Μικρές νοθείες

Αν προσπαθούσα να περιγράψω την εικόνα των τελευταίων μηνών, το επόμενο βήμα θα ήταν να πάρω τη μιζέρια μου αγκαλιά με ένα βιολί στο Σύνταγμα. Πολλοί εκτός των τειχών μπορεί να γνωρίζουν τα γεγονότα, να συμπονούν ή ακόμα χειρότερα να λυπούνται. Καταστάσεις τραγελαφικές, ή απλώς γελοίες. Λόγια χωρίς πράξεις, άδειες αγκαλιές, άδεια βλέμματα. Πώς μπορείς να μεταδώσεις τον πόνο, ή την ανακούφιση όταν ό,τι χειρότερο φοβόσουν συνέβη τελικά; Και μετά; Τι συμβαίνει μετά; Παίρνεις ένα γερό μάθημα, όταν ξεδιακρίνεις προθέσεις. Κολυμπάς με καρχαρίες, προσμένοντας να βγεις σώος. Η μόνη λύση, να παίζεις στον αυτόματο. Σαν μια δύσκολη παρτίδα σκάκι. Μετρημένα βήματα.

"Κάνε κουράγιο καρδιά μου... Θ' ανασάνεις... Δεν μπορεί." Απομακρύνοντας όλη την κουστωδία που κλαίει και οδύρεται. Δεν καταλαβαίνετε πως τα κάνετε χειρότερα, γαμώ το κέρατό μου; Είναι θέμα δύναμης ή πραγματικών συναισθημάτων τελικά;
"Που ταξιδεύεις εσύ;"
"Στον κόσμο μου"
"Πάλι μόνη σου;"...
Μακάρι ο έρωτας να συνταίριαζε με την δύναμη που έχουν κάποιοι άνθρωποι να σε συγκινούν, με την παρουσία τους και μόνο. Αλλά, όπως πάντα, παίζει ζόρικο παιχνίδι ο κερατάς. Είναι η δυσκολότερη παρτίδα σκάκι, με πιόνια αληθινούς παίκτες.

Mood indigo? Πάλι; Και με τον καθένα να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αδυναμίες. Δεν μου φταίει κανείς. Εγώ φταίω. Ήταν επιλογή μου να απομακρύνω απ' τη ζωή μου ανθρώπους που φορούσαν παντελόνια, νομίζοντας πως τα δικά μου έφταναν. Θα θυμηθώ την εικόνα όμως. Θα ερωτευτώ το τοπίο. Δεν μπορεί...