Athens

Athens
Athens

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=kOqkke0Qlt0



Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτα γράμματα
λέξεις επίπεδες και χιλιοειπωμένες
με μελάνι αόρατο σαν τα πρόσκαιρα σημάδια του έρωτα
ψευδαισθήσεις κι αναβολές
σαν αυτά που νομίζεις ότι ένιωσες
κι ήδη από άνθρωπο έχουν γραφτεί.

 Θα μπορούσα να ζωγραφίσω τη ματαιότητα
για να την τσαλακώσω μπροστά στο χαμόγελό σου
μόνο με φωτογραφίες ξέρω να μιλώ
καθαρές εικόνες, στιγμές ανίκανες να περιγράψουν
όσα ήδη από άνθρωπο έχουν ειπωθεί.

Τίποτα το ιδιαίτερο, το μοναδικό
παιχνίδια της φαντασίας, στάχτες απωθημένων
μέχρι να βρω το κλειδί στα μάτια σου
εισιτήριο για ανταριασμένες θάλασσες
φοβισμένη μαγεία ενός τοπίου ανεξερεύνητου
με καρδιά και θέληση μικρού παιδιού.

Αν μπορούσα να γράψω ένα τραγούδι ξεχωριστό, δικό μας
θα 'ταν το τικ τακ του ρολογιού,
ο παλμός της καρδιάς που ακολουθεί
ανήμπορος να σταματήσει το χρόνο και τις μνήμες.
Όταν η υπομονή εκθρονίζεται απ' το βάθρο της αρετής
γίνεται δικαστής, επιλογή κι ανάσα.

Αν κάψεις το παρελθόν δεν έχεις υλικά να χτίσεις το μέλλον
γι' αυτό έβγαλα τις μάσκες, έδειξα τα σημάδια
και ικέτεψα για μια αποδοχή ερωτευμένη.
Η ήμερη αγάπη δεν καίει το λαιμό απ' τα δάκρυα
κυλάει σαν τη σταγόνα της βροχής στο παράθυρό σου
φωλιάζει σε αγκαλιές με μυρωδιά βρεγμένης γης.

Τα λόγια δεν μπορούν να είναι πρωτότυπα
εγωιστικοί καθρέφτες αλήθειας
που σπάνε κάτω απ' το βάρος των πράξεων.
Έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι θα γίνεται. Πάντα.
Γι' αυτή τη μυρωδιά θα έφτανα στην άκρη του κόσμου.
Άσε με να 'ρθω μαζί σου...

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Ονειροκριτής [όταν χαράζει]

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ονείρων. Τα παιδιάστικα, τα ρεαλιστικά, τα απωθημένα, οι εφιάλτες που φοβάσαι, οι εφιάλτες που ζεις, τα ανιδιοτελή όνειρα, τα οριστικά χαμένα. Ένα πολύχρωμο μωσαικό από συναισθηματικά αποκαίδια που τα χρώματά του θολώνουν τα μάτια σου.


"Μην αφήσεις ποτέ αυτό που τρώει τα μέσα σου να χορτάσει"... Το πρώτο βήμα για να γίνεις διαχειριστής ονείρων είναι να τα ξεχωρίζεις σ' αυτές τις κατηγορίες. Η συνταγή είναι πολύ απλή. Πραγματοποιείς κάποια από αυτά στην τύχη, κυνηγάς όσα δεν θέλησες πολύ από πείσμα και σου κόβονται τα πόδια από δειλία μπροστά σε όσα η καρδούλα σου επιθυμεί πραγματικά. Η χαρά, η αδιαφορία και ο πόνος που θα νιώσεις δημιουργούν ένα μαγικό φίλτρο για τα υπόλοιπα. Αρκεί να αφήνεις πάντα περιθώρια λάθους και να δοκιμάζεις νέες συνταγές.
 


Ίσως τα πιο δύσκολα όνειρα είναι εκείνα που περνούν συνέχεια απ' το καλειδοσκόπιο του μυαλού σου με διαφορετικά χρώματα. Εκείνα που παρατάς στα δύσκολα και τα θεωρείς πολυτέλειες, αλλά σε πονάνε όταν δεν τα κυνηγάς, κι άλλοτε τα ανασύρεις απ' το χρονοντούλαπο της λήθης με αισιόδοξα χαμόγελα. Οι άνθρωποι φοβόμαστε οτιδήποτε δεν μπορούμε να κατατάξουμε με ταμπέλες, πόσο μάλλον τις άναρχες σκέψεις μας.


Έχεις νιώσει ποτέ πραγματικός "παίκτης" σε παρτίδα που οι πιθανότητες σε ακυρώνουν; Έχεις νιώσει μόνος, "καθαρός" από αντισώματα και προστάτες; Έχεις νιώσει ικανός να φτάσεις μέχρι την άκρη του κόσμου, επειδή ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να σε εμποδίσει, αλλά ΟΥΤΕ και να σε κρατήσει απ' το χέρι για να πάτε μαζί;


Ξέφραγο αμπέλι; Τέτοιες στιγμές το μυαλό είναι κλαράκι βορά στον άνεμο των εξελίξεων, που παίρνει τη μορφή ανεμοστρόβιλου στα τρομαγμένα μάτια σου. Κι όμως, τότε παίρνεις τις πιο καθαρές αποφάσεις. Στα λασπόνερα. Ειρωνεία δεν είναι;


