Από πιτσιρίκι δεν τα πήγαινα καλά με τους αποχαιρετισμούς. Ήμουν η κλασική περίπτωση της μικρής της παρέας, που έπρεπε να βλέπει τους υπόλοιπους να φεύγουν πριν από 'κείνη. Αμήχανα χαμόγελα, ατελείωτες αγκαλιές και κλάματα σε αεροδρόμια και λιμάνια. Εικόνες συνηθισμένες αλλά ανεξίτηλες.
Όταν φεύγεις πρώτη φορά απ' το σπίτι αρχίζεις και αναθεωρείς τη στάση σου. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι θέμα διάθεσης, κρατάς επαφές και κρίνεις τη δύναμη της κάθε σχέσης από αυτές. Όσο μεγαλώνεις και βγαίνεις απ' το ροζ συννεφάκι, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει μαγικό ραβδί που χαρίζει χρόνο, ταξίδια και στέλνει γλυκά φιλιά σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι κοινό μυστικό. Κάθε γνωστός, φίλος, καθηγητής, γονιός, μπατζανάκης θα σε παροτρύνει να φύγεις. Το "έξω" γίνεται ουτοπία, η χώρα των θαυμάτων στην οποία κανένας δεν θα σε μειώσει, κανένας δεν θα σου κλέψει μια δουλειά λόγω γνωριμιών, ποτέ δεν θα μείνεις με δυο ευρώ στην τσέπη. Σ' αυτό το ροζ νεφέλωμα η αξία σου θα αναγνωριστεί, οι ικανότητές σου θα πιάσουν τόπο και δεν θα χαραμίζονται σε καφετέριες με λιγούρικα βλέμματα κάτω απ' το δίσκο που κρατάς.
Ίσως είμαι δύσπιστη, επίμονη ή απλώς ανίκανη να πιστέψω ότι η γη της Επαγγελίας βρίσκεται απαραίτητα εκτός συνόρων. Είμαι πια στη μεταβατική ηλικία που παίρνω αποφάσεις για το μέλλον χωρίς γονεικές πλάτες, χωρίς σταθερά βήματα. Μπορεί καταβάθος να ζηλεύω όσους είχαν τα εφόδια να ξεφύγουν, αλλά αισθάνομαι τυχερή. Πολύ.
Φταίει το ότι τις τελευταίες μέρες έκανα διάφορες αναδρομές; Φταίει το ότι διάβασα ένα περίεργο κείμενο; Μέσα σε μισή ώρα έκανα όσα τσιγάρα καπνίζω σε μια μέρα. (Ακόμη κι αυτό θέλω να το κόψω, για να έχω μια καβάτζα για ταξίδια) Ξαφνικά οι μνήμες έγιναν τρομακτικά καθαρές. Τα βλέμματα και τα χαμόγελα που παρατηρείς με κόπο στην σύνδεση του skype, παρακαλώντας να μην τελειώσει η κάθε στιγμή, οι μυρωδάτες αγκαλιές της αντάμωσης, τα χείλη που ψιθυρίζουν βιαστικά πίσω απ' το τζάμι του μετρό, τα ανήσυχα όνειρα που σε φοβίζουν τις νύχτες, οι φωτογραφίες απ΄ τις οποίες προσπαθείς να καταλάβεις. Όσο κι αν δεν σε πονάει πια, όσο κι αν το αποδέχεσαι, κάθε φορά που φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπάς κουβαλάς μέσα σου δυο ξενιτιές. Πρέπει να τις κανακεύεις, να τις φέρνεις στα νερά σου, για να μην ξυπνήσουν μια μέρα και σε πνίξουν.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματική λύση ή σωστή συμβουλή για έναν άνθρωπο που οι συνθήκες του κόβουν τα φτερά. Μακάρι κάθε φυγή να σου χαρίσει ό,τι ονειρεύεσαι, χωρίς να είναι παραίτηση. Αρκεί να θυμάσαι πως πάντα υπάρχει κάποιος που εκτιμά τη λάμψη σου, κλέβει λίγο απ' το φως σου κι ονειρεύεται. Χωρίς βαρβάτα διδακτορικά κι ευκαιρίες καριέρας. Μόνο επειδή σ' αγαπάει.
Όταν φεύγεις πρώτη φορά απ' το σπίτι αρχίζεις και αναθεωρείς τη στάση σου. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι θέμα διάθεσης, κρατάς επαφές και κρίνεις τη δύναμη της κάθε σχέσης από αυτές. Όσο μεγαλώνεις και βγαίνεις απ' το ροζ συννεφάκι, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει μαγικό ραβδί που χαρίζει χρόνο, ταξίδια και στέλνει γλυκά φιλιά σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι κοινό μυστικό. Κάθε γνωστός, φίλος, καθηγητής, γονιός, μπατζανάκης θα σε παροτρύνει να φύγεις. Το "έξω" γίνεται ουτοπία, η χώρα των θαυμάτων στην οποία κανένας δεν θα σε μειώσει, κανένας δεν θα σου κλέψει μια δουλειά λόγω γνωριμιών, ποτέ δεν θα μείνεις με δυο ευρώ στην τσέπη. Σ' αυτό το ροζ νεφέλωμα η αξία σου θα αναγνωριστεί, οι ικανότητές σου θα πιάσουν τόπο και δεν θα χαραμίζονται σε καφετέριες με λιγούρικα βλέμματα κάτω απ' το δίσκο που κρατάς.
Ίσως είμαι δύσπιστη, επίμονη ή απλώς ανίκανη να πιστέψω ότι η γη της Επαγγελίας βρίσκεται απαραίτητα εκτός συνόρων. Είμαι πια στη μεταβατική ηλικία που παίρνω αποφάσεις για το μέλλον χωρίς γονεικές πλάτες, χωρίς σταθερά βήματα. Μπορεί καταβάθος να ζηλεύω όσους είχαν τα εφόδια να ξεφύγουν, αλλά αισθάνομαι τυχερή. Πολύ.
Φταίει το ότι τις τελευταίες μέρες έκανα διάφορες αναδρομές; Φταίει το ότι διάβασα ένα περίεργο κείμενο; Μέσα σε μισή ώρα έκανα όσα τσιγάρα καπνίζω σε μια μέρα. (Ακόμη κι αυτό θέλω να το κόψω, για να έχω μια καβάτζα για ταξίδια) Ξαφνικά οι μνήμες έγιναν τρομακτικά καθαρές. Τα βλέμματα και τα χαμόγελα που παρατηρείς με κόπο στην σύνδεση του skype, παρακαλώντας να μην τελειώσει η κάθε στιγμή, οι μυρωδάτες αγκαλιές της αντάμωσης, τα χείλη που ψιθυρίζουν βιαστικά πίσω απ' το τζάμι του μετρό, τα ανήσυχα όνειρα που σε φοβίζουν τις νύχτες, οι φωτογραφίες απ΄ τις οποίες προσπαθείς να καταλάβεις. Όσο κι αν δεν σε πονάει πια, όσο κι αν το αποδέχεσαι, κάθε φορά που φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπάς κουβαλάς μέσα σου δυο ξενιτιές. Πρέπει να τις κανακεύεις, να τις φέρνεις στα νερά σου, για να μην ξυπνήσουν μια μέρα και σε πνίξουν.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματική λύση ή σωστή συμβουλή για έναν άνθρωπο που οι συνθήκες του κόβουν τα φτερά. Μακάρι κάθε φυγή να σου χαρίσει ό,τι ονειρεύεσαι, χωρίς να είναι παραίτηση. Αρκεί να θυμάσαι πως πάντα υπάρχει κάποιος που εκτιμά τη λάμψη σου, κλέβει λίγο απ' το φως σου κι ονειρεύεται. Χωρίς βαρβάτα διδακτορικά κι ευκαιρίες καριέρας. Μόνο επειδή σ' αγαπάει.
