Ήθελα να σου γράψω την τελευταία μέρα, πριν μάθω, πώς θα πρέπει να σου απευθυνθώ.
Κοίτα να δεις όμως που πέρασε ο καιρός, και σε λίγο θα γνωριστούμε. Κι όλες οι οικογενειακές εξομολογήσεις εδώ, κατέληξαν να είναι γένους θηλυκού...
Ίσως έχω κάποιους εκατομμύρια λόγους μετά. Αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να θυμάμαι. Κάθε στιγμή θέλω να θυμάμαι, για να φτιάχνω ορισμούς τους οποίους θ' αναιρώ το επόμενο δευτερόλεπτο.
Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πώς ήρθαν τα πράγματα, πώς κάποιες επιλογές μας οδήγησαν ως εδώ. Τις παλαιότερες απόψεις μου για τη μητρότητα. Τον πεσιμισμό μου πως αυτές οι στιγμές ίσως έρχονταν ετεροχρονισμένα, ή και ποτέ. Θυμήθηκα ακόμη και τη συγκαταβατικότητα σε ορισμένα Ρεθυμνιώτικα βλέμματα, όταν με έβλεπαν να παίζω με παιδιά και νόμιζαν πως κρύβω πικρία μέσα μου γιατί αυτή η στιγμή δεν ήρθε - άκουσον άκουσον - στα 23 ή στα 25... (Μακάριος όποιος βλέπει με κωμική διάθεση τις παντελώς λάθος επιλογές στα κυάλια του παρελθόντος του)
Και τότε ήρθες. Λίγο απροειδοποίητα, λίγο ηθελημένα, λίγο μαγικά. Νομίζω πως καμία γυναίκα δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που πρωτοείδαν τα μάτια της ένα θετικό τεστ. Ίσως με καταλάβεις κι εσύ σε μερικά χρόνια. Τον πανικό, την αστερόσκονη σε βουρκωμένα μάτια. Και τον τρόπο με τον οποίο η νέα ύπαρξη αυτή κατακλύζει όλο της το είναι.
Την μαχητικότητά σου, όταν μ' έκανες να πετύχω αυτό που δεν πίστευα ποτέ: να κόψω το τσιγάρο μαχαίρι μέσα σ' ένα πρωινό. Τις προειδοποιητικές κινήσεις και τους πόνους που μου χάριζες απλόχερα σε κάθε δύσκολη στιγμή, κλάμα κι ανασφάλεια του πρώτου καιρού. Λες κι επισφράγιζες πως όλες μου οι σκέψεις πια θα είχαν εσένα ως προτεραιότητα. Επιτακτικά κι απόλυτα.
Γι αυτό σ' αγαπάω κιόλας τόσο πολύ, πριν σε δω. Αγαπώ κάθε σημάδι στο σώμα που μου δημιουργείς, σε αντάλλαγμα με κάθε λιθαράκι που βάζεις στην ψυχή μου για να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος. Την εξομάλυνση, την ηρεμία, την ανάγκη να βλέπω μόνο όσα έχουν πραγματικά σημασία. Τον φόβο, την ανασφάλεια, την υπερπροστατευτικότητα που προσπαθώ ν' απασφαλίσω σαν ψεύτικες σφαίρες σ' ένα όπλο που εκπυρσοκροτεί λουλούδια. Και τη στιγμή που, σ' ένα άψυχο μηχάνημα, ανοίγεις λίγο το ματάκι και μας χαρίζεις ένα ελαφρύ μειδίαμα, μια υποψία χαμόγελου, σαν να τα καταλαβαίνεις ήδη όλ' αυτά.
