυστήρια, πορφυρό δέρμα. Μυρίζει πικραμύγδαλο κι έχει τη γεύση του παγωμένου νερού μετά από κάτι γλυκό. Είναι όλες οι ανθρώπινες μικρότητες που σχηματίζουν ένα μπουκέτο ανθισμένο. Ζήλια, κτητικότητα, ανασφάλεια, εκδικητικότητα γίνονται μια ζωογόνος πηγή έξω απ' το σώμα σου, απ'τις δυνάμεις σου, ώστε να έχεις δικαιολογία και άφεση αμαρτιών στην απότομη προσγείωση. Κάτσε ρε φίλε. Κανείς δεν φταίει επειδή δεν ανταποκρίθηκε στην όμορφη ζωγραφιά που έφτιαξες στο κεφαλάκι σου, επειδή δεν σου χάρισε όσα ονειρεύτηκες για εκείνον. Μην κατηγορείς, μην απογοητεύεσαι κοιτώντας τη φωτογραφία. Απλώς νιώσε περήφανος που είσαι ικανός για δυνατά συναισθήματα. Είσαι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.

Μια άλλη περίπτωση συμβαίνει συνήθως στους ανθρώπους που έχουν την τάση ελέγχου στο οτιδήποτε, ειδικά στους υπόλοιπους της αγέλης. Που δίνονται, αφήνονται, παθιάζονται, τρέφονται από δυναμισμό, φτιάχνουν εγκεφαλικά καταφύγια στεγάζοντας κάθε τους κίνηση, όνειρο ή στόχο. Σε αυτούς ο έρωτας εμφανίζεται σαν μια δυνατή σφαλιάρα που τραντάζει συθέμελα το οικοδόμημα. Τύπου "ΝΑΑΑΑ μαλάκα, που δεν βγαίνουν όλα με τους υπολογισμούς και τις υπεραναλύσεις σου... Τα' παιξε το σύστημα και σου βγάζει πεταλουδίτσες! Φάε τώρα ένα κουβά σκατά και μη μιλάς"
Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία, καλύτερα πήγαινε μια βόλτα και κράτα τσιγαράκι γιατί θα ναι μακρύς ο δρόμος. Να θυμάσαι όμως πως όταν φτάσεις στο σημείο να ΦΤΥΝΕΙΣ συναισθήματα αντί να μιλάς, το παιχνίδι είναι χαμένο. Ζήτησε την βοήθεια που τόσο αποφεύγεις ή μάθε να χάνεις.

- Γεια... Τι κάνεις ρε; Που χάθηκες;
- Σ΄ εμένα δεν θα μιλάς με "ρε". Μπορεί να είναι δύσκολο, έχεις μάθει ν' αναιρείς, αλλά θυμίσου την εποχή που με σεβόσουν.
- ... Γιατί καπνίζεις τόσο πολύ;
- Γιατί δεν χωράω στην ψυχή μου.

Σιγανές, ανεπαίσθητες κινήσεις, βουρκωμένα χαμόγελα, βλέμματα αχνά στο μισοσκόταδο, ανυπόφορα λαμπερά, δεν μπορείς να ησυχάσεις. Τα δάχτυλα μετράνε τα πλευρά, "αδυνάτισες... προσέχεις;" Αγκαλιάζουν. Ναι, προσέχω μην πληγώσω κανέναν απ' τις λάμες, πάλι μέτρα μου παίρνουν ρε γαμώτο, όχι άλλα μέτρα, όχι ημίμετρα... Ψηλαφείς τα σημάδια. Δεν με νοιάζουν οι καμπύλες, τα σημάδια. Οι ουλές. Μπορείς να δεις τις ουλές; Ζω μέσα απ' την εικόνα που βλέπεις. Παίζω με τα χρώματα. Δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος, μόνο εσύ κι εγώ. Φυλακίζω αναμνήσεις, ονειρεύομαι να σε γνώριζα από παιδί μόνο για κλέβω κάθε στιγμή σου.

