"Απ΄ όσο ξέρω, έρωτας είναι πάθος, σεβασμός κι εκτίμηση. Αν έχεις δύο απ' αυτά είναι αρκετά. Αν έχεις και τα τρία, τότε δεν χρειάζεται να πεθάνεις για να πας στον Παράδεισο"
Μια περιγραφή ανάμεσα σε άπειρες, αρκούντως ποιητικές, μελό, ετεροχρονισμένες ή απλώς γελοίες. Ας μην το κουράζουμε λοιπόν.
Έρωτας είναι ένα πλασματάκι που αγαπάει το ξημέρωμα. Έχει ανοιχτόχρωμα μάτια, κάπως υγρά, κάπως μυστήρια, πορφυρό δέρμα. Μυρίζει πικραμύγδαλο κι έχει τη γεύση του παγωμένου νερού μετά από κάτι γλυκό. Είναι όλες οι ανθρώπινες μικρότητες που σχηματίζουν ένα μπουκέτο ανθισμένο. Ζήλια, κτητικότητα, ανασφάλεια, εκδικητικότητα γίνονται μια ζωογόνος πηγή έξω απ' το σώμα σου, απ'τις δυνάμεις σου, ώστε να έχεις δικαιολογία και άφεση αμαρτιών στην απότομη προσγείωση. Κάτσε ρε φίλε. Κανείς δεν φταίει επειδή δεν ανταποκρίθηκε στην όμορφη ζωγραφιά που έφτιαξες στο κεφαλάκι σου, επειδή δεν σου χάρισε όσα ονειρεύτηκες για εκείνον. Μην κατηγορείς, μην απογοητεύεσαι κοιτώντας τη φωτογραφία. Απλώς νιώσε περήφανος που είσαι ικανός για δυνατά συναισθήματα. Είσαι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Μια άλλη περίπτωση συμβαίνει συνήθως στους ανθρώπους που έχουν την τάση ελέγχου στο οτιδήποτε, ειδικά στους υπόλοιπους της αγέλης. Που δίνονται, αφήνονται, παθιάζονται, τρέφονται από δυναμισμό, φτιάχνουν εγκεφαλικά καταφύγια στεγάζοντας κάθε τους κίνηση, όνειρο ή στόχο. Σε αυτούς ο έρωτας εμφανίζεται σαν μια δυνατή σφαλιάρα που τραντάζει συθέμελα το οικοδόμημα. Τύπου "ΝΑΑΑΑ μαλάκα, που δεν βγαίνουν όλα με τους υπολογισμούς και τις υπεραναλύσεις σου... Τα' παιξε το σύστημα και σου βγάζει πεταλουδίτσες! Φάε τώρα ένα κουβά σκατά και μη μιλάς"
Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία, καλύτερα πήγαινε μια βόλτα και κράτα τσιγαράκι γιατί θα ναι μακρύς ο δρόμος. Να θυμάσαι όμως πως όταν φτάσεις στο σημείο να ΦΤΥΝΕΙΣ συναισθήματα αντί να μιλάς, το παιχνίδι είναι χαμένο. Ζήτησε την βοήθεια που τόσο αποφεύγεις ή μάθε να χάνεις.
- Γεια... Τι κάνεις ρε; Που χάθηκες;
- Σ΄ εμένα δεν θα μιλάς με "ρε". Μπορεί να είναι δύσκολο, έχεις μάθει ν' αναιρείς, αλλά θυμίσου την εποχή που με σεβόσουν.
- ... Γιατί καπνίζεις τόσο πολύ;
- Γιατί δεν χωράω στην ψυχή μου.
Σιγανές, ανεπαίσθητες κινήσεις, βουρκωμένα χαμόγελα, βλέμματα αχνά στο μισοσκόταδο, ανυπόφορα λαμπερά, δεν μπορείς να ησυχάσεις. Τα δάχτυλα μετράνε τα πλευρά, "αδυνάτισες... προσέχεις;" Αγκαλιάζουν. Ναι, προσέχω μην πληγώσω κανέναν απ' τις λάμες, πάλι μέτρα μου παίρνουν ρε γαμώτο, όχι άλλα μέτρα, όχι ημίμετρα... Ψηλαφείς τα σημάδια. Δεν με νοιάζουν οι καμπύλες, τα σημάδια. Οι ουλές. Μπορείς να δεις τις ουλές; Ζω μέσα απ' την εικόνα που βλέπεις. Παίζω με τα χρώματα. Δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος, μόνο εσύ κι εγώ. Φυλακίζω αναμνήσεις, ονειρεύομαι να σε γνώριζα από παιδί μόνο για κλέβω κάθε στιγμή σου.
- Γιατί εμείς οι δυο λέμε πάντα το ίδιο πράγμα αλλά δεν συμφωνούμε ποτέ;
- Μ' αγαπάς;
- Σ΄ αγαπάω. Πολύ.
- Τότε... Τι σε νοιάζει;
