Ο Χρήστος και τα τερατάκια σκέψης

     Λοιπόν, λοιπόν. Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια. Μετά από νουθεσίες, ξεσπάσματα, μικροαναφορές και υπαινιγμούς, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τα πούμε στα ίσια, χωρίς περιστροφές. Στο οφείλω. Κανείς δεν καταλαβαίνει πως οι αναμνήσεις πρέπει να συνοδεύονται απ' τα πιο ζεστά χρώματα της σκέψης μου κι όχι με μοιρολόγια.

    Μεγάλωσες τη δεκαετία του '60 σε μια φτωχογειτονιά του Ταύρου, κοντά στις εργατικές κατοικίες. Έτρωγες κρέας δυο φορές το μήνα, ήσουν ένα άτακτο κωλοπαίδι αποφασισμένο να ξεφύγεις απ' τη μιζέρια σου. Σπούδασες στον Καναδά, γύριζες τους δρόμους με μια κιθάρα κι ένιωθες παίκτης σε μια παρτίδα που δεν σε αφορούσε. Πίσω στην Ελλάδα, έκανες μια νέα (μικροαστική) αρχή. Ήσουν δυνατό μυαλό στα μαθηματικά, πολύ καλύτερο από μένα. Σου ταίριαζε το επιχειρηματικό. Στήριγμα κι ακροατής στα όνειρά σου η Βάσω, που δούλευε σαν πιστό σκυλί. Tης το ξεπλήρωσες και με το παραπάνω, όταν κλονίστηκε η υγεία της κι άρχισε να δαγκώνει.

"Ούτε ειλικρινής, ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι και το παίζει δικαστής"

     Σιγά σιγά ήρθαν οι υποχρεώσεις, οι χρυσές μέρες, ο απόγονος -συνεχιστής του ονόματος και τελευταία η κόρη που σε έκανε να ξυρίσεις τα μούσια και τα μαλλιά και να πληρώσεις μερικές απ' τις αμαρτίες σου με σελοφάν οικογειάρχη. Σιγά σιγά άρχισες να φοβάσαι κι όλα χάθηκαν στην πορεία. Ο Τρότσκι, το νέο κύμα, η καναδέζικη προφορά, ο ελεύθερος χρόνος. Τ' απωθημένα απ' όσα στερήθηκες στοιβάχτηκαν σαν τα ρούχα στις κρεμάστρες της ντουλάπας σου. Μερικές φορές πνιγόσουν απ' τη δυσωδία κι ήθελες να πάρεις αέρα, η χαμένη σου αθωότητα έκανε εκδικητικές βόλτες με την κίτρινη Vespa. "Sweet child in time". Τότε άρχιζαν τα οικογενειακά ταξίδια, τα μονοήμερα στη Θεσσαλονίκη για τους Deep Purple, οι εκπλήξεις, τα θέατρα, όλα όσα θα έγραφε ένα αρθράκι της πλάκας για το τι πρέπει να κάνει ένας καλός πατέρας. Ήσουν υπέροχος, δεν τα είχες ανάγκη ούτως ή άλλως.

   Κάθε απόλυτη σχέση αγάπης οφείλει στον εαυτό της να περάσει από πολλές τρικυμίες. Στην εφηβεία σε λάτρεψα και σε κόντραρα με το ίδιο πάθος. Δεν ήξερες αν έπρεπε να με αντιμετωπίζεις σαν παιδί ή σαν γυναίκα, οι συνθήκες και οι ευθύνες μας μπέρδευαν. Κι ύστερα έφυγα.

"Κι ύστερα θα γίνω εικοσιένα και συ σαρανταεννιά...
Τα Μίκυ Μάους μου σκισμένα τα ΑΝΤΙ σου σε κουτιά.
Θα αποφεύγω να σε δω στα μάτια, θα μου μάθεις να οδηγώ..."

    Από τα 15 μου προσπαθούσες να μου στείλεις σκόρπια μηνύματα, σαν λευκά κλειστά φάκελα. Ζούσα στο ροζ συννεφάκι μου, δεν μπορούσα να δω πως μου ζητούσες βοήθεια. Έβαζες στο τέρμα τα "Τερατάκια τσέπης" του Μαχαιρίτσα μόνο όταν είμασταν οι δυο μας στ΄ αμάξι. Ήξερες πως σου μοιάζω πολύ, και περίμενες. Αλλά τότε ήμουν χαμένη στα ανούσιά μου προβλήματα, το κακομαθημένο ξανθό γκομενάκι που περίμενε το μηνιάτικο και δεν μπορούσε ν' αποκρυπτογραφήσει τα ψιλά γράμματα. Είχε πολύ φως και δεν έβλεπα...

    Ίσως πολλοί πιστεύουν ότι έχω συγχωρήσει τα λάθη σου, με αυτό το ροζ πέπλο μελαγχολίας που ωραιοποιεί τέτοιες καταστάσεις. Δεν σε συγχωρώ για τίποτα, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι λυπάμαι κι αφήνω πίσω τα κακώς κείμενα. ΟΧΙ. Έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να σ' αγαπάω σαν τρελή, να κάνω όσα περίμενες από μένα και να συνεχίσω την πορεία μου πιο ψηλά απ' όσο άντεχες να φτάσεις, διορθώνοντας όσα περνούν απ' τα χέρια μου, και τσακίζοντας τον κάθε κερατά που έπρεπε να τσακίσεις εσύ όταν έχω την ευκαιρία.

"Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νιώθω στη καρδιά"

    Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν μου έδειξες νωρίτερα πώς να περπατάω στο σκοτάδι. Γιατί δεν μιλούσες σε κανέναν; Γιατί με άφησες απέξω απ' τα προβλήματα; Δεν με χρειαζόσουν για στήριγμα; Ήμουν πολύ μικρή και ηλίθια για ν' αφουγκραστώ άηχες κραυγές. Αδύναμος μέσα στη δύναμή σου. Όταν θόλωσε το τοπίο μπόρεσα να σε δω πιο καθαρά. Την πρώτη φορά που άκουσα τις "Μικρές Νοθείες" του Παπακωνσταντίνου κι έκλαψα ήταν επειδή κατάλαβα γιατί αγαπούσες αυτό το τραγούδι. Όταν σε πόνεσα. Σιγά σιγά και με πολύ κόπο συμπληρώθηκε το παζλ. Απέκτησαν νόημα τα ξενύχτια, οι αυτοκαταστροφές σου, όλα όσα προσπαθούσες να μου πεις. Κι ο "μπαμπάς", όπως όλες οι τυπικές προσφωνήσεις, έγινε στη σκέψη και στα λόγια μου Χρήστος, όταν μπορούσα να τον κοιτάξω ίσια στα μάτια απ' τον πάτο του πηγαδιού και ν' ανάψουμε μαζί ένα τσιγάρο. Ο Χρηστάρας μου.

"Μα τι λες ρε μεγάλε
πόσο μου `μοιασες σ’ όλα
παικταρά παρ’ τα μου όλα
άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή"

    Πολύ αργότερα έμαθα τι πίστευες για μένα, απ' τον ίδιο άνθρωπο που κατάλαβε ότι η πλάτη μου είναι σημαδεμένη από τη μάσκα που έμαθες να φοράς. Απ' τις μάσκες που σε έφαγαν. "Μυαλό διαμάντι και αυτοπεποίθηση μηδέν". Ήταν ένα χαστούκι, δεν λέω. Απ' τα χαστούκια που έπρεπε να μου ρίξεις νωρίτερα, όταν μου έδωσες την πλάτη και τα φτερά. Θα μάθαινα πιο γρήγορα να πετάω αν δεν γκρίνιαζα για όσα μου λείπουν, αν δεν με έπιανε το παράπονο. Με καλόμαθες. Είμαστε τόσο ίδιοι ρε γαμώτο...
   Αν με ρωτήσεις τι μου λείπει περισσότερο, είναι εκείνοι οι πρωινοί καφέδες, ειδικά όταν είχα καιρό να σε δω. Θα ήθελα να είχες προλάβει να γνωρίσεις τον μόνο άντρα που μου φτιάχνει καφέ το πρωί, μετά από σένα. Θα ήθελα να ζυγιάσεις τις επιλογές μου, μ' ένα προστατευτικά αυστηρό βλέμμα αλλά και την απέραντή σου κατανόηση. Καταλάβαινες τα όνειρά μου γιατί είμασταν φτιαγμένοι απ' το ίδιο υλικό. Το είδωλό σου που βλέπω κάθε μέρα στον καθρέφτη ίσως με κάνει να σε αποζητώ λιγότερο. Αγαπούσες τις εικόνες, στοίβαζες τις φωτογραφίες στην αποθήκη για να μην ξεχάσεις τις ανησυχίες σου μέχρι που σ' έπνιγαν. Δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο, να το ξέρεις.

"Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε
κι αφού κι οι δυο
την πατήσαμε
συνεχίζουμε με κόντρες
μια σχέση τρυφερή
Και αφού κανείς
δεν ευθύνεται
αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία
ζούγκλα οικογενειακή"


   Όταν, σκαρφαλωμένη απ' τα κιγλιδώματα του Καλλιμάρμαρου, είδα να βγαίνει η παιδική χορωδία στη σκηνή του Μαχαιρίτσα κι άκουσα το τραγούδι που δεν περίμενα ποτέ σε συναυλία πίστεψα η άθεη, πως πρώτη φορά είχα μια ανοιχτή συνομιλία με το Θεό. Εκεί στα ψηλά, με τον ουρανό να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Πίστεψα πως μπορούσα να σ' αγγίξω, να σου δώσω ένα γλυκό φιλί. Δεν θέλω να σε θυμάμαι στα ζόρια. Θέλω στο πτυχίο, στις δουλειές, στην οικογένεια, σε όλες αυτές τις συμβατικές αηδίες που ορίζουν την ευτυχία να κοιτάω ψηλά και να σου κλείνω πονηρά το μάτι. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Να με περιμένεις. :*






      

Oμοιόμορφη σύγκλιση

      Η απόσταση δύο αντικειμένων είναι κάτι πολύ σχετικό. Θυμάμαι ακόμη κάτι μαθήματα στην Ανάλυση, όπου προσπαθούσα να εξηγήσω στα παιδιά την ομοιόμορφη συνέχεια συναρτήσεων (όσο πιο περιγραφικά γίνεται, με τις κλασικές κινήσεις των χεριών σε στυλ νοηματικής φλαμένκο - καρσιλαμά). Νομίζω πως πλέον μπορώ να σκεφτώ έναν πολύ καλύτερο ορισμό. Η πορεία της ζωής σου είναι συνάρτηση των επιλογών που καθορίζεις και των συμβάντων που δεν περνάνε απ' το χέρι σου, αλλά δεν είναι ποτέ μα ποτέεεε ομοιόμορφα συνεχής. Σε αυτό το καρδιογράφημα λοιπόν, που δεν σε γυρίζει ποτέ στο ίδιο ακριβώς σημείο, οι πορείες των ανθρώπων που περπατούν δίπλα σου, φίλοι, σύντροφοι ή απλοί συμπλεύσαντες ίσως αποκλίνουν τραγικά στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί όμως όσο κι αν απομακρυνθούν, η ομοιόμορφή τους απόσταση να τείνει πάντα στο μηδέν. Ομοιόμορφη σύγκλιση λοιπόν είναι η αίσθηση που αποκτάς για εκείνους που σε συγκινούν, τους θαυμάζεις και τους περιμένεις στην πιο απόμακρη γωνία των συγκυριών για να τους αποκαλέσεις ΔΙΚΟΥΣ σου ανθρώπους. Απλό δεν είναι;

     Για τον ορισμό της αγάπης έχουν σπαταληθεί τόνοι μελάνι, αίμα και pixel, μπορείς όμως να τη ζήσεις σε ημερήσιο μονόπρακτο.
Πράξη πρώτη: Ζωγραφισμένες κουβέντες και χαμόγελα στο τζάμι, όταν στέκεσαι στην άλλη πλευρά και μοιράζεις αγχωμένα φιλιά.
Πράξη δεύτερη: Η ζεστασιά μιας φωνής αγαπημένης που σου έχει λείψει και θα σε αναγνώριζε ανάμεσα σε εκατοντάδες.
Πράξη τρίτη: Να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις, κι ο άνθρωπός σου να σε ακολουθεί παρά τη θέλησή του, αλλά να ανιχνεύει τα βουρκωμένα βλέμματα που δεν τον κοιτάνε και τις κατάλληλες στιγμές για αγκαλιές.
Πράξη τέταρτη: Να συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει στο σημείο που ο χρόνος, το χρήμα, όλ' αυτά τα Χ που σε κρατάνε μακριά απ' όσους αγάπησες είναι ώρα να τα σταυρώσεις κι εσύ με την αδιαφορία σου.

4/2, 05.48am

Στα παραμύθια δεν υπάρχουν καλοί αφηγητές
χάρτης στην αυλή των θαυμάτων
το βλέμμα σου που κρύβει δράκαινας φωτιές
και λύνει τα μάγια των αοράτων

Κόκκινο κρασί, σιωπηλή παραδοχή
Του έρωτα ανεξίτηλα σημάδια
σαν ψέμα η φωνή που ακόμη αντηχεί
μουσική στης σκέψης τα σκοτάδια

Θέλω να είμαι των ονείρων σου η πυξίδα
το βιβλίο που δεν μπορείς απ´ τα χέρια σου ν´ αφήσεις
σεργιάνιζες στην ψυχή μου όταν σε είδα
μύριζαν στάχτη στον καπνό σου οι αναμνήσεις

Μαγιάτικο τριαντάφυλλο στην πόρτα της χαράς μου
το γέλιο που τα χείλη σου ανασταίνει
τραγούδι μυστικό, σταγόνα της φωτιάς μου
φιλί που ζητιανεύει για ματιά ερωτευμένη.

"Η τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων"

    Μια απ' τις κλασικές συζητήσεις που θα πέσει κάποια στιγμή στο τραπέζι των στενών (ή εν δυνάμει) φίλων είναι αυτή για τη δύναμη της τέχνης, της δημιουργικότητας γενικότερα που αγγίζει κάποιες άγνωστες πτυχές ή σου υπενθυμίζει εκείνες που θέλεις να ξεχάσεις. Αν η όποια "τέχνη", όπως την ορίζει ο καθένας, βρίσκει πρόσφορο έδαφος μόνο στην απόγνωση. Πρέπει να φας το χάος με το κουτάλι και να το φτύσεις στα πόδια της μοίρας σου για να "παράγεις" τέχνη; Πρέπει να πονέσεις, καρδιά τε και σώματι, για να γεννήσει η ψυχή εκφραστικότητα και το μυαλό ιδέες;

     Επειδή στις θεωρητικές λοβιτούρες όλο και κάτι καταφέρνουμε, αλλά στην πράξη ανατρέχουμε εγωιστικά στα δικά μας βιώματα, η μόνη μου απάντηση αφορά τη μορφή τέχνης που με επηρεάζει περισσότερο απ' όλες: τη μουσική. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική, αλλά δεν ήθελα να τη μάθω τεχνικά ποτέ. Το 'χω ξαναπεί: Δεν είναι όλοι άξιοι να αποκωδικοποιούν τη μαγεία. Μερικοί μπορούμε μόνο να βρίσκουμε εκφράσεις πάνω της, να χορεύουμε με δανεικά χέρια, να μιλάμε με αλλοτινές φωνές και να τραγουδάμε μέσα από ξένα στόματα αυτά που θα θέλαμε να είχαμε πει. Αυτός ο στιγμιαίος "φορέας" της ψυχής μας είναι ένας μουσικός/τραγουδιστής/ερμηνευτής που αγαπάμε. Γι αυτό και πιστεύω πως για έναν καλλιτέχνη που εκτιμάς πρέπει να γνωρίζεις κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς του. Θα χάριζες ποτέ ένα κομμάτι σου σε κάποιον που σέβεσαι αλλά υποτιμάς ως χαρακτήρα; Αμφιβάλλω.

    Δεν υπάρχει άνθρωπος που να με ξέρει και να μην έχει ακούσει έστω μια φορά έναν εκνευριστικό διθύραμβο για την Χαρίκλεια Ρούπακα, κατά κόσμον Χάρις Αλεξίου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου την ακούγαμε στο σπίτι, σε ταξίδια, σε μαγαζιά και συναυλίες, στιγμές που μου έχουν μείνει περισσότερο ως εικόνες. Κάποια στιγμή, δεκαπεντάχρονο πια, άκουσα τη "Συναυλία" στο Θέατρο Βράχων και βούρκωσα σαν χαζογκόμενα, εγώ η γαιδάρω που ακόμη και τώρα για να κλάψω σε ταινία πρέπει να μου τρίψεις σκόρδο στα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνω, κι άρχισα να μοιράζω στραβά χαμόγελα στους ανθρώπους που λένε "σ' αγαπώ" αντί "σ' αγαπάω", επειδή νιώθω ότι δεν το εννοούν.
Μετά ήρθε η ενηλικίωση, οι πρώτες σοβαρές καψούρες και το "Μινοράκι" στο repeat, μαζί με τόσα άλλα. Επικίνδυνη και πολύ όμορφη περίοδος η "φάση της Χαρούλας". Δεν πρόκειται περί κοριτσίστικων ταυτίσεων, ούτε κουτσομπολίστικης πρόθεσης. Αλλά όταν ξέρω ότι μια γυναίκα χώρισε με τον Αχιλλέα Θεοφίλου, έφτασε μέχρι τις απόπειρες αυτοκτονίας κι έγραψε στο διαμέρισμα της "Οδού Νεφέλης 88" ένα απ' τα ωραιότερα δείγματα της ελληνικής δισκογραφίας του '90, μπορώ να δικαιολογήσω λιγάκι τον τρόπο που χρωματίζει τις νότες η φωνή της. Κάθε συλλαβή ερμηνεία και μαγεία, σχεδόν χειροπιαστή στην ατμόσφαιρα.

    Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει με την Ράντου, κάθε φορά που τη βλέπω στο θέατρο. Αυτή η γυναίκα έχει κάτι το μοναδικό, μπορεί να σε κάνει να κλαις απ' τα γέλια και κανονικά συγχρόνως. Κλαυσίγελος. Ρεαλισμός βασικά είναι η πιο σωστή λέξη. Η πλάκα ήταν την τελευταία φορά που την είδα, στο "Κατάδικός μου". Από τύχη βρεθήκαμε στην πρώτη σειρά, αγκαλιά με το σανίδι. Σε κάποια σκηνή βούρκωσα (είναι να μην κάνεις την αρχή στις μελούρες) και όταν τελείωσε η παράσταση είχα την εντύπωση ότι μου έκανε νόημα χαμογελώντας. Νόμιζα ότι είναι διαλείψεις της μετεφηβικής μου ηλικίας, μέχρι που την άκουσα να μιλάει για τα βιώματά της σε μια συνέντευξη. Εκεί σιγουρεύτηκα ότι δεν έχω παραισθήσεις, ή απωθημένα επειδή δεν είχα αφίσα της Britney Spears στον τοίχο του εφηβικού δωματίου μου. Γλυκιά επιβεβαίωση.

    Δεν ξέρω αν μπορεί να καταλήξει κάπου αυτό το ατελείωτο αράδιασμα pixel, πέρα απ' το να σε κουράσει περισσότερο. Η μόνη κατακλείδα που στριφογυρίζει στο ακατοικήτου της πολυλογούς συγγραφέως είναι η εξής:
Να ψάχνεις ανθρώπους δίπλα σου που σε εμπνέουν, όπως ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης όταν ήσουν δεκαπέντε. Εκείνους που σε κάνουν να ξενυχτάς με τον τόνο της φωνής τους, ν' αποζητάς κάθε βλέμμα σαν σιωπηρή κουβέντα και θείο δώρο, που σε προκαλούν να σπας τα κιγκλιδώματα και τις άμυνες για να βρεθείς κοντά τους. Πιστός ακροατής στη μουσική των χειλιών τους, χειροκροτητής στα έργα τους, θαυμαστής στην ομορφιά της εικόνας τους. Να ψάχνεις ανθρώπους που σου προκαλούν δέος και σε αναγκάζουν να ονειρεύεσαι χωρίς να σκέφτεσαι.

          

"Έρωτας αρχάγγελος"

Τις πιο ωραίες κουβέντες με τον εαυτό σου τις κάνεις σε ανύποπτες στιγμές, με χαλαρές άμυνες. Όταν παίζεις με τη φωτιά χωρίς να καίγεσαι, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς τις εκρήξεις.

Τελικά καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, όταν οι αναμνήσεις σου δεν συμπυκνώνονται σε μια μουσική ολονυχτία με κρασιά και τσιγάρα. Όταν θες να ξεχάσεις περισσότερα απ' όσα έχεις ανάγκη να θυμάσαι, όταν υποτιμάς, απ' τον φόβο της αυτοκριτικής και μόνο. Ζητάς ν' απολογηθείς, ικετεύεις για την αποδοχή στα φιλικά βλέμματα. Ειδικά αν δεν γνωρίζεστε πολλά χρόνια, εύχεσαι να αναγνωρίζουν εσένα κάτω απ' το μισάνθρωπο που βρίσκεται δίπλα τους. Θες να μιλήσεις, να φωνάξεις, να εξηγήσεις... Αλλά δεν πρόκειται να το κάνεις ποτέ, γιατί νιώθεις γραφικός. Σαν ξεκούρδιστη μπάντα που συνεχίζει στο σκοπό που κανείς δεν χορεύει.

Όταν αποποιείσαι τις ευθύνες, όταν παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις, είναι σαν να πετάς μια πέτρα στη λίμνη σου, και οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται είναι το τίμημα και η δύναμη των πράξεών σου. Όσο περνούν τα χρόνια, οι πέτρες γίνονται βαρύτερες. Δεν φαίνονται τόσο εύκολα, φτάνουν γρήγορα στα βαθιά, αλλά οι ρίψεις είναι πιο δυνατές. Επηρεάζουν όλο το οικοσύστημα... Συνήθως τις συνέπειες τις πληρώνουν όσοι αγαπάς περισσότερο. Αν τους τραβάς κι εκείνους στα βαθιά μαζί σου, φρόντισε τουλάχιστον να ψάχνετε για κοράλλια.

Μου φαίνεται πολύ περίεργο να μην δουλεύω, να είμαι κλεισμένη σ΄ ένα σπίτι και να διαβάζω, μετά από τόσα χρόνια. Μάλλον δεν πρέπει να το κάνω συνοδεία ούζου. Μόνο το ούζο με πειράζει ρε γαμώτο... Μυρίζει θάλασσα, θολά βλέμματα, ρεμπέτικα, ζεστές αγκαλιές, και γέλια που κρύβουν μυστικά. Τότε που η μόνη έγνοια ήταν η σχολή, άντε και τα ζητήματα καρδιάς. Αυτή είναι η πολλά υποσχόμενη και κακοδιαφημισμένη ανεμελιά της φοιτητικής ζωής; Ή μήπως είναι προσομοίωση της ευτυχίας; Να ορίζεις τα βήματά σου χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες και τα θύματα; Να έχεις μοναδική ευθύνη την ανάγκη ν' ακούς την καρδιά και το μυαλό, να γίνεσαι καλύτερος, να πετύχεις για σένα και μόνο; Χωρίς περιττές αποσκευές ανασφάλειας και κάποιον να στηρίζεται στις πλάτες σου. Ποιός καθορίζει το φορτίο που μπορείς να σηκώσεις; Πλάτη για μένα σημαίνει δύναμη, το πιο ισχυρό σημείο του σώματός σου. Γι αυτό την έχω σημαδέψει μ' ένα σύμβολο του ανθρώπου που ήταν οι δικές μου πλάτες. Που μου έδωσε τα φτερά, χωρίς να με μάθει να πετάω.

Κάθε φορά που ψάχνεις αλήθειες, πρέπει να κάνεις κάτι που σε εκφράζει. Και να σκέφτεσαι αν με τις επιλογές σου θα άνθιζε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο εκείνου που αγαπάς πιο πολύ. Μόνο μια τέτοια αυτοκριτική σε ωριμάζει. Σε λίγο εικοσιπενταρίζω, και πολλές φορές νιώθω τριάντα και. Πλην λίγων εξαιρέσεων, δεν μετανιώνω για το πολύχρωμο και βαρετό μωσαικό που κόβει βόλτες στο άμυαλο κεφαλάκι μου. Μου αρκεί που έχω ακούσει μια-δυο καλές κουβέντες για το βλέμμα μου τα τελευταία χρόνια. "Τ' αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε". Αν ο μαζοχισμός είναι δεύτερη φύση σου και μ' ανέχεσαι, δώσε μου φωτιά. Όλο και κάποια ιστορία θα βρούμε να πούμε...