- Γιατί εμείς οι δυο λέμε πάντα το ίδιο πράγμα αλλά δεν συμφωνούμε ποτέ;
- Μ' αγαπάς;
- Σ΄ αγαπάω. Πολύ.
- Τότε... Τι σε νοιάζει;

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Περί επιλογών, φιλίας και άλλων δαιμονίων

Σχετικά πρόσφατα είχα μια δημιουργική διαφωνία με ένα άτομο που θεωρώ πανέξυπνο: Το κατά πόσο είναι θέμα τύχης ή επιλογής να έχεις αξιόλογους ανθρώπους δίπλα σου. Το "είμαι τυχερός που σε γνώρισα" είναι συνώνυμο της μοιρολατρίας; Λες και κάποιος άλλος, έξω από σένα, χωρίς σώμα και δανεικό μυαλό ορίζει τις κινήσεις σου, τα άτομα στα οποία θα εκθέσεις συνειδητά ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς σου υπομένοντας στωικά την κρίση τους. Η επιλογή, οι συνθήκες και μια καταραμένη λέξη που λέγεται timing καθορίζουν τόσο ασυναίσθητα αυτές τις κινήσεις που ίσως είναι λίγο παιχνίδι εκτός εγκεφαλικών κυβικών. Γιατί πιστεύω πως ό,τι ζητάς από έναν άνθρωπο, είναι μια νέον ταμπελίτσα στο κούτελό σου, διακρίνεται τόσο καθαρά όσο η αύρα που εκπέμπεις. Είτε στη φιλία είτε στον έρωτα, ο κλισέ φυσικός νόμος περί ετερωνύμων είναι η δικαιολογία που χρησιμοποιούν τα ανεύθυνα μαλακισμένα σαν δικαιολογία στις λάθος επιλογές τους. Τα ομώνυμα έλκονται. Οι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι από κοινή ύλη, με παρόμοιο χαρακτήρα, παρόμοια βιώματα, μυρίζονται σαν τα σκυλιά, ψηλαφούν τις ουλές και τα χαμόγελα. Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται.

"Όταν εκτίθεσαι πρέπει να έχεις πλήρη συνείδηση πως όσα λες και κάνεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον σου κάποια στιγμή". Ωραία, κάποιες φορές το ένστικτό σου κοιμάται, δένεσαι, αφήνεσαι και τρως τη σφαλιάρα. Και λοιπόν; Οχυρώνεσαι, βρίζεις και αναιρείς ακυρώνοντας τις επιλογές σου την ίδια στιγμή, τον ίδιο σου τον εαυτό; "Παντοτινές" φιλίες, σχέδια, μεγάλα λόγια και όνειρα που γίνονται ένα μασημένο κωλόχαρτο στα χείλη σου. Θα πρεπε να ντρέπεσαι. Αν έχεις περάσει την εφηβεία, πρέπει να ξέρεις ήδη πότε να χρησιμοποιείς τις λέξεις "σ' αγαπάω και σε νοιάζομαι", αλλιώς βούλωστο. Αυτός ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και ακατάλληλος για σφοδρά πάθη και μίση, drama queens και απογοητευμένους μονομάχους. Μην στήνεις χάρτινα παλάτια, μην κάνεις τον εγωισμό σου σημαία επιζητώντας χάπια ματαιοδοξίας και πατερίτσες αντί για πραγματικούς φίλους. Άσε που η εμπειρία μου έχει δείξει πως μετά από μια τέτοια αποτυχημένη επιλογή θα έρθει ένας φίλος (ή φίλοι) στη ζωή σου τέτοιος ώστε να καταλάβεις τι έχανες όσο καιρό δεν τον ήξερες. Τύχη; Μάλλον όχι. Μάλλον καλό παιδί, λίγο παρεξηγημένο, που άργησες να πάρεις το χριστουγεννιάτικο δωράκι σου και έχεις μάθει να νιώθεις, όσες σφαλιάρες κι αν έχουν φιλότιμα προσπαθήσει να σε κάνουν να ξεχάσεις.

Οι απαιτήσεις και τα "κριτήρια" των επιλογών που αποκαλείς φίλους ποικίλλουν αρκετά. Νομίζω πως είναι όλα περιττά, εκτός απ' το απλούστερο: ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ; Σου μεταδίδει θετική ενέργεια, σε κάνει να ονειρεύεσαι, να εκπέμπεις τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού σου, να νιώθεις δυνατότερος, με στόχους κι ελπίδες κάθε φορά που τον βλέπεις χωρίς να χρειάζεται καν ν' ανοίξει το ρημαδόστομά του; Μπορεί να έχω αρκετούς καλούς φίλους και άπειρους γνωστούς ως κοινωνικό ον του κερατά, αλλά αυτό το συναίσθημα μου το έχουν προκαλέσει τρεις γυναίκες στη ζωή μου. Τόσο διαφορετικές σαν οντότητες και τόσο ίδιες ταυτόχρονα, για να φουμάρουμε κάποια στιγμή μαζί το τσιγαράκι της ιστορίας μας.

