Αριάδνη μου αγαπημένη.
Ίσως δεν δεις ποτέ αυτό το γράμμα, μέχρι να φτάσεις είκοσι χρονών γυναίκαρος και τα ελληνικά σου, αλλά κυρίως η κρίση σου να μην σου επιτρέψει να χάσεις πάσα ιδέα για τη θεία σου.
Ίσως δεν είναι τίποτα σημαντικό όλο αυτό, παρά μόνο η ανάμνηση που έχω από μια όμορφη μέρα που είσαι πολύ μικρούλα για να θυμάσαι.
Μια ηλιόλουστη μέρα που ήρθες στο Φάληρο, στο σπίτι μας. Κοιτούσες τη θάλασσα, ρουφούσες αχόρταγα κάθε πληροφορία γύρω σου. Κι οι γονείς σου γελούσαν επειδή δεν άφηνες πολλούς να σε κάνουν βόλτα με το καρότσι, πόσο μάλλον κάποιον που σε βλέπει ελάχιστα, όπως εγώ. Κι αφού διαβάσαμε παραμύθια, χορέψαμε, παίξαμε, απομονώθηκες σε μια γωνία, σοβαρή σοβαρή, κι έπαιζες με το σκάκι. Χωρίς να έχεις ανάγκη κανέναν. Κι εγώ συγκινήθηκα γιατί κατάλαβα πρώτη φορά, από τις περιγραφές της μάνας μου, πως είμασταν εγώ και η μαμά σου ως παιδιά. Κι αφού γέμισες φιλιά το "σείο Παχάλη" και τον έκανες ν' αλλάξει τριάντα χρώματα απ' τη χαρά του, μας αποχαιρέτησες κι άφησες μια μελαγχολία πίσω σου. Σαν ν' άδειασε ξαφνικά το σπίτι μας, σαν να έλειπε κάτι.
Αριάννα μου. Αγαπημένο μου πλασματάκι.
Εύχομαι, σε κάθε δύσκολη στιγμή, να μπορείς ν' ανασύρεις αυτή την πηγή θετικής ενέργειας από μέσα σου και να σκορπάς χαμόγελα - διαμάντια. Να είσαι αυτόνομη. Ανήκεις σ' ένα κωλόσογο διασκορπισμένο στα μήκη και στα πλάτη της γης, γαμώτο... Κι είναι όλοι μουρλοί, παράξενοι, θεότρελοι. Αλλά πρέπει να είσαι περήφανη για μας. Γιατί είμαστε σπάνια στόφα. Μάθαμε να επιπλέουμε στα ναυάγια που δημιουργήσαμε. Η μαμά σου έχασε την πρώτη σου μέρα στον παιδικό σταθμό, επειδή ήταν στο νοσοκομείο. Και νιώθει τυχερή κάθε στιγμή, γιατί πρόλαβε πάνω στην κρίση ν' απομακρυνθεί από κοντά σου, κι ας τραυματίστηκε η ίδια. Θα δεις κάποτε πράγματα που σε τρομάξουν. Ίσως της κακιώσεις, την αμφισβητήσεις μεγαλώνοντας. Αλλά είμαι σίγουρη πως θα καταλάβεις. Με την ίδια διάθεση που έφτιαχνες ιστορίες και προσπαθούσες να μιλήσεις ελληνικά για να με κάνεις να καταλάβω, με το ίδιο πείσμα θα δημιουργείς και τις προσωπικές σου ιστορίες για να ξορκίζεις τους φόβους σου. Με το γέλιο, και τις σοβαρές ματάρες σου. Το ξέρω ότι μπορείς, μικρό μου, υπέροχο ανθρωπάκι.
Ξέρεις μόνο τι θέλω; Ξέρεις τι υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου;
Θέλω να μην είμαι απλώς η "θεία που ζει μακριά". Να νιώθεις την παρουσία μου δίπλα σου. Να σε κάνω να γελάς, να είμαι αυτή που μπορεί να σε καταλάβει, όπως ήταν η Αριστέα για μένα. Να σου κάνω δώρο τα ρούχα που δεν θα ντρεπόσουν ποτέ να φορέσεις. Να σε κάνω να μην ντρέπεσαι για τίποτα, γενικώς. Όταν είχες αποκοιμηθεί στ' αμάξι, τη στιγμή που ο οδηγός φρέναρε απότομα και τρόμαξες, κόλλησες πάνω μου κι έσφιξες το χεράκι σου στο δικό μου. Τότε ορκίστηκα πως θέλω να σου παρέχω αυτή την αγκαλιά, την ασφάλεια που ίσως κάποιες φορές σου λείψει. Και δεν θα φταίει κανείς τότε μωρό μου, μην μοιράζεις ευθύνες. Σου είπα, ανήκεις σε μια στόφα σπάνια. Παρά τα χίλια οκτακόσια ελαττώματά μας που μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα, δεν μας έλειψε ποτέ τον ποτών η αγάπη. Κι αυτή θα είναι πάντα απροσμέτρητη γύρω σου, από ανθρώπους που σε λατρεύουν. Να την κρατάς σαν φυλαχτό.
Σ' αγαπώ πολύ, μικρό μου Αριάδνη-νι. Ίσως όσο αγαπήσω και τα δικά μου παιδιά.
Καλό ταξίδι. Να προσέχεις.