"Τα όνειρα καλύτερα να πραγματοποιούνται στην ώρα τους, αλλιώς να μην πραγματοποιούνται ποτέ". Να είσαι σίγουρος ότι όποιος το σκέφτηκε αυτό ήταν ένα βολεμένο πλασματάκι, που στην παραμικρή διεκδίκηση χωρίς πλάτες αποτύγχανε και χωνόταν κάτω απ' την κουβερτούλα του timing για να λέει στον καθρέφτη του δυο καλές δικαιολογίες. Μην μπερδεύεις τα επίπλαστα απωθημένα με τα όνειρα. Τα πρώτα απαιτούν τις κατάλληλες προυποθέσεις, γιατί δεν έχουν τίποτ' άλλο να δώσουν. Κερδίζεις απ' την προσπάθειά σου για τις συνθήκες και μετά καμαρώνεις την Ιθάκη σου. Τα δεύτερα θέλουν μόνο μυαλό, καρδιά, γερά χέρια και πόδια. Και κυρίως @@. Γι 'αυτό είναι τόσο δύσκολα...


Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Περί φωτογραφίας

Tις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι υπάρχει άλλο ένα αντικείμενο για το οποίο μπορώ να διαβάζω απ' το πρωί ως το βράδυ χωρίς να με κουράζει, πέρα από μαθηματικά ή ψυχολογία. Όσοι με ξέρουν αντιλαμβάνονται ότι η αγάπη μου για τη φωτογραφία δεν είναι ένας παροδικός ενθουσιασμός, αλλά μια χρόνια καψούρα που τώρα βρήκε αντίκρισμα.

Ψάχνομαι συνέχεια, για σχολές, για σεμινάρια, για φακούς (ακριβό σπορ το άτιμο), προσπαθώ να αξιοποιήσω το χρόνο που ΔΕΝ έχω για να κάνω το σημαντικότερο, να βγαίνω παγανιά για ώρες με τη μπέμπα στην τσάντα. Δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ καλή, αλλά καταβάθος δεν με αφορά. Η ψυχοθεραπεία σου δεν είναι ένα πτυχίο στο οποίο πρέπει να πάρεις άριστα και να το κορνιζώσεις στο σαλόνι σου.

Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από μικρές ή μεγάλες "διεξόδους", "καλλιτεχνικές" εκφράσεις που τον ηρεμούν ψυχή τε και σώματι. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να μιλήσεις, χωρίς περιστροφές. Κάθε μελωδία, κάθε εικόνα αντικαθιστά άπειρες λέξεις για όποιον θέλει να σε γνωρίσει πραγματικά. Εκτόνωση; Όχι, τίποτα πολύτιμο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ασπιρίνη. Είναι κάτι μοναδικό. Δικό σου. Ένας χορός που μόνο εσύ γνωρίζεις τα βήματα. Αν τον αντιμετωπίζεις σαν γυμναστική για να φτιάξεις κορμί κι άμυνες, έχεις χάσει την ουσία.

Γιατί η φωτογραφία; Αρχικά επειδή είναι μοναχικό άθλημα. Όταν θες να μιλήσεις με τον εαυτό σου για πέντε αλήθειες, θα το κάνεις μόνος σου, χωρίς προστάτες και θεατές. Επειδή φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τις ομορφιές, τις αλήθειες που βλέπω. Έχω άπειρες ασήμαντες φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της ζωής μου, και τις κοιτάω συχνά. Για να σιγουρευτώ ότι είμαι η ίδια γκόμενα που έβγαινε κάθε βράδυ κι έπινε σαν νεροφίδα, που πήγαινε ταξιδάκια στην Αράχωβα, που αγνάντευε τις ερημιές και μαγευόταν, που είχε όμορφες σχέσεις και φιλίες, που ξύριζε το κεφάλι της για να νιώθει πιο παιδί. Δεν θέλω να ακυρώνω το παρελθόν μου. Θέλω να πορεύομαι με τα σημάδια και τις αξίες μου, γι' αυτό κάποιες απ' αυτές έχουν πάρει τη μορφή τατουάζ στο σώμα μου. Φοβάμαι. Είναι τόσο κακό να το παραδέχεται κανείς; ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ.

Φοβάμαι την στιγμή που δεν θα βλέπω τίποτε όμορφο δίπλα μου για να νιώθω την ανάγκη να το "φωτογραφίσω".
Την στιγμή που δεν θα μπορώ να ερμηνεύσω το βλέμμα των ανθρώπων που αγαπάω.
Τις άδειες νύχτες, και κυρίως τις άδειες μέρες που δεν σου αφήνουν το παραμικρό σημάδι.
Τις ψεύτικες αγκαλιές και τα απωθημένα.
Το πρωί που θα ξυπνήσω, θα κοιτάξω τον καθρέφτη χαμογελώντας, θα έχω πραγματοποιήσει όλους τους στόχους που ονειρευόμουν, και η ζωή θα γελάει συνομωτικά και θα 'χει γυρίσει ήδη τη σελίδα.

 Μακάρι να πάγωνε ο χρόνος μόνο στις υπέροχες απεικονίσεις του φωτογραφικού άλμπουμ της ψυχής σου. Δεν μπορεί όμως, και πρέπει να πορεύεσαι μαζί του. Και κυρίως να θυμάσαι.