Η πρώτη είναι η αδερφή, η σχέση χρόνων που άντεξε, τόσο δυνατή που μετέτρεψε δυο εντελώς διαφορετικές πορείες ζωής σε ευθείες που συγκλίνουν, παρά τις δυσκολίες ή τις αποστάσεις. Η γυναίκα που θα παρατήσει τα πάντα, θα ρισκάρει για να βρεθεί δίπλα μου, θα αποκρυπτογραφήσει σιωπηλούς κώδικες, θα με κάνει να γελάσω ή να κλάψω απλώς επειδή το θέλει, όσο θέλει το καλύτερο για μένα. Είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέχεται πλήρως την παράνοια που κουβαλάω στο κεφάλι μου, που την αφήνω να με ταίσει, να με πείσει να μην χρησιμοποιώ μακιγιάζ επειδή δεν χρειάζομαι κανενός είδους μάσκα. Έχει τύχει να μπούμε σε εκκλησία μαζί και να την ακολουθώ η αντίχριστη, μάλλον επειδή η ίδια είναι η πίστη μου. Να θέλω να σημαδέψω μόνιμα το σώμα μου από κοινού μαζί της, για να ξέρω πως θα χαμογελάω ακόμη και μετά από χρόνια, κι ας έχουμε γίνει δυο σκροφίτσες κλεισμένες στον εαυτό τους, τις εγωκεντρικές δουλειές και την οικογένειά τους και να μην μιλιόμαστε.

Η δεύτερη είναι η "μαθητευόμενη που ξεπέρασε το δάσκαλο", μια κοπέλα γυναίκα και παιδί ταυτόχρονα, τόσο έξυπνη ώστε να αποκωδικοποιεί σωστά όσα έχει ακόμη να μάθει. Μου αρκεί που διατηρεί τη λάμψη στα μάτια της και που με εκπλήσσει συνεχώς, πέφτω απ' τα σύννεφα ως γνήσια άχρηστη "προφεσορέσα".

Η τρίτη είναι μια γυναίκα που ήξερα αρκετά για εκείνη εδώ και χρόνια και κατάλαβα ακόμη περισσότερα στο λίγο που τη γνωρίζω. Δύναμη, αυθεντικότητα, απίστευτο χιούμορ, αμεσότητα και μια δόση καταχνιάς στο βλέμμα, αρμονία αντιθέσεων ικανή να συνθέσει έναν απόλυτα γοητευτικό άνθρωπο. Διοχετεύει την ενέργειά της στις κινήσεις, στα αντικείμενα, εμπνέει, δίνει ζωή στα άψυχα όπως κάθε άτομο που έχει βουτήξει στο γκρεμό για να γνωρίζει την σημασία των απλών στιγμών, των ανεπιτήδευτων εκδηλώσεων αγάπης. Αυτή η κοινή αντίδραση στο γκρεμό μάλλον μας ενώνει περισσότερο, πέρα απ' τις λεπτομέρειες που ανακαλύπτουμε κάθε μέρα και γελάμε. Όταν βλέπουμε το έρεβος μπροστά μας κάνουμε απότομες, σπασμωδικές κινήσεις, κρατιόμαστε απ' ό,τι βρούμε, σπασμένα γυαλιά, φύλλα και λουλούδια με αγκάθια, πληγώνοντας συνήθως τα χέρια μας. Κι αντί να απολογούμαστε και να μοιράζουμε ευθύνες για την βουτιά, διαολοστέλνουμε και πάμε παρακάτω.

Τελικά οι δυνατές φιλίες εμπεριέχουν ένα είδος ερωτισμού, μην ακούς αυτές τις βλακείες περί ανταγωνιστικότητας. Εύκολες προφάσεις στα χείλη των δειλών και των μίζερων. Στα μάτια μου αυτές οι τρεις γυναίκες είναι οι ωραιότερες του κόσμου, τις θαυμάζω όσο τις σέβομαι. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ΜΠΟΡΕΙΣ να ζηλέψεις, ακόμη κι αν εκδήλωνε ενδιαφέρον για τον φίλο σου ο μεγαλύτερός σου έρωτας. Πράγμα το οποίο αν το έχεις ζήσει ξέρεις πως δεν είναι λόγια του αέρα.

Είναι τύχη λοιπόν; Ευγνωμοσύνη; Αισιοδοξία; Καλή ζαριά; Δώσε τον ορισμό που σε βολεύει αρκεί να σε κάνει ευτυχισμένο, όπως οφείλει κάθε επιλογή σου.

p.s: Τον συσχετισμό των επιλογών με τον έρωτα μπορούμε να τον αφήσουμε για άλλη μέρα, μετά τα πρώτα μπουκάλια.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Το γράμμα (ή "catch your train")

Το υποσχέθηκα. Να' μαστε λοιπόον... Απομυθοποίηση τώρα, ή αλλιώς "πόσο-κουραστικό-κατάντησαν-το-ταξίδι-με-τρένο."
Έχω κάτσει στο κυλικείο κι έχω φάει ποσότητες τριημέρου, χάριν ατσιγαρίας. Τα γράμματα δεν διαβάζονται, τρεμουλιαστά λες και γράφω σε τραμπολίνο, προσπαθώ να κρατήσω ισορροπία σε μια καρέκλα χωρίς χερούλια. Κρυώνω, φοράω ζακέτα κι ας είναι 10.30 το πρωί. Μερικά απορημένα βλέμματα. Υποθέτω πως μια τύπισσα που κερνάει ξηρούς καρπούς απ' το τάπερ λες κι είναι καταχείμωνο, με περίεργο στυλ, αυτοκολλητάκι κάτω απ' το φρύδι και τους "Αλήτες" του Γκόργκι στο δίχτυ του καθίσματος είναι ελαφρώς ηλίθιος συνδυασμός.
Το πρωί καθόταν στη θέση μου μια καλοστεκούμενη 50άρα που δεν είχε καν αριθμημένο εισητήριο. Σηκώθηκε με αγέρωχο, προκλητικό ύφος, λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα ήταν να βγάλω όρθια το εξάωρο για τα μάτια της. Ωραίο θράσος. Smartass.
Βαγόνι 3, 21. Δίπλα μου μια φρεσκομαμά με 2 παιδάκια. Το κοριτσάκι κοιμάται αγκαλιά της. Ξανθά δαχτυλίδια κι ένα όμορφο πονηρό βλεμματάκι, παίζει, σε μετράει. Δεν έχω διάθεση αγάπη μου, νυστάζω... Κάνω ακροβατικά για να μην τους ξυπνήσω, ξυπνάω όταν κουνιέται η μικρούλα. Οι δείκτες συνομωτούν εναντίον μου, χάνεις την αίσθηση του χρόνου, μεταξύ ονείρου και ξύπνιου. Μα ακόμη εδώ είμαστε; Στάση για μηχανές, ένα σύννεφο καπνού στα σωθικά μου είναι το δραστικότερο αντικαταθλιπτικό. Βγήκε έξω όλο το τρένο, παραλίγο να μας αφήσουν εδώ.
Αρχίζει να διαλύεται η υπερένταση. Νάνι. Φιλιά.

Mission accomplished. Ηρεμία, άφθονο τσίπουρο και μια αναπάντεχη παραδοχή όταν πρέπει να σκάσω επιτέλους, για να μην τους ρίξω απ' το μπαλκόνι μ΄αυτά που λέω. Ένα αγουροξυπνημένο χάδι στα μαλλιά μου, ή σωστότερα στην σφουγγαρίστρα που αποκαλώ κεφάλι. Ένα χαμένο λεωφορείο, κάθε 2 χρόνια τα ίδια. Οι άντρες μου. Define happiness :)

