Παραλήρημα;

     Και ο συσχετισμός των επιλογών στον έρωτα λοιπόν, χωρίς τα μπουκάλια. Ένα ποτήρι μαυροδάφνη και 882 σελίδες σημειώσεων σκορπισμένες στο τραπέζι νομίζω ότι είναι αρκετά.
Σίγουρα δεν είμαι μαθηματικό μυαλό, αλλά στη μεταδοτικότητα νομίζω ότι κάτι καταφέρνω. Γράφω σημειώσεις, μιλάω πολύ, γίνομαι όσο πιο επεξηγηματική μπορώ, τέλος πάντων κάπως καταφέρνω να μεταδώσω αυτό που πρέπει, ακόμα και σε κάποιον που το απορρίπτει εντελώς. Είμαι εκνευριστικά οργανωτική, ίσως επειδή αγαπάω αυτό που κάνω και δεν το αντιμετωπίζω ως δουλειά. Στο μαθηματικιλίκι καλά είμαστε. Γιατί, όταν προσπαθώ να γράψω σ' ένα χαρτί αυτά που αισθάνομαι, συνήθως τα κάνω σκατά. Δεν γίνομαι αντιληπτή. Θα μου πεις, φταίνε και οι παραλήπτες, αλλά είναι εύκολη λύση να κατηγορείς τις επιλογές αντί το ξερό σου το κεφάλι...

        Υπήρχε μια μόδα στα μυθιστορήματα προ της "sex and the city" εποχής, που είχε απήχηση και στην Ελλάδα όταν ακόμη διατηρούσαμε ψευδαισθήσεις. Τα περισσότερα αποφθέγματα αυτής της αμερικάνικης "λογοτεχνίας" μιλούσαν για 30άρες- ανεξάρτητες-δυναμικές που πηδούσαν το μισό Μανχάταν μέχρι να τους πει η ψυχαναλύτρια ότι έχουν απωθημένο με τον μαλάκα πρώην, και ερωτεύονταν τον Mr. Perfect που διέκρινε την ευαίσθητη νοικοκυρούλα που κρυβόταν μέσα τους. Κατά σύμπτωση, ήταν πάντα κομψές, καρακουκλάρες και γυναίκες καριέρας. That's the american dream, babe. Έχω βρει πολλά τέτοια χαζογκομενίστικα βιβλία τελευταία, τα χάζευα στην ηλικία που έπρεπε: 13-15. Έχουν γέλιο, αλλά είναι όντως εφηβική λογοτεχνία, προσαρμοσμένη σε μυαλά που έχουν απλώς μετρήσει μερικά γενέθλια παραπάνω στο ημερολόγιο. Το προβληματάκι είναι πως υπάρχουν ακόμη άπειρες γυναίκες, απ' τα 23 μέχρι τα 63, που σκέφτονται ακριβώς έτσι.

        Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να κλαίγεται πάνω από ένα τηλέφωνο που δεν χτύπησε. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να βρίζω κάποιον "μαλάκα" στον οποίο αφιέρωσα χρόνο και συναισθήματα, γιατί ένιωθα πως έτσι έβριζα και τον εαυτό μου πακέτο, ακυρώνοντας τις επιλογές μου. Ανέκαθεν με εκνεύριζε η λογική του "δεν σου αξίζει, είναι λίγος-η", λες και η συναισθηματική μας ανάγκη να ασχοληθούμε με κάποιον δεν είναι προσωπική μας ευθύνη, αλλά μια ζυγαριά με επιφανειακά μέτρα και σταθμά. Ανέκαθεν με εκνεύριζαν οι υπερβολικά ωραίοι τύποι, που αναδύουν απωθητική αυτοπεποίθηση και πιστεύουν ότι με κάθε τους κίνηση θα σε σέρνουν από πίσω σαν κουτάβι. Βγάζω νύχια. Μπορεί να είναι αντίδραση, απλώς πιστεύω πως ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του έχει ασφυκτικά στενά περιθώρια για να ερωτευτεί οποιονδήποτε άλλο. Τέτοια άτομα κολλάνε μόνο σε κακομοίρηδες που γίνονται ανακλάσεις της δικής τους εικόνας, για να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο το είδωλό τους, ή σε καθίκια που φέρονται ακόμα χειρότερα από εκείνους.

       Προφανώς δεν μπορώ να κρίνω, προφανώς δεν είμαι η καλύτερη του χωριού. Ίσως είμαι πολύ πιο μαζοχίστρια. Γιατί έχω κάνει την αυτοκριτική μου εδώ και χρόνια, αυτό απαιτεί ένα ψήγμα ωριμότητας. Είμαι ανισόρροπη, ευτυχώς χωρίς ιατρική συνταγή ακόμη, δύσκολος χαρακτήρας, κι επειδή δεν έχω ζήσει ποτέ τον έρωτα στα υγιή πλαίσια μιας σχέσης, τον έχω δαιμονοποιήσει λιγάκι. "Βάλε μου δύσκολα". Ιντριγκάρομαι από μπερδεμένες καταστάσεις, σαν ηλίθια πεταλούδα στο φως της λάμπας. Κανένας clean cut τύπος με ήρεμο βλέμμα, ανάλαφρα βιώματα και την πρόθεση να κάνει μια γυναίκα πριγκιπέσσα δεν είναι κατάλληλος για μένα. Γιατί απλούστατα, δεν είμαι έτσι. Κι όσο διακρίνω μέσα μου τις γκρίζες ζώνες, τόσο ερωτεύομαι ανθρώπους φτιαγμένους από ανάλογα υλικά. Μελαγχολικά δυνατούς χαρακτήρες. Λαμπερά βλέμματα. Έχω μάθει να καταπιέζω συναισθήματα, να τα στοιβάζω στα κουτάκια της λογικής μέχρι την κλωτσιά που θα διαλύσει το οικοδόμημα. Κι όταν έρχεται η σφαλιάρα, ξαναστήνω το οχυρό με τα κουτάκια μου και νιώθω περήφανη για όσα ένιωσα, κι ας μην μπόρεσα να τα ζήσω. Φαύλος κύκλος.

         Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να καταλάβεις πως αυτό είναι ένα είδος ερωτικής εξομολόγησης. Δυστυχώς, αυτός είναι ο τρόπος μου. Ούτε όμορφος, ούτε άμεσος. Συγγνώμη που δεν μπορώ να πω δυο γλυκές κουβέντες ή να σε πάρω μια αγκαλιά. Δεν φταίω εγώ. Φταίει που έχω μάθει να χαλιναγωγώ συναισθήματα. Κι όταν τα πρέπει γίνονται εφιάλτες, κάθομαι και γράφω βλακείες σαν αυτό. Κι έχω βαρεθεί, γαμώτο μου...

        

Μικρές νοθείες

Αν προσπαθούσα να περιγράψω την εικόνα των τελευταίων μηνών, το επόμενο βήμα θα ήταν να πάρω τη μιζέρια μου αγκαλιά με ένα βιολί στο Σύνταγμα. Πολλοί εκτός των τειχών μπορεί να γνωρίζουν τα γεγονότα, να συμπονούν ή ακόμα χειρότερα να λυπούνται. Καταστάσεις τραγελαφικές, ή απλώς γελοίες. Λόγια χωρίς πράξεις, άδειες αγκαλιές, άδεια βλέμματα. Πώς μπορείς να μεταδώσεις τον πόνο, ή την ανακούφιση όταν ό,τι χειρότερο φοβόσουν συνέβη τελικά; Και μετά; Τι συμβαίνει μετά; Παίρνεις ένα γερό μάθημα, όταν ξεδιακρίνεις προθέσεις. Κολυμπάς με καρχαρίες, προσμένοντας να βγεις σώος. Η μόνη λύση, να παίζεις στον αυτόματο. Σαν μια δύσκολη παρτίδα σκάκι. Μετρημένα βήματα.

"Κάνε κουράγιο καρδιά μου... Θ' ανασάνεις... Δεν μπορεί." Απομακρύνοντας όλη την κουστωδία που κλαίει και οδύρεται. Δεν καταλαβαίνετε πως τα κάνετε χειρότερα, γαμώ το κέρατό μου; Είναι θέμα δύναμης ή πραγματικών συναισθημάτων τελικά;
"Που ταξιδεύεις εσύ;"
"Στον κόσμο μου"
"Πάλι μόνη σου;"...
Μακάρι ο έρωτας να συνταίριαζε με την δύναμη που έχουν κάποιοι άνθρωποι να σε συγκινούν, με την παρουσία τους και μόνο. Αλλά, όπως πάντα, παίζει ζόρικο παιχνίδι ο κερατάς. Είναι η δυσκολότερη παρτίδα σκάκι, με πιόνια αληθινούς παίκτες.

Mood indigo? Πάλι; Και με τον καθένα να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αδυναμίες. Δεν μου φταίει κανείς. Εγώ φταίω. Ήταν επιλογή μου να απομακρύνω απ' τη ζωή μου ανθρώπους που φορούσαν παντελόνια, νομίζοντας πως τα δικά μου έφταναν. Θα θυμηθώ την εικόνα όμως. Θα ερωτευτώ το τοπίο. Δεν μπορεί...

Set me free

Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή. Όταν τρέχεις να προλάβεις τις καταστάσεις κι εκείνες σου γνέφουν ήδη ειρωνικά απ' το βάθος του δρόμου, είναι πολύ πιθανό να αυτοκληθείς δικαστής. Κρίνεις ζωές άλλων, συχνά αρκετά μακροβιότερες απ' τη δική σου, επιλογές, βιώματα, μοιράζεις ευθύνες... Πρέπει να συνειδητοποιήσεις νωρίς πως δεν μπορείς να καθαρίσεις ένα βουνό σκατά με παιδικό φτυαράκι. Και όσο ασχολείσαι, τόσο πνίγεσαι απ' την δυσωδία. Ωριμάζεις πριν την ώρα σου έτσι. Για την ακρίβεια, γερνάς. Γιατί καλωσορίζεις τη μιζέρια με διάπλατες πόρτες και παράθυρα.


Μιζέρια λοιπόν... "Καθένας με το κατάρτι του μετράει το πανί του." Κοινώς, σέβομαι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής σου είναι ότι σου έσπασε το νύχι, ότι σε παράτησε η γκόμενα, ή ότι δεν έχεις λεφτά ούτε για καφέ. Θα σε κατανοήσω απόλυτα, δεν έχω το δικαίωμα να συγκρίνω προβλήματα σε μια εγωιστική ζυγαριά. Ούτε να υψώνω τείχη γύρω απ' το δικό μου πόνο, σαν να είναι κάστρο άβατο που δεν πάτησε ποτέ κανείς.
Θα ψάξω όση ώρα θες μαζί σου για βερνίκια, θα πούμε και θα πιούμε τόσα για την αχάριστη που μόνο το όνομά της θα σου φέρνει αναθυμιάσεις αλκοόλ, θα σου βάζω με το ζόρι λεφτά στις τσέπες, θα κάνω ό,τι μπορώ και ό,τι δεν αντέχω, χώμα θα γίνω, αλοιφή, αρκεί να σε στηρίξω.
Αν όμως ζεις με την ψευδαίσθηση ότι περνάς δύσκολα, το παίζεις μαχητής και κάνεις την πίκρα σου θεωρία, άντε και γαμήσου φίλτατε. Τι έχεις να μου πεις για τη ζωή σου; Πέφτεις στο βούρκο της μιζέριας σου και τραβάς κι εμένα μαζί. Με πνίγεις, και είσαι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι. Ίσως αυτός ο λόγος, μαζί με την αγένεια, είναι οι μόνοι που μπορούν να με κάνουν να πετάξω άνθρωπο απ' την πίσω πόρτα της ζωής μου με τις κλωτσιές. Η έλλειψη παιδείας, πάσης φύσεως.

