Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου 2014.
"Να ψάχνεις ανθρώπους δίπλα σου που σε εμπνέουν, όπως ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης όταν ήσουν δεκαπέντε. Εκείνους που σε κάνουν να ξενυχτάς με τον τόνο της φωνής τους, ν' αποζητάς κάθε βλέμμα σαν σιωπηρή κουβέντα και θείο δώρο, που σε προκαλούν να σπας τα κιγκλιδώματα και τις άμυνες για να βρεθείς κοντά τους. Πιστός ακροατής στη μουσική των χειλιών τους, χειροκροτητής στα έργα τους, θαυμαστής στην ομορφιά της εικόνας τους. Να ψάχνεις ανθρώπους που σου προκαλούν δέος και σε αναγκάζουν να ονειρεύεσαι χωρίς να σκέφτεσαι."
Σχεδόν τρία χρόνια αφότου σε γνώρισα, ήσουν η αιτία για να γράφω τέτοιες προτασούλες εδώ.
Και τώρα τι θα μπορούσες να είσαι; Κείμενο; Ποίημα; Δίστιχο;
Αν ήσουν μουσική πάντως, είσαι κάθε τραγούδι που μου έστελνες κι εδραιωνόταν αυτομάτως στη μνήμη τη δική μου και του κινητού μου. Άλλες στιγμές τα σιγοτραγουδούσα ώσπου να λιώσουν τα ηχειάκια των ακουστικών, άλλες δεν άντεχα ούτε να τα βλέπω στην playlist, κι άλλες τ' άκουγα με την μαζοχιστική δειλία που δοκιμάζεις ένα πυρωμένο σίδερο στο σώμα σου για να δεις αν πονάει.
Απωθημένο λοιπόν; Κύκλος;
Δεν υπάρχουν επιστροφές μεταξύ μας, παρά μόνο νέες ευθείες. Το είπες κι εσύ ο ίδιος, αλλά κυρίως το αποδεικνύεις καθημερινά. Άλλος ένας λόγος που σκαρφαλώνεις με περίσσεια άνεση τα σκαλοπάτια της εκτίμησής μου.
Ξέρω πως κάποιες συμπεριφορές σε κουράζουν. Πως δεν ψάχνεις καταφύγια και φωλιές. Τα μάτια μου αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ' όσα θα 'θελες να βλέπω. Μου προσάπτεις εσωστρέφεια, όμως προσαρμόζεσαι σ΄αυτή. Κανείς απ' τους δυο μας δεν ξέρει πού ακριβώς έμπλεξε.
Μπλέξαμε. Και πολύ το γουστάρω.
Γουστάρω τον τόνο της φωνής σου, που με ηρεμεί σε κλάσματα δευτερολέπτου ακόμη και μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα. Κι ακόμη περισσότερο γουστάρω τις σιωπές σου. Αυτές τις αναπνοές που όσο προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω, γεμίζουν με αέρα τα δικά μου πνευμόνια.
Γουστάρω που δυσκολεύομαι ν' αποφασίσω τι με καυλώνει περισσότερο: τα λεγόμενά σου, η αντίληψή σου για τον κόσμο ή το γέλιο σου;
Γουστάρω την υπομονή σου, την δύναμη που διαθέτεις για να μου υποδείξεις πως είμαι ικανή για όλα. Χωρίς "ντάντεμα" πια, χωρίς να προσπαθείς να με βοηθήσεις με δανεικά φτερά.
Γουστάρω την προστατευτικότητά σου, που συγκρατείται από ένα αόρατο δίχτυ σεβασμού ώστε να μην υπερβεί τα όρια κι αρχίσω να κλωτσάω. Συγγνώμη για τις αντιδράσεις μου, ίσως κάποιες φορές να μην καταφέρω να κρύψω ένα νευρικό χαμόγελο. Είναι επειδή δεν έχω συνηθίσει, οι μέχρι πρότινος ερωτικές επιλογές μου στην διάθεση "θέλω να καθαρίσω για πάρτη σου" μάλλον θα 'πιαναν το ακουαφόρτε για να τρίψουν τ' άλατα στο μπάνιο. Όχι ότι μου φταίει κανείς βέβαια. Εγώ δεν ήμουν η ίδια.
Με φώναζες "μπέμπα" κάποτε και μούδιαζα. Και τώρα, στο άκουσμα του "γυναικάρα μου", σιγολιώνω περήφανη. Και γουστάρω που λαμβάνεις τοις μετρητοίς την παρότρυνσή μου να μη μου χαρίζεσαι, να μην με λυπηθείς.
"Μάλλον δεν είχες ποτέ έναν άντρα δίπλα σου"
Γουστάρω το ότι πολλές φορές είσαι η φωνή των σκέψεών μου. Η ουσία όμως είναι πως ποτέ δεν ήμουν μ' έναν άνθρωπο σαν εσένα. Και, δυστυχώς για τη δική σου περίπτωση, αυτό ισχύει κι αμφιπλεύρως.
Έπρεπε να βουτήξω σε πολλά ποταμάκια και βούρκους επιλογών, για να με φέρει το ρεύμα στην πόρτα σου και να με αντικρίσεις επιτέλους γυμνή. Χωρίς αναστολές, υπεκφυγές, χωρίς "πρέπει" και "μη". Με τα βλέμματά μας στραμμένα στην ίδια ευθεία. Ξέρεις μόνο τι φοβάμαι πια;
Τη μέρα που θα ξυπνήσω χωρίς διάθεση να παλέψω για το καλύτερο, για τους ανθρώπους μου, για μένα, για σένα, για μας, για όλα.
Τη μέρα που θα κάψω την αυτοσυγκράτησή μου σ' ένα λόφο κουρελιασμένων ανασφαλειών, θα ετοιμάσω βαλίτσα, θα σ' αρπάξω απ' το χέρι και θα φύγουμε. Για όπου κι όσο μας βγάλει. Με γοητεύει όσο και με τρομάζει εκείνο το πρωινό.
Τι σημαίνει γοητευτικός άραγε; Ανέκαθεν πίστευα πως δίνεις μια μοναδική έννοια σ' αυτόν τον ορισμό. Μήπως είναι απλώς το ελεύθερο πνεύμα ενός υπέροχου ανθρώπου;
Ερωτευμένη;
Βαρέθηκα τις μαγικές λεξούλες μωρό μου, εκείνες που προσπαθούν να καλύψουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες με πρόχειρα καταφύγια. Πιο εύκολα θα δεις κάτι τέτοιο στην πράξη, παρά θα τ' ακούσεις απ' τα χείλη μου. Εκεί είναι το νόημα. Σε μια τόσο δα στιγμούλα.
Ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο μεσημέρι ανάμεσα στα δέντρα, που σε χαζεύω απ' το τζάμι και νομίζω πως ο ήλιος ο άτιμος ανατέλλει στο μέτωπό σου. Οι φλόγες του με πυρώνουν, τυφλώνομαι απ' το φως, αναγκάζομαι να χαμηλώσω το βλέμμα.
"Όταν με κοιτάς και διασταυρώνονται οι ματιές μας, δεν θα γυρνάς αλλού να μας το παίζεις αδιάφορη. Ακούς;"
Ακούω τα πάντα και νιώθω ακόμη περισσότερα. Δεν χωράνε παιχνιδάκια μεταξύ μας πια, η ημιτελής παρτίδα μας ξεκίνησε απ' την αρχή, με ισότιμους "αντιπάλους" στις άκρες της σκακιέρας.
Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλ' αυτά ρε γαμώτο. Τόσος καιρός... Αναίτια. Δεν το χωράει το μυαλουδάκι μου.
Είσαι ο άντρας μου. Κι είσαι δικός μου.
Για όσο κανονίζουμε ταξίδια, χωρίς άδειες αποσκευές :)
"Να ψάχνεις ανθρώπους δίπλα σου που σε εμπνέουν, όπως ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης όταν ήσουν δεκαπέντε. Εκείνους που σε κάνουν να ξενυχτάς με τον τόνο της φωνής τους, ν' αποζητάς κάθε βλέμμα σαν σιωπηρή κουβέντα και θείο δώρο, που σε προκαλούν να σπας τα κιγκλιδώματα και τις άμυνες για να βρεθείς κοντά τους. Πιστός ακροατής στη μουσική των χειλιών τους, χειροκροτητής στα έργα τους, θαυμαστής στην ομορφιά της εικόνας τους. Να ψάχνεις ανθρώπους που σου προκαλούν δέος και σε αναγκάζουν να ονειρεύεσαι χωρίς να σκέφτεσαι."
Σχεδόν τρία χρόνια αφότου σε γνώρισα, ήσουν η αιτία για να γράφω τέτοιες προτασούλες εδώ.
Και τώρα τι θα μπορούσες να είσαι; Κείμενο; Ποίημα; Δίστιχο;
Αν ήσουν μουσική πάντως, είσαι κάθε τραγούδι που μου έστελνες κι εδραιωνόταν αυτομάτως στη μνήμη τη δική μου και του κινητού μου. Άλλες στιγμές τα σιγοτραγουδούσα ώσπου να λιώσουν τα ηχειάκια των ακουστικών, άλλες δεν άντεχα ούτε να τα βλέπω στην playlist, κι άλλες τ' άκουγα με την μαζοχιστική δειλία που δοκιμάζεις ένα πυρωμένο σίδερο στο σώμα σου για να δεις αν πονάει.
Απωθημένο λοιπόν; Κύκλος;
Δεν υπάρχουν επιστροφές μεταξύ μας, παρά μόνο νέες ευθείες. Το είπες κι εσύ ο ίδιος, αλλά κυρίως το αποδεικνύεις καθημερινά. Άλλος ένας λόγος που σκαρφαλώνεις με περίσσεια άνεση τα σκαλοπάτια της εκτίμησής μου.
Ξέρω πως κάποιες συμπεριφορές σε κουράζουν. Πως δεν ψάχνεις καταφύγια και φωλιές. Τα μάτια μου αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ' όσα θα 'θελες να βλέπω. Μου προσάπτεις εσωστρέφεια, όμως προσαρμόζεσαι σ΄αυτή. Κανείς απ' τους δυο μας δεν ξέρει πού ακριβώς έμπλεξε.
Μπλέξαμε. Και πολύ το γουστάρω.
Γουστάρω τον τόνο της φωνής σου, που με ηρεμεί σε κλάσματα δευτερολέπτου ακόμη και μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα. Κι ακόμη περισσότερο γουστάρω τις σιωπές σου. Αυτές τις αναπνοές που όσο προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω, γεμίζουν με αέρα τα δικά μου πνευμόνια.
Γουστάρω που δυσκολεύομαι ν' αποφασίσω τι με καυλώνει περισσότερο: τα λεγόμενά σου, η αντίληψή σου για τον κόσμο ή το γέλιο σου;
Γουστάρω την υπομονή σου, την δύναμη που διαθέτεις για να μου υποδείξεις πως είμαι ικανή για όλα. Χωρίς "ντάντεμα" πια, χωρίς να προσπαθείς να με βοηθήσεις με δανεικά φτερά.
Γουστάρω την προστατευτικότητά σου, που συγκρατείται από ένα αόρατο δίχτυ σεβασμού ώστε να μην υπερβεί τα όρια κι αρχίσω να κλωτσάω. Συγγνώμη για τις αντιδράσεις μου, ίσως κάποιες φορές να μην καταφέρω να κρύψω ένα νευρικό χαμόγελο. Είναι επειδή δεν έχω συνηθίσει, οι μέχρι πρότινος ερωτικές επιλογές μου στην διάθεση "θέλω να καθαρίσω για πάρτη σου" μάλλον θα 'πιαναν το ακουαφόρτε για να τρίψουν τ' άλατα στο μπάνιο. Όχι ότι μου φταίει κανείς βέβαια. Εγώ δεν ήμουν η ίδια.
Με φώναζες "μπέμπα" κάποτε και μούδιαζα. Και τώρα, στο άκουσμα του "γυναικάρα μου", σιγολιώνω περήφανη. Και γουστάρω που λαμβάνεις τοις μετρητοίς την παρότρυνσή μου να μη μου χαρίζεσαι, να μην με λυπηθείς.
"Μάλλον δεν είχες ποτέ έναν άντρα δίπλα σου"
Γουστάρω το ότι πολλές φορές είσαι η φωνή των σκέψεών μου. Η ουσία όμως είναι πως ποτέ δεν ήμουν μ' έναν άνθρωπο σαν εσένα. Και, δυστυχώς για τη δική σου περίπτωση, αυτό ισχύει κι αμφιπλεύρως.
Έπρεπε να βουτήξω σε πολλά ποταμάκια και βούρκους επιλογών, για να με φέρει το ρεύμα στην πόρτα σου και να με αντικρίσεις επιτέλους γυμνή. Χωρίς αναστολές, υπεκφυγές, χωρίς "πρέπει" και "μη". Με τα βλέμματά μας στραμμένα στην ίδια ευθεία. Ξέρεις μόνο τι φοβάμαι πια;
Τη μέρα που θα ξυπνήσω χωρίς διάθεση να παλέψω για το καλύτερο, για τους ανθρώπους μου, για μένα, για σένα, για μας, για όλα.
Τη μέρα που θα κάψω την αυτοσυγκράτησή μου σ' ένα λόφο κουρελιασμένων ανασφαλειών, θα ετοιμάσω βαλίτσα, θα σ' αρπάξω απ' το χέρι και θα φύγουμε. Για όπου κι όσο μας βγάλει. Με γοητεύει όσο και με τρομάζει εκείνο το πρωινό.
Τι σημαίνει γοητευτικός άραγε; Ανέκαθεν πίστευα πως δίνεις μια μοναδική έννοια σ' αυτόν τον ορισμό. Μήπως είναι απλώς το ελεύθερο πνεύμα ενός υπέροχου ανθρώπου;
Ερωτευμένη;
Βαρέθηκα τις μαγικές λεξούλες μωρό μου, εκείνες που προσπαθούν να καλύψουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες με πρόχειρα καταφύγια. Πιο εύκολα θα δεις κάτι τέτοιο στην πράξη, παρά θα τ' ακούσεις απ' τα χείλη μου. Εκεί είναι το νόημα. Σε μια τόσο δα στιγμούλα.
Ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο μεσημέρι ανάμεσα στα δέντρα, που σε χαζεύω απ' το τζάμι και νομίζω πως ο ήλιος ο άτιμος ανατέλλει στο μέτωπό σου. Οι φλόγες του με πυρώνουν, τυφλώνομαι απ' το φως, αναγκάζομαι να χαμηλώσω το βλέμμα.
"Όταν με κοιτάς και διασταυρώνονται οι ματιές μας, δεν θα γυρνάς αλλού να μας το παίζεις αδιάφορη. Ακούς;"
Ακούω τα πάντα και νιώθω ακόμη περισσότερα. Δεν χωράνε παιχνιδάκια μεταξύ μας πια, η ημιτελής παρτίδα μας ξεκίνησε απ' την αρχή, με ισότιμους "αντιπάλους" στις άκρες της σκακιέρας.
Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλ' αυτά ρε γαμώτο. Τόσος καιρός... Αναίτια. Δεν το χωράει το μυαλουδάκι μου.
Είσαι ο άντρας μου. Κι είσαι δικός μου.
Για όσο κανονίζουμε ταξίδια, χωρίς άδειες αποσκευές :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου