Athens

Athens
Athens

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Επικήδειος

Γιατί έτσι; Γιατί εδώ;...
Ανέκαθεν ζήλευα τους ανθρώπους που μπορούν να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται λακωνικά, με λιτές, περιεκτικές κουβέντες. Εγώ νιώθω κάθε φορά πως κάνω περιφραστικούς κύκλους γύρω από ένα μαχαίρι που σμιλεύεται απ' το μέσα μου.

Γράψε ένα γράμμα!
Δεν θα καταλάβεις τα γράμματά μου. Αλλά κυρίως τις λέξεις που σχηματίζουν.

Έκανα μια καινούρια αρχή, παλεύοντας σε πολλά μέτωπα συγχρόνως. Δημιουργώ ενδιαφέροντα, ασχολίες, σχέσεις, συνδέσμους, πληγώνω, προχωράω, απογοητεύω, περνάω όμορφα... Μπορείς να μου αναγνωρίσεις τουλάχιστον ότι προσπαθώ, σε παρακαλώ.

Αλλάααα... Εκεί! Δεν μπορώ να βάλω προπύργιο τη λογική μου. Ακόμη.
Άτιμο πράγμα το τάιμινγκ. Όποιος επινόησε αυτή την εκδικητική λεξούλα πρέπει να τακτοποίησε πολλά βερεσέδια με τη μοίρα του. Αλλά ακόμη αναρωτιέμαι πότε θα ξεχρεώσω τα λάθη μου, για να τα πληρώνω έτσι.
Κάναμε πολλούς κύκλους, γύρω απ' τον εαυτό μας κυρίως. Κι εκεί που νόμιζα πως είμαι απλώς μια ανεκτή φιλική παρουσία στο περιβάλλον σου, δυο κινήσεις σου αρκούσαν για να με κάνουν λιώμα. Θρύψαλα.

Αγαπώ όλες εκείνες τις φορές που μ' έχεις κάνει να κλάψω. Από συγκίνηση, από χαρά, από απελπισία, αλλά ποτέ από δικό σου φταίξιμο. Ποτέ επειδή με απογοήτευσες.

Αγαπώ τις κλειστές, κλειδωμένες κινήσεις σου όταν πάω να σ' αγκαλιάσω, λες και φοβάσαι πως έρχεται ένας χείμαρρος καταπάνω σου. Κάτι καταλαβαίνεις, χωρίς να 'χεις δει τίποτα απολύτως.

Αγαπώ τις διαφορετικές αποχρώσεις που διακρίνω κάθε φορά στα μάτια σου. Την λάμψη τους, όταν μιλάς για πράγματα που σε γεμίζουν. Την κάθε μικρή ατέλεια στα χαρακτηριστικά σου.

Αγαπώ την περίεργα ρυθμική τονικότητα της φωνής σου. Τα σκαλοπάτια στις οκτάβες της, όταν είσαι εκνευρισμένος, χαρούμενος ή λυπημένος.

Αγαπώ τον τρόπο που με μαλώνεις. Τα πρωινά που έχω ξυπνήσει με τη γκρίνια σου κι αντί να θέλω να σε χαστουκίσω, σκέφτομαι ένα σωπαστικό φιλί.

Αγαπώ το περπάτημά σου. Λίγο κομπιαστικό, λίγο αδέξιο, λίγο κουρασμένο. Τη στιγμή που σε είδα ν' απομακρύνεσαι, ένα κύμα τρυφερότητας έσπασε μέσα μου την τελευταία κλωστή της λογικής και της αυτοσυγκράτησης που μπορεί να είχε απομείνει.

Αλλά κυρίως αγαπάω εσένα. ΕΣΕΝΑ, πανάθεμά σε.

Που μου έδειξες με κάθε τρόπο πως είσαι πιο δυνατός.
Που παρέδωσα τα σκήπτρα του εαυτού μου, και γονάτισα σ' ένα συναίσθημα που γέμισε την ψυχή μου με μικρούς ήλιους.

"Θέλω να φύγεις να σωθείς, να πάψεις να γκρινιάζεις..."
Σώθηκα, κι είμαι αυτόφωτη πια. Αλλά κάθε φορά που ακούω μια καλή σου κουβέντα, κάθε φορά που σε βλέπω να εγκλωβίζεσαι, λιώνω και θέλω να τυλίξω με τη θέρμη μου κάποια δικά σου μονοπάτια. Να γίνω λίγο απ' το φως σου.

Δεν ξέρω αν μπορείς. Δεν ξέρω αν αντέχεις.
Αλλά σε θέλω εδώ, χαρά μου. ΕΔΩ. Και πονάω.

Ένα σπιτάκι που θα εμπνέει ακόμα περισσότερη ζεστασιά από εκείνη που ένιωσα στο δικό σου. Με βαριά βιβλία των σχολών μας στα ράφια της βιβλιοθήκης και διασκορπισμένα στο χώρο τα "κοινά" μας. Μ' ένα μικρό δωμάτιο - στούντιο, που θα βάφω κάθε φορά αναλόγως τα κέφια μας. Κι όταν με πειράζεις για τις μπογιές στα χέρια μου, θα σε απειλώ πως θα βάψω το γραφείο σου ροζ όταν κοιμάσαι. Με δήθεν δολοφονικά βλέμματα μέσα απ' την μπαλκονόπορτα (σιγά μην μ' αφήνεις να καπνίζω), ενώ απλώς θα σε παρατηρώ μέχρι ν' αποκοιμηθείς.
Χωρίς να εξατμίζεται το άρωμά μου από εκεί, γαμώτο...

Κοκτέιλ στα στενάκια πίσω απ' την Ηρώδου Αττικού. Μια βραδινή βόλτα με τ' αμάξι ως τη Βουλιαγμένη. Στάση για βρώμικο στη Μιχαλακοπούλου μετά το θέατρο, όπου θα παραπονιέσαι γιατί τρώω άτσαλα και σε παρασύρω.
(Ποιός ο λόγος να φωτογραφίζω ή να σχολιάζω παραστάσεις για ένα περιοδικό, για ξένα μάτια, όταν το μόνο που θέλω είναι να τις παρακολουθώ μαζί σου;)

Μια δική μας Κυριακή με τις μηχανές στον ήλιο, όπως άλλες τόσες, αλλά σε διαφορετικά τοπία. Και χλωμά, μουντά πρωινά, όπου θα παρατηρώ τα μάγουλά σου να ροδίζουν σ' ένα κουρασμένο πρόσωπο. Να γίνεται η καθημερινότητά μου Κυριακές, με μια κούπα καφέ κι ένα αχνιστό πρωινό μπροστά σου.

"Πως νιώθουμε παράφορα... Πως ζούμε έτσι αδιάφορα..."
Ξέρεις πολύ καλά πόσο σκληρός άνθρωπος μπορώ να γίνω. Μόνο που δεν μ' έχεις δει ποτέ να παλεύω.
Ξέρω πως βαυκαλίζομαι με υποθετικά, ανέφικτα σενάρια. Πως ο ρομαντισμός μου είναι μια μικρή ρωγμή στο τείχος.
Εύχομαι να βρεις μια γυναίκα που να της ταιριάζει καλύτερα το άρωμά μου. Να το θυμάσαι, για να της το κάνεις δώρο και να την βολτάρεις ευτυχισμένος. Περήφανος για 'κείνη.
Εύχομαι να βρω έναν άνθρωπο που ίσως μοιάζουμε περισσότερο. Κυρίως σε όσα θέλουμε, και στην μαχητικότητα για να τα πετύχουμε.  Και δεν έχω αυταπάτες ότι δεν θα βρεθεί. Άντρας, άντρες... Έχει σημασία;

Ως τότε...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο, πιο βασανιστικό, πιο υπέροχο απ' τη δύναμη του "τώρα". Απ' ό,τι μας κάνει να ονειρευόμαστε στο παρόν και να φτιάχνουμε αναμνήσεις για το μέλλον.

https://youtu.be/le3iizj-cqw
















Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Συντομογραφίες

Είναι πολύ αργά. Και είμαι κουρασμένη.
Νύσταξα να περιμένω τα πλοία των ονείρων μου σε δυσπρόσιτα λιμάνια. Κι όσο περνούσαν οι στιγμές, οι μήνες, τα χρόνια, τα καλάθια των προσδοκιών που ήθελα να φιλέψω βάραιναν και τυλίγονταν γύρω απ' τα χέρια μου σαν αλυσίδες.

Είναι πολύ αργά. Για ν' αλλάξω τρόπο σκέψης, έκφρασης, να γίνω η μελωδία που αντηχεί πιο ρυθμικά στις απαιτήσεις σου. Δεν με νοιάζει πια αν θα με καταλάβεις, αν θα νιώσεις τα λεγόμενά μου. Βαρέθηκα να παίζω μουσική σε ξεκούρδιστη μπάντα. Κλειδί και μετρονόμος η ισορροπία της "τρέλας" μου, όχι αν θα γίνω σεβαστό όργανο στα χέρια σου.

Είναι πολύ αργά. Για να πάψω να στολίζω την ψυχή μου με γιορντάνια, και να την ξεπουλάω μισοτιμής σε επιτήδειους πλανόδιους της ελπίδας. Ρούχα που γίνονται ένα με το δέρμα. Κι όταν ζαρώνω μισόγυμνη σαν την κάμπια στη γωνιά μου, όταν πιπιλίζω λάθη, τα φτερά που φυτρώνουν στην πλάτη μου γίνονται όλο και πιο σκληρά. Καμία αχτίδα φωτός δεν μπορεί να κρύψει τα χρωματιστά αγκάθια τους.

Είναι πολύ αργά. Δεν χάραξε ακόμη, κι εσύ μου είπες πως γουστάρω να παραμυθιάζομαι.
Τα παραμύθια έχουν στάχτες απ' το τέλος που δίνω εγώ, αγάπη μου. Δική μου η φωτιά, δικά μου και τα σημάδια. Κι ας σεβάστηκα εκείνους που με χαστούκιζαν. Κι ας αδίκησα κάμποσους που τόλμησαν να με χαιδέψουν. Άνισες μάχες. Δεν ζήτησα το πόθεν έσχες απ το χαρμάνι που τράβηξα ηδονικά ως την τελευταία τζούρα. Κι ας έφτασε ως το λαιμό η καύτρα του κάθε τσιγάρου μου. Ακρογωνιαίοι λίθοι, κάτι χαμόγελα που σκόρπιζαν πολύτιμα πετράδια. Μια μηχανή κι ένα στυλό στα χέρια για όπλα. Και δεν έμαθα να χρησιμοποιώ καλά κανένα απ' τα δύο.

Φτάνει που μπορώ, στα έγκατα των σπηλαίων, ν' ανασύρω ακόμη μια μυρωδιά γιασεμιού.
Φτάνει που ένας συννεφιασμένος, ροζ, μολυσμένος ουρανός μοιάζει ακόμη ρομαντικός.
Φτάνει που ακόμη γελάω εύκολα με την καρδιά μου.

Ποιός σου είπε πως τρέμω για την αποδοχή σου;
Ποιος σου είπε πως ικετεύω να μ' αγαπήσεις;...
Δεν υπάρχουν πια πέπλα συμβιβασμού. Ούτε αμυχές φόβου στη φωνή.
Δεν υποκύπτω σε τίποτα λιγότερο απ' αυτό που μου ανήκει δικαιωματικά.

Μυαλό σκάρτο, σώμα ταλαιπωρημένο, μια καρδιά που φωνάζει "φυγή"... Αυτό θα έχεις. Πάρτο και καν' το ό,τι θέλεις. Αγκάλιασέ το. Διέλυσέ το. Ίσως είσαι αιθεροβάμων. Ίσως πιστεύεις πως οι πεταλούδες έχουν δύναμη να γκρεμίσουν ολόκληρες γέφυρες.

Βαυκαλισμός; Ροζ συννεφάκι;
Εκεί θέλω να ζω. Κι αν σε πειράζει, μαντεύεις πού ακριβώς σε γράφω. Μπορώ να δω το ειρωνικό σου μειδίαμα. Αλλά ξέρεις πως, όταν χρειάζεται, διαθέτω κι απ' αυτά.

Είναι αργά. Και είμαι κουρασμένη...
Είναι αργά. Και είμαι ευτυχισμένη.