Athens

Athens
Athens

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Love (chain) letter

Δεν ξέρω αν σε έχω γνωρίσει ακόμη, αν σε άφησα να με προσπεράσεις, ή αν θα σε γνωρίσω ποτέ.

Κάθε γυναίκα σε έχει ονειρευτεί κάποια στιγμή στη ζωή της, ως τον τέλειο ή σωστότερα τον τέλειο για εκείνη. Ο ιππότης με το άσπρο άλογο, αναλόγως εποχών και γονεικών επιρροών, έγινε ο ιππότης με την άσπρη πόρσε, ο γκόμενος, ο αντισυμβατικός, ο δουλευταράς, ο φραγκάτος, το σωστό αρσενικό, ο πολιτικοποιημένος ή ο μποέμ. Ένα μάτσο ταμπέλες - κωλόχαρτα στο λόφο των ανασφαλειών μας. Καθόμαστε στο γραφειάκι μας, ζυγιάζουμε, στην καινούρια γνωριμία ανασύρουμε τα post-it, τσουπ, εδώ είμαστε, "ωραίος-καλό-παιδί-μ'αγαπάει-ροχαλίζει-ντύνεται-άθλια-έχει-μαλάκω-μάνα-αλλά-εντάξει". Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η ψυχή μας μοιάζει με μπακαλοτέφτερο.

Δεν μπορώ να σου πω πολλά για μένα. Αγαπάω τη μουσική και κάθε έκφραση που μπορεί να προκαλέσει. Ίσως τη θαυμάζω, γι' αυτό και δεν την έμαθα τεχνικά ποτέ- δεν είναι ο καθένας άξιος να αποκωδικοποιεί τη μαγεία. Είμαι 1,71 και λέω πως είμαι 1,70, για να μην ακούγομαι φαντασμένη ψωνάρα. [Στην πραγματικότητα θα θελα να μαι πιο μικρόσωμη, οι ντελικάτες γυναίκες αποπνέουν άλλο είδος δυναμισμού, ομορφιά εύθραυστη.] Είμαι υπερβολικά κυκλοθυμική, ο τύπος που θα σηκωθεί το πρωί με διάθεση μετρό, και αντί να πάει μια βόλτα, θα διαβάσει Μπουκόσφκι για να βυθιστεί περισσότερο. Πιστεύω πως κάθε βιβλίο έχει τη δική του μυρωδιά. Δένομαι με αρώματα και αντικείμενα. Λατρεύω τα τατουάζ και τις εκκεντρικές εμφανίσεις, κι ας είναι εγωιστικές απεικονίσεις πρόκλησης στο σώμα.

Ίσως ζητάω πολλά, ή μάλλον τα πάντα. Μπορεί να είναι η απληστία στο βλέμμα μου που σε γοητεύει, ωραιότερους κώλους θα βρεις άπειρους. "Ξέρεις ότι ντρέπεται να σε κοιτάξει; Του εμπνέεις σεβασμό"
Ένα λεπτό γλυκέ μου. Δεν θέλω να με σέβεσαι πριν με γνωρίσεις, αν το καταφέρεις ποτέ. Πριν καταλάβεις αν είμαι άξια σεβασμού. Δεν μ΄αρέσει η γυάλινη προθήκη που μ' έχεις τοποθετήσει ξεσκονίζοντας τα ιδανικά σου. Γιατί όσο και να σε προειδοποιώ πως είμαι μια μαλάκω κι όχι το αγγελικά πλασμένο της φαντασίας σου, αδιαφορείς και γκαζώνεις στο δρόμο ενός ονείρου που δεν με περιλαμβάνει. Και στην στούκα με την πραγματικότητα φταίει η πουτάνα. Αποποιούμενη τις ευθύνες.

Ονειρεύεσαι, επιμένεις, γίνεσαι ευαίσθητος, γίνεσαι ποιητής, κενά γράμματα χωρίς αντίκρισμα, κλωτσιές σε τοίχο. Είμαι ρομαντική, μην με παρεξηγείς. Αλλά μάθε πως οι ωραιότερες ερωτικές επιστολές είναι αυτές που δεν δόθηκαν ποτέ. Πως είναι πολύ πιο εύκολο ν' αγαπήσεις απ' το να ερωτευτείς. Η ανάγκη σου για συναισθηματική αμοιβαιότητα γίνεται διαταγή ενός εγωίσταρου με ροζ καθρέφτες που δεν έχει μάθει να χάνει.
"Θέλω να σαι ευτυχισμένη, και θα μαι χαρούμενος γι' αυτό, με όποιο κόστος." ΌΧΙ βρε μαλάκα ηττοπαθή. Ας κάνουμε ένα μαθηματάκι. Υπάρχουν οι στάσεις του έρωτα, της αγάπης και της καύλας. Ο ενθουσιασμός κάνει πάντα βόλτες στα σταυροδρόμια τους. Αν δεν μάθεις να τις διαχωρίζεις, έχεις χάσει το τραίνο εξαρχής. Αν εννοούσες όσα έλεγες και με έβλεπες με κάποιον, θα σκεφτόσουν 154783291 τρόπους για να του βγάλεις τα μάτια με οδοντικό νήμα και να με κάνεις μπλε ρουά στο ξύλο. Έτσι είναι ο πραγματικός έρωτας καρδούλα μου, μια μικρότητα με ροζ πινελιές. Αν δεν είσαι ικανός για δυνατά συναισθήματα, λάθος πόρτα χτύπησες. Στρίβε από τώρα, ειδικά αν αρχίζω να σε τρομάζω.

Τρεις το πρωί, παραμονή Χριστουγέννων, κοντά στην Πλατεία Καραισκάκη. Ένα σύμπλεγμα παιδιών, μια άμορφη μάζα. Ο ένας στο δρόμο και οι άλλοι από πάνω του. Εύχεσαι να είναι μεθυσμένος και να τον μαζεύουν, όχι να τον χτυπάνε. Δίπλα, στη Μάρνης, μετράς κεφάλια, πρεζόνια στα πατώματα. Πίσω απ' το φιμότζαμο της Μερσέντας, με τα λαμέ ρουχαλάκια σου, λαμέ διάθεση, περνάς ανθρωποειδή βιαστικά. Θεατής. Αντιμετωπίζεις το φόβο με τους παραμορφωτικούς σου φακούς. Λες και δεν σε περιμένει στη γωνία, όσο γρήγορα κι αν τρέξεις. Νιώθεις το ίδιο; Θες να κάνεις εμετό με τη μιζέρια της αδιαφορίας;

-"Μα τι γλυκούλα που είναι με το καπελάκι της μωρέ"
-"Τι ωραίο τατουάζ! Τι ωραίο μαλλάκι!"
-"Μια τέτοια κοπέλα θέλω για το γιο μου, όμορφη κι ευγενική, γιατρός είναι... Παντρεμένη είσαι;"
Μάλλον έχω αναθεωρήσει τις απόψεις μου για την τρίτη ηλικία. Έχει προχωρήσει πολύ θεαματικά. Μπορείς να γελάς με όλα αυτά; Ή θα το βάλεις στα πόδια, όπως θα' κανε η γιαγιά, αν μπω στον κόπο να σου εξηγήσω γιατί φοράω τη βέρα στο χέρι;

Θέλω να χεις εκφραστικό βλέμμα και δυνατά χέρια. Να σέβεσαι τον εαυτό σου, εμένα να με εκτιμήσεις μόνο αν με υποβάλλεις σε δοκιμασίες επίπονες. Να χορεύεις, ακόμη κι αν είσαι ο χειρότερος, να γελάς μαζί μου. Όμορφος, άσχημος, κωλόπαιδο, δεν έχει σημασία, θα είσαι ο τέλειος για μένα. Άλλωστε, πρέπει να σαι λίγο τρελός ή λίγο σημαδεμένος για να ανέχεσαι την παράνοια στο κεφάλι μου. Μπορεί να σε μισώ καταβάθος. Μπορεί να σ' έχω δαιμονοποιήσει. Αλλά ξέρω πως, αν είσαι ο Ένας, θα γίνω η γυναίκα που ονειρεύεσαι.
Θέλω να σε ερωτευτώ. Θέλω να σε φροντίζω, να σε περιποιούμαι, να σε ταίζω, να σε κοιμίζω, να παριστάνω τον κλόουν ή την ηλίθια όταν χρειάζεται. Αρκεί να είμαι εκεί. Δικιά σου. Να περπατάμε μαζί, ούτε να σε κρατάω πίσω ούτε να με τραβάς μπροστά. Δούναι και λαβείν. Είναι τόσο απλό το παιχνίδι, γαμώτο...

Εύχομαι η δουλειά μου να πάει καλά για λόγους διαβίωσης και τίποτα περισσότερο. Ονειρεύομαι παιδιά που θα μεγαλώσω μακριά απ΄ τη μιζέρια της Αθήνας, γιατί δεν μου φταίνε σε τίποτα. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα ακούσω μουσική σ' ένα αμαξάκι πληρωμένο απ' τον κόπο μου. Ονειρεύομαι ταξίδια. Αλλά αυτές οι μικροαστικές μαλακισμένες σαπουνόφουσκες δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν είσαι δίπλα μου.

Όπως και να χει, καλό ταξίδι. Ελπίζω να τα πούμε κάποια στιγμή. Σε φιλώ.