Όσο περισσότερο διαβάζω, τόσο πιο φειδωλή γίνομαι στις λέξεις. Δεν προσπαθώ να σ' εντυπωσιάσω. Δεν μπορώ να σε συγκινήσω.
Η έλλειψη πνίγει. Τ' ανείπωτα γίνονται μακροσκελείς προχειρογραμμένες επιστολές, βολές κατά ριπάς. Η πληρότητα έρχεται αθόρυβα, αλλά φωνάζει. Δεν σε εμπνέει να γράφεις, αλλά να πράττεις και να ονειρεύεσαι.
Αντιλαμβάνεσαι τα θέλω μου, πριν προλάβω να τους δώσω υπόσταση. Τα τακτοποιείς στα κουτάκια μιας λογικής λίστας ονείρων και τα μετατρέπεις σε στόχους. Κοινούς. "Να είμαστε καλά, να οργανωθούμε, να πάρουμε την μηχανή σου... να βρούμε ωραία έπιπλα για το σπίτι μας... να..." Συμπληρώνεται η λίστα, και ταυτόχρονα συμπληρώνονται τα κενά μου. Χωρίς ονειροβασίες κι επίπλαστες ανάγκες. Είχα ξεχάσει τη δύναμη του "εμείς". Του ουσιαστικού. Του απόλυτου. Ίσως δεν το είχα ζήσει και ποτέ. Ίσως πίστευα ότι δεν το άξιζα κιόλας.
Τα λόγια σου λειτουργούν σαν βάλσαμο που με παραλύει, σαν το χάδι σου στην πλάτη μου. Και κάθε μικρή στιγμή μας είναι αφορμή για να καλπάζει η φαντασία μου σε περισσότερες. Κάθε βόλτα μας. Όταν το μάτι μας πέφτει πάνω στα ίδια πράγματα στις βιτρίνες. Όταν οι δουλειές που κάνουμε μαζί δεν φαντάζουν ποτέ ως τέτοιες. Όταν σε θαυμάζω και με καμαρώνεις. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και χρωματίζει εκείνα τα ασήμαντα, τα καθημερινά, τα βαρετά. Ανυπομονώντας να γίνουν μέρες, μήνες, χρόνια...
Δεν μ' αφήνεις να νιώσω αμήχανα ούτε στιγμή που μεγάλωσα σ' ένα διαλυμένο περιβάλλον, παρά τις δικές σου απολύτως υγιείς εμπειρίες. Με τον πατέρα σου γελάτε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σαν να σε βλέπω μετά από τριάντα χρόνια, και σκέφτομαι πως θα είμαι ακόμη (διαφορετικά μεν, αλλά παράφορα) ερωτευμένη μαζί σου. Έχεις το βλέμμα της μητέρας σου. Κι εκείνη έχει το είδος της αγκαλιάς που αγαπώ στους ανθρώπους: ζεστή, επιβλητική, σε καλύπτει ολόκληρο, παρότι μικροκαμωμένη γυναίκα. Ένα σπίτι που με καλωσορίζουν ακόμη και τα ντουβάρια. Ένα μπαλκόνι με θέα για ν' ανασαίνεις, κι ένα λουλούδι απ' τις γλάστρες σας για να μοσχομυρίζει το δωμάτιό μου. Αγαπάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα...
Μην μπερδεύεσαι. Δεν ψάχνω δανεικές φωλιές για να στεγάσω όλ' αυτά που μου λείπουν. Είμαι πολύ μεγάλη για τέτοια λάθη πια, κι ακόμη μεγαλύτερη για δικαιολογίες περί οικογένειας. Καιρός να φτιάξω τη δική μου.
Κάθε μέρα μου δίνεις μια ακόμη αφορμή να θαυμάζω τη μεθοδικότητα, τη δημιουργικότητα, το πεισματικά δουλευταράδικο πνεύμα σου. Και κάπως έτσι προκύπτουν όλα. Τα σχέδια, οι δουλειές, οι κατασκευές, τα ταξίδια... Απλά, όμορφα κι αβίαστα. Όπως η μαγική φρασούλα που δεν περίμενα ποτέ να βγει απ' το στόμα μου μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και η αντίδρασή σου, που ήταν ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσα να ελπίζω. Μια στιγμή που, όσο κι αν μ' αντέξεις, δεν θα καταφέρω να ξεχάσω ποτέ.
