Αποσπάσματα επιστολής προς Decvarnar

Εύκολη λύση, καμία έμπνευση. Αλλά πώς διάολο ορίζεις την έμπνευση σ' ένα κείμενο που απλώς προόριζες για λιγότερα μάτια; Η μαλακία έχει ήδη γίνει.

... "Από το ρεπορτάζ που σου έλεγα χτες, μέσα στην παράνοια των σκληρών εικόνων που αναρωτιέσαι πως μπορεί να συμβαίνουν 2 χιλιόμετρα μακριά απ' το ζεστό σπιτάκι σου, μου έμεινε περισσότερο ένα ζευγάρι που είναι μαζί καμιά 15αριά χρόνια. Η Κατερίνα, μια κοπέλα που έχει απεξαρτηθεί χρόνια με τη μεθαδόνη, και ο Παναγιώτης, που πίνει ακόμη. Εκείνη του βαρούσε τις ενέσεις στο λαιμό. Ένας νέος άντρας χωρίς δόντια και ένα καθαρό, καταπράσινο βλέμμα γεμάτο απορία. Έχει κάνει αίτηση στον ΟΚΑΝΑ να του χορηγηθεί μεθαδόνη εδώ και 9 χρόνια, προφανώς χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, μόνο αν παντρευτούν έχει κάποιες ελπίδες να εγκριθεί νωρίτερα. "Να παντρευτούμε; Δεν έχει νόημα, άσε που κάθε γυναίκα ονειρεύεται αυτή τη στιγμή μ' έναν άνθρωπο, για τους γονείς της.." Για παιδί ούτε λόγος, εδώ ούτε φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις δεν μπορούν να έχουν. Απλώς περιμένουν. Ο Παναγιώτης σε ένα, σε δύο χρόνια, πολύ πριν εγκριθεί η αίτηση, θα χει πεθάνει. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω αν ολη αυτή η στάση είναι η τιτάνια δύναμη της αδυναμίας. Άγνωστο αλισβερίσι ψυχής, σίγουρα. Η πιο τραγική φυσιογνωμία της υπόθεσης ήταν η μάνα του Παναγιώτη, που έμενε μαζί τους. Ένας σάκος από κόκκαλα, αφημένος σε μια καρέκλα. Σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης δεν φαινόταν, δεν μιλούσε, μέχρι που στο τέλος η κάμερα εστίασε στο βλέμμα της, στο χαμόγελό της. Έχω δει πολλά, αλλά εκείνο το βλέμμα πραγματικά σε τρόμαζε ακόμη και μέσα από μια κωλοτηλεόραση. Το χαμόγελο ενός ανθρώπου που φοβάσαι ακόμη και να σκεφτείς τι έχει δει, τι έχει περάσει."...

..."Δυο μέρες που είμαι εδώ περπατάω αρκετά, όσα θέλω να κάνω είναι δίπλα μου άλλωστε. Και βλέπω τη σήψη παντού. Στα φθαρμένα, λεία πεζοδρόμια, στα τσιμεντένια αρχαία εκτρώματα που νιώθεις ότι είναι πύργοι και σε περικυκλώνουν, σε εγκλωβίζουν, στα άδεια, ανήσυχα βλέμματα των ανθρώπων. Και λίγο πράσινο απο δω κι από κει, να ξεγελάει το μάτι σου. Πού να μέναμε σε κανένα Περιστέρι δηλαδή... Ο μόνος δρόμος που θα μπορούσα να μείνω εδώ λέγεται Άρνης. Πώς λέμε της Άρνης το νερό; Κάπως έτσι. Περνάς το δρόμο του μαγαζιού, την άλλη φορά ήμουν με τον ... και ακούω μουσική και φωνές μέσα από ένα μισοδιαλυμένο υπόγειο παράθυρο. "Τι κάνουν εκεί καλέ;" "Κορεάτικο καραόκε" μου λέει με απόλυτη φυσικότητα και το ύφος μου ήταν λες και μου είχε δώσει οδηγίες χρήσης F16. Περνάς λοιπόν, κοιτάς στ' αριστερά σου και τσουπ! Ένα μικρό στενάκι, πεζόδρομος, όπου πανύψηλα δέντρα ενώνονται με τους τοίχους των πολυκατοικιών σαν να τις προστατεύουν. Σχεδόν τις κρύβουν. Σκοτεινά, πράσινα και ήσυχα. Σε ηρεμεί. Έχω δει μόνο γυναίκες με μωρά στα καροτσάκια και μοναχικούς τύπους με σκυλιά να περνούν από κει. Και ένα πολυτελέστατο σπίτι, στον πρώτο όροφο μιας παμπάλαιας πολυκατοικίας, όπου μια γυναίκα με την απόλυτη έλλειψη μιζέριας είχε ανοιχτές μπαλκονόπορτες και φώτα βραδιάτικα. Μ' αρέσει. Φαντάστηκα τον εαυτό μου για λίγα δευτερόλεπτα να γυρνάει και να ζει εκεί."...