Ίσως δεν δεις ποτέ αυτό το γράμμα, μέχρι να φτάσεις είκοσι χρονών γυναίκαρος και τα ελληνικά σου, αλλά κυρίως η κρίση σου να μην σου επιτρέψει να χάσεις πάσα ιδέα για τη θεία σου.
Ίσως δεν είναι τίποτα σημαντικό όλο αυτό, παρά μόνο η ανάμνηση που έχω από μια όμορφη μέρα που είσαι πολύ μικρούλα για να θυμάσαι.
Μια ηλιόλουστη μέρα που ήρθες στο Φάληρο, στο σπίτι μας. Κοιτούσες τη θάλασσα, ρουφούσες αχόρταγα κάθε πληροφορία γύρω σου. Κι οι γονείς σου γελούσαν επειδή δεν άφηνες πολλούς να σε κάνουν βόλτα με το καρότσι, πόσο μάλλον κάποιον που σε βλέπει ελάχιστα, όπως εγώ. Κι αφού διαβάσαμε παραμύθια, χορέψαμε, παίξαμε, απομονώθηκες σε μια γωνία, σοβαρή σοβαρή, κι έπαιζες με το σκάκι. Χωρίς να έχεις ανάγκη κανέναν. Κι εγώ συγκινήθηκα γιατί κατάλαβα πρώτη φορά, από τις περιγραφές της μάνας μου, πως είμασταν εγώ και η μαμά σου ως παιδιά. Κι αφού γέμισες φιλιά το "σείο Παχάλη" και τον έκανες ν' αλλάξει τριάντα χρώματα απ' τη χαρά του, μας αποχαιρέτησες κι άφησες μια μελαγχολία πίσω σου. Σαν ν' άδειασε ξαφνικά το σπίτι μας, σαν να έλειπε κάτι.
Αριάννα μου. Αγαπημένο μου πλασματάκι.
Εύχομαι, σε κάθε δύσκολη στιγμή, να μπορείς ν' ανασύρεις αυτή την πηγή θετικής ενέργειας από μέσα σου και να σκορπάς χαμόγελα - διαμάντια. Να είσαι αυτόνομη. Ανήκεις σ' ένα κωλόσογο διασκορπισμένο στα μήκη και στα πλάτη της γης, γαμώτο... Κι είναι όλοι μουρλοί, παράξενοι, θεότρελοι. Αλλά πρέπει να είσαι περήφανη για μας. Γιατί είμαστε σπάνια στόφα. Μάθαμε να επιπλέουμε στα ναυάγια που δημιουργήσαμε. Η μαμά σου έχασε την πρώτη σου μέρα στον παιδικό σταθμό, επειδή ήταν στο νοσοκομείο. Και νιώθει τυχερή κάθε στιγμή, γιατί πρόλαβε πάνω στην κρίση ν' απομακρυνθεί από κοντά σου, κι ας τραυματίστηκε η ίδια. Θα δεις κάποτε πράγματα που σε τρομάξουν. Ίσως της κακιώσεις, την αμφισβητήσεις μεγαλώνοντας. Αλλά είμαι σίγουρη πως θα καταλάβεις. Με την ίδια διάθεση που έφτιαχνες ιστορίες και προσπαθούσες να μιλήσεις ελληνικά για να με κάνεις να καταλάβω, με το ίδιο πείσμα θα δημιουργείς και τις προσωπικές σου ιστορίες για να ξορκίζεις τους φόβους σου. Με το γέλιο, και τις σοβαρές ματάρες σου. Το ξέρω ότι μπορείς, μικρό μου, υπέροχο ανθρωπάκι.
Ξέρεις μόνο τι θέλω; Ξέρεις τι υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου;
Θέλω να μην είμαι απλώς η "θεία που ζει μακριά". Να νιώθεις την παρουσία μου δίπλα σου. Να σε κάνω να γελάς, να είμαι αυτή που μπορεί να σε καταλάβει, όπως ήταν η Αριστέα για μένα. Να σου κάνω δώρο τα ρούχα που δεν θα ντρεπόσουν ποτέ να φορέσεις. Να σε κάνω να μην ντρέπεσαι για τίποτα, γενικώς. Όταν είχες αποκοιμηθεί στ' αμάξι, τη στιγμή που ο οδηγός φρέναρε απότομα και τρόμαξες, κόλλησες πάνω μου κι έσφιξες το χεράκι σου στο δικό μου. Τότε ορκίστηκα πως θέλω να σου παρέχω αυτή την αγκαλιά, την ασφάλεια που ίσως κάποιες φορές σου λείψει. Και δεν θα φταίει κανείς τότε μωρό μου, μην μοιράζεις ευθύνες. Σου είπα, ανήκεις σε μια στόφα σπάνια. Παρά τα χίλια οκτακόσια ελαττώματά μας που μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα, δεν μας έλειψε ποτέ τον ποτών η αγάπη. Κι αυτή θα είναι πάντα απροσμέτρητη γύρω σου, από ανθρώπους που σε λατρεύουν. Να την κρατάς σαν φυλαχτό.
Σ' αγαπώ πολύ, μικρό μου Αριάδνη-νι. Ίσως όσο αγαπήσω και τα δικά μου παιδιά.
Καλό ταξίδι. Να προσέχεις.
