Multiple recipients... or not

Ακόμη δεν έχω καταλάβει αν φταίει η μισανθρωπιά αυτής της πόλης ή είναι θέμα διάθεσης. Η Αθήνα, αυτό το τσιμεντένιο εργοστάσιο παραγωγής εικόνων, το χιλιοτραγουδισμένο από κάθε κουλτουρομαλάκα των 90's που σεβόταν τον εαυτό του, σε απομονώνει τεχνηέντως απ΄ την πραγματικότητα. Φοράς ακουστικά, περπατάς, σου μιλάνε, τραβιέσαι, δεν κοιτάς, δεν αγγίζεις. Γρήγορα καρέ, θολές, συγκεχυμένες εικόνες, ζεστά χαμόγελα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είσαι γελοίος, αντί να ανταποδώσεις. Φωτογραφίες που δεν απεικονίζονται στο άλμπουμ της μνήμης σου. Πήρε πολύ φως η μηχανή. Κάηκαν!
Νιώθεις παίκτης; Νιώθεις περαστικός; Γουστάρεις να προχωράς χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις; Είμαι το μικρότερο κομμάτι στο πολύχρωμο μωσαικό. Σου φωνάζω και δεν μ' ακούς. Δεν θες να μ' ακούσεις.
Ονειρεύεσαι και δεν μ' αφήνεις στα όνειρά σου να μπω.

"Μπλεξαν οι γραμμές μας, μπλέξαν οι φωνές... Μπλέξαν οι ανάσες μας στο ακουστικό...
Όλη η Αθήνα, ακούει και δεν μιλά, τα μυστικά μας κλέβει
Με τους καυγάδες μας γελά, τις γλύκες μας ζηλεύει... Και πάλι μόνη μένει"

Μπορείς να ερωτευτείς μια φωνή, ένα ηχόχρωμα; Ένα γέλιο σίγουρα. Ονειρεύομαι υποθετικές συναντήσεις, αγκαλιές, φιλιά, χάδια, ολόκληρους διαλόγους πλάθω στο κεφαλάκι μου, αρκεί να σε κάνω να γελάσεις. Θέλω να γελάς. Μακριά από μένα, χωρίς εμένα. Ακόμη και ΜΕ μένα, μου αρκεί. Τρομάζω όταν δεν νιώθω το γέλιο σου, με τρομάζουν οι άδειες μέρες, οι επίπεδες συλλαβές, τα κενά βλέμματα. Οτιδήποτε δεν μπορώ να αντιμετωπίσω.

"Πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου λες" Καλύτερα να σε βλέπω στα όνειρά μου ως τον άνθρωπο που μπορείς να γίνεις. Ένα σπασμένο γυαλάκι που αφήνει τα σημάδια του, αλλά το αγαπάω γιατί είναι κομμάτι δικό μου και αναπόσπαστο. Το άγγιξα, το φρόντισα, το φίλησα, το ένιωσα, το στόλισα με τα ωραιότερα χρώματα της ψυχής μου και το 'κρυψα. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις το είδωλό σου πάνω του, καλύτερα να βγάζεις το σκασμό. Καλύτερα να με μισείς.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις έστω και μισή λέξη απ' όσα διαβάζεις. Δεν ξέρω αν κάπου βαρέθηκες, αν έχεις κλάσει στο γέλιο και κάνεις πιρουέτες στην καρέκλα. Και κατά βάση, δεν με αφορά. Ο κομπλεξισμός του "τι-γράφω-σ'ένα-blog-και-πώς-μπορεί-να-το-δει-ο-καθένας" συνήθως εξαφανίζεται μετά τον πρώτο καιρό. Όταν καταλαβαίνεις πως στα άγνωστα ή στα απρόθυμα μάτια του καθενός οι μαλακίες που σκέφτεσαι είναι λευκά κλειστά φάκελα, χωρίς παραλήπτη.

Μπορείς να με διακρίνεις κάπου μέσα στο μωσαικό; Έχω πυροσβεστηρί μαλλιά, φοράω συνέχεια μπλε, μερικά σκουλαρίκια και ένα ζευγάρι ακουστικά μονίμως μπλεγμένα στο λαιμό μου. Α, και μια γούνινη στέκα με αυτάκια. Ναι, μάλλον γελάνε με την πάρτη μου στο δρόμο, αλλά κρυώνω ρε γαμώτο... Τα μάτια μου είναι συνήθως κουρασμένα, σε στυλ πάντα απ΄το βάψιμο. Περπατάω γρήγορα και άτσαλα, λες κι έχω προηγούμενα με το πλακάκι ή με κυνηγάνε με αλυσοπρίονο. Δεν χαζεύω βιτρίνες, μόνο εσώρουχα αγοράζω πια. Μάλλον με ενδιαφέρει η εικόνα μου περισσότερο για όποιον επιλέγω να τη δει. Παρατηρώ φωτογραφίες προσπαθώντας να προσδιορίσω ενέργειες και συναισθήματα από ένα βλέμμα. Ποιος την τράβηξε, πως ένιωθες εκείνη τη στιγμή... Πολλά μπορείς να καταλάβεις από σκόρπιες εικόνες. Αν η δική μου σε κάνει να κοντοσταθείς ένα δευτερόλεπτο, είμαστε σε καλό δρόμο. Αρκεί να ξέρεις πως τα "αντράκια", οι "φέρτε-το-σκαμνί-κουράστηκα-να-τα-σέρνω", είναι συνήθως οι πιο ανασφαλείς και κομπλεξικοί άνθρωποι που ζαρώνουν σαν κουτάβια να τους χαιδέψεις τα μαλλιά. Αυτό να το θυμάσαι.

Black shadow

Μεταααβολήηηη... Τους ζυγούυυς λύυυσατε!! Ένας μήνας διακοπές, ή καλύτερα διακοπής απ' την πραγματικότητα. Όταν γυρνάς με το σακ βουαγιάζ στο χέρι, η μόνη σου έννοια είναι αν θα ξεχάσεις τα μισά σου πράγματα σ' ένα απ' τα 15 σπίτια, αν θα περάσεις το κωλομάθημα ή αν ταιριάζει ωραία το φόρεμα με τη γόβα. Επίσης, μια πολύ καλή ευκαιρία να ζήσεις δικούς σου ανθρώπους τη μοναδική στιγμή που δεν μπορούν να σου κρύψουν τίποτε: στην καθημερινότητά τους. Βλέπεις διαφορετικές νοοτροπίες, μαθαίνεις, σέβεσαι, δένεσαι λίιιγο περισσότερο. Άσε που μαθαίνεις να φτιάχνεις βαλίτσες πιο μηχανικά από businessman με πλατινένια κάρτα σε 82 αεροπορικές.

Τι ωραία να είσαι νομάς τελικά, γενικώς!
Μόνο πρόσεξε μην το παρακάνεις με τις φωλιές και μείνεις μετέωρος στη διαδρομή. Για παράδειγμα, κάπου μεταξύ ενός παλιού σπιτιού που δεν θες ούτε απέξω να περνάς, ενός "περιβάλλοντος" που προσπαθείς να αποκαλέσεις χώρο σου, ενώ ονειρεύεσαι μια εστία στην άλλη άκρη της Ευρώπης όπου θα βρισκόσουν αυτή τη στιγμή. Παντού και πουθενά, αντί για τοπία και ανθρώπους - σταθμούς, περαστικοί και θολές φωτογραφίες. Σκατά.

"Τι κάνει η μικρούλα που τους προσέχει όλους; Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ πολύ και σε σκέφτομαι, πρέπει να 'σαι περήφανη για όσα κάνεις. Εγώ νιώθω πολύ τυχερή που η κόρη μου έχει τέτοιους ανθρώπους δίπλα της." Μπορεί να συγκινηθείς σαν μαλάκας όταν το ακούσεις αυτό, αλλά περήφανος δεν νιώθεις. Όχι όταν τα πρέπει γίνονται ληξιπρόθεσμα δάνεια, προσωπικά στοιχήματα ή στη χειρότερη εφιάλτες.
"Σταμάτα να ασχολείσαι! ΔΕΝ είναι δικό σου πρόβλημα!"
"Μωρό μου, θα σου πω ένα μυστικό: ΔΕΝ μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο, ούτε το να ονειρεύεσαι δικά σου πράγματα είναι φυγή"
Μπλα, μπλα, μπλα... Nice try. Μακάρι να ακούγαμε συχνότερα όσους έχουν τις καλύτερες των προθέσεων. Ειδικά όταν ξέρουμε πως δεν θα τους πιστέψουμε ποτέ.

"Σου έφτιαξα τα πραγματάκια σου... Διάβασες πάνω; Ντύσου καλά! Έφαγες;"
Μια κουβέρτα πάνω στους ώμους, ένα χάδι που αντιλαμβάνεσαι στον ύπνο σου, μοιάζει με το "να προσέχεις" όταν το ακούς από χείλη αγαπημένα. Είναι σαν να κρυώνεις και να σκεπάζει κάποιος την ψυχή σου με ζεστό σάλι.
Προνόμιο λίγων, όσων κόπιασαν για να δουν λίγο καλύτερα.

Μια γυναίκα 28 χρονών που συμπεριφέρεται σαν μάνα. Πιστεύω πως θα γίνουμε και οι δυο καλές μανάδες. Μοχθείς πολύ για κάτι που σου έχει λείψει. Αν δεν έχεις φτιάξει μόνος σου τη βαλίτσα με τα εφόδια, αν δεν έχεις ακούσει από μικρός το "σκάσε και προχώρα", δεν θα είσαι ποτέ τόσο προστατευτικός. Γιατί έτσι μαθαίνεις πόσο σημαντικό είναι, μερικές στιγμές, να πάρει κάποιος από πάνω σου την ευθύνη και να σ' αφήσει παιδάκι. Χωρίς να το επιζητάς, το εκτιμάς απεριόριστα. Θα' θελα να κάνω το ίδιο για κείνη. Αλλά μπορείς να βουτήξεις με τα χέρια δεμένα; Θέλει @@ για να κοιτάς ψηλά και να ονειρεύεσαι με τα πόδια γεμάτα χώματα. Κι όσο προσπαθείς να τα αποκτήσεις, εγκλωβίζεσαι ακόμη περισσότερο.

Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία, φρόντισε να το συνειδητοποιήσεις νωρίς και να μην αρχίσεις τα μυξοκλάματα και τα νιαουρίσματα. Άλλοι ζητούν ψυχολογική βοήθεια, άλλοι κοιτάζουν προς τα πάνω και αρχίζουν τα "μαλάκα, δεν ξηγιέσαι καλά". Προσωπικά δεν βρήκα ποτέ φωλιά εκεί, αν είχαμε όλοι κοινά "αντισώματα" το παιχνίδι θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρον και πολύ πιο επικίνδυνο. Απλώς ξέρω πως μια απ' τις χαρακτηριστικές εικόνες της μάνας μου για μένα είναι ένα μωρό να πετάει κουτάλια στο πάτωμα και να τσιρίζει στο καρεκλάκι: "Άσε με να φάωωω! Μόνοοοο μουυυυ!!"
Γάμησέ τα. Μετά σου λένε πως αλλάζει ο άνθρωπος... Κακή φτιαξιά. Το μόνο που κρατάω, είναι πως την πρώτη φορά που περιέγραψα αυτό το ηλίθιο σκηνικό σε κάποιον, η απάντησή του ήταν: "Είδες; Στο χω πει... Σε όποια ηλικία κι αν σε γνώριζα θα σε ερωτευόμουν"
Χρειάζεται κάτι άλλο τελικά; :)