Back to basics, διάθεση ελλιπής για ν' ασχοληθείς με τ' απαραίτητα. Η ζυγαριά έχει κέφια. "Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα.." Μ' αρέσει, κι ας έγινε τυχαία. Ειδικά τώρα με τα τρεξίματα... Με βλέπω να φτάνω παλιές καλές εποχές. Χμμμ... Βρείτε τις ομοιότητες: Κόκκινα μαλλιά και απελπισμένη αποφασιστικότητα.
"Έχεις απίστευτη δύναμη στα πόδια... Δεν έχεις παρατηρήσει ποτέ τα χέρια σου όταν χορεύεις;" Τζώρτζης πάντα ρε γαμώτο. Τουλάχιστον ν' αφήσω τους χορούς, να πάω να μάθω καμιά πολεμική τέχνη να ρίχνω σφαλιάρες σε κόπανους. Βέβαια το "αδύνατη-νευρώδης" όταν επιτευχθεί δεν θ' ακούγεται τόσο άσχημο... Οκεικ, σκάω. Υπερανάλυση άχρηστου ζητήματος, το κουράσαμε.

"Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια... Να χω το νου μου αδειανό, να χω και πρίμο τον καιρό, θέλω να ρθεις και να με βρεις, να κάτσεις να τα πούμε, πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα...
Θέλω να φύγεις να σωθείς, να πάψεις να γκρινιάζεις, έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο... Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια, χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια..."
Θα μου λείψεις;

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Σκόρπιο ημερολόγιο "φυλακής"

Chain reaction. Σαν την ηλίθια αίσθηση του δέρματος αν βουτήξεις στο παγωμένο νερό. Πάντα ξαφνιάζεσαι όταν το νιώθεις να μυρμηγκιάζει.

"Έφαγε η μαμά; Κάτι καλομαγειρεμένο μυρίζω... Εσύ το έφτιαξες κορίτσι μου;"
"Τα σκουλαρίκια κρίκοι πρωτοχρησιμοποιήθηκαν απ' τους πειρατές, εκτός από αρχαίες αφρικάνικες φυλές. Κάθε κρίκος συμβόλιζε πόσες φορές έκανε κάθε πειρατής το γύρο του κόσμου"
"Βλέπω κάτι πολύ όμορφο μπροστά μου. Αν θέλεις κάτι από μένα, πάρε το περιοδικό. Θα καταλάβω"
"Θα σε σκοτώσω κοπέλα μου. Τι γιατί; Επειδή είσαι κούκλα λες; Επειδή καπνίζεις! Και στο γιο μου τα ίδια λέω..."
"Θες να φύγεις; Το σκέφτηκες καλά;"
"Είναι έξυπνη γυναίκα. Θα τους δυσκολέψει."
"Έχεις αδυνατίσει πολύ. Έχω καιρό να σε δω αλλά... Τρώγε ρε γαμώτο. Έτσι;"
"Τα σημάδια είναι ωραία, δεν στο 'χουν ξαναπεί; Πώς μπορώ να δημιουργήσω οτιδήποτε, όταν έχω στο μυαλό μου κάτι τόσο όμορφο;"

Άρνης. "Παίρνω τις επιθυμίες μου για πραγματικότητα, επειδή πιστεύω στην πραγματικότητα των επιθυμιών μου". Θα σε περάσω από κει. Ξέρω ότι θα σ' αρέσει. Πού αλλού μες το κέντρο της Αθήνας μπορείς ν' ακούς τζιτζίκια όλη μέρα, διάολε;
Ταξίδι με τραίνο, μετά από τόσα χρόνια. Προορισμός ερωτευμένα συνηθισμένος. Θα' θελα να σ' είχα δίπλα μου, να μετράμε τα τσιγάρα.
Θα ξαναγίνει κι αυτό. Σε φιλώ.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Αποσπάσματα επιστολής προς Decvarnar

Εύκολη λύση, καμία έμπνευση. Αλλά πώς διάολο ορίζεις την έμπνευση σ' ένα κείμενο που απλώς προόριζες για λιγότερα μάτια; Η μαλακία έχει ήδη γίνει.

