Τι συνέβη από τότε; Μια ψυχοσυναισθηματική χιονοστιβάδα αλλαγών. Ανακατατάξεις, εκπληρώσεις απωθημένων, αναθεωρήσεις... Ώσπου να κερδίσω την ευτυχία, μέσω της ψυχικής μου ηρεμίας.
Κι έπειτα έρχεται εκείνο το πρωί. Τα πρωινά που, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, λιώνεις στο repeat τραγούδια σαν αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=HXNE_l1YUHU
Σε περιβάλλουν με μια ζεστή, ροδαλή ομίχλη θετικότητας, σε προχωρούν ένα βήμα. Το ένστικτό σου βροντοφωνάζει πως κάτι όμορφο θα συμβεί σύντομα.
Κι έπειτα ήρθες εσύ. Ήταν δυνατόν να μην έρθεις;...
Βαρέθηκα να κυκλοφορώ με τεράστιες ταμπέλες για τα "θέλω", τις παρακλήσεις και τους στόχους μου.
Βαρέθηκα να εξηγώ. Να κατηγοριοποιώ. Ν΄ απολογούμαι.
Οι μεγαλοστομίες δεν ωφελούν, ούτε με ωφέλησαν ποτέ. Θα παραμείνω πάντα μια τρελή, ταλαιπωρημένη γυναίκα, που πετάει ό,τι κατεβάσει η κούτρα της.
Που θα αμφιβάλλει για το αν της αξίζει το χαμόγελό σου. Το φως που εκπέμπεις.
Που θα περιμένει να ξυπνήσει μια μέρα απ' τ' όνειρο, και να γίνουν όλα όπως πριν.
Όλα όσα ψέλλιζα πως ζητούσα τόσο καιρό.
Μια κουβέντα μου, σχεδόν δυο χρόνια πριν, όταν μου έλεγαν τι αξίζω. Κι απάντησα πως θέλω μόνο "ένα καλό παιδί, δουλευταρά." Μια φίλη μου γέλασε: "σαν τη μάνα μου ακούστηκες".
Ναι, είμαι πολύ πιο παραδοσιακή απ' όσο φαίνομαι. Κάτι που μάταια προσπάθησα να εξηγήσω σε αλαφροϊσκιωτους, συντηρητικούς, κολλημένους ανθρώπους, που με αντιμετώπιζαν μονίμως λες κι έπρεπε ν' αποκωδικοποιήσουν κάποιο γρίφο σε escape room. Κι εσύ, με τον μαγικό σου τρόπο, με μισή κουβέντα, κάνεις τις ανασφάλειες και τους προβληματισμούς μου θρύψαλα.
Πόσο πιο απλά γίνονται τα πράγματα, όταν υπάρχει ενδιαφέρον!
Πόσο περιττές οι μεγαλόπνοες εξηγήσεις και οι υπεραναλύσεις...
Όταν έμαθες δυο πράγματα, δεν τρόμαξες απ' τα σκοτάδια μου. "Οι άντρες δεν μιλούν πολύ". Μόνο πράττουν. Και στάθηκες εκεί, σαν κύριος. Και στέκεσαι. Θες το καλύτερο για μένα, και θες να είσαι δίπλα μου. Και η σοβαρότητα στο βλέμμα σου δεν μου αφήνει περιθώρια ν' αμφισβητήσω καμιά σου λέξη. Λίγες και σωστές. Μετρημένες.
Και τι είναι τελικά ο έρωτας ρε γαμώτο;...
Ένα ζευγάρι ασημένιες πεταλούδες που στολίζουν με καμάρι τ' αυτιά μου, όταν με τράβηξες πίσω στο μαγαζί που τις είδες γιατί ήθελες να μου κάνεις ένα δώρο, έτσι, χωρίς λόγο. Χωρίς να ξέρεις πως έχω αδυναμία στις πεταλούδες.
Ένα ζευγάρι φιλιά στα γόνατά μου. "Πόδια μου υπέροχα! Δεν πιστεύω να τα ταλαιπώρησες σήμερα, μην μου τα κουράζεις, γιατί άντε!"...
(...Μακάρι να 'ξερες. Ή μάλλον, καλύτερα που δεν ξέρεις. Καλύτερα που, αν με δεις ποτέ να συγκινούμαι και να κλαίω σαν χαζή, δεν θα μπορείς να κάνεις σωστές αποκωδικοποιήσεις.)
Ένα ζευγάρι πράσινα μάτια με καθάρια λάμψη, πιο φωτεινή από οποιασδήποτε θάλασσας έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.
Ένα ζευγάρι γεροδεμένα, δουλεμένα χέρια, που λατρεύω να χαϊδεύω κι ας φοβάμαι πως μπορεί να πονέσω σε κάποιο σημάδι.
Είναι τα βλέμματα συμπάθειας των αγαπημένων μου ανθρώπων, όταν σε γνωρίζουν. Η μνήμη. Ο τόνος σου στο "γυναικάρα μου", που με λιώνει. Η ήρεμη δύναμη που εκπέμπεις. Το σώμα σου, που με τραβάει σαν μαγνήτης. Ο τρόπος που ξυπνάς. Που χορεύεις. Το χαμόγελό σου όταν κοιμάσαι. Το γέλιο σου, όμοιο με μωρού παιδιού.
Θα μπορούσα να συμπληρώνω, για πολλές ώρες ακόμη. Όμως έρωτας είναι τελικά όλα εκείνα που δεν μπορείς να εξηγήσεις.
Είναι εκείνα τα μπλε τριαντάφυλλα που στολίζουν το γραφείο που κάθομαι, όσο σου γράφω αυτές τις γραμμές. Μια ανθοδέσμη τυλιγμένη σε χαρτί με ζωγραφιστές πεταλούδες. :) Όλα, γαμώτο...
Ακόμη κι εκείνη η άσπρη τριχούλα στη χωρίστρα μου, που όσο κι αν ψάχνω, δεν μπορώ να διακρίνω πια.
Παλιμπαιδίζω. Αφήνομαι, επιτέλους, σ' έναν άξιο στυλοβάτη των ονείρων μου. Και πολύ τη γουστάρω τη Ζέτα που ξαναγεννιέται μέσα μου. Ακριβώς επειδή δεν σε είχα ανάγκη, σ' εκτιμώ κάθε μέρα και πιο πολύ. Το φως σου με κάνει να βρίσκω πάλι το δικό μου. Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Ώσπου να σωθούν οι μέρες και οι ελπίδες. Η βουτιά στο κενό που δεν περίμενα ποτέ να ξανατολμήσω. Κι είναι υπέροχη... Χωρίς πανοπλία. Χωρίς διόδια. Μαζί σου.