..."Στο δρόμο προς τους αστροτάρανδους λοιπόν! [λαικιστί: starbucks] Γνώριμα πράγματα, οικεία, αν και είχα ξεχάσει τους τυπάδες με το σοφιστικέ-χαμένο βλέμμα, την εφημεριδούλα, τα γένια 3 ημερών και τα κάθε παραλλαγής all-starοειδή της ελιτέ κουλτουρίλας. Μια υπεροψία κρυμμένη κάτω από ωραίες μπλούζες, σαν το χώσιμο του Mikeus για τους altbags που κυκλοφορούν με τα Mac και τα moleskine ανά ντουζίνες σαν προβατάκια (comedy lab, ψάξτο, θα γελάσεις). Κάτω απ' την υπεροψία όμως υπάρχει κάτι που δεν θυμίζει καθόλου την καγκουριά του 15χρονου με το φωταγωγημένο glxάκι και την πλατινοβαμμένη γκομενίτσα accessory pack από πίσω. Είναι μια υπεροψία που πολύ τη γουστάρω. Τύπου "ΝΑΙ ρε φίλε, ζω σ' αυτή τη σκατόπολη, την "κοιτίδα του πολιτισμού" που η ιστορία της, ακόμη και η σύγχρονη, ξεφτιλίζεται στην υποκρισία πάσης φύσεως και στα υφάκια των μπράβων στα κυριλέ μαγαζιά της παραλιακής όπου πληρώνω 30 ευρώ το ποτό μου για μια γαμημένη ψευδαίσθηση, έχω φάει τη μισή μου ζωή σε ουρές ταμείων και τραπεζών, θέλω 3 ώρες το πρωί να φτάσω στη δουλεΊα μου με μισοάδειο ντεπόζιτο, άδειο πορτοφόλι και σμπαραλιασμένα νεύρα, για να μου πιουν εκεί το αίμα με τρία τιρκουάζ καλαμάκια. Αν θέλω να το αποφύγω, χώνομαι σε κάτι υπόγειες σήραγγες που μηδενίζουν τις αποστάσεις ώστε να μην ξέρω ποτέ που ακριβώς βρίσκομαι, για να βγω "έξω", στη φυλακή που μου απαγορεύει να κυκλοφορώ μόνος μου όταν βραδιάζει. Αλλά παρ'όλα αυτά, ΕΧΩ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ να σε γλυκοκοιτάζω πάνω απ' την εφημερίδα μου." Σαν τις στήλες "σε είδα" που ξεκίνησε η Lifo, όπου περιγράφεις ένα πρόσωπο που συνάντησες τυχαία σ' ένα μέρος και θα ήθελες να ξαναδείς. ΑΥΤΟ είναι ρομαντισμός. Να πιστεύεις ότι ένας στα 5.000.000 μαζόχες που ζουν σ' αυτή τη ζούγκλα θα διαβάσει τυχαία το περιοδικό και θα σε βρει, αφού τον έψαξες. Γενικώς, ρομαντισμό θεωρώ την ηλίθια επιμονή να φυτεύεις φράουλες όταν βρίσκεσαι σ' ένα σωρό από κοπριές."

Thank you for your patience. :)

Παραλήρημα

Το σημαντικότερο μάθημα-απολογισμός του εξαμήνου μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Μην βυθίζεσαι σε ωκεανούς ψεμάτων, ακόμη κι αν έχεις καλές προθέσεις, δεν μπορείς να βγεις. Μην διεκδικείς το σεβασμό επειδή τον προσφέρεις, μην προσπαθείς ν' ανοίξεις τα μάτια σε ανθρώπους που εθελοτυφλούν. Η καθαρότητα ως αξία μπορεί να γίνει εύκολα σκουπιδάκι στα μάτια μας, και αναγνωρίζεται πολύ αργότερα απ' όσο θα ήθελες. Αλλά αυτό το μαθαίνεις όταν πια δεν σου χρειάζεται.

Ιν άδερ γουόρντς, σκάσε και κολύμπα.

Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί πόσο καλά θα ταίριαζαν κάποιοι γνωστοί σου; Υποθετικές φιλίες, ζευγάρια, φανταστικές κάστες από ανήσυχα πνεύματα, μουσικόφιλους, σινεφίλ, διαφορετικούς, δήθεν... Συνδυασμοί του μυαλού σου. Ευτυχώς, αυτοί οι συνειρμοί δεν αληθεύουν σχεδόν ποτέ. Θα ήταν κάπως επικίνδυνο να ομαδοποιήσουμε τις ψυχές.

Ποιό μέρος μπορεί να αναπαραστήσει καλύτερα την υποκριτική τελειότητα από ένα αεροδρόμιο; Συνοθύλευμα από εθνικότητες, φώτα, χρώματα, φανταχτερά μαγαζιά, τυπικότητες. Χαρτογιακάδες με βιαστικό, άδειο βλέμμα και samsonite. Γυναίκες με μαντίλες. Κλασικό παιχνιδάκι, φαντάζεσαι τον προορισμό του καθενός, γιατί ταξιδεύει ο τύπος στο διπλανό κάθισμα. Σκέφτομαι πως κάποιος θα μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη μου και τρομάζω. Σκέφτομαι πως κάποιος θα μπορούσε να ταξιδεύει για ανάλογους λόγους με τους δικούς μου και τρομάζω ακόμη περισσότερο. Στο διαφημιστικό της Aegean προτείνουν διαμονή στο κάστρο του μπαντζανάκη του Ναπολέοντα, απέναντι απ' τον πύργο του Άιφελ. Μισό παιδιά, να κάνω και το τελευταίο παξιμάδι απ' το σκατόλακκο που μ' έχετε ρίξει και να'ρθω. Ποιός ΈΛΛΗΝΑΣ συντάκτης του Βγενόπουλου έγραψε το κείμενο και δεν ντρεπόταν; Τόση υποκρισία πια;

Στο βαγόνι ένα όμορφο ζευγάρι. Τύπος μακρυμάλλης, χαριτωμένη τρέλα στο βλέμμα. Ακούει μουσική και χτυπάει ρυθμικά τα δάχτυλά του στη βαλίτσα, ακούγεται σ' όλο το συρμό. Κοπέλα, κλασική πανύψηλη Βρετανίδα με ξεπλυμένα μάτια, μαυρισμένη, ασυνήθιστα γλυκό χαμόγελο. Γελάνε, πετάνε χαρτάκια ο ένας στον άλλο. Προφορά που μοιάζει αμερικάνικη. "You speak English fluently! So, are you coming to Athens to see your boyfriend?" Τι να σου πω κι εσένα βρε αγορίνα μου, να σβήσω την κολούμπρα σου; Έκαναν εκπομπή σε κάποια ευρωπαική χώρα, δεν θυμάμαι που. Επόμενος σταθμός Κροατία, και μετά... όσο φτάσουν τα λεφτά. Ψέματα; Δεν πειράζει, θέλω να τους πιστέψω. Η ζηλευτή ανεμελιά του άλλου.

"Μια ζωή περιμέεεενωωωωω τα γαλάζια σου γράμματααααα"... Ναι, καλά.

A penny for your thoughts.

Γιατί αγαπάμε σαν να παίρνουμε ένα δάνειο ψυχής, σαν απωθημένο; Γιατί εγκλωβίζουμε τον άλλο στην αρένα με υποσχέσεις, ζήλιες, απειλές, φτύνοντας τα εγώ μας στο πάτωμα, απαιτώντας υπομονή και αποδοχή; Γιατί παλεύουμε να τον καθυποτάξουμε με δήθεν ανωτερότητα, αξιοπρεπείς ως το τέλος, "εσύ έκανες πουστιά", δικαστές που κοτσάρουν την ταμπέλα του ενδιαφέροντος για να φουμάρουμε το τσιγαράκι της ιστορίας μας; Αυτό δεν είναι έρωτας, ρινγκ είναι. Σκέψου μόνο πόσα τραγούδια ξέρεις που λένε "Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είσαι αυτό που είσαι, που μένεις δίπλα μου, σ' αγαπάω.." και πόσα που λένε "σ' αγαπάω αλλά... με πλήγωσες/με κεράτωσες/βίασες το καναρίνι μου/άφησες τα σκουπίδια στην πόρτα". ΑΛΛΑ... Μονίμως αυτό το αλλά, παντού το "εγώ" και πουθενά το "εμείς". Σικέ το παιχνίδι, χαμένο εξαρχής.

Μην σκύβεις το κεφάλι στο πάτωμα γαμώτο... Δεν φαίνονται τα φτερά.

Δικός μου είσαι.