Athens

Athens
Athens

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Όσο κρατάει ένα τσιγάρο

Ξύλινες βιβλιοθήκες. Ένα πορτατίφ σε σχήμα καραβιού με υπογάλαζο φως.
Κουλουριασμένη ανάποδα στο κρεβάτι, μπροστά σ' ένα πήλινο τασάκι με ζωγραφιστούς ήλιους.

"Έχεις καλή πένα"
Όχι μωρό μου, έχω μόνο καλά μάτια και αυτιά. Όλες οι αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση, για να μαντέψω εικόνες που δεν ζω, από κάθε ανεπαίσθητη αλλαγή στον τόνο της φωνής σου. Κάθε κόμπιασμα.

Ο ρυθμός της αναπνοής σου είναι η μουσική μου.
Και κάθε μουσική που δημιουργείς, ελευθερία μου.

Πρώτη φορά που δεν νιώθω την ανάγκη να ταμπελοποιήσω τα συναισθήματά μου κάτω από βαρύγδουπες εκφράσεις. Ούτε περιμένω την επιβεβαίωση απ' τα δικά σου χείλη.
"Είσαι εντελώς ερωτεύσιμος άνθρωπος". Και δυο μάτια που γελάνε πιο λαμπερά κι απ' το χαμόγελο που φιλάω με καμάρι.
Είναι δυνατόν να μην μου αρκoύν; Πόσες αμφιβολίες μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου -για το αν μου αξίζει να νιώθω τόσο μεθυστικά ελεύθερη, τόσο παιδιάστικα ευτυχισμένη;

Το κλειδί της ευτυχίας μου, η ισορροπία σου. Λουριά που κρατούν, χωρίς να σφίγγουν. Λόγια- βάλσαμο στη σωστή δόση, για να μελώνουν χωρίς να λιγώνουν την καρδιά απ' το σιρόπι.
Ακόμη και η υγιής "κτητικότητά" σου, σε οποιονδήποτε άλλο θα μ' έκανε να σηκώσω παντιέρα. Και τώρα η μόνη αντίδραση που μου βγαίνει είναι να σ' αρπάξω στα χέρια μου και να γίνει η αγκαλιά μου μέγκενη.
Και μη χειρότερα...

Και ποιό είναι το κλειδί της ευτυχίας τελικά;
Ένα κράνος μηχανής στη γωνία του δωματίου, που περιμένει υπομονετικά την επόμενη φορά που θα πάρει αέρα. Ένα δανεικό μπουφάν στους ώμους. Ένα γέλιο. Μια κουβέντα. Ελπίδα. Ένα φιλί στο λαιμό. Προσμονή. Το τελευταίο τσιγάρο της μέρας μου, μαζί.
 Ηρεμιστικό, διέγερση κι όνειρο συγχρόνως.
Μαζί σου παίρνει επιτέλους αέρα η ψυχή μου.

Υπήρξες αφορμή για κάμποσα κείμενα που έγραφα παλαιότερα. Είσαι πολλά απ' όσα με ενέπνεαν να μιλάω για πρότυπα. Μα κυρίως είσαι έμπνευση για να δημιουργώ καινούρια. Όμορφα. Κι όχι μόνο "στο χαρτί".

Στο τελευταίο τσιγάρο λοιπόν. Στα χρώματα που δίνεις στα ξενύχτια μου. Στην κάθε μικρή, μοναδική στιγμούλα που εκτιμώ διπλά επειδή είναι δική μας. Στα όνειρα που ανταμώνουμε ο ένας τον άλλο κάθε βράδυ, ακόμη κι όταν μας βρίσκει σε χωριστά κρεβάτια. Στη φωνή σου. Στη φλόγα σου.
Για όσο. Κι όπως. Κι ας καώ.

Φωτιά μου :)







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου