Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια (2) - και οι γυναίκες, επίσης

    Θυμάμαι σχεδόν κάθε γυναίκα με την οποία μίλησα στο Μαρόκο. Ζεστό βλέμμα, γρήγορη ομιλία - σαν να φοβούνταν μην ακουστούν, έντονες κι εγκάρδιες κινήσεις, προπύργιο μιας καταπιεσμένης τρυφερότητας. Δεν εκφράζονταν, αγκάλιαζαν. Μια κοπέλα στο χαμάμ μας εξηγούσε πως ο δικός της τρόπος ζωής (χωρισμένη με Τούρκο, ζούσε με τη μητέρα της, δούλευε κι έβγαινε μόνη της) είναι καταδικαστέος απ' τα χρηστά ήθη του τόπου. Και δεν μπορώ να ξεχάσω τις εγκύους, οι οποίες φορούσαν βαριά σκούρα χιτζαμπ και μπούρκες στους 45 βαθμούς υπό σκιάν. Οι άντρες ήταν ευγενικοί, αλλά είχαν πολύ έντονο βλέμμα. Σχεδόν πεινασμένο. Κι ας μην προκαλούσαμε καθόλου με την εμφάνισή μας, όπως πολλές τουρίστριες, κι ας μας πέρασαν για ντόπιες δυο-τρεις φορές. Και μιλάμε για μια χώρα που προσεγγίζει πολύ περισσότερο τα δυτικά πρότυπα εν συγκρίσει με άλλα αραβικά κράτη.

   Κι εμείς εδώ περιμένουμε την Ημέρα της Γυναίκας για να δούμε κανένα λουλούδι με γλυκάκι, αγνοώντας ή μη το πολιτικό υπόβαθρο χάριν του οποίου θεσμοθετήθηκε μια τέτοια μέρα, γκρινιάζουμε για την αντρική καταπίεση, και παράλληλα κλαψουρίζουμε επειδή δεν βρίσκουμε έναν σωστό άντρα.

   Γυναίκες κάθε ηλικίας. Ψηλές, κοντές, υπέρβαρες, λιπόσαρκες, όμορφες, άσχημες, ιδιαίτερες, μετατρέπουμε όλες μας τις αδυναμίες σε εγωισμούς, αποποιούμαστε κάθε χαρακτηριστικό που μας κάνει μοναδικές, μπερδεύουμε το σεξισμό με τη σεξουαλικότητα, ευνουχίζουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και μετά εξαπολύουμε το μένος μας σε κάθε εκπρόσωπο του αντρικού φύλου λες και τον μισούμε για κάθε στραβό κι ανάποδο ετούτου του κόσμου. Μια ύπουλη αυτοταπείνωση, περίτεχνα τυλιγμένη σε σελοφάν με κορδελίτσες δήθεν φεμινισμού.

   Ξέρεις τι με ενοχλεί περισσότερο απ' όλα; Πως φοβόμαστε να παραδεχτούμε τις αδυναμίες μας. Οι γυναίκες που είναι εγκλωβισμένες σε συμβιβαστικές σχέσεις κρίνουν εκείνες που απολαμβάνουν πραγματικά τη μοναξιά τους. Οι γυναίκες που ωρύονται περισσότερο πως είναι αυτοδημιούργητες και δεν έχουν ανάγκη κανέναν, εύχονται πιο πολύ απ' όλες μια αγκαλιά που θα τις απαλλάξει από κάθε πρακτικό και πνευματικό πρόβλημα. Και οι γυναίκες που έχουν ανασφάλειες ζηλεύουν στις υπόλοιπες όλα όσα πιστεύουν ότι τους λείπουν, με το πιο άσχημο είδος αθέμιτης ανταγωνιστικότητας. Δήθεν θαυμασμός, τυπική αποδοχή με μπόλικη συγκαλυμμένη κακία.

   Και ποιος ο λόγος για ένα καταιγισμό από προφανείς αηδίες που γράφω τόση ώρα;
Δες το σαν ένα είδος εξιλέωσης. Μιας, καθυστερημένης έστω, αυτοκριτικής. Γιατί στις παραπάνω γραμμές βλέπω κάποια κομμάτια του εαυτού μου, όπως βλέπεις κι εσύ. Παραδέξου το. Αποποιήσου αυτό το ρημάδι το άγχος πως πρέπει να 'σαι τέλεια σε όλα.

  Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτός ο χαρακτηρισμός της «δυναμικής γυναίκας». Τι σημαίνει δυναμισμός; Να παλεύεις για όσα θέλεις ν' αποκτήσεις, κι όσα αξίζει να διατηρηθούν στη ζωή σου; Να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πνευματικά ανεξάρτητος, και ίσως λίγο πιο χρήσιμος; Δεν πρέπει να είναι δεδομένα όλ' αυτά; Ή μήπως δυναμισμός σημαίνει ότι δεν έχεις ανάγκη να κουρνιάσεις κάποια στιγμή στην αγκαλιά ενός ανθρώπου, που το χάδι του θα απαλύνει όλες τις ευθύνες σου, σαν μαγικό ραβδάκι που σε κάνει, έστω και για λίγο, παιδί; Αυτή είναι η γυναικεία «χειραφέτηση»;

   Είμαι μια γυναίκα που, όπως οι περισσότερες με τα σύγχρονα δεδομένα, δουλεύω μίνιμουμ δώδεκα ώρες τη μέρα. Ανισόρροπος χαρακτήρας, εκνευρίζομαι πανεύκολα, και συμβιβάζομαι δύσκολα πια. Κι είμαι μ' έναν άντρα που μετράω τις ώρες και τα λεπτά για να γυρίσει στο σπίτι. Ένα φτερούγισμα στο στήθος μου προλαβαίνει τα βήματά του στην εξώπορτα. Και τα μάτια μου θέλουν να καταπιούν την εικόνα του, δεν μπορούν να χορτάσουν. Ανησυχώ όταν τον βλέπω αδυνατισμένο. Και είμαι ευτυχισμένη όταν ξαστεριώνουν τα κύματα στο βλέμμα του, μόνο μ' ένα χαμόγελο κι ένα πιάτο ζεστό φαγητό μπροστά του. Του μαγειρεύω, του σιδερώνω, τον περιποιούμαι, τον προσέχω, θέλω να κάνω ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω για να νιώθει γαλήνη στο σπίτι του. Να ηρεμεί το μυαλό του. Αυτό δεν με κάνει λιγότερο χειραφετημένη, ή υποδεέστερή του. Ούτε θέλω να κάνω πράγματα για να με αποδεχτεί, να με θεωρήσει άξια, ή να ικανοποιήσω την εγωιστική μου επιθυμία να τα προλαβαίνω όλα και να νιώθω υπεράνω. Οι ανασφάλειες αυτές καταστρέφουν τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και την αυτοεκτίμησή μας.
Τα κάνω επειδή τα νιώθω. Επειδή τον αγαπάω. Είναι τόσο απλό ρε γαμώτο...

   Ποτέ δεν είναι αργά για πρωτόγνωρα συναισθήματα, τελικά. Όσο κι αν πιστεύεις ότι έχεις ζήσει κάτι στο ζενίθ του, όσο κι αν νομίζεις πως τίποτα δεν μπορεί να σ' εντυπωσιάσει πλέον, πάντα υπάρχει το λίγο παραπάνω, το λίγο παραπέρα. Μην βάζεις όρια.

   Μην εγκλωβίζεσαι σε τυπικούς ρόλους και συμπεριφορές. Μην ακολουθείς συνήθειες από υποχρέωση, από ανασφάλεια για να μην κριθείς. Γυναίκα είναι εκείνη που σέβεται τον εαυτό της πρωτίστως, και τιμά την ιδιότητά της μέσω του Άντρα που πιθανόν έχει δίπλα της. Μόνο έτσι θα τον αγαπήσει και θα τον σεβαστεί πραγματικά, όπως του αξίζει, χωρίς να καταπιέζεται.

    Μια βασική παρένθεση: Όλ' αυτά προϋποθέτουν τον αλληλοσεβασμό στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που αξίζει να λέγεται άντρας, όχι σ' ένα αδύναμο πλάσμα χωρίς πυγμή, που μπορεί να πέσει στον γκρεμό αν του το ζητήσει ο φίλος, η μάνα ή το κανίς του. Σ' έναν άνθρωπο που σε κοιτάει στα μάτια, σου κρατάει ένα τριαντάφυλλο μια μέρα που ξέρει ότι ήταν δύσκολη για σένα, νοιάζεται για το αν έφαγες, σ' εξετάζει αν ντύθηκες ζεστά και σκέφτεται τι δώρο θ' αρέσει στην οικογένειά σου. Όποιος δεν αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του δεν πρόκειται ν' αγαπήσει κανέναν, ούτε εσένα. Να το θυμάσαι αυτό. Αν προτιμάς να έχεις μονίμως τον κυρίαρχο ρόλο σε μια κατάσταση, αν γοητεύεσαι από «φευγάτους» τύπους που ελπίζεις ότι κάποτε θα δαμαστούν, είναι επιλογή σου. Αλλά μην γκρινιάζεις μετά για αχαριστία και γενικολογείς τσουβαλιάζοντας κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις. Κουτούλα στη μάντρα σου και μην ζητάς μετά και τα ρέστα. Με αγάπη πάντα.

