http://www.youtube.com/watch?v=2wcby8-1cqI

    Από πιτσιρίκι δεν τα πήγαινα καλά με τους αποχαιρετισμούς. Ήμουν η κλασική περίπτωση της μικρής της παρέας, που έπρεπε να βλέπει τους υπόλοιπους να φεύγουν πριν από 'κείνη. Αμήχανα χαμόγελα, ατελείωτες αγκαλιές και κλάματα σε αεροδρόμια και λιμάνια. Εικόνες συνηθισμένες αλλά ανεξίτηλες.

    Όταν φεύγεις πρώτη φορά απ' το σπίτι αρχίζεις και αναθεωρείς τη στάση σου. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι θέμα διάθεσης, κρατάς επαφές και κρίνεις τη δύναμη της κάθε σχέσης από αυτές. Όσο μεγαλώνεις και βγαίνεις απ' το ροζ συννεφάκι, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει μαγικό ραβδί που χαρίζει χρόνο, ταξίδια και στέλνει γλυκά φιλιά σε κάθε γωνιά του κόσμου.

   Το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι κοινό μυστικό. Κάθε γνωστός, φίλος, καθηγητής, γονιός, μπατζανάκης θα σε παροτρύνει να φύγεις. Το "έξω" γίνεται ουτοπία, η χώρα των θαυμάτων στην οποία κανένας δεν θα σε μειώσει, κανένας δεν θα σου κλέψει μια δουλειά λόγω γνωριμιών, ποτέ δεν θα μείνεις με δυο ευρώ στην τσέπη. Σ' αυτό το ροζ νεφέλωμα η αξία σου θα αναγνωριστεί, οι ικανότητές σου θα πιάσουν τόπο και δεν θα χαραμίζονται σε καφετέριες με λιγούρικα βλέμματα κάτω απ' το δίσκο που κρατάς.

   Ίσως είμαι δύσπιστη, επίμονη ή απλώς ανίκανη να πιστέψω ότι η γη της Επαγγελίας βρίσκεται απαραίτητα εκτός συνόρων. Είμαι πια στη μεταβατική ηλικία που παίρνω αποφάσεις για το μέλλον χωρίς γονεικές πλάτες, χωρίς σταθερά βήματα. Μπορεί καταβάθος να ζηλεύω όσους είχαν τα εφόδια να ξεφύγουν, αλλά αισθάνομαι τυχερή. Πολύ.

   Φταίει το ότι τις τελευταίες μέρες έκανα διάφορες αναδρομές; Φταίει το ότι διάβασα ένα περίεργο κείμενο; Μέσα σε μισή ώρα έκανα όσα τσιγάρα καπνίζω σε μια μέρα. (Ακόμη κι αυτό θέλω να το κόψω, για να έχω μια καβάτζα για ταξίδια) Ξαφνικά οι μνήμες έγιναν τρομακτικά καθαρές. Τα βλέμματα και τα χαμόγελα που παρατηρείς με κόπο στην σύνδεση του skype, παρακαλώντας να μην τελειώσει η κάθε στιγμή, οι μυρωδάτες αγκαλιές της αντάμωσης, τα χείλη που ψιθυρίζουν βιαστικά πίσω απ' το τζάμι του μετρό, τα ανήσυχα όνειρα που σε φοβίζουν τις νύχτες, οι φωτογραφίες απ΄ τις οποίες προσπαθείς να καταλάβεις. Όσο κι αν δεν σε πονάει πια, όσο κι αν το αποδέχεσαι, κάθε φορά που φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπάς κουβαλάς μέσα σου δυο ξενιτιές. Πρέπει να τις κανακεύεις, να τις φέρνεις στα νερά σου, για να μην ξυπνήσουν μια μέρα και σε πνίξουν.

   Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματική λύση ή σωστή συμβουλή για έναν άνθρωπο που οι συνθήκες του κόβουν τα φτερά. Μακάρι κάθε φυγή να σου χαρίσει ό,τι ονειρεύεσαι, χωρίς να είναι παραίτηση. Αρκεί να θυμάσαι πως πάντα υπάρχει κάποιος που εκτιμά τη λάμψη σου, κλέβει λίγο απ' το φως σου κι ονειρεύεται. Χωρίς βαρβάτα διδακτορικά κι ευκαιρίες καριέρας. Μόνο επειδή σ' αγαπάει.

http://www.youtube.com/watch?v=kOqkke0Qlt0

Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτα γράμματα
λέξεις επίπεδες και χιλιοειπωμένες
με μελάνι αόρατο σαν τα πρόσκαιρα σημάδια του έρωτα
ψευδαισθήσεις κι αναβολές
σαν αυτά που νομίζεις ότι ένιωσες
κι ήδη από άνθρωπο έχουν γραφτεί.

 Θα μπορούσα να ζωγραφίσω τη ματαιότητα
για να την τσαλακώσω μπροστά στο χαμόγελό σου
μόνο με φωτογραφίες ξέρω να μιλώ
καθαρές εικόνες, στιγμές ανίκανες να περιγράψουν
όσα ήδη από άνθρωπο έχουν ειπωθεί.

Τίποτα το ιδιαίτερο, το μοναδικό
παιχνίδια της φαντασίας, στάχτες απωθημένων
μέχρι να βρω το κλειδί στα μάτια σου
εισιτήριο για ανταριασμένες θάλασσες
φοβισμένη μαγεία ενός τοπίου ανεξερεύνητου
με καρδιά και θέληση μικρού παιδιού.

Αν μπορούσα να γράψω ένα τραγούδι ξεχωριστό, δικό μας
θα 'ταν το τικ τακ του ρολογιού,
ο παλμός της καρδιάς που ακολουθεί
ανήμπορος να σταματήσει το χρόνο και τις μνήμες.
Όταν η υπομονή εκθρονίζεται απ' το βάθρο της αρετής
γίνεται δικαστής, επιλογή κι ανάσα.

Αν κάψεις το παρελθόν δεν έχεις υλικά να χτίσεις το μέλλον
γι' αυτό έβγαλα τις μάσκες, έδειξα τα σημάδια
και ικέτεψα για μια αποδοχή ερωτευμένη.
Η ήμερη αγάπη δεν καίει το λαιμό απ' τα δάκρυα
κυλάει σαν τη σταγόνα της βροχής στο παράθυρό σου
φωλιάζει σε αγκαλιές με μυρωδιά βρεγμένης γης.

Τα λόγια δεν μπορούν να είναι πρωτότυπα
εγωιστικοί καθρέφτες αλήθειας
που σπάνε κάτω απ' το βάρος των πράξεων.
Έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι θα γίνεται. Πάντα.
Γι' αυτή τη μυρωδιά θα έφτανα στην άκρη του κόσμου.
Άσε με να 'ρθω μαζί σου...

Ονειροκριτής [όταν χαράζει]

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ονείρων. Τα παιδιάστικα, τα ρεαλιστικά, τα απωθημένα, οι εφιάλτες που φοβάσαι, οι εφιάλτες που ζεις, τα ανιδιοτελή όνειρα, τα οριστικά χαμένα. Ένα πολύχρωμο μωσαικό από συναισθηματικά αποκαίδια που τα χρώματά του θολώνουν τα μάτια σου.


"Μην αφήσεις ποτέ αυτό που τρώει τα μέσα σου να χορτάσει"... Το πρώτο βήμα για να γίνεις διαχειριστής ονείρων είναι να τα ξεχωρίζεις σ' αυτές τις κατηγορίες. Η συνταγή είναι πολύ απλή. Πραγματοποιείς κάποια από αυτά στην τύχη, κυνηγάς όσα δεν θέλησες πολύ από πείσμα και σου κόβονται τα πόδια από δειλία μπροστά σε όσα η καρδούλα σου επιθυμεί πραγματικά. Η χαρά, η αδιαφορία και ο πόνος που θα νιώσεις δημιουργούν ένα μαγικό φίλτρο για τα υπόλοιπα. Αρκεί να αφήνεις πάντα περιθώρια λάθους και να δοκιμάζεις νέες συνταγές.
 


