https://www.youtube.com/watch?v=K-m3cOlTYKg

 
    Τελικά οι οικογενειακές καταθέσεις δύσκολα σταματούν. Με τη διαφορά πως η συγκεκριμένη είναι ανεξαρτήτως φύλου.

     Τόσο καιρό πίστευα πως θα δυσκολευτώ πολύ, όταν έρθει η ώρα σου. Σκληρές προηγούμενες δουλειές, βάρη... Λες και σ' είχα απωθήσει σ' ένα μικρό κουτάκι του μυαλού μου για να μην πονέσω, να μην απογοητευτώ, περιμένοντας το χειρότερο. Ένα προστατευτικό κουκούλι γύρω απ' τους φόβους μου. Το οποίο ξηλώθηκε τόσο εύκολα κι αναπάντεχα, για να τρυπώσει από μια γωνιτσα του η χαρά...

    Είναι πολύ νωρίς ακόμη, λένε όλοι. Πολλά μπορεί να συμβούν, μην το λες μέχρι να πας τριών μηνών... Έχουν δίκιο. Αλλά δεν υπολογίζουν πόση ανάγκη έχει ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος να μοιραστεί ένα χαρμόσυνο γεγονός. Τα κακά νέα ταξιδεύουν αναγκαστικά, τα καλά από επιλογή σου. Κι είναι επιλογή μου να μοιραστώ τη χαρά μου και να την ορθώσω απέναντι σε οποιαδήποτε κακή πρόθεση ή αρνητική ενέργεια... Δεν την πιστεύω, οπότε δεν μ' αγγίζει πια. Ακόμη κι αν κάτι πάει στραβά (χτυπάμε ξεροκέφαλο), δεν μας πήραν και τα χρόνια. Και άιντε να γαμηθείτε εσείς κι ο αρνητισμος σας, στην τελική. Έτσι καθησυχαζόμαστε.

     Μικρό μου αστεράκι!
Διάβασα πως ήσουν σαν παπαρουνόσπορος, και αυτές τις μέρες η καρδιά σου θ αρχίσει να χτυπά. Μου δείχνεις ξεκάθαρα τις... διατροφικές σου προτιμήσεις, κι είναι κάπως αστείο να έχω μια υπερευαίσθητη όσφρηση που πιάνει κάθε μυρωδιά (αν και λίγο επώδυνο, τώρα καλοκαιριάτικα). Δείχνεις πάντως να έχεις... μαχητική διάθεση. Δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνο το βράδυ Σαββάτου που καθόμουν χαλαρή στο καναπεδάκι μου κι έπινα τσικουδιά μαζί με το μεζέ μου, όταν ένιωσα ένα πολύ περίεργο συναίσθημα να μου λέει "σταμάτα". Χωρίς να έχω πιει πολύ. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Την επόμενη μέρα, έμαθα ότι υπάρχεις στη ζωή μου.

   Σε σένα δεν μπορώ να υποκριθώ ότι είμαι γενναία. Τρέμω κάθε στιγμή που περιμένω μια ιατρική εξέταση που μου δείχνει αν είσαι γερό. Ξυπνάω δυο και τρεις φορές τη νύχτα. Αγχώνομαι για όλα. Και συνειδητοποιώ πως έτσι θα είναι κάθε μέρα της ζωής μου από δω και μπρος. Ένας φόβος για το αν είσαι καλά. Ακόμη κι αν οι αρχές μου δεν θα μου επιτρέπουν να σου το δείχνω και πολύ, για να μην γίνω ένα υπερπροστατευτικό, καταπιεστικό πλάσμα.
Και να σου πω και κάτι; Πολύ το γουστάρω.

    Ξέρω ότι με νιώθεις, όταν σου μιλούν οι σκέψεις μου. Αλλά θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να καταλάβεις πόση χαρά κι αγάπη σε περιβάλλει. Τα βουρκωμένα χαμόγελα των συγγενών σου. Η νονά σου που χοροπηδάει και κάνει σχέδια. Ένα φιλάκι στην κοιλιά απ' τον καλύτερο φίλο του πατέρα σου. "Να προσέχεις τώρα πιο πολύ το Ζετ-εμ μας, ε; Άιντε!" Γι αυτό σου λέω, αστεράκι μου. Θα έχεις μια μεγάλη μουρλοοικογένεια που θα σε λατρεύει. Έλα εσύ και μην φοβάσαι τίποτα.

    Οι φόβοι είναι όλοι δικοί μου. Θα είσαι το πρώτο πλάσμα που θα κάτσει τη Ζέτα στο σκαμνί. Κάθε μέρα που θ' αναρωτιέμαι αν είμαι αντάξιά σου, αν σου έδειξα αρκετά πως σ' αγαπάω. Για να γίνεις ένας χαρούμενος, αυτόνομος, υπέροχος άνθρωπος. Κι εγώ να πληρώσω όλες μου τις αμαρτίες τυλιγμένες σ' ένα σελοφάν λατρείας.

   Φύλο; Έχουν αρχίζει να πέφτουν τα προγνωστικά.
Ρε ποιος νοιάζεται για το τι φύλο θα είσαι; Γερό να είσαι. Άντε, και να έχεις τα μάτια του πατέρα σου, για να μου θυμίζεις και τον Χρηστάρα μου.

   Ανυπομονώ να ταξιδέψουμε μαζί, μικρό μου αστεράκι. Βάζω τ' όχημα και τη μουσική. Βάλε τη διαδρομή κι όλα θα γίνουν. Σε περιμένω.

Βάσω

    Ώστε έτσι θα πάει; Κάθε καινούριο γράμμα εδώ θα είναι μια οικογενειακή κατάθεση με γυναικείο όνομα; Ή μια ολότελα κρυμμένη ερωτική εξομολόγηση; Και πώς γίνεται, κάθε φορά, να ξεκινάω έχοντας μια ιδέα στο ψηφιακό μου χαρτί, και ο χρόνος και τα γράμματα να την μετατρέπουν σε ό,τι εξομολόγηση γουστάρουν εκείνοι; Ξέρω με βεβαιότητα πως θα γίνει και τώρα.
   Σκατά.

    Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να γράψω ένα αντίστοιχο γράμμα σε σένα, όπως στον Χρήστο, γιατί ένας "επικήδειος" είναι περιττός στη ζωή ενός ανθρώπου που υπάρχει ακόμη.
Απλώς έτυχε να πέσει τώρα στα χέρια μου μια παλιά φωτογραφία με τις δυο "μαμάδες" μου, και με βοήθησε να ολοκληρώσω για πρώτη φορά τη σκέψη μου γραπτώς.

  Μια γυναίκα στη φωτογραφία που είναι σχεδόν ίδια μετά από τόσα χρόνια, και την ζω καθημερινά. Και μια την οποία δεν αντέχω να κοιτάζω, ούτε την βλέπω συχνά, γιατί προσπαθώ με πολύ κόπο να διακρίνω τις ομοιότητές της με τη γυναίκα της φωτογραφίας, πόσο μάλλον τις - επιβεβλημένες απ' το γενετικό κώδικα - δικές μας.
Ένας άνθρωπος που υπάρχει ακόμη, αλλά δεν ζει.
Επικήδειος. Ή παράπονο. Όπως θες πες το.



    Δεν θυμάμαι ούτε μισό άτομο που να γνώρισε τη Βάσω στα καλά της και να μην μου είπε πόσο έξυπνος, διορατικός, συμπονετικός άνθρωπος ήταν. Πόσο δουλευταρού και πεισματάρα για να προστατέψει όσα και όσους αγαπάει.  Σχεδόν με απολογητικό τόνο, που δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω πολλά χρόνια έτσι, όπως εκείνοι. Όμως η παιδική μνήμη λειτουργεί διαφορετικά. Τη θυμάμαι έτσι. Αναφέρω πάντα τις καλές τις στιγμές, τα ταλέντα της... Αλλά στον παρελθοντικό χρόνο. "Ήταν".

    Η ευγνωμοσύνη και τα νεύρα είναι δύσκολο να συνυπάρξουν. Θα είμαι πάντα ευγνώμων σε μια γυναίκα που επέλεξε να με γεννήσει για να σώσει έναν προβληματικό γάμο, που θεωρούσε πως ήμουν αχτίδα φωτός στα προβλήματα που ήξερε (ή δεν ήξερε) πως έχει, που με μεγάλωσε για να γίνω ένας δυναμικός, αυτόνομος άνθρωπος, δείχνοντάς μου την αγάπη της με κάθε τρόπο που υπάρχει από καταβολής κόσμου, όσο χειριστική ή πιεστική κι αν γινόταν, χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Γιατί είχε μάθει να καταπιέζει την τρυφερότητά της, την ανάγκη της να ζητάει πράγματα. Γι' αυτό κάποιες φορές η αγκαλιά της ήταν σκληρές φτερούγες να σε σκεπάζουν. Χωρίς πούπουλο.

   Αχ μωρέ Βάσω!
Είχες πάντα την καλύτερη συμβουλή για όλους. Κι όταν έτρεχες να βοηθήσεις τους πάντες χωρίς να υπολογίζεις το προσωπικό κόστος, ένα ύπουλο τερατάκι έκανε τα μαθηματικά για σένα. Και μηδέν εις το πηλίκο, κατέληξες μόνη κι αβοήθητη. Δεν μπορώ να εκνευριστώ επειδή άφησες τη μανιοκατάθλιψη να σε νικήσει, ενώ απέδειξες για χρόνια ότι μπορούσες να της δώσεις μερικές ξεγυρισμένες σφαλιάρες. Εκνευρίζομαι όμως γιατί όταν μπήκα πια στην εφηβεία κι άρχισα να σου τα χώνω για όλες τις λανθασμένες επιλογές που έβλεπα ότι έκανες, άφηνες το ξεροκέφαλό σου ν' αποφασίσει για το καλό των άλλων αντί για το δικό σου. Μαμά Τερέζα. Όταν έφτασα να σου πω πως αγαπάω έναν άνθρωπο που αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα με σένα, έχασες το χρώμα σου. Είχες αρχίσει να καταλαβαίνεις τι έκανες, αλλά ήταν αργά.

    Και τώρα;
Όταν αποφάσισα πως δεν μπορώ ν' ασχοληθώ άλλο μαζί σου αλλά με τη ζωή μου, έγινα ο σκληρός άνθρωπος που ήλπιζες ότι θα γίνω. Αλλά όχι με τον τρόπο τον δικό σου. Δεν κράτησα κακία σε κανέναν απ' τους δυο σας, δεν αρνήθηκα να μιλήσω στους γονείς μου για χρόνια. Κι όταν έλεγες τον πεθερό σου "πατέρα", προσπαθούσες να καλύψεις τα κενά. Εγώ νιώθω τα πεθερικά μου οικογένειά μου, επειδή μιλάω. Και μπορώ να μιλήσω για τις κακές στιγμές, αλλά κι όοοολους τους λόγους που νιώθω τυχερή που σας είχα. Πάντα μιλάω. Και ξέρεις πως αυτό με έσωσε από πολλά πράγματα. Κρίμα που δεν πείστηκες ποτέ να το κάνεις.

     Όταν παντρεύτηκες, έφυγες απ' το σπίτι σου σαν κυνηγημένη. Κι άκουγες τη "Μπαλάντα της Ιφιγένειας" για να εξιλεωθείς απέναντι σ' αυτό που ένιωθες για τη μάνα σου. Είχα την εξιλέωσή μου μαζί σου, χρόνια πριν, όταν ακούγαμε μαζί αυτό το τραγούδι.

   Βασούλα μου... Μου έμαθες να μην υποχωρώ. Να υποτιμώ τον κίνδυνο. Να διαχωρίζω ένα προκλητικό ντύσιμο από μια προκλητική συμπεριφορά. Να διαβάζω. Ν' αμφισβητώ. Ν' ακούω μουσική. Να χορεύω τσιφτετέλι σαν να μην είμαι η πουτάνα του δωματίου. Μου έδωσες τόσα και τόσα εφόδια για ν' αντιμετωπίσω σοβαρές καταστάσεις, λες και ήξερες πως, όταν έρχονταν, δεν θα ήσουν εκεί.
Και τα κατάφερες. Ακόμη και μόνο γι αυτό, θα πρεπε να μαι απόλυτα ευγνώμων.

   Ξέρεις όμως τι γίνεται;
Να, αυτό που είπα. Δεν είμαι σαν εσένα. Είμαι παραπονιάρα. Δεν νιώθω πως το να ζητιανεύσω χάδια θέτει σε κίνδυνο την ακεραιότητά μου. Και γέρασα λίγο για ν' αλλάξω.

   Ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα σε αντάλλαζα με μια μανούλα του σωρού, που μιλάει ολονυχτίς για μαλλιά, κρέμες και νύχια. Με κανένα γυναικάκι που κλαψουρίζει αδυνατώντας δήθεν να πάρει αποφάσεις, για να κρύψει τον ήχο της μαχαιριάς της στην πλάτη του άλλου. Απλώς, καμιά φορά....

    Θα ήθελα μια μάνα που να θυμάμαι την τελευταία φορά που έφτιαξε καφέ για να με υποδεχτεί, ή έστρωσε ένα κρεβάτι για να κοιμηθώ.
Μια μάνα που να μπορούσε να έρθει στην ορκωμοσία μου.
Μια μάνα που να μπορούσε να με συμβουλέψει για νυφικά, με το αυστηρό, λιτό, αλλά καταβάθος τόσο πανομοιότυπό μας γούστο της. Και να γελάει με τον πανικό μου.
Μια μάνα που θα μπορούσε να έρθει στο γάμο μου.

    Δεν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου, γιατί έχω ξεχάσει χρόνια τώρα πώς ήταν. Αλλά θα 'θελα ρε γαμώτο να γνωρίσεις καλύτερα τον άνθρωπο χωρίς τον οποίο δεν μπορώ να ζήσω ούτε μια μέρα. Nα χαιρόσουν...
   Αν δεν έλειπε τώρα, ίσως να μην το έγραφα αυτό. Αλλά είναι αστείο η σκληρή, αυτάρκης τύπισσα που μεγάλωσες να μετράει κάθε λεπτό μακριά απ' τον άντρα της, σε κάθε γωνιά του σπιτιού τους και σ΄ ένα άδειο κρεβάτι. Και να ξέρεις πως αυτό το συναίσθημα δεν βρωμοκοπάει ανασφάλεια. Θα με καταλάβαινες. Θα γελούσες...

Δεν έχω ανάγκη να καλύψω το κενό καμίας οικογένειας. Έχω τη δική μου πια. Και δεν απαρνήθηκα το παρελθόν, σαν φυγάς. Απλώς με στεναχωρεί που λείπεις απ' τη ζωγραφιά...
  

Αριάννα ή Αριάδνη-νι

Αριάδνη μου αγαπημένη.

   Ίσως δεν δεις ποτέ αυτό το γράμμα, μέχρι να φτάσεις είκοσι χρονών γυναίκαρος και τα ελληνικά σου, αλλά κυρίως η κρίση σου να μην σου επιτρέψει να χάσεις πάσα ιδέα για τη θεία σου.
   Ίσως δεν είναι τίποτα σημαντικό όλο αυτό, παρά μόνο η ανάμνηση που έχω από μια όμορφη μέρα που είσαι πολύ μικρούλα για να θυμάσαι.

    Μια ηλιόλουστη μέρα που ήρθες στο Φάληρο, στο σπίτι μας. Κοιτούσες τη θάλασσα, ρουφούσες αχόρταγα κάθε πληροφορία γύρω σου. Κι οι γονείς σου γελούσαν επειδή δεν άφηνες πολλούς να σε κάνουν βόλτα με το καρότσι, πόσο μάλλον κάποιον που σε βλέπει ελάχιστα, όπως εγώ. Κι αφού διαβάσαμε παραμύθια, χορέψαμε, παίξαμε, απομονώθηκες σε μια γωνία, σοβαρή σοβαρή, κι έπαιζες με το σκάκι. Χωρίς να έχεις ανάγκη κανέναν. Κι εγώ συγκινήθηκα γιατί κατάλαβα πρώτη φορά, από τις περιγραφές της μάνας μου, πως είμασταν εγώ και η μαμά σου ως παιδιά. Κι αφού γέμισες φιλιά το "σείο Παχάλη" και τον έκανες ν' αλλάξει τριάντα χρώματα απ' τη χαρά του, μας αποχαιρέτησες κι άφησες μια μελαγχολία πίσω σου. Σαν ν' άδειασε ξαφνικά το σπίτι μας, σαν να έλειπε κάτι.
   Αριάννα μου. Αγαπημένο μου πλασματάκι.

   Εύχομαι, σε κάθε δύσκολη στιγμή, να μπορείς ν' ανασύρεις αυτή την πηγή θετικής ενέργειας από μέσα σου και να σκορπάς χαμόγελα - διαμάντια. Να είσαι αυτόνομη. Ανήκεις σ' ένα κωλόσογο διασκορπισμένο στα μήκη και στα πλάτη της γης, γαμώτο... Κι είναι όλοι μουρλοί, παράξενοι, θεότρελοι. Αλλά πρέπει να είσαι περήφανη για μας. Γιατί είμαστε σπάνια στόφα. Μάθαμε να επιπλέουμε στα ναυάγια που δημιουργήσαμε. Η μαμά σου έχασε την πρώτη σου μέρα στον παιδικό σταθμό, επειδή ήταν στο νοσοκομείο. Και νιώθει τυχερή κάθε στιγμή, γιατί πρόλαβε πάνω στην κρίση ν' απομακρυνθεί από κοντά σου, κι ας τραυματίστηκε η ίδια. Θα δεις κάποτε πράγματα που σε τρομάξουν. Ίσως της κακιώσεις, την αμφισβητήσεις μεγαλώνοντας. Αλλά είμαι σίγουρη πως θα καταλάβεις. Με την ίδια διάθεση που έφτιαχνες ιστορίες και προσπαθούσες να μιλήσεις ελληνικά για να με κάνεις να καταλάβω, με το ίδιο πείσμα θα δημιουργείς και τις προσωπικές σου ιστορίες για να ξορκίζεις τους φόβους σου. Με το γέλιο, και τις σοβαρές ματάρες σου. Το ξέρω ότι μπορείς, μικρό μου, υπέροχο ανθρωπάκι.
   
    Ξέρεις μόνο τι θέλω; Ξέρεις τι υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου;
Θέλω να μην είμαι απλώς η "θεία που ζει μακριά". Να νιώθεις την παρουσία μου δίπλα σου. Να σε κάνω να γελάς, να είμαι αυτή που μπορεί να σε καταλάβει, όπως ήταν η Αριστέα για μένα. Να σου κάνω δώρο τα ρούχα που δεν θα ντρεπόσουν ποτέ να φορέσεις. Να σε κάνω να μην ντρέπεσαι για τίποτα, γενικώς. Όταν είχες αποκοιμηθεί στ' αμάξι, τη στιγμή που ο οδηγός φρέναρε απότομα και τρόμαξες, κόλλησες πάνω μου κι έσφιξες το χεράκι σου στο δικό μου. Τότε ορκίστηκα πως θέλω να σου παρέχω αυτή την αγκαλιά, την ασφάλεια που ίσως κάποιες φορές σου λείψει. Και δεν θα φταίει κανείς τότε μωρό μου, μην μοιράζεις ευθύνες. Σου είπα, ανήκεις σε μια στόφα σπάνια. Παρά τα χίλια οκτακόσια ελαττώματά μας που μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα, δεν μας έλειψε ποτέ τον ποτών η αγάπη. Κι αυτή θα είναι πάντα απροσμέτρητη γύρω σου, από ανθρώπους που σε λατρεύουν. Να την κρατάς σαν φυλαχτό.

    Σ' αγαπώ πολύ, μικρό μου Αριάδνη-νι. Ίσως όσο αγαπήσω και τα δικά μου παιδιά.
    Καλό ταξίδι. Να προσέχεις.