Ναι, έχω ερωτευτεί κι άλλους ανθρώπους στο παρελθόν. Έχω αγαπήσει, έχω πληγώσει, έχω προστατέψει. Όμως δεν περίμενα ποτέ ν' αγαπήσω έναν άνθρωπο όσο τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου γίνονται κόμποι, όταν αγχώνομαι επειδή αργείς να γυρίσεις. Σε ζητά το σώμα μου, όσο σε ζητά η ψυχή μου. Κι αφήνομαι σε ένστικτα πρωτόγνωρα.
"Πόσο λυπάμαι... Τα χρόνια που πήγαν χαμένα..."
Δεν θέλω να βλαστημώ το χρόνο που πέρασε χωρίς να σε γνωρίζω. Αν δεν είχε θολώσει το βλέμμα μου, δεν θα διέκρινα ποτέ στο δρόμο μου ένα θησαυρό. Συμπορεύεσαι σωστά με το χρόνο, όσο οξύνει την κρίση σου.
Δεν θέλω να σε εντυπωσιάσω με λόγια πολυφορεμένα. Γιατί οι πράξεις σου έχουν καταφέρει ήδη να επισκιάσουν όσους γαλήνεψαν και βρώμισαν την ψυχή μου ολ' αυτά τα χρόνια. Κι υπάρχει ακόμη κάτι αμόλυντο, κάτι αφόρετο μέσα μου. Αυτό έχω την ανάγκη να σου δίνω. Ό,τι ονειρευόμουν πως μπορώ να δώσω. Με πράξεις που σου αξίζουν, μέρα τη μέρα.
Έχω το προαίσθημα πως έχω κάνει διακριτική είσοδο στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Αθόρυβα, σαν δραστήρια γάτα. Τα θηρία που έπνιγαν το μέσα μου μοιάζουν μακρινά φαντάσματα του παρελθόντος. Χωρίς μεγαλοπρεπείς πομπές, φουσάτα, ποδοβολητά και πυροτεχνήματα. Αποκοιμιέμαι γαλήνια στην αγκαλιά σου σε δευτερόλεπτα. Και σχεδιάζω. Κι ονειρεύομαι. Για όσο μ' αντέξεις. Για όσο αντέξουμε.
Είχα συνηθίσει να κρύβω το ρομαντισμό μου, επιμελώς ή ατημέλητα, για να μην γίνει πάλι εκδικητικός. Όσο ξυπνά μέσα μου, πιο ζωογόνος από ποτέ, να με φοβάσαι. Έχεις πολλά να δεις ακόμη.
Η έλλειψη πνίγει. Τ' ανείπωτα γίνονται μακροσκελείς προχειρογραμμένες επιστολές, βολές κατά ριπάς. Η πληρότητα έρχεται αθόρυβα, αλλά φωνάζει. Δεν σε εμπνέει να γράφεις, αλλά να πράττεις και να ονειρεύεσαι.
Αντιλαμβάνεσαι τα θέλω μου, πριν προλάβω να τους δώσω υπόσταση. Τα τακτοποιείς στα κουτάκια μιας λογικής λίστας ονείρων και τα μετατρέπεις σε στόχους. Κοινούς. "Να είμαστε καλά, να οργανωθούμε, να πάρουμε την μηχανή σου... να βρούμε ωραία έπιπλα για το σπίτι μας... να..." Συμπληρώνεται η λίστα, και ταυτόχρονα συμπληρώνονται τα κενά μου. Χωρίς ονειροβασίες κι επίπλαστες ανάγκες. Είχα ξεχάσει τη δύναμη του "εμείς". Του ουσιαστικού. Του απόλυτου. Ίσως δεν το είχα ζήσει και ποτέ. Ίσως πίστευα ότι δεν το άξιζα κιόλας.
Τα λόγια σου λειτουργούν σαν βάλσαμο που με παραλύει, σαν το χάδι σου στην πλάτη μου. Και κάθε μικρή στιγμή μας είναι αφορμή για να καλπάζει η φαντασία μου σε περισσότερες. Κάθε βόλτα μας. Όταν το μάτι μας πέφτει πάνω στα ίδια πράγματα στις βιτρίνες. Όταν οι δουλειές που κάνουμε μαζί δεν φαντάζουν ποτέ ως τέτοιες. Όταν σε θαυμάζω και με καμαρώνεις. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και χρωματίζει εκείνα τα ασήμαντα, τα καθημερινά, τα βαρετά. Ανυπομονώντας να γίνουν μέρες, μήνες, χρόνια...
Δεν μ' αφήνεις να νιώσω αμήχανα ούτε στιγμή που μεγάλωσα σ' ένα διαλυμένο περιβάλλον, παρά τις δικές σου απολύτως υγιείς εμπειρίες. Με τον πατέρα σου γελάτε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σαν να σε βλέπω μετά από τριάντα χρόνια, και σκέφτομαι πως θα είμαι ακόμη (διαφορετικά μεν, αλλά παράφορα) ερωτευμένη μαζί σου. Έχεις το βλέμμα της μητέρας σου. Κι εκείνη έχει το είδος της αγκαλιάς που αγαπώ στους ανθρώπους: ζεστή, επιβλητική, σε καλύπτει ολόκληρο, παρότι μικροκαμωμένη γυναίκα. Ένα σπίτι που με καλωσορίζουν ακόμη και τα ντουβάρια. Ένα μπαλκόνι με θέα για ν' ανασαίνεις, κι ένα λουλούδι απ' τις γλάστρες σας για να μοσχομυρίζει το δωμάτιό μου. Αγαπάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα...
Μην μπερδεύεσαι. Δεν ψάχνω δανεικές φωλιές για να στεγάσω όλ' αυτά που μου λείπουν. Είμαι πολύ μεγάλη για τέτοια λάθη πια, κι ακόμη μεγαλύτερη για δικαιολογίες περί οικογένειας. Καιρός να φτιάξω τη δική μου.
Κάθε μέρα μου δίνεις μια ακόμη αφορμή να θαυμάζω τη μεθοδικότητα, τη δημιουργικότητα, το πεισματικά δουλευταράδικο πνεύμα σου. Και κάπως έτσι προκύπτουν όλα. Τα σχέδια, οι δουλειές, οι κατασκευές, τα ταξίδια... Απλά, όμορφα κι αβίαστα. Όπως η μαγική φρασούλα που δεν περίμενα ποτέ να βγει απ' το στόμα μου μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και η αντίδρασή σου, που ήταν ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσα να ελπίζω. Μια στιγμή που, όσο κι αν μ' αντέξεις, δεν θα καταφέρω να ξεχάσω ποτέ.
Ναι, έχω ερωτευτεί κι άλλους ανθρώπους στο παρελθόν. Έχω αγαπήσει, έχω πληγώσει, έχω προστατέψει. Όμως δεν περίμενα ποτέ ν' αγαπήσω έναν άνθρωπο όσο τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου γίνονται κόμποι, όταν αγχώνομαι επειδή αργείς να γυρίσεις. Σε ζητά το σώμα μου, όσο σε ζητά η ψυχή μου. Κι αφήνομαι σε ένστικτα πρωτόγνωρα.
"Πόσο λυπάμαι... Τα χρόνια που πήγαν χαμένα..."
Δεν θέλω να βλαστημώ το χρόνο που πέρασε χωρίς να σε γνωρίζω. Αν δεν είχε θολώσει το βλέμμα μου, δεν θα διέκρινα ποτέ στο δρόμο μου ένα θησαυρό. Συμπορεύεσαι σωστά με το χρόνο, όσο οξύνει την κρίση σου.
Δεν θέλω να σε εντυπωσιάσω με λόγια πολυφορεμένα. Γιατί οι πράξεις σου έχουν καταφέρει ήδη να επισκιάσουν όσους γαλήνεψαν και βρώμισαν την ψυχή μου ολ' αυτά τα χρόνια. Κι υπάρχει ακόμη κάτι αμόλυντο, κάτι αφόρετο μέσα μου. Αυτό έχω την ανάγκη να σου δίνω. Ό,τι ονειρευόμουν πως μπορώ να δώσω. Με πράξεις που σου αξίζουν, μέρα τη μέρα.
Έχω το προαίσθημα πως έχω κάνει διακριτική είσοδο στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Αθόρυβα, σαν δραστήρια γάτα. Τα θηρία που έπνιγαν το μέσα μου μοιάζουν μακρινά φαντάσματα του παρελθόντος. Χωρίς μεγαλοπρεπείς πομπές, φουσάτα, ποδοβολητά και πυροτεχνήματα. Αποκοιμιέμαι γαλήνια στην αγκαλιά σου σε δευτερόλεπτα. Και σχεδιάζω. Κι ονειρεύομαι. Για όσο μ' αντέξεις. Για όσο αντέξουμε.
Είχα συνηθίσει να κρύβω το ρομαντισμό μου, επιμελώς ή ατημέλητα, για να μην γίνει πάλι εκδικητικός. Όσο ξυπνά μέσα μου, πιο ζωογόνος από ποτέ, να με φοβάσαι. Έχεις πολλά να δεις ακόμη.