Ίσως τα πιο δύσκολα όνειρα είναι εκείνα που περνούν συνέχεια απ' το καλειδοσκόπιο του μυαλού σου με διαφορετικά χρώματα. Εκείνα που παρατάς στα δύσκολα και τα θεωρείς πολυτέλειες, αλλά σε πονάνε όταν δεν τα κυνηγάς, κι άλλοτε τα ανασύρεις απ' το χρονοντούλαπο της λήθης με αισιόδοξα χαμόγελα. Οι άνθρωποι φοβόμαστε οτιδήποτε δεν μπορούμε να κατατάξουμε με ταμπέλες, πόσο μάλλον τις άναρχες σκέψεις μας.


Έχεις νιώσει ποτέ πραγματικός "παίκτης" σε παρτίδα που οι πιθανότητες σε ακυρώνουν; Έχεις νιώσει μόνος, "καθαρός" από αντισώματα και προστάτες; Έχεις νιώσει ικανός να φτάσεις μέχρι την άκρη του κόσμου, επειδή ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να σε εμποδίσει, αλλά ΟΥΤΕ και να σε κρατήσει απ' το χέρι για να πάτε μαζί;


Ξέφραγο αμπέλι; Τέτοιες στιγμές το μυαλό είναι κλαράκι βορά στον άνεμο των εξελίξεων, που παίρνει τη μορφή ανεμοστρόβιλου στα τρομαγμένα μάτια σου. Κι όμως, τότε παίρνεις τις πιο καθαρές αποφάσεις. Στα λασπόνερα. Ειρωνεία δεν είναι;


"Τα όνειρα καλύτερα να πραγματοποιούνται στην ώρα τους, αλλιώς να μην πραγματοποιούνται ποτέ". Να είσαι σίγουρος ότι όποιος το σκέφτηκε αυτό ήταν ένα βολεμένο πλασματάκι, που στην παραμικρή διεκδίκηση χωρίς πλάτες αποτύγχανε και χωνόταν κάτω απ' την κουβερτούλα του timing για να λέει στον καθρέφτη του δυο καλές δικαιολογίες. Μην μπερδεύεις τα επίπλαστα απωθημένα με τα όνειρα. Τα πρώτα απαιτούν τις κατάλληλες προυποθέσεις, γιατί δεν έχουν τίποτ' άλλο να δώσουν. Κερδίζεις απ' την προσπάθειά σου για τις συνθήκες και μετά καμαρώνεις την Ιθάκη σου. Τα δεύτερα θέλουν μόνο μυαλό, καρδιά, γερά χέρια και πόδια. Και κυρίως @@. Γι 'αυτό είναι τόσο δύσκολα...

Περί φωτογραφίας

Tις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι υπάρχει άλλο ένα αντικείμενο για το οποίο μπορώ να διαβάζω απ' το πρωί ως το βράδυ χωρίς να με κουράζει, πέρα από μαθηματικά ή ψυχολογία. Όσοι με ξέρουν αντιλαμβάνονται ότι η αγάπη μου για τη φωτογραφία δεν είναι ένας παροδικός ενθουσιασμός, αλλά μια χρόνια καψούρα που τώρα βρήκε αντίκρισμα.

Ψάχνομαι συνέχεια, για σχολές, για σεμινάρια, για φακούς (ακριβό σπορ το άτιμο), προσπαθώ να αξιοποιήσω το χρόνο που ΔΕΝ έχω για να κάνω το σημαντικότερο, να βγαίνω παγανιά για ώρες με τη μπέμπα στην τσάντα. Δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ καλή, αλλά καταβάθος δεν με αφορά. Η ψυχοθεραπεία σου δεν είναι ένα πτυχίο στο οποίο πρέπει να πάρεις άριστα και να το κορνιζώσεις στο σαλόνι σου.

Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από μικρές ή μεγάλες "διεξόδους", "καλλιτεχνικές" εκφράσεις που τον ηρεμούν ψυχή τε και σώματι. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να μιλήσεις, χωρίς περιστροφές. Κάθε μελωδία, κάθε εικόνα αντικαθιστά άπειρες λέξεις για όποιον θέλει να σε γνωρίσει πραγματικά. Εκτόνωση; Όχι, τίποτα πολύτιμο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ασπιρίνη. Είναι κάτι μοναδικό. Δικό σου. Ένας χορός που μόνο εσύ γνωρίζεις τα βήματα. Αν τον αντιμετωπίζεις σαν γυμναστική για να φτιάξεις κορμί κι άμυνες, έχεις χάσει την ουσία.

Γιατί η φωτογραφία; Αρχικά επειδή είναι μοναχικό άθλημα. Όταν θες να μιλήσεις με τον εαυτό σου για πέντε αλήθειες, θα το κάνεις μόνος σου, χωρίς προστάτες και θεατές. Επειδή φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τις ομορφιές, τις αλήθειες που βλέπω. Έχω άπειρες ασήμαντες φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της ζωής μου, και τις κοιτάω συχνά. Για να σιγουρευτώ ότι είμαι η ίδια γκόμενα που έβγαινε κάθε βράδυ κι έπινε σαν νεροφίδα, που πήγαινε ταξιδάκια στην Αράχωβα, που αγνάντευε τις ερημιές και μαγευόταν, που είχε όμορφες σχέσεις και φιλίες, που ξύριζε το κεφάλι της για να νιώθει πιο παιδί. Δεν θέλω να ακυρώνω το παρελθόν μου. Θέλω να πορεύομαι με τα σημάδια και τις αξίες μου, γι' αυτό κάποιες απ' αυτές έχουν πάρει τη μορφή τατουάζ στο σώμα μου. Φοβάμαι. Είναι τόσο κακό να το παραδέχεται κανείς; ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ.

Φοβάμαι την στιγμή που δεν θα βλέπω τίποτε όμορφο δίπλα μου για να νιώθω την ανάγκη να το "φωτογραφίσω".
Την στιγμή που δεν θα μπορώ να ερμηνεύσω το βλέμμα των ανθρώπων που αγαπάω.
Τις άδειες νύχτες, και κυρίως τις άδειες μέρες που δεν σου αφήνουν το παραμικρό σημάδι.
Τις ψεύτικες αγκαλιές και τα απωθημένα.
Το πρωί που θα ξυπνήσω, θα κοιτάξω τον καθρέφτη χαμογελώντας, θα έχω πραγματοποιήσει όλους τους στόχους που ονειρευόμουν, και η ζωή θα γελάει συνομωτικά και θα 'χει γυρίσει ήδη τη σελίδα.

 Μακάρι να πάγωνε ο χρόνος μόνο στις υπέροχες απεικονίσεις του φωτογραφικού άλμπουμ της ψυχής σου. Δεν μπορεί όμως, και πρέπει να πορεύεσαι μαζί του. Και κυρίως να θυμάσαι.

Θα σου φανερωθώ*

Εκείνες τις μέρες που ξυπνάς με ένα ζεστό φιλί
φοράς τον ήλιο κορδέλα στα μαλλιά σου
και δεν ξέρεις που να χαρίσεις όνειρα κι ελπίδες.
Αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμός
κι άλλες λεξούλες βουτηγμένες στο "εγώ"
Απέφυγε τα λιμνάζοντα νερά του
δες το μεγαλείο του ναυαγισμένου ταξιδιού
ευτυχής που κάποια πράγματα δεν τα κατάλαβες ποτέ.

Ποτέ δεν χρησιμοποίησα το σώμα μου σαν μάσκα
παρά μόνο όταν με οδηγούσε συνομωτικά η απελπισία.
Ποτέ δεν άγγιξα πρόσωπο που στα μάτια μας δεν χόρευαν φωτιές
"Κάθετη έκφραση μιας οριζόντιας επιθυμίας"
Η μαγεία ενός χορού στα μεθυσμένα, ασύνδετά του βήματα
χωρίς ημίμετρα, χωρίς πόνο.

Το χρώμα του κρασιού στο φως μιας φλόγας
το φιλί που στάζει σαν κεράκι στο λαιμό
ερωτευμένα χάδια στα μαλλιά, λαμπερά βλέμματα
"Μη μου κάνεις ερωτήσεις, ψέματα να μη σου πω"
Έμμετρος λόγος, έμμετρες πράξεις
προσωπικές αδυναμίες που καμαρώνω.

Στο βλέμμα σου οι ευθύνες μοιάζουν εφιάλτες
φόρα τις μάσκες σου, δεν μπορείς να ζήσεις τη μαγεία
Ψεύτικα χαμόγελα σε είδωλα κι άδειες αγκαλιές
Ύπνος με μια γλυκιά ζάλη σε στεγνά χείλη
επίπεδη ζωή, συνήθεια ασκητική. 

(Makes) no sense

Ελλάδα εν έτει 2013. Τρομολαγνεία συσκευασμένη σε τηλεοπτική κονσέρβα, παραγκωνισμένη ανάμεσα στα φλάιερ της Κυριακάτικης εφημερίδας μαζί με κουπόνια για το σουπερμάρκετ και Σουλειμαν, ακριβοπληρωμένη τεχνητή ελπίδα για "ανάκαμψη", αληθινές ειδήσεις από bloggers σε έναν ωκεανό ψεμάτων και υποκειμενικότητας. Καμία μορφή ενημέρωσης δεν έχει αξία αν δεν πηγάζει από δικές σου εικόνες και κρίσεις.

Η υλικοπνευματική φτώχεια, η ανέχεια, ο ρατσισμός, η κατάρρευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι γεγονότα που έχουν εξαντληθεί σε αμέτρητο μελάνι και pixels σχολιασμού. Η ενασχόλησή μου με τα πολιτικά την τελευταία επταετία δεν μου δίνει το δικαίωμα να εκφέρω δημοσίως πολιτική άποψη. Σαν παρατηρητής, όπως οι περισσότεροι, μπορώ να κρίνω μόνο αυτό που βλέπω.

Δυο η ώρα το μεσημέρι, σε κεντρική λεωφόρο της Αθήνας, ένα πρεζάκι ορμάει με σουγιά σε έναν τύπο για να κλέψει μερικές σακούλες σουπερμάρκετ, κι εκείνος τον παίρνει στο κυνήγι. Κανένας δεν μιλάει, κανένας δεν επεμβαίνει, μόνο μια γυναίκα παίρνει μια σακούλα με λαχανικά που έχει σκορπιστεί στο δρόμο. Ντροπαλά, ανήσυχα, μην τη δει κανείς. Ίσως η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο θύμα της όλης ιστορίας. Είμαστε όλοι ντροπαλοί θεατές ενός θρίλερ που διαδραματίζεται μερικά χιλιόμετρα απ' το σπίτι μας και συμπεριφερόμαστε λες και το βλέπουμε στο πανί. Δεν χρειάζεται να μένεις σε φτωχή γειτονιά, να δουλεύεις στα Πατήσια ή να προσπερνάς κάθε μέρα νεκροζώντανους απ' το sisha στη Μάρνης για να βλέπεις την απόγνωση γύρω σου. Το θηρίο βρυχάται δίπλα σου, πάνω σου, και αναπνέει με τα σβησμένα χαμόγελα όλων των ανθρώπων που συναντάς καθημερινά. Έχεις δει κανέναν γύρω σου να χαμογελάει; Έχεις μάθει που έχουν φτάσει τα ποσοστά των ψυχασθενειών και τον αυτοκτονιών;

Μένω σε μια απ' τις συμπαθητικές περιοχές του κέντρου της Αθήνας, όπου δεν συναντώ κάθε μέρα ανάλογα φαινόμενα. Περπατούσα σήμερα προς Ζωγράφου, και το θέαμα ήταν απελπιστικό. Ο κεντρικότερος δρόμος της περιοχής, που κάποτε έσφυζε από ζωή, έρημος και γεμάτος ενοικιαστήρια. Τα μόνα μαγαζιά που υπάρχουν είναι κινέζικα, και οι μόνοι άνθρωποι που συνάντησα είχαν ανήσυχο ύφος και ταλαιπωρημένα ρούχα. Η μόνη κινητικότητα που έβλεπες ήταν συνεργεία καθαρισμού να τρίβουν τα τζάμια των τραπεζών. Η απόλυτη ειρωνεία της καθαρότητας. ΑΥΤΗ είναι η μιζέρια που κάνεις πως δεν βλέπεις. Η καθημερινότητα που κάνει τα ακραία φυσικά τη βία συνήθεια και θολώνει την κρίση.

Μέσα σε αυτό το τοπίο βλέπω ένα πολύ μικρό μαγαζάκι, το οποίο έμοιαζε σαν να έπεσε με αλεξίπτωτο ανάμεσα σε μισοσπασμένες βιτρίνες και σκουριασμένα ρολά. Είχε κατά τύχη αυτό που έψαχνα, έπιασα την κουβέντα, καινούριο έμαθα, πηγαίνει καλά. Δυο τετραγωνικά, στολισμένα με τόση διάθεση και γούστο, που ένιωθες άνετα με το που πατούσες το πόδι σου. Τόσο τυχαίο πια; Μήπως όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και φιλτράρεις τα γεγονότα δε αφήνεις κανέναν κερατά να σου φορέσει γυαλιά; Ή αυτό είναι η ιδεαλιστική, ροζ, ηλίθια θεώρηση των πραγμάτων που θα ακουγόταν κοελικά εκνευριστική πριν μια δεκαετία;

Ας το πάμε εγωιστικά λοιπόν. Έχω μάθει σε πολύ καλύτερες εποχές, όπως οι περισσότεροι. Δεν ξέρω αν τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι όσοι είχαν δέκα φράγκα στην τσέπη κι έμειναν με μισό, ή όσοι ήταν ανέκαθεν πιο σκληραγωγημένοι. Ηλίθια ανασκόπηση. Σε λίγο γίνομαι 24 Αυγούστων, μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου, τη μητέρα μου, ένα σπιτάκι δικό μου και μια πανέμορφη τιγρέ έφηβη (σε γατίσια χρόνια) μπέμπα που μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Δεν περιμένω τίποτα από μαμάκα ή από μπαμπάκα, δεν χρωστάω, δεν μου λείπει τίποτα απ' τα απαραίτητα και κάνω μικροπράγματα για τον εαυτό μου σαν κλασική χαζογκόμενα, διατηρώντας την ψευδαίσθηση μιας εποχής που έμπαινα σε μαγαζί κι αγόραζα seven 4 all mankind με την ίδια άνεση που αγοράζω γατοτροφή. Από αυτή την άποψη λοιπόν, αν γκρινιάζω για την κατάσταση πρέπει να με φιμώσει κάποιος, να μου βάλει υδροκυάνιο στ' αυτί με μπιμπερό και να με πετάξει στη χωματερή των Λιοσίων. Δεν έχω δικαιώματα, έχω υποχρεώσεις. Έχω υποχρέωση να χαμογελάω στη δουλειά για να κοντράρω μίζερα βλέμματα, κι όχι λόγω ευγένειας. Έχω υποχρέωση να ανοίγω το σπίτι και τα αυτιά μου για όποιον δικό μου άνθρωπο κρίνω απαραίτητο. Έχω υποχρέωση να ψηφίζω, και να βρίζω όσους γνωστούς μου αφήνουν τα παππούδια τους να ψηφίζουν το τρίπολο της ευτυχίας. Έχω υποχρέωση να μείνω σ' αυτή την κωλοχώρα που αγαπάω και να μην διαλέξω την εύκολη λύση της φυγής, μόνο και μόνο επειδή έχω το όνειρο στο κεφάλι μου να μείνω στο ρημαδονήσι, να γυρνάω κομμάτια απ' τη δουλειά και να φυτεύω ντομάτες στην αυλή μου. Καθείς τη μαλακία του ;)

Δεν ξέρω αν βγάζει κάποιο νόημα το άρλεκιν. Εκτός απ' το ότι η αυτοκριτική είναι μισό βηματάκι στο δρόμο που οδεύουμε, και ο κατήφορος έχει μόνο αρχή. Ας είναι σωστή τουλάχιστον.

"Χαρά μου, για σένα ζω χαρά μου..."

Aν μπορείς να δεις τα συντρίμμια στα πόδια σου από παλιές άμυνες, δήθεν ανωτερότητες και ληγμένα όνειρα, αν μπορείς να καταλάβεις το ηχόχρωμα μιας ερωτευμένης φωνής πριν ακόμη μιλήσουν τα μάτια, αν μπορείς να ελπίζεις χωρίς το μέλλον να μοιάζει γκρίζο νεφέλωμα με στάχτες απωθημένων, αν μπορείς να μεταδώσεις την θετική ενέργεια στα ασήμαντα και σε κάθε χρωματιστό κουτάκι του μυαλού σου, κι αν δεν χρειάζεσαι το αλκοόλ για να έχεις παραισθήσεις πως συνομιλείς με τ' αστέρια, μάλλον μπορείς να καταλάβεις πόσο σ' αγαπάω. Και οφείλω να υποκλίνομαι σ' αυτό, κάθε μέρα και κάθε λεπτό που περνάει.

Γιάντες

         Η μεγαλύτερη απογοήτευση που μπορεί να νιώσει κανείς δεν είναι οι ανεκπλήρωτοι στόχοι, αλλά τα "θέλω" που στην καθημερινότητα έγιναν ανούσια κι ασήμαντα. Όταν ονειρεύεσαι, έχεις κάτι απ' την ρομαντική ηλιθιότητα του ερωτευμένου: Ζεις στο ροζ νεφέλωμα με τους παραμορφωτικούς σου φακούς, νταντεύεις την ύπαρξή σου με ένα σωρό δικαιολογίες, ψάχνεις αφορμές για να ξεφύγεις από φυλακές που στο τέλος γίνονται πολύ πιο καλοστημένες παγίδες.

       "Μόλις οι ευχές πραγματοποιηθούν, αρχίζουν οι αντίστροφες ευχές. Όποιος ζήτησε παιδιά, θέλει να πάρει πίσω την τρυφερότητα. Όποιος απαίτησε πειθαρχία, αδειάζει τη βαλίτσα του στο πάτωμα. Όποιος έβγαλε χρήματα, θέλει να ζήσει σε ένα νησί με κουρέλια. Όποιος αγάπησε πολύ, δαγκώνει."

         Πόσες διαφορετικές μορφές απουσίας υπάρχουν; Ίσως ο θάνατος είναι η σημαντικότερη, αλλά τυχαίνει μερικές φορές να σκέφτεσαι τόσο πολύ έναν άνθρωπο που ένα κομμάτι του ζει μέσα από σένα. Η απουσία χρόνου και χρημάτων, που πάντα υπερεκτιμάμε, είναι τροχοπέδη μόνο όταν στερεί φιλικές κουβέντες, όνειρα ή ταξίδια. Ο πεσιμισμός δεν θέλει ποτέ διαβατήριο για να στρογγυλοκαθίσει στο κεφαλάκι σου. Η απουσία ενός προσώπου με το οποίο είσαι ερωτευμένος δικαιολογείται μόνο αν σε κάνει να κοιμάσαι με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο.

          Η μοναξιά μέσα σ' ένα σπίτι είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όταν δεν υπάρχει ψυχή δίπλα σου να αφουγκραστεί το γέλιο, τον ήχο της φωνής σου, επιλέγεις αν θα ζήσεις σε ένα χρυσό κλουβάκι με μίζερες σκέψεις. Και για να μην κοροιδευόμαστε: Ζω μόνος μου δεν σημαίνει κάνω διακοπές απ την καθημερινότητα, ξεχωρίζω το φασιανό απ' τη φασίνα και δεν διαβάζω οδηγίες χρήσης της κατσαρόλας. Ζω μόνος μου σημαίνει ακούω τον ήχο της τσάντας μου στο πάτωμα. Κάθε τρίξιμο μπορεί να με γεμίσει ανασφάλεια, κάθε μήνας θα περάσει ζόρικα αν δεν μπορώ να βγάλω το νοίκι. Ειδικά αν υπάρχουν αναπόφευκτες συγκρίσεις με το παρελθόν, θέλει λίγη δουλίτσα για να βρεις τις προσωπικές σου ισορροπίες.

          Μερικές φορές τυχαίνει να ξέρεις με ακρίβεια τι θα σε κάνει ευτυχισμένο και φαίνεται υπερβολικά απλό, σαν ένας χορός που γνωρίζεις κάθε βήμα. Και τότε το μέρος είναι λάθος. Οι συνθήκες είναι λάθος. Οι άνθρωποι είναι πολύ αδιάφοροι, πολύ μαλάκες ή πολύ μακριά. Η ενέργεια είναι λάθος. Κι αντί να ψάχνεις τον τρόπο να κάνεις τα λάθη σωστά, αρχίζεις τα κοελικά περί συμπαντικής συνομωσίας και ωρύεσαι για κακοτυχίες και δαίμονες. 

"Το καινούριο αυξάνει ή λιγοστεύει το παλιό. Το καινούριο, από μόνο του, δεν είναι τίποτα."

 

Dream, come true

  Υπάρχουν φάσεις της ζωής σου όπου όλα τα ανεκπλήρωτα βρίσκουν διέξοδο στο υποσυνείδητο, και παίρνουν τη μορφή ονείρων που σου αφήνουν μια πικρή αίσθηση όταν ξυπνάς. Σου έχει τύχει να βλέπεις το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ για μήνες; Υπάρχουν όμως και οι φάσεις που η πραγματικότητα σε διαψεύδει τόσο ειρωνικά, που νιώθεις ότι ζεις σε ένα όνειρο και φοβάσαι τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια. Είναι ο πιο απλός ορισμός της ευτυχίας και της δυστυχίας που μπορώ να σκεφτώ. Και η περίτρανη απόδειξη για το πόσο βουτηγμένοι στη μιζέρια είμαστε.

Μιζέρια... Όποιος με αγαπάει ή μαζοχίζεται αρκετά ώστε να έχει ψάξει αυτό το blog, πιθανόν βλέπει αυτή τη λέξη πιο συχνά απ' όσες φορές με έχει ακούσει να του λέω "καλημέρα". Κι όμως είναι μαγική λεξούλα. Μοιάζει λίγο με τις αρρώστιες: Όταν είσαι όρθιος και την πολεμάς, λουφάζει, κι όταν χαλαρώσεις κι αφεθείς, ορμάει πάνω σου. Πολλές φορές ορμώμενοι από δύσκολες καταστάσεις ονειρευόμαστε, δημιουργούμε και σκεφτόμαστε πιο ουσιαστικά. Κι όταν τα προβλήματά μας κινούνται στη σφαίρα της κανονικότητας, όταν τα απορημένα βλέμματα δεν λένε το μισητό "σε θαυμάζω", χάνουμε τον έλεγχο και σκεφτόμαστε όοοολους τους ασήμαντους λόγους που μας χωρίζουν απ' την απόλυτη ευτυχία. Τόσο μαλάκες είμαστε.

Η απόλυτη ηρεμία και η ρουτίνα είναι όσο επικίνδυνες είναι μια ευθεία γραμμή σε καρδιογράφημα. Και οι παλμοί της καρδιάς, οι αναθεωρήσεις, οι αποφάσεις, σε διαμορφώνουν. Διακρίνεις ανθρώπους-σταθμούς από εκείνους που σε πλησιάζουν μόνο αν έχουν όφελος, προθέσεις, ευκαιρίες. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να απαρνηθείς την αδρεναλίνη αυτού του παιχνιδιού, να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να ρίξεις δυο-τρεις μούτζες στον καθρέφτη και να μάθεις απ' τα λάθη σου.

Το σίγουρο είναι πως δεν θα έκανα αυτές τις ηλίθιες σκέψεις αν δεν ήμουν ευτυχισμένη, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Αλλά δεν αρχίζω τις μοιρολατρικές θεωρίες πως πήρα ό,τι μου άξιζε και απέκτησε η ζωή μου τη χαμένη της ισορροπία. Τίποτα δεν σου αξίζει αν δεν παλέψεις γι' αυτό, αν δεν νιώθεις κάθε στιγμή τυχερός που το απέκτησες. Και ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω.