Είναι μάλλον η εποχή που οι αναμνήσεις σέρνονται απ' τις φωλιές τους σαν ύπουλα φιδάκια. Τις ελέγχεις τις ρημάδες; Δεν τις ελέγχεις.
"Βασούλα, τι καπνό κάπνιζε η Άννυ; Craven ή Drum?"
Kαταβάθος ξέρω την απάντηση. Αλλά έχω πολύ καιρό να μιλήσω με τη Βάσω για σημαντικά κι ασήμαντα. Να προσπαθήσω να τη ρωτήσω έστω. Δεν πειράζει.
Προτιμώ να μην σε ξαναδώ ποτέ, και να σε θυμάμαι έτσι τα ξημερώματα.
Όταν τη γνώρισα ίσως ήταν μικρότερη απ' ότι είμαι εγώ τώρα. Ήταν όμορφη. Πολύ όμορφη. Αέρινη. Αδύνατη, μικροκαμωμένη, με το σωστό λ-α(λ)τέρνατιβ στυλ που είχε κάθε κοπέλα που σέβεται τον εαυτό της στα 90's. Μελαχρινή, με σγουρά φουντωτά μαλλιά, αρβυλάκια και εκείνο το καφέ κραγιόν που αγαπάω ακόμη και σήμερα. Χαμόγελο σκέτη καλημέρα. Μαύρα, μωβ, μπλε ρούχα, μπλε καπνός που με τρέλαινε το άρωμά του. Ένα παμπάλαιο μαύρο μηχανάκι κι ένα αμάξι αργότερα που έπαιζαν όλες οι μουσικάρες της εποχής.
Σαν πιτσιρίκι έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να ωραιοποιείς καταστάσεις, να βλέπεις παντού υποκατάστατα ακόμη κι όταν δεν τα χρειάζεσαι. Για μένα η Άννυ ήταν η δεύτερη μαμά. Η αντισυμβατική, η μποέμ, το ελεύθερο πνεύμα. Που πήγαινα σπίτι της κι έκλαιγα φεύγοντας, απλωνόμουν στις μαξιλάρες, κακοποιούσα αλύπητα το πιάνο της, μου μάθαινε να χρησιμοποιώ μπαχαρικά και γενικώς μαγείρευε όλα τα "περίεργα" φαγητά που δεν θα έτρωγα ποτέ σπίτι μου. Με αντιμετώπιζε πάντα σαν μεγαλύτερη, μιλούσαμε για βιβλία που διαβάζαμε μαζί, χωνόμουν στην αγκαλιά της στον καναπέ και με συμβούλευε στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, ζητούσε τις δικές μου συμβουλές. Ίσως αυτό λάτρευα σ' εκείνη: έλεγε τα πάντα χωρίς περιστροφές, ήμουν κάτι μεταξύ παιδιού και συνομήλικης φίλης στα μάτια της, ακριβώς όπως ήταν εκείνη για τους γονείς μου.
Οι συνθήκες ήταν περίεργες, και πρακτικά ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω γιατί απομακρύνθηκε τόσο. Όμως διαισθανόμουν ότι έπαιξε ρόλο η "επανάστασή" της, η μεταμόρφωση σε κλασικό γυναικάκι. It pays to travel light Αννούλι μου... Πώς να το κάνουμε, όταν αντικαθιστάς τον Καμύ και τον Μαγιακόσφκι με την Μάιρα Αθανασοπούλου κι ονειρεύεσαι φράγκα σε τρελές εξωσυζυγικές καταστάσεις, η αδράνεια του σύμπαντος που έχεις στήσει γύρω σου είναι ανάλογη του τιμήματος που θα πληρώσεις. Αυτοκαταστροφικά βήματα ενός ανθρώπου κοντά στα 30 που ήθελε να δει λίγο την άλλη πλευρά του χαρτιού. Να παίξει λίγο, να την τσακίσει κι εντέλει να τσακιστεί μαζί της.
Την τελευταία φορά που την συνάντησα θα προτιμούσα να την ξεχάσω. Είχε αρκετό καιρό να με δει, ήταν σ' αυτές τις εποχές όπου κάθε καλοκαίρι ψήλωνα κεφάλια κι έβαλε τα κλάματα όταν μ' αναγνώρισε. Η σγουρή μελαχρινή κόμη είχε δώσει τη θέση της σε ξανθωπές ανταύγειες, με κουρασμένο βλέμμα κι ακόμη πιο κουρασμένη φωνή θείτσας: "Πόσο-χαίρομαι-που-σε-βλέπω-πώς-μεγάλωσες-έτσι" Νιανιανιανιανια.... "Αυτά να τα πεις αλλού", όπως λέει και η Κουμπαρέλη. Φίλη μας τότε. Αμφιβάλλω αν θυμόταν ακόμη το νόημα του συγκεκριμένου βιβλίου. Δυστυχώς για μένα, είχα καλύτερο μνημονικό. Η ικανότητά της να μου εξηγεί τα τραγούδια του Meatloaf σαν παραμύθια (ειδικά το "Ι'll do anything for love" ήταν το αγαπημένο μου) ήταν χαραγμένη στο μυαλό μου για να τη συγκρίνω με αυτή που ξόρκιζε με παραμύθια τους δικούς της εφιάλτες...
Αν ισχύει αυτό που λένε, ότι μια γυναίκα διαμορφώνεται αναλόγως με τα πρότυπα που έχει στην προεφηβική κι έπειτα ηλικία, θα γλίτωνα πολύ χρόνο αν κάποιος γνώριζε για 5 λεπτά τη μάνα μου, την Μαριλένα και την Άννυ. Τόσο ετερόκλητοι τύποι γυναικών που δεν θα χρειαζόταν καμία εξήγηση για το ότι είμαι ολίγον ψυχαναλυτική περίπτωση.
Ειλικρινά, στον Θεό που δεν πιστεύουμε, δεν ξέρω γιατί σε θυμήθηκα τόσο έντονα σήμερα. Ένα ξημέρωμα μπροστά στον καθρέφτη που προσπαθώ να καλύψω τα άυπνα μάτια μου, στοκάρω τα σημάδια στο πρόσωπο και βάζω αυτό το καφέ κραγιόν. Ίσως σήμερα να είναι η μόνη μέρα που δεν θα γκρινιάξω αν δω στο κινητό να καλεί το όνομα της μάνας μου.
Σαν πιτσιρίκι έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να ωραιοποιείς καταστάσεις, να βλέπεις παντού υποκατάστατα ακόμη κι όταν δεν τα χρειάζεσαι. Για μένα η Άννυ ήταν η δεύτερη μαμά. Η αντισυμβατική, η μποέμ, το ελεύθερο πνεύμα. Που πήγαινα σπίτι της κι έκλαιγα φεύγοντας, απλωνόμουν στις μαξιλάρες, κακοποιούσα αλύπητα το πιάνο της, μου μάθαινε να χρησιμοποιώ μπαχαρικά και γενικώς μαγείρευε όλα τα "περίεργα" φαγητά που δεν θα έτρωγα ποτέ σπίτι μου. Με αντιμετώπιζε πάντα σαν μεγαλύτερη, μιλούσαμε για βιβλία που διαβάζαμε μαζί, χωνόμουν στην αγκαλιά της στον καναπέ και με συμβούλευε στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, ζητούσε τις δικές μου συμβουλές. Ίσως αυτό λάτρευα σ' εκείνη: έλεγε τα πάντα χωρίς περιστροφές, ήμουν κάτι μεταξύ παιδιού και συνομήλικης φίλης στα μάτια της, ακριβώς όπως ήταν εκείνη για τους γονείς μου.
Οι συνθήκες ήταν περίεργες, και πρακτικά ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω γιατί απομακρύνθηκε τόσο. Όμως διαισθανόμουν ότι έπαιξε ρόλο η "επανάστασή" της, η μεταμόρφωση σε κλασικό γυναικάκι. It pays to travel light Αννούλι μου... Πώς να το κάνουμε, όταν αντικαθιστάς τον Καμύ και τον Μαγιακόσφκι με την Μάιρα Αθανασοπούλου κι ονειρεύεσαι φράγκα σε τρελές εξωσυζυγικές καταστάσεις, η αδράνεια του σύμπαντος που έχεις στήσει γύρω σου είναι ανάλογη του τιμήματος που θα πληρώσεις. Αυτοκαταστροφικά βήματα ενός ανθρώπου κοντά στα 30 που ήθελε να δει λίγο την άλλη πλευρά του χαρτιού. Να παίξει λίγο, να την τσακίσει κι εντέλει να τσακιστεί μαζί της.
Την τελευταία φορά που την συνάντησα θα προτιμούσα να την ξεχάσω. Είχε αρκετό καιρό να με δει, ήταν σ' αυτές τις εποχές όπου κάθε καλοκαίρι ψήλωνα κεφάλια κι έβαλε τα κλάματα όταν μ' αναγνώρισε. Η σγουρή μελαχρινή κόμη είχε δώσει τη θέση της σε ξανθωπές ανταύγειες, με κουρασμένο βλέμμα κι ακόμη πιο κουρασμένη φωνή θείτσας: "Πόσο-χαίρομαι-που-σε-βλέπω-πώς-μεγάλωσες-έτσι" Νιανιανιανιανια.... "Αυτά να τα πεις αλλού", όπως λέει και η Κουμπαρέλη. Φίλη μας τότε. Αμφιβάλλω αν θυμόταν ακόμη το νόημα του συγκεκριμένου βιβλίου. Δυστυχώς για μένα, είχα καλύτερο μνημονικό. Η ικανότητά της να μου εξηγεί τα τραγούδια του Meatloaf σαν παραμύθια (ειδικά το "Ι'll do anything for love" ήταν το αγαπημένο μου) ήταν χαραγμένη στο μυαλό μου για να τη συγκρίνω με αυτή που ξόρκιζε με παραμύθια τους δικούς της εφιάλτες...
Αν ισχύει αυτό που λένε, ότι μια γυναίκα διαμορφώνεται αναλόγως με τα πρότυπα που έχει στην προεφηβική κι έπειτα ηλικία, θα γλίτωνα πολύ χρόνο αν κάποιος γνώριζε για 5 λεπτά τη μάνα μου, την Μαριλένα και την Άννυ. Τόσο ετερόκλητοι τύποι γυναικών που δεν θα χρειαζόταν καμία εξήγηση για το ότι είμαι ολίγον ψυχαναλυτική περίπτωση.
Ειλικρινά, στον Θεό που δεν πιστεύουμε, δεν ξέρω γιατί σε θυμήθηκα τόσο έντονα σήμερα. Ένα ξημέρωμα μπροστά στον καθρέφτη που προσπαθώ να καλύψω τα άυπνα μάτια μου, στοκάρω τα σημάδια στο πρόσωπο και βάζω αυτό το καφέ κραγιόν. Ίσως σήμερα να είναι η μόνη μέρα που δεν θα γκρινιάξω αν δω στο κινητό να καλεί το όνομα της μάνας μου.
"Βασούλα, τι καπνό κάπνιζε η Άννυ; Craven ή Drum?"
Kαταβάθος ξέρω την απάντηση. Αλλά έχω πολύ καιρό να μιλήσω με τη Βάσω για σημαντικά κι ασήμαντα. Να προσπαθήσω να τη ρωτήσω έστω. Δεν πειράζει.
Προτιμώ να μην σε ξαναδώ ποτέ, και να σε θυμάμαι έτσι τα ξημερώματα.