Ανυπομονώ τόσο πολύ να σε γνωρίσω! Περιμένω να καταρρίψω μεγαλοπρεπώς όλα όσα έχω στο μυαλό μου για σένα. Η προετοιμασία για τη μητρότητα μου θυμίζει τις προετοιμασίες για ένα επίσημο δείπνο: ανοίγεις διάπλατα τις πόρτες, φοράς τα καλά σου, καθαρίζεις μηχανικά ό,τι μπορούν να δουν οι επίτιμοι καλεσμένοι, διαβάζεις συνταγές και συμβουλές και περιμένεις, σχεδόν μοιρολατρικά, την επιτυχία. Και η πραγματικότητα έρχεται αδυσώπητη και σου κάνει ανάστα το σπίτι και τα σχέδια, σηκώνει τα χαλιά και τις μπερζέρες για ν' ανακαλύψει κάθε σκουπιδάκι του μυαλού σου, γκρεμίζει τις επιδιώξεις και τρίβει όλα τα «θα» και «ποτέ» ειρωνικά στα μουτράκια σου που έδιναν όρκους πύρινους στ' όνομά τους.
Μικρή μου Έλλη... Ή Ελευθερία. Ή όπως γουστάρεις να σε φωνάζουν. Ανυπομονώ να σε μάθω. Ανυπομονώ να εκπορθήσεις κάθε αμμουδένιο κάστρο ονείρων που έχω χτίσει για σένα και να γίνεις ένας αυτόνομος, ευτυχισμένος άνθρωπος. Ανυπομονώ να γεμίσεις το κάδρο της σκέψης μου ζωγραφιές. Να μας αγαπήσεις όπως σ' αγαπάμε, με κάθε σημάδι ή ελάττωμα, και να μας καθίζεις στο σκαμνί γι' αυτά, αλλά πρωτίστως ν' αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν θέλω να μεγαλώσουμε μια πριγκίπισσα σ' έναν πλασματικό κόσμο. Θέλω να δώσω όλο μου το είναι, για να μάθεις να ντύνεις τις σκοτεινιές σου, την πραγματικότητα με φωτεινά χρώματα.
«Μα τι λες ρε μεγάλε... Πόσο μου μοιασες σ' όλα... Παιχταρά πάρτα μου όλα, άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή»
Δεν την έχω ζήσει ακόμη τη μητρότητα. Αλλά διαισθάνομαι πως δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ταξίδι που χάνεις τελευταία στιγμή τις αποσκευές σου και πορεύεσαι γυμνός, κραδαίνοντας έντρομος σαν φυλαχτό τα πρότυπα, θετικά κι αρνητικά, που σου έδωσαν οι δικοί σου γονείς. Ευγνωμονώντας κάθε πράξη, κάθε σφάλμα που σε οδήγησε ως εκεί. Απόλυτα τρομαγμένος και τρομακτικά ευτυχής. Το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής σου, εκεί που ποντάρεις τα ρέστα σου κάθε φορά για ν' ανακαλύψεις τα όρια που σβήνουν στο πέρασμά σας.
Πριν αρκετά χρόνια, όταν αποχαιρετούσα το αγαπημένο μου Ηρακλειώτικο σπίτι και μάθαινα συγχρόνως πως ο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο δεν θα ήταν για πολύ καιρό κοντά μου, έκατσα στο πάτωμα ενός άδειου δωματίου μ' ένα τσιγάρο κι ορκίστηκα στον εαυτό μου πως θα μεταφέρω, όσο αντέχω, τη θετικότητα που είχα νιώσει εκεί μέσα σε κάθε χώρο, σε κάθε αξιόλογο άνθρωπο που γνώριζα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τον τελευταίο μήνα που μπαίνω στο δωμάτιό σου και φτιάχνω, συγυρίζω, ή απλώς ψάχνω μια αφορμή να χαμογελάσω, θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη μέρα. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι καλή μάνα, ή ότι θα έχουμε μια εύκολη διαδρομή. Μπορώ μόνο να σου υποσχεθώ πως το ταξίδι μας θα έχει όμορφες στάσεις, μουσικές, και ειλικρίνεια. Και πως θα πασχίζω να σου δώσω όσα μου έλειψαν, με κάθε ρανίδα αίματος που κυλά στις φλέβες μου. Την παρουσία μου, την φωλιά μου, για όσο τη θελήσεις και την αντέξεις.
Άντε ντε... Μας περιμένουν ονειροπολήσεις. Και κλάματα. Και συναυλίες. :)
Κοίτα να δεις όμως που πέρασε ο καιρός, και σε λίγο θα γνωριστούμε. Κι όλες οι οικογενειακές εξομολογήσεις εδώ, κατέληξαν να είναι γένους θηλυκού...
Ίσως έχω κάποιους εκατομμύρια λόγους μετά. Αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να θυμάμαι. Κάθε στιγμή θέλω να θυμάμαι, για να φτιάχνω ορισμούς τους οποίους θ' αναιρώ το επόμενο δευτερόλεπτο.
Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πώς ήρθαν τα πράγματα, πώς κάποιες επιλογές μας οδήγησαν ως εδώ. Τις παλαιότερες απόψεις μου για τη μητρότητα. Τον πεσιμισμό μου πως αυτές οι στιγμές ίσως έρχονταν ετεροχρονισμένα, ή και ποτέ. Θυμήθηκα ακόμη και τη συγκαταβατικότητα σε ορισμένα Ρεθυμνιώτικα βλέμματα, όταν με έβλεπαν να παίζω με παιδιά και νόμιζαν πως κρύβω πικρία μέσα μου γιατί αυτή η στιγμή δεν ήρθε - άκουσον άκουσον - στα 23 ή στα 25... (Μακάριος όποιος βλέπει με κωμική διάθεση τις παντελώς λάθος επιλογές στα κυάλια του παρελθόντος του)
Και τότε ήρθες. Λίγο απροειδοποίητα, λίγο ηθελημένα, λίγο μαγικά. Νομίζω πως καμία γυναίκα δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που πρωτοείδαν τα μάτια της ένα θετικό τεστ. Ίσως με καταλάβεις κι εσύ σε μερικά χρόνια. Τον πανικό, την αστερόσκονη σε βουρκωμένα μάτια. Και τον τρόπο με τον οποίο η νέα ύπαρξη αυτή κατακλύζει όλο της το είναι.
Την μαχητικότητά σου, όταν μ' έκανες να πετύχω αυτό που δεν πίστευα ποτέ: να κόψω το τσιγάρο μαχαίρι μέσα σ' ένα πρωινό. Τις προειδοποιητικές κινήσεις και τους πόνους που μου χάριζες απλόχερα σε κάθε δύσκολη στιγμή, κλάμα κι ανασφάλεια του πρώτου καιρού. Λες κι επισφράγιζες πως όλες μου οι σκέψεις πια θα είχαν εσένα ως προτεραιότητα. Επιτακτικά κι απόλυτα.
Γι αυτό σ' αγαπάω κιόλας τόσο πολύ, πριν σε δω. Αγαπώ κάθε σημάδι στο σώμα που μου δημιουργείς, σε αντάλλαγμα με κάθε λιθαράκι που βάζεις στην ψυχή μου για να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος. Την εξομάλυνση, την ηρεμία, την ανάγκη να βλέπω μόνο όσα έχουν πραγματικά σημασία. Τον φόβο, την ανασφάλεια, την υπερπροστατευτικότητα που προσπαθώ ν' απασφαλίσω σαν ψεύτικες σφαίρες σ' ένα όπλο που εκπυρσοκροτεί λουλούδια. Και τη στιγμή που, σ' ένα άψυχο μηχάνημα, ανοίγεις λίγο το ματάκι και μας χαρίζεις ένα ελαφρύ μειδίαμα, μια υποψία χαμόγελου, σαν να τα καταλαβαίνεις ήδη όλ' αυτά.
Ανυπομονώ τόσο πολύ να σε γνωρίσω! Περιμένω να καταρρίψω μεγαλοπρεπώς όλα όσα έχω στο μυαλό μου για σένα. Η προετοιμασία για τη μητρότητα μου θυμίζει τις προετοιμασίες για ένα επίσημο δείπνο: ανοίγεις διάπλατα τις πόρτες, φοράς τα καλά σου, καθαρίζεις μηχανικά ό,τι μπορούν να δουν οι επίτιμοι καλεσμένοι, διαβάζεις συνταγές και συμβουλές και περιμένεις, σχεδόν μοιρολατρικά, την επιτυχία. Και η πραγματικότητα έρχεται αδυσώπητη και σου κάνει ανάστα το σπίτι και τα σχέδια, σηκώνει τα χαλιά και τις μπερζέρες για ν' ανακαλύψει κάθε σκουπιδάκι του μυαλού σου, γκρεμίζει τις επιδιώξεις και τρίβει όλα τα «θα» και «ποτέ» ειρωνικά στα μουτράκια σου που έδιναν όρκους πύρινους στ' όνομά τους.
Μικρή μου Έλλη... Ή Ελευθερία. Ή όπως γουστάρεις να σε φωνάζουν. Ανυπομονώ να σε μάθω. Ανυπομονώ να εκπορθήσεις κάθε αμμουδένιο κάστρο ονείρων που έχω χτίσει για σένα και να γίνεις ένας αυτόνομος, ευτυχισμένος άνθρωπος. Ανυπομονώ να γεμίσεις το κάδρο της σκέψης μου ζωγραφιές. Να μας αγαπήσεις όπως σ' αγαπάμε, με κάθε σημάδι ή ελάττωμα, και να μας καθίζεις στο σκαμνί γι' αυτά, αλλά πρωτίστως ν' αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν θέλω να μεγαλώσουμε μια πριγκίπισσα σ' έναν πλασματικό κόσμο. Θέλω να δώσω όλο μου το είναι, για να μάθεις να ντύνεις τις σκοτεινιές σου, την πραγματικότητα με φωτεινά χρώματα.
«Μα τι λες ρε μεγάλε... Πόσο μου μοιασες σ' όλα... Παιχταρά πάρτα μου όλα, άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή»
Δεν την έχω ζήσει ακόμη τη μητρότητα. Αλλά διαισθάνομαι πως δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ταξίδι που χάνεις τελευταία στιγμή τις αποσκευές σου και πορεύεσαι γυμνός, κραδαίνοντας έντρομος σαν φυλαχτό τα πρότυπα, θετικά κι αρνητικά, που σου έδωσαν οι δικοί σου γονείς. Ευγνωμονώντας κάθε πράξη, κάθε σφάλμα που σε οδήγησε ως εκεί. Απόλυτα τρομαγμένος και τρομακτικά ευτυχής. Το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής σου, εκεί που ποντάρεις τα ρέστα σου κάθε φορά για ν' ανακαλύψεις τα όρια που σβήνουν στο πέρασμά σας.
Πριν αρκετά χρόνια, όταν αποχαιρετούσα το αγαπημένο μου Ηρακλειώτικο σπίτι και μάθαινα συγχρόνως πως ο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο δεν θα ήταν για πολύ καιρό κοντά μου, έκατσα στο πάτωμα ενός άδειου δωματίου μ' ένα τσιγάρο κι ορκίστηκα στον εαυτό μου πως θα μεταφέρω, όσο αντέχω, τη θετικότητα που είχα νιώσει εκεί μέσα σε κάθε χώρο, σε κάθε αξιόλογο άνθρωπο που γνώριζα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τον τελευταίο μήνα που μπαίνω στο δωμάτιό σου και φτιάχνω, συγυρίζω, ή απλώς ψάχνω μια αφορμή να χαμογελάσω, θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη μέρα. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι καλή μάνα, ή ότι θα έχουμε μια εύκολη διαδρομή. Μπορώ μόνο να σου υποσχεθώ πως το ταξίδι μας θα έχει όμορφες στάσεις, μουσικές, και ειλικρίνεια. Και πως θα πασχίζω να σου δώσω όσα μου έλειψαν, με κάθε ρανίδα αίματος που κυλά στις φλέβες μου. Την παρουσία μου, την φωλιά μου, για όσο τη θελήσεις και την αντέξεις.
Άντε ντε... Μας περιμένουν ονειροπολήσεις. Και κλάματα. Και συναυλίες. :)