  

A place called home

   Τα δύο τελευταία χρόνια, λόγω των πολιτικοκοινωνικών αναταράξεων, η έννοια του "σπιτιού" ως καταφύγιο, σημειακό αντικείμενο ή μέσο δήλωσης ταυτότητας έγινε αρκετά δημοφιλής στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Πολυήμερες εκθέσεις, σεμινάρια, διαγωνισμοί... Δεν συμμετείχα πουθενά, ίσως γιατί αυτό το θέμα με άφηνε παγερά αδιάφορη. Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία μέρα που αποκάλεσα μια κατοικία "σπίτι".

Και μέσα σε μία μέρα, ξύπνησε ένα συναίσθημα που νόμιζα πως δεν θα εμφανιζόταν ποτέ πια. Με μικρά, δειλά βηματάκια.

Βήμα πρώτο. (Ανοίγω την πόρτα, ακούω τα τακούνια μου στα πλακάκια)
Δεν θ' άφηνα ποτέ κανέναν άλλο να κλείσει ένα σπίτι για μένα, χωρίς να το δω πρώτα. Ένα άνετο σαλόνι, απ' την μπαλκονόπορτα διακρίνω μια τζουρίτσα θάλασσας. Μισό χαμόγελο. Αρχίζω ασυναίσθητα να σκέφτομαι χρώματα. Καλό σημάδι.

Βήμα δεύτερο. Μια κουζίνα με ξύλινα και λευκά ντουλάπια, λουσμένη στο φως.
Το χαμόγελο ολοκληρώνεται σε τέλειο ημικύκλιο. Φαντασιώνομαι σε γρήγορα καρέ, πρωινούς καφέδες κι όλα τα αίσχη που θα σου ετοιμάζω εκεί μέσα. Είχα μια δεκαετία να νιώσω τέτοια προσμονή αντικρίζοντας απλώς ένα δωμάτιο. Πόσα χρειάζονται μερικοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι...

"Θα σου φτιάξω κι εκείνο τον θεατρικό καθρέφτη με τις λάμπες που μου έλεγες, πανεύκολο είναι... Α, σου πήρα και δυο φωτάκια να στα περάσω κάτω απ' τα ντουλάπια της κουζίνας για να βλέπεις"

Βήμα τρίτο. (Καφές στη γειτονιά, για τα συμβόλαια)
Μια κουρασμένη, αργή, καλωδιωμένη με hands free μεσίτρια σου χαρίζει ένα απ' τα -σπάνια, φαίνεται- ειλικρινή της χαμόγελα. "Πάντα έτσι να είστε..."

Βήμα τέταρτο. Με παρατηρείς απ' το δρόμο. Μυστήριο χαμόγελο, όταν παίζω με τσιπιρίκια.
"Αγάπη μου, σου πάνε πολύ τα παιδιά... Να σου κάνω πεντ' - έξι;"...

Και κάπου ανάμεσα σε σελίδες με σύνθετα σαλονιού, diy τεχνοτροπίες για τοίχους, χρωματολόγια, σχολικά βιβλία, φωτογραφίες στο Lr, καρτέλες στο biblionet, ένα κουβά καφέ σ' ένα χαοτικό δωμάτιο και μ' ένα στομάχι σε επίσης χαοτική διάθεση για το πώς θα τα προλάβουμε όλα, ξαφνικά ξυπνάω.

Φτιάχνουμε το σπίτι. Το Σπίτι ΜΑΣ.

Εκείνα τα μικρά, τα ασήμαντα, που πλημμυρίζουν τη σκέψη σου με όλα τα παράγωγα του "εμείς", αυτό είναι το Σπίτι. Κάθε χαδιάρικο βλέμμα, κάθε αντικείμενο που τοποθετείται στο ράφι από χέρια που αγαπάνε. Ονειρεύομαι μια ζεστή, φωτεινή φωλιά, ανοιχτή για να ταίσω και να κοιμίσω κάθε δικό μας άνθρωπο. Ονειρευόμαστε, κι αυτό έχει κυρίως σημασία.

Και μπορώ να ονειρεύομαι, γιατί Σπίτι μου έχει γίνει το βλέμμα σου.
Και μπορώ να ελπίζω πως δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε έρμαια μιας ρουτίνας.

Βήμα πέμπτο και τελευταίο (της επιστροφής).
Οδηγείς στη Συγγρού, κι αστραπιαία το σώμα σου κολλάει στο δικό μου και βάζεις μηχανικά τα χέρια μου στις τσέπες σου για να μην κρυώνω.

Ανυπομονώ.

Χορός

Θα σου πω ένα μυστικό. Κι είναι απ' τα πιο σημαντικά που θα μάθεις.

   Όταν χορεύω, μου έρχονται στο μυαλό φαντασιώσεις. Νιώθω ότι έχω απέναντί μου ανθρώπους που αγαπάω, ανθρώπους που είναι μακριά μου, ανθρώπους που ερωτεύτηκα στο παρελθόν, και μέσω τις κίνησης μεταδίδω μηνύματα που δεν πρόλαβα να τους πω. Σαν τρόπος να με γνωρίσουν καλύτερα. Το έκανα αυτό, από παιδί. Με ηρεμούσε, με ξεκούραζε, με γέμιζε, ήταν ένα είδος ψυχοθεραπείας που με έσωσε από πολλές κακοτοπιές.

   Ανά καιρούς κάποιοι άνθρωποι μονοπωλούσαν τη σκέψη μου. Έστελνα λευκά γράμματα με αποκλειστικούς παραλήπτες εκείνους. Αλλά κι αυτό σε κουράζει κάποια στιγμή. Η αδικία κουράζει, όπως κι ο πόνος. Η αγάπη δεν κουράζει και δεν κουράζεται ποτέ.

   Πάντα απορούσα μ' εκείνους που ξε-αγαπάνε. Το λεξιλόγιο του μυαλού μου αρνιόταν αυτή την διαδικασία. Και πάντα απορούσα με το αν είναι φυσιολογικό αυτό που κάνω, αν κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου ξεροκέφαλο. Που προτιμούσα να ζω κάτι έντονα, ή να μην το ζω καθόλου.

   Είχα μάθει να μου έρχονται όλα εύκολα στον ερωτικό τομέα. Γι αυτό και οι απορρίψεις κλωθογύριζαν στη σκέψη μου πολύ περισσότερο απ' όσο τους άξιζε, για μήνες ή για χρόνια, λες και η επιβεβαίωση της αξίας μου θα ερχόταν από οποιονδήποτε άλλο για να την καταλάβω, όχι από εμένα. Τέτοιος μαλάκας ήμουν.

   Και κάπως έτσι έφτασα 28 Αυγούστων.
   Και η φαντασίωσή μου πλέον έχει όνομα.
   Δεν ζήτησα ποτέ την κεντρική σκηνή, ούτε όμως αγάπησα την κερκίδα.
   Και το χαμογελαστό σου πρόσωπο πλημμυρίζει το πιο μεγάλο στάδιο που μπορεί να
   πλάσει η σκέψη μου.

  Είμαι εθισμένη στους γρήγορους ρυθμούς. Η απραξία με αποσυντονίζει... Ένα βασικό μου ελάττωμα που γίνεται προτέρημα, όσο συμβαίνουν όμορφα πράγματα και παρασύρομαι, προσπαθώντας να εντοπίσω την παγίδα. Τη στιγμή που κάτι θα πάει στραβά.

  Είσαι η δύναμή μου. Ο λόγος που πιστεύω ότι είμαι ικανή για όλα. Ίσως τα 'κανα και χωρίς εσένα, αλλά παίρνουν αξία με τη χαρά που βλέπω στο βλέμμα σου. Με κοιτάς με καμάρι και λιώνω το κεράκι, κάθε μέρα που περνάει σε ερωτεύομαι περισσότερο.

  Κατάλαβα πως για να τιμήσω κάθε έννοια της λέξης γυναίκα, πρέπει να έχω έναν Άντρα δίπλα μου. Ημέρεψα. Και κάθε ξημέρωμα με βρίσκει με βρίσκει λίγο πιο ξεκούραστη. Λίγο πιο επουλωμένη. Με λίγη δύναμη παραπάνω για να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα. Για σένα, και μαζί σου.

Αν με αντέξεις; Χμμ...
Ας μην κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια. Κι αυτά που είπα είναι ήδη πολλά.

 
  

Λιμάνι

   Παρασκευή. Το μίνι διάλειμμα της Κυριακής. Δύσκολη μέρα δύσκολης εβδομάδας. Πόδια ταλαιπωρημένα. Μυαλό κουρασμένο κι ανήμπορο ν' αξιολογήσει πλήρως νέα δεδομένα, σώμα που δεν σ' ακολουθεί πια όπως θα ήθελες. Άγχος. Σχέδια. Πίεση.
   Ανοίγεις βιαστικά την πόρτα του αυτοκινήτου. Τ' αγαπημένα σου τριαντάφυλλα σε περιμένουν στο κάθισμα. Το αγαπημένο σου φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο σε περιμένει μ' ένα χαμόγελο γεμάτο μικρούς ήλιους.
   Και ξαφνικά θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Συγκίνηση, ανακούφιση, ηρεμία; Απορία μήπως, αν σου αξίζει όλο αυτό που ζεις; Κι όμως το νιώθεις. Τόσο νωρίς... Αυτό το "εδώ είμαστε". Έχει σημασία;
   Την ίδια στιγμή που συζητάς για υπολογιστικά, πρακτικά πράγματα, το πώς θα ψάξετε για το σπίτι, από πού θα ψωνίσετε τις συσκευές, ένα πονηρό παιδιάστικο γελάκι σε αποσυντονίζει με σκέψεις για ένα έξοδο που δεν είναι απαραίτητο. Σαν το παιδί που δεν μπορείς να του χαλάσεις χατήρι. Σε λιώνει.
   Αν προσπαθούσες να μαντέψεις ένα τρόπο για να με κάνεις ευτυχισμένη, θα 'πρεπε να κλειδώσεις σ' ένα μαγικό κουτάκι όλες εκείνες τις μικρές, ανούσιες, καθημερινές στιγμές μας, να το φοράω σαν φυλαχτό πολύτιμο. Με κάνεις να αισθάνομαι παιδί. Με ηρεμείς. Και γεμίζεις τη σκέψη μου με λιμάνια.

   "Γυναίκα μου... Γυναίκα της ζωής μου"

Ίσως ο μόνος λόγος για να το γράψω όλο αυτό, είναι για να θυμάμαι πότε ακριβώς άκουσα αυτές τις λέξεις απ' τα χείλη σου. Καταπίνω τις φράσεις σαν βάλσαμο, που διαπερνά τους κόμπους του λαιμού και στάζει μέλι στην ψυχή μου.

  Ξέρεις γιατί είσαι το λιμάνι μου; Γιατί αγαπάω κάθε σου ελάττωμα, περισσότερο απ' ότι αγαπώ τα χαμόγελα σου.

Δεν στο είπα ακόμη. Αλλά θα το μάθεις. Κυρίως στην πράξη.
Είσαι ο άντρας της ζωής μου. Κι αν σε χάσω, το φταίξιμο θα είναι αποκλειστικά δικό μου. Θα 'μαι άξια της "μοίρας" μου.
Καιρός να την διαψεύσω αγάπη μου. Έχουμε πολλά να κάνουμε.

Πόσο λυπάμαι...

    Όσο περισσότερο διαβάζω, τόσο πιο φειδωλή γίνομαι στις λέξεις. Δεν προσπαθώ να σ' εντυπωσιάσω. Δεν μπορώ να σε συγκινήσω.
    Η έλλειψη πνίγει. Τ' ανείπωτα γίνονται μακροσκελείς προχειρογραμμένες επιστολές, βολές κατά ριπάς. Η πληρότητα έρχεται αθόρυβα, αλλά φωνάζει. Δεν σε εμπνέει να γράφεις, αλλά να πράττεις και να ονειρεύεσαι.

   Αντιλαμβάνεσαι τα θέλω μου, πριν προλάβω να τους δώσω υπόσταση. Τα τακτοποιείς στα κουτάκια μιας λογικής λίστας ονείρων και τα μετατρέπεις σε στόχους. Κοινούς. "Να είμαστε καλά, να οργανωθούμε, να πάρουμε την μηχανή σου... να βρούμε ωραία έπιπλα για το σπίτι μας... να..." Συμπληρώνεται η λίστα, και ταυτόχρονα συμπληρώνονται τα κενά μου. Χωρίς ονειροβασίες κι επίπλαστες ανάγκες. Είχα ξεχάσει τη δύναμη του "εμείς". Του ουσιαστικού. Του απόλυτου. Ίσως δεν το είχα ζήσει και ποτέ. Ίσως πίστευα ότι δεν το άξιζα κιόλας.

   Τα λόγια σου λειτουργούν σαν βάλσαμο που με παραλύει, σαν το χάδι σου στην πλάτη μου. Και κάθε μικρή στιγμή μας είναι αφορμή για να καλπάζει η φαντασία μου σε περισσότερες. Κάθε βόλτα μας. Όταν το μάτι μας πέφτει πάνω στα ίδια πράγματα στις βιτρίνες. Όταν οι δουλειές που κάνουμε μαζί δεν φαντάζουν ποτέ ως τέτοιες. Όταν σε θαυμάζω και με καμαρώνεις. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και χρωματίζει εκείνα τα ασήμαντα, τα καθημερινά, τα βαρετά. Ανυπομονώντας να γίνουν μέρες, μήνες, χρόνια...

  Δεν μ' αφήνεις να νιώσω αμήχανα ούτε στιγμή που μεγάλωσα σ' ένα διαλυμένο περιβάλλον, παρά τις δικές σου απολύτως υγιείς εμπειρίες. Με τον πατέρα σου γελάτε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σαν να σε βλέπω μετά από τριάντα χρόνια, και σκέφτομαι πως θα είμαι ακόμη (διαφορετικά μεν, αλλά παράφορα) ερωτευμένη μαζί σου. Έχεις το βλέμμα της μητέρας σου. Κι εκείνη έχει το είδος της αγκαλιάς που αγαπώ στους ανθρώπους: ζεστή, επιβλητική, σε καλύπτει ολόκληρο, παρότι μικροκαμωμένη γυναίκα. Ένα σπίτι που με καλωσορίζουν ακόμη και τα ντουβάρια. Ένα μπαλκόνι με θέα για ν' ανασαίνεις, κι ένα λουλούδι απ' τις γλάστρες σας για να μοσχομυρίζει το δωμάτιό μου. Αγαπάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα...
  Μην μπερδεύεσαι. Δεν ψάχνω δανεικές φωλιές για να στεγάσω όλ' αυτά που μου λείπουν. Είμαι πολύ μεγάλη για τέτοια λάθη πια, κι ακόμη μεγαλύτερη για δικαιολογίες περί οικογένειας. Καιρός να φτιάξω τη δική μου.

   Κάθε μέρα μου δίνεις μια ακόμη αφορμή να θαυμάζω τη μεθοδικότητα, τη δημιουργικότητα, το πεισματικά δουλευταράδικο πνεύμα σου. Και κάπως έτσι προκύπτουν όλα. Τα σχέδια, οι δουλειές, οι κατασκευές, τα ταξίδια... Απλά, όμορφα κι αβίαστα. Όπως η μαγική φρασούλα που δεν περίμενα ποτέ να βγει απ' το στόμα μου μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και η αντίδρασή σου, που ήταν ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσα να ελπίζω. Μια στιγμή που, όσο κι αν μ' αντέξεις, δεν θα καταφέρω να ξεχάσω ποτέ.

  Ναι, έχω ερωτευτεί κι άλλους ανθρώπους στο παρελθόν. Έχω αγαπήσει, έχω πληγώσει, έχω προστατέψει. Όμως δεν περίμενα ποτέ ν' αγαπήσω έναν άνθρωπο όσο τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου γίνονται κόμποι, όταν αγχώνομαι επειδή αργείς να γυρίσεις. Σε ζητά το σώμα μου, όσο σε ζητά η ψυχή μου. Κι αφήνομαι σε ένστικτα πρωτόγνωρα.

  "Πόσο λυπάμαι... Τα χρόνια που πήγαν χαμένα..."
   Δεν θέλω να βλαστημώ το χρόνο που πέρασε χωρίς να σε γνωρίζω. Αν δεν είχε θολώσει το βλέμμα μου, δεν θα διέκρινα ποτέ στο δρόμο μου ένα θησαυρό. Συμπορεύεσαι σωστά με το χρόνο, όσο οξύνει την κρίση σου.
   Δεν θέλω να σε εντυπωσιάσω με λόγια πολυφορεμένα. Γιατί οι πράξεις σου έχουν καταφέρει ήδη να επισκιάσουν όσους γαλήνεψαν και βρώμισαν την ψυχή μου ολ' αυτά τα χρόνια. Κι υπάρχει ακόμη κάτι αμόλυντο, κάτι αφόρετο μέσα μου. Αυτό έχω την ανάγκη να σου δίνω. Ό,τι ονειρευόμουν πως μπορώ να δώσω. Με πράξεις που σου αξίζουν, μέρα τη μέρα.

   Έχω το προαίσθημα πως έχω κάνει διακριτική είσοδο στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Αθόρυβα, σαν δραστήρια γάτα. Τα θηρία που έπνιγαν το μέσα μου μοιάζουν μακρινά φαντάσματα του παρελθόντος. Χωρίς μεγαλοπρεπείς πομπές, φουσάτα, ποδοβολητά και πυροτεχνήματα. Αποκοιμιέμαι γαλήνια στην αγκαλιά σου σε δευτερόλεπτα. Και σχεδιάζω. Κι ονειρεύομαι. Για όσο μ' αντέξεις. Για όσο αντέξουμε.
Είχα συνηθίσει να κρύβω το ρομαντισμό μου, επιμελώς ή ατημέλητα, για να μην γίνει πάλι εκδικητικός. Όσο ξυπνά μέσα μου, πιο ζωογόνος από ποτέ, να με φοβάσαι. Έχεις πολλά να δεις ακόμη.

Διόδια

    Πέρασε χρόνος από τότε που πρωτοδιάβασα αυτό το κείμενο της Μαλβινα(ρα)ς. Όταν έγλειφα ακόμη πληγές, κι άπλωνα τα βρεγμένα ρούχα της ελπίδας μου να στεγνώσουν στον ήλιο.
    Τι συνέβη από τότε; Μια ψυχοσυναισθηματική χιονοστιβάδα αλλαγών. Ανακατατάξεις, εκπληρώσεις απωθημένων, αναθεωρήσεις... Ώσπου να κερδίσω την ευτυχία, μέσω της ψυχικής μου ηρεμίας.
    Κι έπειτα έρχεται εκείνο το πρωί. Τα πρωινά που, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, λιώνεις στο repeat τραγούδια σαν αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=HXNE_l1YUHU
Σε περιβάλλουν με μια ζεστή, ροδαλή ομίχλη θετικότητας, σε προχωρούν ένα βήμα. Το ένστικτό σου βροντοφωνάζει πως κάτι όμορφο θα συμβεί σύντομα.
    Κι έπειτα ήρθες εσύ. Ήταν δυνατόν να μην έρθεις;...

   Βαρέθηκα να κυκλοφορώ με τεράστιες ταμπέλες για τα "θέλω", τις παρακλήσεις και τους στόχους μου.
   Βαρέθηκα να εξηγώ. Να κατηγοριοποιώ. Ν΄ απολογούμαι.
Οι μεγαλοστομίες δεν ωφελούν, ούτε με ωφέλησαν ποτέ. Θα παραμείνω πάντα μια τρελή, ταλαιπωρημένη γυναίκα, που πετάει ό,τι κατεβάσει η κούτρα της.
Που θα αμφιβάλλει για το αν της αξίζει το χαμόγελό σου. Το φως που εκπέμπεις.
Που θα περιμένει να ξυπνήσει μια μέρα απ' τ' όνειρο, και να γίνουν όλα όπως πριν.

Όλα όσα ψέλλιζα πως ζητούσα τόσο καιρό.
Μια κουβέντα μου, σχεδόν δυο χρόνια πριν, όταν μου έλεγαν τι αξίζω. Κι απάντησα πως θέλω μόνο "ένα καλό παιδί, δουλευταρά." Μια φίλη μου γέλασε: "σαν τη μάνα μου ακούστηκες".
Ναι, είμαι πολύ πιο παραδοσιακή απ' όσο φαίνομαι. Κάτι που μάταια προσπάθησα να εξηγήσω σε αλαφροϊσκιωτους, συντηρητικούς, κολλημένους ανθρώπους, που με αντιμετώπιζαν μονίμως λες κι έπρεπε ν' αποκωδικοποιήσουν κάποιο γρίφο σε escape room. Κι εσύ, με τον μαγικό σου τρόπο, με μισή κουβέντα, κάνεις τις ανασφάλειες και τους προβληματισμούς μου θρύψαλα.

Πόσο πιο απλά γίνονται τα πράγματα, όταν υπάρχει ενδιαφέρον!
Πόσο περιττές οι μεγαλόπνοες εξηγήσεις και οι υπεραναλύσεις...
Όταν έμαθες δυο πράγματα, δεν τρόμαξες απ' τα σκοτάδια μου. "Οι άντρες δεν μιλούν πολύ". Μόνο πράττουν. Και στάθηκες εκεί, σαν κύριος. Και στέκεσαι. Θες το καλύτερο για μένα, και θες να είσαι δίπλα μου. Και η σοβαρότητα στο βλέμμα σου δεν μου αφήνει περιθώρια ν' αμφισβητήσω καμιά σου λέξη. Λίγες και σωστές. Μετρημένες.


Και τι είναι τελικά ο έρωτας ρε γαμώτο;...

    Ένα ζευγάρι ασημένιες πεταλούδες που στολίζουν με καμάρι τ' αυτιά μου, όταν με τράβηξες πίσω στο μαγαζί που τις είδες γιατί ήθελες να μου κάνεις ένα δώρο, έτσι, χωρίς λόγο. Χωρίς να ξέρεις πως έχω αδυναμία στις πεταλούδες.
    Ένα ζευγάρι φιλιά στα γόνατά μου. "Πόδια μου υπέροχα! Δεν πιστεύω να τα ταλαιπώρησες σήμερα, μην μου τα κουράζεις, γιατί άντε!"...
(...Μακάρι να 'ξερες. Ή μάλλον, καλύτερα που δεν ξέρεις. Καλύτερα που, αν με δεις ποτέ να συγκινούμαι και να κλαίω σαν χαζή, δεν θα μπορείς να κάνεις σωστές αποκωδικοποιήσεις.)
    Ένα ζευγάρι πράσινα μάτια με καθάρια λάμψη, πιο φωτεινή από οποιασδήποτε θάλασσας έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. 
    Ένα ζευγάρι γεροδεμένα, δουλεμένα χέρια, που λατρεύω να χαϊδεύω κι ας φοβάμαι πως μπορεί να πονέσω σε κάποιο σημάδι.
    Είναι τα βλέμματα συμπάθειας των αγαπημένων μου ανθρώπων, όταν σε γνωρίζουν. Η μνήμη. Ο τόνος σου στο "γυναικάρα μου", που με λιώνει. Η ήρεμη δύναμη που εκπέμπεις. Το σώμα σου, που με τραβάει σαν μαγνήτης. Ο τρόπος που ξυπνάς. Που χορεύεις. Το χαμόγελό σου όταν κοιμάσαι. Το γέλιο σου, όμοιο με μωρού παιδιού.
    Θα μπορούσα να συμπληρώνω, για πολλές ώρες ακόμη. Όμως έρωτας είναι τελικά όλα εκείνα που δεν μπορείς να εξηγήσεις.
    Είναι εκείνα τα μπλε τριαντάφυλλα που στολίζουν το γραφείο που κάθομαι, όσο σου γράφω αυτές τις γραμμές. Μια ανθοδέσμη τυλιγμένη σε χαρτί με ζωγραφιστές πεταλούδες. :) Όλα, γαμώτο...
Ακόμη κι εκείνη η άσπρη τριχούλα στη χωρίστρα μου, που όσο κι αν ψάχνω, δεν μπορώ να διακρίνω πια.

Παλιμπαιδίζω. Αφήνομαι, επιτέλους, σ' έναν άξιο στυλοβάτη των ονείρων μου. Και πολύ τη γουστάρω τη Ζέτα που ξαναγεννιέται μέσα μου. Ακριβώς επειδή δεν σε είχα ανάγκη, σ' εκτιμώ κάθε μέρα και πιο πολύ. Το φως σου με κάνει να βρίσκω πάλι το δικό μου. Κάθε μέρα και πιο πολύ.


   Ώσπου να σωθούν οι μέρες και οι ελπίδες. Η βουτιά στο κενό που δεν περίμενα ποτέ να ξανατολμήσω. Κι είναι υπέροχη... Χωρίς πανοπλία. Χωρίς διόδια. Μαζί σου.

Νυχτερινές ικεσίες

Είναι εκείνη η ωχρή γυαλάδα στον πάτο του ποτηριού σου.
Οι σκέψεις που σε ζαλίζουν περισσότερο απ' αυτό.
Πόσο πιο όμορφοι γινόμαστε στο νυχτερινό φως! Κρύβει ό,τι ανακαλύπτει.
Κόκκινες, κίτρινες αντανακλάσεις...
Είναι εκείνες οι γωνίες του προσώπου σου. Και τα μάτια που στο μισοσκόταδο λάμπουν ακόμη πιο πολύ.
Είναι εκείνη η ουλή στο χέρι μου, που δεν διακρίνεται πια. Και η - ντροπαλή ακόμη - ρυτίδα στο μέτωπο, όταν κάθε σου λέξη γίνεται αίτιο ενός προβληματισμού συγκινημένου.

Η υπεραπλούστευση και η διακωμώδηση είναι εύκολες άμυνες. Όχι για μας.

Είναι τα βράδια που εύχομαι να ταξιδεύαμε μισό αιώνα στο παρελθόν. Να 'μασταν, λέει, σ' ένα τζαζ μπαρ της Νέας Ορλεάνης. Να χορεύουμε άτονα, αλλά ρυθμικά, σαν ξεκούρδιστα εκκρεμή. Να πιάνω το μικρόφωνο και να καταλαβαίνεις πώς νιώθω απ' τη βραχνάδα της φωνής, χωρίς ν' ακούς τους στίχους του τραγουδιού.

Μετά θυμάμαι πως δεν έχω φωνή. Και πως ποτέ δεν έκανα στη ζωή μου κάτι που να θυμίζει ταινία.

Τα μεγαλεπήβολα σχέδια λυγίζουν μπροστά στο χρόνο. Κι εκείνος στερείται πλέον κάθε νοήματος. Είναι το δευτερόλεπτο. Η ανάσα. Εσύ κι εγώ. Η αθάνατη στιγμή μας.

Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που εύχομαι να 'σουν κάθε ανάσα που τρεμοπαίζει στο στήθος μου, και σβήνει εκπνέοντας σ' ένα νωχελικό σύννεφο καπνού.
Κάθε σταγόνα στο ποτήρι. Κάθε μελωδία. Κάθε ξενύχτι μας.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που λαμπαδιάζουν την παραίτησή τους μ' ένα σπίρτο. Και μόνο η φωτιά του τους κρατάει ζωντανούς.

Είναι όλ' αυτά και τίποτα.
Για να σε πνίγει, κάθε φορά και περισσότερο, εκείνος ο κόμπος του πρώτου φιλιού. Σαν ανθός που δένει, σφίγγει και δυναμώνει τις ρίζες του ως την καρδιά.

Αποστάσεις

  https://www.youtube.com/watch?v=_cnPZSM85j8

   "Το ινδιάνικο όνομά σου θα ήταν τρύπια καπότα" με πείραζε κάποτε ο πατέρας μου, προσπαθώντας να διακωμωδήσει το ατύχημα της γέννησής μου. Αφού ανέσυρα απ' τη μνήμη μου διάφορα παρατσούκλια με ανάκατη χρονολογική σειρά (Ποκατσόντας, Ζου, Σακίρα, χοροπηδηχτούλα, λιπόμαζα, Γιωργάρας, πεταλούδα, Ντένις Ρόντμαν, λιμενεργάτης, Μπαμπώ κι άλλα τέτοια) που με βάφτιζαν ανά καιρούς, νομίζω πως το πιο ταιριαστό για την ώρα θα ήταν "η φωτογράφος που κλαίει στις συναυλίες" (-σαμαλάκας, για να γίνει και πιο εθνικ).

   Γιατί έτσι; Και γιατί να ξεφτιλίζεις κάτι το οποίο σε γεμίζει αναμνήσεις, σε συγκινεί;
Απλούστατα επειδή είναι πολύ βολικό να νομίζεις ότι ένας δυνατός χαρακτήρας δεν έχει στιγμές ελεύθερης πτώσης. Κι όταν παραδέχεται ότι πονάει, είναι σαν το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο: κανένας δεν τον πιστεύει, ούτε ενδιαφέρεται ν' ασχοληθεί. Οπότε καλύτερα να τα διακωμωδούμε όλα απ' την αρχή, να γλιτώνουμε χρόνο. (Γιατί σ' ένα απ' τα σπάνια ξεσπάσματά μου πριν φύγω απ' την Κρήτη, η αντίδραση ήταν "μα που πήγε ο δυναμισμός σου;!" Και δεν διατίθεμαι να το ξανακούσω, ευχαριστώ.)
   Σχεδόν επτά μήνες. Και κάθε μέρα που περνάει, καλή, πιεστική ή άσχημη, είναι αφορμή αυτομουτζώματος γιατί δεν κίνησα τα πόδια μου απ' το νησί μια ώρα αρχύτερα. Γιατί μέσα σ' αυτούς τους ρυθμούς τους αγχώδεις, στην αποξένωση, τα νεύρα, τις ανέλπιδες ευχές να 'χε η μέρα 148 ώρες, τη μιζέρια δίπλα μου, κάνω πράγματα που αγαπάω χωρίς να λείπει ποτέ το φαγητό απ' το τραπέζι μου. Τόσο απλά. Γιατί διαβάζω ξανά βιβλία, ακούω μουσικές, βλέπω θέατρο. Γιατί νιώθω καλά, επιτέλους ο εαυτός μου. Ένα μπάσταρδο κυνηγόσκυλο, που απέτυχε παταγωδώς να χωρέσει σε κουστούμι πεκινουά βιτρίνας επί τρία συναπτά έτη.

   Να φοβάσαι εκείνους που δεν έχουν την ανάγκη σου πια, κυρίως ηθικά και συναισθηματικά. Κι αν αποξενώνονται, είναι επειδή διακρίνουν πλέον το σχήμα σου χωρίς παραμορφωτικούς φακούς της πραγματικότητας. Και διατηρούν τις αποστάσεις.

   Τι ωραίο πράγμα η απόσταση! Τι εξιδανικευτικό!
Μέχρι πρότινος στεναχωριόμουν πραγματικά για λίγες σπάνιες ψυχές που γνώρισα κάτω, επειδή η μοίρα τους γέννησε σε λάθος τόπο για ν' αναδειχθούν, να λάμψουν, να γίνουν ευτυχισμένοι. Μικρό μέρος για μεγάλα μυαλά. Όμως ενηλικιώθηκα, αναγνωρίζοντας πως ο καθένας είναι απόλυτα υπεύθυνος για την πορεία του. Κι εκεί, στη στροφή, στο σημείο καμπής... Άρχισαν να με απογοητεύουν. Ένας ένας. Η επιδειξιομανία τους. Η βλαχοκατινιά τους στο να κρίνουν τις πορείες των άλλων. Η κρυψίνοιά τους. Οι ψευτομαγκιές, και οι μαχαιριές κάτω απ' το χαλί. Η κοντόφθαλμη οπτική την οποία αρνούνται να παραδεχτούν, για να κρύψουν τις ανασφάλειές τους. Θύτες και θύματα, επηρεαζόμενοι. Αρρώστησε η ψυχή μου. Σιχάθηκε.

    (Δεν το παίζω υπεράνω, γιατί πολύ απλά δεν θα γίνω ποτέ. Ούτε έχω κανένα δικαίωμα να σε κατηγορήσω. Όμως προσπαθώ να φτυαρίζω τα σκατά της δικής μου ζωής, όσο εσύ χάνεις χρόνο γλυκοκοιτάζοντας τη δική μου. Αυτή είναι η διαφορά μας...)

   Δεν θέλω να με καθοδηγεί κανένας μονόφθαλμος που αναδεικνύεται ανάμεσα σε τυφλούς. Ευτυχώς, συναντώ καθημερινά ανθρώπους πεφωτισμένους. Με ξάστερη ματιά, αστείρευτη μόρφωση και το ένα ενδέκατο του τουπέ που έβλεπα σε μερικά μουσούδια στο νησί. Σωστά πρότυπα, κι εναύσματα γι' αυτοκριτική.

Μπορώ να στα πω όλ' αυτά εξευγενισμένα, μ' ένα τόνο καθωσπρεπισμού, χρησιμοποιώντας εμπνευμένα τσιτάτα για να σ' εντυπωσιάσω. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι:
ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ.
Μπορείς να κρίνεις τις ζωές των υπολοίπων για να δικαιολογήσεις τα λάθη της δικής σου. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι:
ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ.

   Θέλω να γυρίζω σ΄ένα σπίτι με χαρακτήρα. Παλάτι ή υπόγεια τρύπα, δεν με νοιάζει. Αρκεί να δίνουμε πνοή εκεί μέσα. Να με περιμένεις με μουσική, ένα ποτήρι ουίσκι κι ένα μισό χαμόγελο. Να πίνουμε αμίλητοι σε μια φλύαρη αγκαλιά. Να ενδιαφέρεσαι όντως να δεις φωτογραφίες μου απ' τη βραδιά, μόνο και μόνο για να χαρείς μαζί μου σε πέντε και να με σκυλοβρίσεις σε διακόσιες πέντε. Να είσαι αμείλικτος κριτής στα γραπτά μου, και να με κουτουλάς όταν δεν μπορώ να σταυρώσω λέξη. Να καταλαβαίνεις πόσο ανάγκη έχω το να δουλεύω τέτοιες ώρες, να σπαταλάς μια ώρα ύπνου για χάρη μου, ώστε να μας βρίσκουν τα πιο όμορφα ξημερώματα. Τότε θα σ' αγαπάω πιο πολύ.

   Κι αν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο μόνο για μια μέρα, τι να το κάνω;
   Κι αν δεν συμβαίνει καθόλου, γιατί να το ζήσω;...
   Ένα καλό κρεβάτι, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν πρόκειται ποτέ ν' αντικαταστήσει έναν άνετο καναπέ με την αγκαλιά που προανέφερα. Οπότε γιατί ν' αναλώνομαι;

"Τι θα γίνει, θα πεις τίποτα ουσιαστικό ή θα συνεχίσεις να μιλάς χωρίς λόγο, για ν' ακούω τη φωνή σου;"

(Κάτι τέτοιες ώρες. Μ' εκείνους που ξέρουν πώς να σε βάλουν στη θέση σου, επειδή είναι ισάξιοι ή ανώτεροι πνευματικά. Αυτούς αγαπάω πιο πολύ. Τις ψευτομαγκιές και τις επιθέσεις με νεροπίστολα, τις δέχομαι με την στωικότητα του ανθρώπου που βρίσκεται ήδη σ' άλλο δρόμο.)

Θα προσπαθήσω λοιπόν.

Πόσες φορές χρησιμοποίησα παραπάνω, γραπτά ή έμμεσα, το ρήμα "θέλω;" Θέλω, ελπίζω, εύχομαι... Σκατά στα μούτρα μου. ΘΕΛΕ. Ποσώς σε απασχολεί, και καλά κάνεις. Παιδιάστικες επικλήσεις εγωιστικού πεντάχρονου. Εμένα μ' ενδιαφέρει κυρίως τί θέλεις ΕΣΥ.

Θέλεις μια γυναίκα ήρεμη, με σταθερό χαρακτήρα ώστε να γνωρίζεις που πατάς και με ποια ξυπνάς; Διαχειρίσιμη, με ελεγχόμενο παρορμητισμό; Χαριτωμένα ζηλιάρα, με γατίσια ανασφάλεια; Με ισορροπημένα νεύρα, ήπιους ρυθμούς καθημερινότητας και μπόλικο ελεύθερο χρόνο για τη φατσούλα σου; Που να σε εμπνέει να γίνεσαι δάσκαλος, μπαμπάς και προστάτης δίπλα της;
Αν αυτά ζητάς, πολύ καλά κάνεις. Είσαι λογικός άνθρωπος.
Αν καταλάθος χτυπήσεις την πόρτα μου, συγχαρητήρια. Το θυροτηλέφωνο έχει άμεση σύνδεση με την αποτυχία μας, για να μην χάνουμε χρόνο.

   Η μόνη πραγματική χρησιμότητα του θέλω, είναι μ' ένα "σε" μπροστά. Και το "σε θέλω, αλλά δεν σ' έχω ανάγκη" μπορεί να γίνει τρομακτικό κι υπέροχο ταυτόχρονα. Δυστυχώς για σένα, είναι η πραγματικότητα. Προχωράω χωρίς να σε περιμένω, πέφτω, στηρίζομαι στα πόδια μου, ονειρεύομαι, δουλεύω σαν το σκυλί για τα κάθε είδους ταξίδια μου. Στα 'χω πει καιρό τώρα και δεν μ' άκουγες: "Είτε είσαι μαζί μου είτε όχι, σε λυπάμαι προκαταβολικά".

Βαρέθηκα τις αναμονές. Θέλω το "εδώ" και το "τώρα". Θέλω εσένα, χωρίς να σε χρειάζομαι. Και θέλω ν' ΑΠΑΙΤΕΙΣ. Από σένα, από μένα, απ' τους πάντες και τα πάντα.
Μίσησα τις αποστάσεις. Μα κυρίως μίσησα τη λιποψυχιά όσων δεν μπορούν να τις υπερβούν.

Ίσως είναι το μόνο κείμενο που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω για να "διορθώσω". Ογδόντα προχειρογραμμένες γραμμές για να περιγράψω μια φυγή. Ας είναι. Πρόκειται για την τελευταία, άλλωστε.

Έφυγα. Διπλοκλείδωσε, και μην με περιμένεις.

(Tο τραγούδι που έβαλα στην αρχή, είναι για μένα ένα ολοκληρωμένο θεατρικό μονόπρακτο σε δώδεκα λεπτά. Δεν θα μπω ποτέ στον κόπο να σου εξηγήσω, γιατί δεν θα καταλάβεις. Είναι η ζωή μου ολόκληρη... Κι ανήκει σ' εκείνον τον μαλάκα που συγκινήθηκε, όταν του είπα πως φαντάζομαι να το χορεύω με τον άνθρωπο που αγαπάω. Που μου μετέδωσε τις δικές του εικόνες ακούγοντάς το, και συγκινήθηκα εξίσου. Η ζωή μου ανήκει σ΄ ένα τυπάκι, που δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι εσύ. Κρίμα.)

Θέλω

Μερικές φορές, το να ζεις σ' αυτή την πόλη είναι σαν να τραγουδάς με όλη σου τη δύναμη σ' ένα πλοίο στη μέση του πελάγους. Όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν θ' ακουστείς ποτέ.
Πνίγομαι. Θέλω αέρα. Θέλω ήλιο. Θέλω ένα ταξίδι.
Με μαγεύουν τα φώτα της νύχτας. Θέλω να φωτογραφήσω εκφραστικά, σημαδεμένα πρόσωπα. Απόμερες γωνίες. Ψυχές ταλαιπωρημένες. Κινήσεις. Λάμψεις. Να τρομάξω και να με τρομάξουν.
Κι ας μην έχεις ποτέ την έγνοια μου, ας μην ανησυχείς που αργώ να γυρίσω σπίτι.

Μπορείς να καταλάβεις πώς σε αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος, απ' τον τρόπο που σε φωτογραφίζει. Το πάθος. Το θαυμασμό. Την απέχθεια. Την αδιαφορία. Όλα, μάτια μου...
Θέλω να με φωτογραφίσεις με τα δικά μου μάτια. Θέλω να σε απαθανατίσω ακόμη πιο όμορφο απ' ότι σ' έχουν καταγράψει τα καρέ του μυαλού μου. Το ωραιότερο πορτρέτο της ζωής μου είναι εκείνο που θα μπορέσει να περιγράψει την ιστορία μας. Και φυσικά, δεν υπάρχει ακόμη.

Αγαπάω τα χαμογελαστά παιδικά πρόσωπα. Τις νύχτες στο δρόμο. Τις κοφτές αναπνοές. Τα λουλούδια. Τα εφήμερα. Τους αθεράπευτα, βλακωδώς ρομαντικούς ανθρώπους.
Τέτοια είμαι και χειρότερη. Κι ας μην καταλάβεις ποτέ πως ένα λουλούδι είναι το ωραιότερο δώρο που μπορείς να μου προσφέρεις. Προσπάθησε να εντυπωσιάσεις με προπετάσματα καπνού όσους φοράνε νούμερο και σχέδιο στην αγάπη τους. Όσους υπολογίζουν τα δούναι με το σταγονόμετρο και τα λαβείν με τη μεζούρα. Δεν μπορεί, έτσι θα γίνεις ευτυχισμένος. Αρκεί στην πορεία να μην χαθείς στον εαυτό σου.

Αντιπαθής; Επικίνδυνη; Λίγο με νοιάζει. Φτάνει να διακρίνω ένα ξάστερο κομματάκι ουρανού σε βλέμματα που δεν σκέφτονται όπως εσύ.

Επικήδειος

Γιατί έτσι; Γιατί εδώ;...
Ανέκαθεν ζήλευα τους ανθρώπους που μπορούν να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται λακωνικά, με λιτές, περιεκτικές κουβέντες. Εγώ νιώθω κάθε φορά πως κάνω περιφραστικούς κύκλους γύρω από ένα μαχαίρι που σμιλεύεται απ' το μέσα μου.

Γράψε ένα γράμμα!
Δεν θα καταλάβεις τα γράμματά μου. Αλλά κυρίως τις λέξεις που σχηματίζουν.

Έκανα μια καινούρια αρχή, παλεύοντας σε πολλά μέτωπα συγχρόνως. Δημιουργώ ενδιαφέροντα, ασχολίες, σχέσεις, συνδέσμους, πληγώνω, προχωράω, απογοητεύω, περνάω όμορφα... Μπορείς να μου αναγνωρίσεις τουλάχιστον ότι προσπαθώ, σε παρακαλώ.

Αλλάααα... Εκεί! Δεν μπορώ να βάλω προπύργιο τη λογική μου. Ακόμη.
Άτιμο πράγμα το τάιμινγκ. Όποιος επινόησε αυτή την εκδικητική λεξούλα πρέπει να τακτοποίησε πολλά βερεσέδια με τη μοίρα του. Αλλά ακόμη αναρωτιέμαι πότε θα ξεχρεώσω τα λάθη μου, για να τα πληρώνω έτσι.
Κάναμε πολλούς κύκλους, γύρω απ' τον εαυτό μας κυρίως. Κι εκεί που νόμιζα πως είμαι απλώς μια ανεκτή φιλική παρουσία στο περιβάλλον σου, δυο κινήσεις σου αρκούσαν για να με κάνουν λιώμα. Θρύψαλα.

Αγαπώ όλες εκείνες τις φορές που μ' έχεις κάνει να κλάψω. Από συγκίνηση, από χαρά, από απελπισία, αλλά ποτέ από δικό σου φταίξιμο. Ποτέ επειδή με απογοήτευσες.

Αγαπώ τις κλειστές, κλειδωμένες κινήσεις σου όταν πάω να σ' αγκαλιάσω, λες και φοβάσαι πως έρχεται ένας χείμαρρος καταπάνω σου. Κάτι καταλαβαίνεις, χωρίς να 'χεις δει τίποτα απολύτως.

Αγαπώ τις διαφορετικές αποχρώσεις που διακρίνω κάθε φορά στα μάτια σου. Την λάμψη τους, όταν μιλάς για πράγματα που σε γεμίζουν. Την κάθε μικρή ατέλεια στα χαρακτηριστικά σου.

Αγαπώ την περίεργα ρυθμική τονικότητα της φωνής σου. Τα σκαλοπάτια στις οκτάβες της, όταν είσαι εκνευρισμένος, χαρούμενος ή λυπημένος.

Αγαπώ τον τρόπο που με μαλώνεις. Τα πρωινά που έχω ξυπνήσει με τη γκρίνια σου κι αντί να θέλω να σε χαστουκίσω, σκέφτομαι ένα σωπαστικό φιλί.

Αγαπώ το περπάτημά σου. Λίγο κομπιαστικό, λίγο αδέξιο, λίγο κουρασμένο. Τη στιγμή που σε είδα ν' απομακρύνεσαι, ένα κύμα τρυφερότητας έσπασε μέσα μου την τελευταία κλωστή της λογικής και της αυτοσυγκράτησης που μπορεί να είχε απομείνει.

Αλλά κυρίως αγαπάω εσένα. ΕΣΕΝΑ, πανάθεμά σε.

Που μου έδειξες με κάθε τρόπο πως είσαι πιο δυνατός.
Που παρέδωσα τα σκήπτρα του εαυτού μου, και γονάτισα σ' ένα συναίσθημα που γέμισε την ψυχή μου με μικρούς ήλιους.

"Θέλω να φύγεις να σωθείς, να πάψεις να γκρινιάζεις..."
Σώθηκα, κι είμαι αυτόφωτη πια. Αλλά κάθε φορά που ακούω μια καλή σου κουβέντα, κάθε φορά που σε βλέπω να εγκλωβίζεσαι, λιώνω και θέλω να τυλίξω με τη θέρμη μου κάποια δικά σου μονοπάτια. Να γίνω λίγο απ' το φως σου.

Δεν ξέρω αν μπορείς. Δεν ξέρω αν αντέχεις.
Αλλά σε θέλω εδώ, χαρά μου. ΕΔΩ. Και πονάω.

Ένα σπιτάκι που θα εμπνέει ακόμα περισσότερη ζεστασιά από εκείνη που ένιωσα στο δικό σου. Με βαριά βιβλία των σχολών μας στα ράφια της βιβλιοθήκης και διασκορπισμένα στο χώρο τα "κοινά" μας. Μ' ένα μικρό δωμάτιο - στούντιο, που θα βάφω κάθε φορά αναλόγως τα κέφια μας. Κι όταν με πειράζεις για τις μπογιές στα χέρια μου, θα σε απειλώ πως θα βάψω το γραφείο σου ροζ όταν κοιμάσαι. Με δήθεν δολοφονικά βλέμματα μέσα απ' την μπαλκονόπορτα (σιγά μην μ' αφήνεις να καπνίζω), ενώ απλώς θα σε παρατηρώ μέχρι ν' αποκοιμηθείς.
Χωρίς να εξατμίζεται το άρωμά μου από εκεί, γαμώτο...

Κοκτέιλ στα στενάκια πίσω απ' την Ηρώδου Αττικού. Μια βραδινή βόλτα με τ' αμάξι ως τη Βουλιαγμένη. Στάση για βρώμικο στη Μιχαλακοπούλου μετά το θέατρο, όπου θα παραπονιέσαι γιατί τρώω άτσαλα και σε παρασύρω.
(Ποιός ο λόγος να φωτογραφίζω ή να σχολιάζω παραστάσεις για ένα περιοδικό, για ξένα μάτια, όταν το μόνο που θέλω είναι να τις παρακολουθώ μαζί σου;)

Μια δική μας Κυριακή με τις μηχανές στον ήλιο, όπως άλλες τόσες, αλλά σε διαφορετικά τοπία. Και χλωμά, μουντά πρωινά, όπου θα παρατηρώ τα μάγουλά σου να ροδίζουν σ' ένα κουρασμένο πρόσωπο. Να γίνεται η καθημερινότητά μου Κυριακές, με μια κούπα καφέ κι ένα αχνιστό πρωινό μπροστά σου.

"Πως νιώθουμε παράφορα... Πως ζούμε έτσι αδιάφορα..."
Ξέρεις πολύ καλά πόσο σκληρός άνθρωπος μπορώ να γίνω. Μόνο που δεν μ' έχεις δει ποτέ να παλεύω.
Ξέρω πως βαυκαλίζομαι με υποθετικά, ανέφικτα σενάρια. Πως ο ρομαντισμός μου είναι μια μικρή ρωγμή στο τείχος.
Εύχομαι να βρεις μια γυναίκα που να της ταιριάζει καλύτερα το άρωμά μου. Να το θυμάσαι, για να της το κάνεις δώρο και να την βολτάρεις ευτυχισμένος. Περήφανος για 'κείνη.
Εύχομαι να βρω έναν άνθρωπο που ίσως μοιάζουμε περισσότερο. Κυρίως σε όσα θέλουμε, και στην μαχητικότητα για να τα πετύχουμε.  Και δεν έχω αυταπάτες ότι δεν θα βρεθεί. Άντρας, άντρες... Έχει σημασία;

Ως τότε...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο, πιο βασανιστικό, πιο υπέροχο απ' τη δύναμη του "τώρα". Απ' ό,τι μας κάνει να ονειρευόμαστε στο παρόν και να φτιάχνουμε αναμνήσεις για το μέλλον.

https://youtu.be/le3iizj-cqw

Συντομογραφίες

Είναι πολύ αργά. Και είμαι κουρασμένη.
Νύσταξα να περιμένω τα πλοία των ονείρων μου σε δυσπρόσιτα λιμάνια. Κι όσο περνούσαν οι στιγμές, οι μήνες, τα χρόνια, τα καλάθια των προσδοκιών που ήθελα να φιλέψω βάραιναν και τυλίγονταν γύρω απ' τα χέρια μου σαν αλυσίδες.

Είναι πολύ αργά. Για ν' αλλάξω τρόπο σκέψης, έκφρασης, να γίνω η μελωδία που αντηχεί πιο ρυθμικά στις απαιτήσεις σου. Δεν με νοιάζει πια αν θα με καταλάβεις, αν θα νιώσεις τα λεγόμενά μου. Βαρέθηκα να παίζω μουσική σε ξεκούρδιστη μπάντα. Κλειδί και μετρονόμος η ισορροπία της "τρέλας" μου, όχι αν θα γίνω σεβαστό όργανο στα χέρια σου.

Είναι πολύ αργά. Για να πάψω να στολίζω την ψυχή μου με γιορντάνια, και να την ξεπουλάω μισοτιμής σε επιτήδειους πλανόδιους της ελπίδας. Ρούχα που γίνονται ένα με το δέρμα. Κι όταν ζαρώνω μισόγυμνη σαν την κάμπια στη γωνιά μου, όταν πιπιλίζω λάθη, τα φτερά που φυτρώνουν στην πλάτη μου γίνονται όλο και πιο σκληρά. Καμία αχτίδα φωτός δεν μπορεί να κρύψει τα χρωματιστά αγκάθια τους.

Είναι πολύ αργά. Δεν χάραξε ακόμη, κι εσύ μου είπες πως γουστάρω να παραμυθιάζομαι.
Τα παραμύθια έχουν στάχτες απ' το τέλος που δίνω εγώ, αγάπη μου. Δική μου η φωτιά, δικά μου και τα σημάδια. Κι ας σεβάστηκα εκείνους που με χαστούκιζαν. Κι ας αδίκησα κάμποσους που τόλμησαν να με χαιδέψουν. Άνισες μάχες. Δεν ζήτησα το πόθεν έσχες απ το χαρμάνι που τράβηξα ηδονικά ως την τελευταία τζούρα. Κι ας έφτασε ως το λαιμό η καύτρα του κάθε τσιγάρου μου. Ακρογωνιαίοι λίθοι, κάτι χαμόγελα που σκόρπιζαν πολύτιμα πετράδια. Μια μηχανή κι ένα στυλό στα χέρια για όπλα. Και δεν έμαθα να χρησιμοποιώ καλά κανένα απ' τα δύο.

Φτάνει που μπορώ, στα έγκατα των σπηλαίων, ν' ανασύρω ακόμη μια μυρωδιά γιασεμιού.
Φτάνει που ένας συννεφιασμένος, ροζ, μολυσμένος ουρανός μοιάζει ακόμη ρομαντικός.
Φτάνει που ακόμη γελάω εύκολα με την καρδιά μου.

Ποιός σου είπε πως τρέμω για την αποδοχή σου;
Ποιος σου είπε πως ικετεύω να μ' αγαπήσεις;...
Δεν υπάρχουν πια πέπλα συμβιβασμού. Ούτε αμυχές φόβου στη φωνή.
Δεν υποκύπτω σε τίποτα λιγότερο απ' αυτό που μου ανήκει δικαιωματικά.

Μυαλό σκάρτο, σώμα ταλαιπωρημένο, μια καρδιά που φωνάζει "φυγή"... Αυτό θα έχεις. Πάρτο και καν' το ό,τι θέλεις. Αγκάλιασέ το. Διέλυσέ το. Ίσως είσαι αιθεροβάμων. Ίσως πιστεύεις πως οι πεταλούδες έχουν δύναμη να γκρεμίσουν ολόκληρες γέφυρες.

Βαυκαλισμός; Ροζ συννεφάκι;
Εκεί θέλω να ζω. Κι αν σε πειράζει, μαντεύεις πού ακριβώς σε γράφω. Μπορώ να δω το ειρωνικό σου μειδίαμα. Αλλά ξέρεις πως, όταν χρειάζεται, διαθέτω κι απ' αυτά.

Είναι αργά. Και είμαι κουρασμένη...
Είναι αργά. Και είμαι ευτυχισμένη.

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο στους εφιάλτες μας

   Κορίτσι μου υπέροχο. Γυναίκα μου αγαπημένη.
Έχουμε μιλήσει συχνά για δήθεν ανωτερότητες, για τυφλούς ανταγωνισμούς, για μάχες, για πάθη, για δράματα, κι έχουμε στήσει πρόχειρα καταφύγια κατινιάς και γενίκευσης στις σχέσεις μας με το αντίθετο φύλο. Έχουμε μετανιώσει οικτρά για μεθυσμένα μηνύματα, για ψεύτικες υποσχέσεις, για πράξεις που δεν μας τιμούν.
   Μήπως ήρθε η ώρα για λίγη αυτοκριτική; Τι λες;

   "Μα που χάθηκαν οι άντρες πια;" λέει με ανήσυχο βλέμμα πετροπέρδικας η Σούλα απ' τους κάτω Ζουρμιέδες και στρώνει φιλήδονα την μπούκλα της περμανάντ. Ασχέτως αν την εικόνα που έχει στο μυαλό της για τους "πραγματικούς" άντρες, κάτι άβουλα γοριλοειδή δίποδα που ρίχνουν το μπινελικάκι και το χαστουκάκι όταν "το ζητά η περίσταση", δεν θα την άντεχε ούτε για τρία μερόνυχτα.

   Οι άντρες δεν πήγαν πουθενά κοπελάρες μου. Τους ευνουχίζουμε με την υποκριτική μας τελειότητα, τους πληρωμένους εγωισμούς μας. Τους ρίχνουμε στην αρένα της αυταπόδειξης, με νιαουρίσματα κι επικλήσεις για να μας προστατέψουν. Μπλέξαμε την ισότητα με την ομοιότητα και τη σωματική δύναμη μ' ένα πανούργο μυαλό. Κι όταν προσπαθούν ν' αναπνεύσουν, να βγουν απ' το δίχτυ της δήθεν ανωτερότητας που τους επιβάλλει η ανασφάλειά μας, το παίζουμε πληγωμένες πεταλουδίτσες και κλαψουρίζουμε για μοίρες, μούρες και γουρούνια.
Σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι, λέω εγώ.

Ζούμε σε μια εποχή όπου κατακρεουργεί κάθε συναισθηματικό δεσμό. Που καθιστά τον έρωτα αναλώσιμο προιόν με ημερομηνία λήξεως κι έχουμε την απαίτηση να βλέπουμε κάθε υλικό του γραμμένο στο καρτελάκι του σελοφάν. Τα ξέρεις και τα ξέρω όλ' αυτά.

Κι όμως, άντρες υπάρχουν. Και η ηλικία της ψυχής τους δεν καθορίζεται απ' την βιολογική τους. Μην πιπιλίζετε δικαιολογίες από φόβο μην σας χαλάσει το παραμυθάκι. Κι είναι πλάσματα σπάνια. Και το θάρρος, η "ανδρεία" τους, δεν καθορίζεται (προφανώς) απ' τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αν είσαι τυχερή, θα τους συναντήσεις στην πορεία σου ως έρωτες. Αν η τύχη σου χαμογελάσει λιγάκι παραπάνω, ως φίλους.

Σιγά μωρή, πώς μιλάς με τόση βεβαιότητα; Εσύ δεν έπαθες;...

 Έχω μισήσει "άντρα" τον οποίο λάτρευα, επειδή μετά από χρόνια μου έδειξε τον πραγματικό του εαυτό.
 Έχω λυπηθεί "άντρα" στον οποίο θα έπρεπε να επιτεθώ, επειδή κατάλαβα πως ήμουν ένα ασήμαντο κόκκινο πανί στον κύκλο της παράνοιάς του.
  Έχω απορρίψει "άντρα" που θεωρούσα αδερφικό φίλο, επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να ορθώσει το δίμετρο ανάστημά του για να ψιθυρίσει πέντε αλήθειες στο αυτί μου.

Κι έμαθα να εκτιμώ. Εκείνους τους άντρες τους πραγματικούς, που δεν φοβήθηκαν να πιουν το ποτήρι μονοκοπανιά και να μεθύσουν στ' όνομα του κάθε συναισθήματος που ένιωσαν, μόνο για να χαρίσουν ένα λαμπερό βλέμμα. Που δεν κουκούλωσαν πρόχειρα τ' απομεινάρια ενός δύσκολου έρωτα με ό,τι ψεύτικες παρηγοριές βρήκαν μπροστά τους, μόνο για να κερδίσουν μια ζεστή νύχτα χωρίς εφιάλτες. Που έμαθαν να συγχωρούν, χωρίς ν' αυτοπροβάλλονται.

Πόσο τ' αγαπώ αυτά τα πλάσματα! Με μαγνητίζει η παρουσία τους. Με μελώνει το βλέμμα τους.

   Για ένα βράδυ του Γενάρη, που ο μετέπειτα καλύτερός μου φίλος ήρθε να συμπαρασταθεί στην άρρωστη, με τύλιξε με δυο ζεστές μπλούζες και μου μίλησε πρώτη φορά για την μεγάλη του αγάπη, κι όσα άκουγα μου ανέβαζαν την πίεση και τον πυρετό μαζί.
   Για όλες εκείνες τις στιγμές που νιώθω πως κάποιος με σκεπάζει στον ύπνο μου.
   Για εκείνες τις φορές που η φυσική ευγένεια και το ήθος κάποιου έφεραν τον έρωτά μου ακάλεστο στη γιορτή.
   Γι' αυτά τα βράδια που έγιναν ξημερώματα, με κουβέντες που με μαγεύει η αλήθεια τους. Όταν κάθε λέξη καίει το λαιμό μου σαν δυνατό ουίσκι και με μεθά.

Για όλους εκείνους τους Άντρες που αντικρίσαμε κάποτε σαν εκστατικά τοπία. Και τους σεβαστήκαμε, με το δέος που σου προκαλεί ένα επιβλητικό ηλιοβασίλεμα.
Στην υγειά τους λοιπόν. Κι αφήστε τις χαζοανωτερότητες του συρμού. Να τους αγαπάτε τους άντρες σας. Να τους φροντίζετε, να τους κανακεύετε και να περιφρουρείτε την ελευθερία τους. Να τους προσέχετε.
Κι όσο υπάρχουν τέτοια ξημερώματα, δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε τίποτα. :)