Έχω τρέλα με τα χρώματα και τα αρώματα. Γιατί, άσχετα με αύρες, παραφιλολογίες και δράματα, πιστεύω πως κάθε άνθρωπος εκπέμπει διαφορετικά χρώματα, τόσο μοναδικά όσο η μυρωδιά του. Αντικρουόμενες ενέργειες που ισορροπούν, αν είσαι τυχερός. Δεν ταιριάζουν όλες οι αποχρώσεις μεταξύ τους. Κάθε φορά επιλέγεις με κόπο τα κομμάτια του δικού σου μωσαικού. Και συνήθως γουστάρεις περισσότερο, όταν είναι λίγο παράταιρο.

"Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου λες και ήρθες σε δικό σου κήπο..."
Όχι πάλι ρε γαμώτο. Έπηξα πια. Κουράστηκα. Λες και το υποσυνείδητό μου συνωμοτεί με την παράνοια, για να μου δείξει ότι είσαι εκεί.
"Μου φαίνεται σαν να 'ναι χτες μα πάνε τόσα χρόνια που σαν βιολί το σώμα σου στα χέρια μου κρατούσα..." Τόσα χρόνια, όντως. Και σε αγκάλιαζα με το σεβασμό που έχουν μόνο όνειρα ανεκπλήρωτα.

Το χειρότερο είναι πως δεν βλέπω εσένα πια. Μόνο δικούς σου ανθρώπους, στους οποίους απολογούμαι. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον για τα όσα ένιωσα. Πάντα η ανασφάλειά μου, πάντα οι άλλοι... Μέχρι που οι άλλοι μας κατέστρεψαν. Καλά δεν είμασταν στη νιρβάνα μας; Στο μικρόκοσμο που είχαμε φτιάξει; Μπορούσαμε να διακρίνουμε τη σκοτεινιά μας ο ένας στον άλλο, τις γκρίζες ζώνες. Γι αυτό γεμίζαμε τον καθρέφτη ζωγραφιές.

Μου λείπεις ρε γαμώτο. Μου λείπει το γέλιο σου, ο ήχος της φωνής σου. Το πείσμα σου να χρησιμοποιείς τη λογική σαν ροζ πινελιά στο τοπίο, χωρίς να ονειροβατείς. Με είχες διαλέξει,το ξέρω. Όχι επειδή το υπαγόρευε το συναίσθημα ή η καύλα, αλλά η αισθητική σου. Ταίριαζαν οι αποχρώσεις. Γι αυτό ενέκρινες σιωπηλά τις κινήσεις μου. Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να συγκρίνω το βλέμμα θαυμασμού σου με την ξελιγωμάρα του κάθε λιγουρομαλάκα που θα με κοιτάξει. Το θυμάμαι καλά αυτό το βλέμμα. Πολύτιμο φυλαχτό, να ξορκίζω τους εφιάλτες. Όπως το καθετί που έχει σχέση με σένα. Μ' άρεσε που το έζησα. Που ήταν δικό μου.

Η φαντασία δεν ήταν ποτέ ο ιδανικός μου βιότοπος. Δεν θα έβγαινε ποτέ σε καλό. Δεν μπορείς να αναμειγνύεις τον πάγο με τη φωτιά, προσμένοντας το θαύμα. Γι αυτό δεν μετανιώνω για τίποτα. Μόνο για το ότι δεν ήμουν ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου. Ίσως....

Multiple recipients... or not

Ακόμη δεν έχω καταλάβει αν φταίει η μισανθρωπιά αυτής της πόλης ή είναι θέμα διάθεσης. Η Αθήνα, αυτό το τσιμεντένιο εργοστάσιο παραγωγής εικόνων, το χιλιοτραγουδισμένο από κάθε κουλτουρομαλάκα των 90's που σεβόταν τον εαυτό του, σε απομονώνει τεχνηέντως απ΄ την πραγματικότητα. Φοράς ακουστικά, περπατάς, σου μιλάνε, τραβιέσαι, δεν κοιτάς, δεν αγγίζεις. Γρήγορα καρέ, θολές, συγκεχυμένες εικόνες, ζεστά χαμόγελα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είσαι γελοίος, αντί να ανταποδώσεις. Φωτογραφίες που δεν απεικονίζονται στο άλμπουμ της μνήμης σου. Πήρε πολύ φως η μηχανή. Κάηκαν!
Νιώθεις παίκτης; Νιώθεις περαστικός; Γουστάρεις να προχωράς χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις; Είμαι το μικρότερο κομμάτι στο πολύχρωμο μωσαικό. Σου φωνάζω και δεν μ' ακούς. Δεν θες να μ' ακούσεις.
Ονειρεύεσαι και δεν μ' αφήνεις στα όνειρά σου να μπω.

"Μπλεξαν οι γραμμές μας, μπλέξαν οι φωνές... Μπλέξαν οι ανάσες μας στο ακουστικό...
Όλη η Αθήνα, ακούει και δεν μιλά, τα μυστικά μας κλέβει
Με τους καυγάδες μας γελά, τις γλύκες μας ζηλεύει... Και πάλι μόνη μένει"

Μπορείς να ερωτευτείς μια φωνή, ένα ηχόχρωμα; Ένα γέλιο σίγουρα. Ονειρεύομαι υποθετικές συναντήσεις, αγκαλιές, φιλιά, χάδια, ολόκληρους διαλόγους πλάθω στο κεφαλάκι μου, αρκεί να σε κάνω να γελάσεις. Θέλω να γελάς. Μακριά από μένα, χωρίς εμένα. Ακόμη και ΜΕ μένα, μου αρκεί. Τρομάζω όταν δεν νιώθω το γέλιο σου, με τρομάζουν οι άδειες μέρες, οι επίπεδες συλλαβές, τα κενά βλέμματα. Οτιδήποτε δεν μπορώ να αντιμετωπίσω.

"Πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου λες" Καλύτερα να σε βλέπω στα όνειρά μου ως τον άνθρωπο που μπορείς να γίνεις. Ένα σπασμένο γυαλάκι που αφήνει τα σημάδια του, αλλά το αγαπάω γιατί είναι κομμάτι δικό μου και αναπόσπαστο. Το άγγιξα, το φρόντισα, το φίλησα, το ένιωσα, το στόλισα με τα ωραιότερα χρώματα της ψυχής μου και το 'κρυψα. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις το είδωλό σου πάνω του, καλύτερα να βγάζεις το σκασμό. Καλύτερα να με μισείς.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις έστω και μισή λέξη απ' όσα διαβάζεις. Δεν ξέρω αν κάπου βαρέθηκες, αν έχεις κλάσει στο γέλιο και κάνεις πιρουέτες στην καρέκλα. Και κατά βάση, δεν με αφορά. Ο κομπλεξισμός του "τι-γράφω-σ'ένα-blog-και-πώς-μπορεί-να-το-δει-ο-καθένας" συνήθως εξαφανίζεται μετά τον πρώτο καιρό. Όταν καταλαβαίνεις πως στα άγνωστα ή στα απρόθυμα μάτια του καθενός οι μαλακίες που σκέφτεσαι είναι λευκά κλειστά φάκελα, χωρίς παραλήπτη.

Μπορείς να με διακρίνεις κάπου μέσα στο μωσαικό; Έχω πυροσβεστηρί μαλλιά, φοράω συνέχεια μπλε, μερικά σκουλαρίκια και ένα ζευγάρι ακουστικά μονίμως μπλεγμένα στο λαιμό μου. Α, και μια γούνινη στέκα με αυτάκια. Ναι, μάλλον γελάνε με την πάρτη μου στο δρόμο, αλλά κρυώνω ρε γαμώτο... Τα μάτια μου είναι συνήθως κουρασμένα, σε στυλ πάντα απ΄το βάψιμο. Περπατάω γρήγορα και άτσαλα, λες κι έχω προηγούμενα με το πλακάκι ή με κυνηγάνε με αλυσοπρίονο. Δεν χαζεύω βιτρίνες, μόνο εσώρουχα αγοράζω πια. Μάλλον με ενδιαφέρει η εικόνα μου περισσότερο για όποιον επιλέγω να τη δει. Παρατηρώ φωτογραφίες προσπαθώντας να προσδιορίσω ενέργειες και συναισθήματα από ένα βλέμμα. Ποιος την τράβηξε, πως ένιωθες εκείνη τη στιγμή... Πολλά μπορείς να καταλάβεις από σκόρπιες εικόνες. Αν η δική μου σε κάνει να κοντοσταθείς ένα δευτερόλεπτο, είμαστε σε καλό δρόμο. Αρκεί να ξέρεις πως τα "αντράκια", οι "φέρτε-το-σκαμνί-κουράστηκα-να-τα-σέρνω", είναι συνήθως οι πιο ανασφαλείς και κομπλεξικοί άνθρωποι που ζαρώνουν σαν κουτάβια να τους χαιδέψεις τα μαλλιά. Αυτό να το θυμάσαι.

Black shadow

Μεταααβολήηηη... Τους ζυγούυυς λύυυσατε!! Ένας μήνας διακοπές, ή καλύτερα διακοπής απ' την πραγματικότητα. Όταν γυρνάς με το σακ βουαγιάζ στο χέρι, η μόνη σου έννοια είναι αν θα ξεχάσεις τα μισά σου πράγματα σ' ένα απ' τα 15 σπίτια, αν θα περάσεις το κωλομάθημα ή αν ταιριάζει ωραία το φόρεμα με τη γόβα. Επίσης, μια πολύ καλή ευκαιρία να ζήσεις δικούς σου ανθρώπους τη μοναδική στιγμή που δεν μπορούν να σου κρύψουν τίποτε: στην καθημερινότητά τους. Βλέπεις διαφορετικές νοοτροπίες, μαθαίνεις, σέβεσαι, δένεσαι λίιιγο περισσότερο. Άσε που μαθαίνεις να φτιάχνεις βαλίτσες πιο μηχανικά από businessman με πλατινένια κάρτα σε 82 αεροπορικές.

Τι ωραία να είσαι νομάς τελικά, γενικώς!
Μόνο πρόσεξε μην το παρακάνεις με τις φωλιές και μείνεις μετέωρος στη διαδρομή. Για παράδειγμα, κάπου μεταξύ ενός παλιού σπιτιού που δεν θες ούτε απέξω να περνάς, ενός "περιβάλλοντος" που προσπαθείς να αποκαλέσεις χώρο σου, ενώ ονειρεύεσαι μια εστία στην άλλη άκρη της Ευρώπης όπου θα βρισκόσουν αυτή τη στιγμή. Παντού και πουθενά, αντί για τοπία και ανθρώπους - σταθμούς, περαστικοί και θολές φωτογραφίες. Σκατά.

"Τι κάνει η μικρούλα που τους προσέχει όλους; Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ πολύ και σε σκέφτομαι, πρέπει να 'σαι περήφανη για όσα κάνεις. Εγώ νιώθω πολύ τυχερή που η κόρη μου έχει τέτοιους ανθρώπους δίπλα της." Μπορεί να συγκινηθείς σαν μαλάκας όταν το ακούσεις αυτό, αλλά περήφανος δεν νιώθεις. Όχι όταν τα πρέπει γίνονται ληξιπρόθεσμα δάνεια, προσωπικά στοιχήματα ή στη χειρότερη εφιάλτες.
"Σταμάτα να ασχολείσαι! ΔΕΝ είναι δικό σου πρόβλημα!"
"Μωρό μου, θα σου πω ένα μυστικό: ΔΕΝ μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο, ούτε το να ονειρεύεσαι δικά σου πράγματα είναι φυγή"
Μπλα, μπλα, μπλα... Nice try. Μακάρι να ακούγαμε συχνότερα όσους έχουν τις καλύτερες των προθέσεων. Ειδικά όταν ξέρουμε πως δεν θα τους πιστέψουμε ποτέ.

"Σου έφτιαξα τα πραγματάκια σου... Διάβασες πάνω; Ντύσου καλά! Έφαγες;"
Μια κουβέρτα πάνω στους ώμους, ένα χάδι που αντιλαμβάνεσαι στον ύπνο σου, μοιάζει με το "να προσέχεις" όταν το ακούς από χείλη αγαπημένα. Είναι σαν να κρυώνεις και να σκεπάζει κάποιος την ψυχή σου με ζεστό σάλι.
Προνόμιο λίγων, όσων κόπιασαν για να δουν λίγο καλύτερα.

Μια γυναίκα 28 χρονών που συμπεριφέρεται σαν μάνα. Πιστεύω πως θα γίνουμε και οι δυο καλές μανάδες. Μοχθείς πολύ για κάτι που σου έχει λείψει. Αν δεν έχεις φτιάξει μόνος σου τη βαλίτσα με τα εφόδια, αν δεν έχεις ακούσει από μικρός το "σκάσε και προχώρα", δεν θα είσαι ποτέ τόσο προστατευτικός. Γιατί έτσι μαθαίνεις πόσο σημαντικό είναι, μερικές στιγμές, να πάρει κάποιος από πάνω σου την ευθύνη και να σ' αφήσει παιδάκι. Χωρίς να το επιζητάς, το εκτιμάς απεριόριστα. Θα' θελα να κάνω το ίδιο για κείνη. Αλλά μπορείς να βουτήξεις με τα χέρια δεμένα; Θέλει @@ για να κοιτάς ψηλά και να ονειρεύεσαι με τα πόδια γεμάτα χώματα. Κι όσο προσπαθείς να τα αποκτήσεις, εγκλωβίζεσαι ακόμη περισσότερο.

Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία, φρόντισε να το συνειδητοποιήσεις νωρίς και να μην αρχίσεις τα μυξοκλάματα και τα νιαουρίσματα. Άλλοι ζητούν ψυχολογική βοήθεια, άλλοι κοιτάζουν προς τα πάνω και αρχίζουν τα "μαλάκα, δεν ξηγιέσαι καλά". Προσωπικά δεν βρήκα ποτέ φωλιά εκεί, αν είχαμε όλοι κοινά "αντισώματα" το παιχνίδι θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρον και πολύ πιο επικίνδυνο. Απλώς ξέρω πως μια απ' τις χαρακτηριστικές εικόνες της μάνας μου για μένα είναι ένα μωρό να πετάει κουτάλια στο πάτωμα και να τσιρίζει στο καρεκλάκι: "Άσε με να φάωωω! Μόνοοοο μουυυυ!!"
Γάμησέ τα. Μετά σου λένε πως αλλάζει ο άνθρωπος... Κακή φτιαξιά. Το μόνο που κρατάω, είναι πως την πρώτη φορά που περιέγραψα αυτό το ηλίθιο σκηνικό σε κάποιον, η απάντησή του ήταν: "Είδες; Στο χω πει... Σε όποια ηλικία κι αν σε γνώριζα θα σε ερωτευόμουν"
Χρειάζεται κάτι άλλο τελικά; :)