... "
Από το ρεπορτάζ που σου έλεγα χτες, μέσα στην παράνοια των σκληρών εικόνων που αναρωτιέσαι πως μπορεί να συμβαίνουν 2 χιλιόμετρα μακριά απ' το ζεστό σπιτάκι σου, μου έμεινε περισσότερο ένα ζευγάρι που είναι μαζί καμιά 15αριά χρόνια. Η Κατερίνα, μια κοπέλα που έχει απεξαρτηθεί χρόνια με τη μεθαδόνη, και ο Παναγιώτης, που πίνει ακόμη. Εκείνη του βαρούσε τις ενέσεις στο λαιμό. Ένας νέος άντρας χωρίς δόντια και ένα καθαρό, καταπράσινο βλέμμα γεμάτο απορία. Έχει κάνει αίτηση στον ΟΚΑΝΑ να του χορηγηθεί μεθαδόνη εδώ και 9 χρόνια, προφανώς χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, μόνο αν παντρευτούν έχει κάποιες ελπίδες να εγκριθεί νωρίτερα. "Να παντρευτούμε; Δεν έχει νόημα, άσε που κάθε γυναίκα ονειρεύεται αυτή τη στιγμή μ' έναν άνθρωπο, για τους γονείς της.." Για παιδί ούτε λόγος, εδώ ούτε φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις δεν μπορούν να έχουν. Απλώς περιμένουν. Ο Παναγιώτης σε ένα, σε δύο χρόνια, πολύ πριν εγκριθεί η αίτηση, θα χει πεθάνει. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω αν ολη αυτή η στάση είναι η τιτάνια δύναμη της αδυναμίας. Άγνωστο αλισβερίσι ψυχής, σίγουρα. Η πιο τραγική φυσιογνωμία της υπόθεσης ήταν η μάνα του Παναγιώτη, που έμενε μαζί τους. Ένας σάκος από κόκκαλα, αφημένος σε μια καρέκλα. Σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης δεν φαινόταν, δεν μιλούσε, μέχρι που στο τέλος η κάμερα εστίασε στο βλέμμα της, στο χαμόγελό της. Έχω δει πολλά, αλλά εκείνο το βλέμμα πραγματικά σε τρόμαζε ακόμη και μέσα από μια κωλοτηλεόραση. Το χαμόγελο ενός ανθρώπου που φοβάσαι ακόμη και να σκεφτείς τι έχει δει, τι έχει περάσει."...

..."Δυο μέρες που είμαι εδώ περπατάω αρκετά, όσα θέλω να κάνω είναι δίπλα μου άλλωστε. Και βλέπω τη σήψη παντού. Στα φθαρμένα, λεία πεζοδρόμια, στα τσιμεντένια αρχαία εκτρώματα που νιώθεις ότι είναι πύργοι και σε περικυκλώνουν, σε εγκλωβίζουν, στα άδεια, ανήσυχα βλέμματα των ανθρώπων. Και λίγο πράσινο απο δω κι από κει, να ξεγελάει το μάτι σου. Πού να μέναμε σε κανένα Περιστέρι δηλαδή... Ο μόνος δρόμος που θα μπορούσα να μείνω εδώ λέγεται Άρνης. Πώς λέμε της Άρνης το νερό; Κάπως έτσι. Περνάς το δρόμο του μαγαζιού, την άλλη φορά ήμουν με τον ... και ακούω μουσική και φωνές μέσα από ένα μισοδιαλυμένο υπόγειο παράθυρο. "Τι κάνουν εκεί καλέ;" "Κορεάτικο καραόκε" μου λέει με απόλυτη φυσικότητα και το ύφος μου ήταν λες και μου είχε δώσει οδηγίες χρήσης F16. Περνάς λοιπόν, κοιτάς στ' αριστερά σου και τσουπ! Ένα μικρό στενάκι, πεζόδρομος, όπου πανύψηλα δέντρα ενώνονται με τους τοίχους των πολυκατοικιών σαν να τις προστατεύουν. Σχεδόν τις κρύβουν. Σκοτεινά, πράσινα και ήσυχα. Σε ηρεμεί. Έχω δει μόνο γυναίκες με μωρά στα καροτσάκια και μοναχικούς τύπους με σκυλιά να περνούν από κει. Και ένα πολυτελέστατο σπίτι, στον πρώτο όροφο μιας παμπάλαιας πολυκατοικίας, όπου μια γυναίκα με την απόλυτη έλλειψη μιζέριας είχε ανοιχτές μπαλκονόπορτες και φώτα βραδιάτικα. Μ' αρέσει. Φαντάστηκα τον εαυτό μου για λίγα δευτερόλεπτα να γυρνάει και να ζει εκεί.
"...

..."Στο δρόμο προς τους αστροτάρανδους λοιπόν!
[λαικιστί: starbucks] Γνώριμα πράγματα, οικεία, αν και είχα ξεχάσει τους τυπάδες με το σοφιστικέ-χαμένο βλέμμα, την εφημεριδούλα, τα γένια 3 ημερών και τα κάθε παραλλαγής all-starοειδή της ελιτέ κουλτουρίλας. Μια υπεροψία κρυμμένη κάτω από ωραίες μπλούζες, σαν το χώσιμο του Mikeus για τους altbags που κυκλοφορούν με τα Mac και τα moleskine ανά ντουζίνες σαν προβατάκια (comedy lab, ψάξτο, θα γελάσεις). Κάτω απ' την υπεροψία όμως υπάρχει κάτι που δεν θυμίζει καθόλου την καγκουριά του 15χρονου με το φωταγωγημένο glxάκι και την πλατινοβαμμένη γκομενίτσα accessory pack από πίσω. Είναι μια υπεροψία που πολύ τη γουστάρω. Τύπου "ΝΑΙ ρε φίλε, ζω σ' αυτή τη σκατόπολη, την "κοιτίδα του πολιτισμού" που η ιστορία της, ακόμη και η σύγχρονη, ξεφτιλίζεται στην υποκρισία πάσης φύσεως και στα υφάκια των μπράβων στα κυριλέ μαγαζιά της παραλιακής όπου πληρώνω 30 ευρώ το ποτό μου για μια γαμημένη ψευδαίσθηση, έχω φάει τη μισή μου ζωή σε ουρές ταμείων και τραπεζών, θέλω 3 ώρες το πρωί να φτάσω στη δουλεΊα μου με μισοάδειο ντεπόζιτο, άδειο πορτοφόλι και σμπαραλιασμένα νεύρα, για να μου πιουν εκεί το αίμα με τρία τιρκουάζ καλαμάκια. Αν θέλω να το αποφύγω, χώνομαι σε κάτι υπόγειες σήραγγες που μηδενίζουν τις αποστάσεις ώστε να μην ξέρω ποτέ που ακριβώς βρίσκομαι, για να βγω "έξω", στη φυλακή που μου απαγορεύει να κυκλοφορώ μόνος μου όταν βραδιάζει. Αλλά παρ'όλα αυτά, ΕΧΩ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ να σε γλυκοκοιτάζω πάνω απ' την εφημερίδα μου." Σαν τις στήλες "σε είδα" που ξεκίνησε η Lifo, όπου περιγράφεις ένα πρόσωπο που συνάντησες τυχαία σ' ένα μέρος και θα ήθελες να ξαναδείς. ΑΥΤΟ είναι ρομαντισμός. Να πιστεύεις ότι ένας στα 5.000.000 μαζόχες που ζουν σ' αυτή τη ζούγκλα θα διαβάσει τυχαία το περιοδικό και θα σε βρει, αφού τον έψαξες. Γενικώς, ρομαντισμό θεωρώ την ηλίθια επιμονή να φυτεύεις φράουλες όταν βρίσκεσαι σ' ένα σωρό από κοπριές."

Thank you for your patience. :)


Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Παραλήρημα

Το σημαντικότερο μάθημα-απολογισμός του εξαμήνου μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Μην βυθίζεσαι σε ωκεανούς ψεμάτων, ακόμη κι αν έχεις καλές προθέσεις, δεν μπορείς να βγεις. Μην διεκδικείς το σεβασμό επειδή τον προσφέρεις, μην προσπαθείς ν' ανοίξεις τα μάτια σε ανθρώπους που εθελοτυφλούν. Η καθαρότητα ως αξία μπορεί να γίνει εύκολα σκουπιδάκι στα μάτια μας, και αναγνωρίζεται πολύ αργότερα απ' όσο θα ήθελες. Αλλά αυτό το μαθαίνεις όταν πια δεν σου χρειάζεται.

Ιν άδερ γουόρντς, σκάσε και κολύμπα.

Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί πόσο καλά θα ταίριαζαν κάποιοι γνωστοί σου; Υποθετικές φιλίες, ζευγάρια, φανταστικές κάστες από ανήσυχα πνεύματα, μουσικόφιλους, σινεφίλ, διαφορετικούς, δήθεν... Συνδυασμοί του μυαλού σου. Ευτυχώς, αυτοί οι συνειρμοί δεν αληθεύουν σχεδόν ποτέ. Θα ήταν κάπως επικίνδυνο να ομαδοποιήσουμε τις ψυχές.

Ποιό μέρος μπορεί να αναπαραστήσει καλύτερα την υποκριτική τελειότητα από ένα αεροδρόμιο; Συνοθύλευμα από εθνικότητες, φώτα, χρώματα, φανταχτερά μαγαζιά, τυπικότητες. Χαρτογιακάδες με βιαστικό, άδειο βλέμμα και samsonite. Γυναίκες με μαντίλες. Κλασικό παιχνιδάκι, φαντάζεσαι τον προορισμό του καθενός, γιατί ταξιδεύει ο τύπος στο διπλανό κάθισμα. Σκέφτομαι πως κάποιος θα μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη μου και τρομάζω. Σκέφτομαι πως κάποιος θα μπορούσε να ταξιδεύει για ανάλογους λόγους με τους δικούς μου και τρομάζω ακόμη περισσότερο. Στο διαφημιστικό της Aegean προτείνουν διαμονή στο κάστρο του μπαντζανάκη του Ναπολέοντα, απέναντι απ' τον πύργο του Άιφελ. Μισό παιδιά, να κάνω και το τελευταίο παξιμάδι απ' το σκατόλακκο που μ' έχετε ρίξει και να'ρθω. Ποιός ΈΛΛΗΝΑΣ συντάκτης του Βγενόπουλου έγραψε το κείμενο και δεν ντρεπόταν; Τόση υποκρισία πια;

Στο βαγόνι ένα όμορφο ζευγάρι. Τύπος μακρυμάλλης, χαριτωμένη τρέλα στο βλέμμα. Ακούει μουσική και χτυπάει ρυθμικά τα δάχτυλά του στη βαλίτσα, ακούγεται σ' όλο το συρμό. Κοπέλα, κλασική πανύψηλη Βρετανίδα με ξεπλυμένα μάτια, μαυρισμένη, ασυνήθιστα γλυκό χαμόγελο. Γελάνε, πετάνε χαρτάκια ο ένας στον άλλο. Προφορά που μοιάζει αμερικάνικη. "You speak English fluently! So, are you coming to Athens to see your boyfriend?" Τι να σου πω κι εσένα βρε αγορίνα μου, να σβήσω την κολούμπρα σου; Έκαναν εκπομπή σε κάποια ευρωπαική χώρα, δεν θυμάμαι που. Επόμενος σταθμός Κροατία, και μετά... όσο φτάσουν τα λεφτά. Ψέματα; Δεν πειράζει, θέλω να τους πιστέψω. Η ζηλευτή ανεμελιά του άλλου.

"Μια ζωή περιμέεεενωωωωω τα γαλάζια σου γράμματααααα"... Ναι, καλά.

A penny for your thoughts.

Γιατί αγαπάμε σαν να παίρνουμε ένα δάνειο ψυχής, σαν απωθημένο; Γιατί εγκλωβίζουμε τον άλλο στην αρένα με υποσχέσεις, ζήλιες, απειλές, φτύνοντας τα εγώ μας στο πάτωμα, απαιτώντας υπομονή και αποδοχή; Γιατί παλεύουμε να τον καθυποτάξουμε με δήθεν ανωτερότητα, αξιοπρεπείς ως το τέλος, "εσύ έκανες πουστιά", δικαστές που κοτσάρουν την ταμπέλα του ενδιαφέροντος για να φουμάρουμε το τσιγαράκι της ιστορίας μας; Αυτό δεν είναι έρωτας, ρινγκ είναι. Σκέψου μόνο πόσα τραγούδια ξέρεις που λένε "Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είσαι αυτό που είσαι, που μένεις δίπλα μου, σ' αγαπάω.." και πόσα που λένε "σ' αγαπάω αλλά... με πλήγωσες/με κεράτωσες/βίασες το καναρίνι μου/άφησες τα σκουπίδια στην πόρτα". ΑΛΛΑ... Μονίμως αυτό το αλλά, παντού το "εγώ" και πουθενά το "εμείς". Σικέ το παιχνίδι, χαμένο εξαρχής.

Μην σκύβεις το κεφάλι στο πάτωμα γαμώτο... Δεν φαίνονται τα φτερά.

Δικός μου είσαι.