Κάθε Σεπτέμβρη

Βρε βρε... Ώρα μας ήταν.

Σιγά μωρέ, ούτε δυο μήνες δεν έχουν περάσει από τότε που έγραψες, τι μπορεί να συνέβη πια;

    Κι όμως. Δεν είναι μόνο η αλλαγή περιβάλλοντος και των δεδομένων. Αν σταματήσεις να μετράς το χρόνο σε καθοριστικά έντονες στιγμές και προτιμήσεις την πεπατημένη του ημερολογίου που γράφει μήνες ή χρόνια, γερνάς με λάθος αντίληψη. 

    

    Πόσες φορές μ' έχεις ακούσει να εκθειάζω και να βρίζω ταυτόχρονα την Αθήνα, το τσιμεντένιο εργοστάσιο παραγωγής εικόνων, με τις μίζερες μέρες και τις νύχτες που δεν θυμίζουν ποτέ λευκές σελίδες; Απ' τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως δεν έπρεπε ν' απαρνηθώ ποτέ το Σπίτι μου, ξαφνικά όλα έγιναν πιο απλά και το υβρεολόγιο μειώθηκε σημαντικά. Και ως δια μαγείας αποκαλύφθηκε η "φωλιά" που έψαχνα εδώ και μερικά χρόνια, κυνηγώντας τον ίσκιο μου. Κίνηση, άρωμα, μουσική, σκοτάδι, λάμψεις... Αυτή η πόλη αναπνέει. Κι επιτέλους, αναπνέω κι εγώ μαζί της. 

    Μετανιώνουμε;... Είναι μόνιμη η φωλιά; 

Καθόλου. Δεν ανήκω ούτε στην Κρήτη ούτε στην Αθήνα ούτε στο Γουαδαλκιβίρ, παρά μόνο στη Ζέτα. Και στο μέρος που της ταιριάζει περισσότερο την κάθε δεδομένη στιγμή. Το έχω αποδεχτεί πια: μπορεί να είναι η τελευταία μου μετακόμιση, ίσως και όχι. Τι σημασία έχει; Αντί να κλαψομοιρίζω πάνω από έναν ωκεανό λαθών, προτιμώ να φτιάχνω καταφύγια εκεί που η φωνή μου δεν κάνει δυνατό αντίλαλο. Σε κενά δωμάτια, στενά μυαλά και άδειες ψυχές. 

    Μ' αρέσει που γνωρίζω ξανά αυτή την πόλη απ' την αρχή, ειδικά κατ' αυτόν τον τρόπο. Τουρίστας της συνήθειας... Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες, για μικρά καθημερινά πραγματάκια που μου τραβούν την προσοχή, αλλά τίποτα δεν μ' εντυπωσιάζει αφού είναι καταβάθος οικείο στη σκέψη μου. 

    Γουστάρω απίστευτα που δουλεύω βράδυ, κι ας δυσκολεύομαι να κρατήσω ισορροπίες με την κανονική μου δουλειά. Ανέκαθεν η αγάπη μου στη νύχτα ήταν αντιστρόφως ανάλογη της καλής σχέσης που δεν απέκτησα ποτέ με τον ύπνο. Κάπως έτσι με ξαναβρίσκω. Με βαριά βλέφαρα, έντονο μακιγιάζ, δημιουργική υπερένταση, ένα κάψιμο στο λαιμό απ' τα τσιγάρα και δυνατούς νες φουντούκι στο ποτήρι, κι ας είναι μειωμένες οι σωματικές αντοχές. Το πρόσωπο της αυπνίας που μου ταίριαζε πάντα. 

    Κάθε ξημέρωμα που με βρίσκει στο δρόμο διεγείρει τις αισθήσεις μου όλο και πιο πολύ. Τα μάτια μου βλέπουν μόνο κάδρα. Τ' αυτιά μου τεντώνονται διαρκώς σε κάθε άκουσμα, αφουγκράζομαι τις μυρωδιές σαν σκυλί. Ψίθυροι. Φωνές. Κρότοι. Η σειρήνα ενός περιπολικού. Μια κιθάρα που ακούγεται ανεπαίσθητα απ' το βάθος του δρόμου. Οι ψυχροί λαμπτήρες του μετρό. Τα ζωηρά φώτα των ξενυχτάδικων. Η μυρωδιά του φούρνου. Το ψυχρό πρωινό αεράκι που διαπερνά κάθε ίνα υφάσματος πάνω στο δέρμα. Πρόσωπα. Καρέ. Λεωφόροι. Ακόμη και η αίσθηση του πλακόστρωτου στα γυμνά μου πόδια, όταν δεν αντέχω πια και πετάω τις γόβες. Οι πέντε αισθήσεις σε πλήρη ενορχηστρωμένη εγρήγορση, για να ρουφήξουν αχόρταγα κάθε λεπτό της μαγείας της νύχτας. 

    Τόσα πράγματα να δούμε και να κάνουμε, τόσα σχέδια για ταινίες, φεστιβάλ, μουσικές, μικρά ταξιδάκια, θέατρο, χορευτικές παραστάσεις, παρουσιάσεις, κι όμως γι' αυτή τη συνάντηση αγωνιούσα περισσότερο απ' όλες. Έφτασα τρέχοντας κι αργοπορημένη, με σφίξιμο στο στομάχι εφάμιλλο ντεμπιταντ στην πρώτη της πρεμιέρα, και ένα χτύπο λιγότερο στην καρδιά, όπως αρμόζει στα εφηβικά πρώτα ραντεβού. 

- Πού πήγαν τα μαλλιά; 

- Πού πήγαν τα κιλά; 

Τόσο οικείος και ξένος συνάμα... Απρόσωπος. Και μια μεταλλική νότα στη φωνή, που αντήχησε εντελώς άγνωστη. Και τότε φοβήθηκα περισσότερο. Πόσα λάθη μπορεί να έκανες, για να μην αναγνωρίζεις κάποιον με τον οποίο έχεις κάνει λίγες απ' τις ουσιαστικότερες κουβέντες της ζωής σου; 

    Τελικά με έσωσε ένα χαρακτηριστικό, κελαρυστό, δυνατό σου γέλιο. Άρχισα να νιώθω γνώριμα, να βλέπω ζεστό φως, να θυμάμαι. Λύθηκαν τα μάγια...

 Είχα ξεχάσει ρε γαμώτο πως έχεις την ομορφότερη φωνή του κόσμου.

   - Κάθε Σεπτέμβρη σε πιάνει; 

Εύλογες απορίες για δίκαια πληγωμένους εγωισμούς. Ξέρω πως κατάλαβες λίγα παραπάνω απ' όσα φοβόμουν απ' τις εξηγήσεις μου. Έπρεπε να περάσουν μήνες για να καταλάβω πως οι σπασμωδικές αντιδράσεις του περασμένου χειμώνα ήταν η επιτακτική ανάγκη να πετάξω, χωρίς να έχω φτιάξει ακόμη τα φτερά. Κι όταν πας να χτίσεις πάνω σε σαθρά θεμέλια αυτοπεποίθησης ή αυτογνωσίας, η "προδοσία" έχει πιθανοθεωρητική βεβαιότητα. Ο χειμώνας αυτός δεν ήταν τίποτ' άλλο πέρα από αντιδράσεις πληγωμένου ζώου. Και η κάθε μέρα που ξυπνούσα σ' ένα κωλόσπιτο τίγκα στην υγρασία, διερωτώμενη γιατί κατάντησα εκεί, γιατί να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου κι αν έχω χρήματα να φάω, ήταν η ισχυρή αντιβίωση που στάλαζε βασανιστικά αργά στο μπράτσο μου κι επούλωνε σταγόνα - σταγόνα τα τραύματά μου.  Το "έχω περάσει και χειρότερα" δεν είναι ποτέ ισχυρό εμβόλιο, εκτός εάν το εμπλουτίσεις με όλα εκείνα τα αντισώματα που είχες αυτές τις όντως χειρότερες στιγμές, την πολεμοχαρή σου διάθεση. Εκεί το ζώο ορθώνει ανάστημα, ανασυγκροτείται, πιάνει το sniper κι ετοιμάζει τη διατριβή του στο κόψιμο κώλων. Ειδικά όσων, με απεριόριστη ανδροπρέπεια, προσπάθησαν να το καβαλήσουν όσο ήταν ήδη πεσμένο στο έδαφος. Χωρίς εκδικητικότητα ή απωθημένο, είναι περιττή αρνητική ενέργεια όταν γνωρίζεις πως η ζωή αποδίδει με τεράστια συνέπεια τα δέοντα σε όσους φοβούνται να σε δουν όρθιο. Είναι οι πρώτοι που ακουμπούν στο χώμα, με κάθε μικρό ή μεγάλο προοδευτικό σου βήμα. 

    - Εγώ γνωρίζω δύο Ζέτες. Αυτή που ήξερα μέχρι πέρυσι, κι αυτή που βλέπω τώρα. 

Κάπως έτσι λοιπόν στέκομαι μπροστά σου και μπορώ να αντικρίζω το βλέμμα σου στην ίδια ευθεία. Έχω μια πύρινη σφαίρα μέσα μου αλλά δεν με καίει πια, ούτε θέλω να την παραδώσω βιαστικά σε τρεμάμενα, ανάξια χέρια. Είναι ο μικρός μου ήλιος, και προσπαθώ να δυναμώνω το φως του μέρα με τη μέρα. Φυσώ την κάννη του όπλου και σου κλείνω πονηρά κι αυθάδικα το ματάκι. Όσο κι αν έχει σκληρύνει το δέρμα μου, όσο κι αν ταυτίζομαι μ' άλλα είδη του ζωικού βασιλείου κι όσο κι αν απεχθάνομαι τα χαζοναζάκια, ήταν έκπληξη ικανοποίησης πως μαζί σου αισθάνομαι ακόμη για κάποιο ρημάδι λόγο γατί. Που γουργουρίζει αμήχανα στο άκουσμα κάποιων εκφράσεων, χάνοντας τις δικές του, μαζί με το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του, σ' ένα διαρκές πνευματικό σκάκι που δεν με τρομάζει πια.

Δεν μπορώ άλλα λόγια κι υποσχέσεις. Ούτε θέλω να σε απογοητεύσω ξανά. 

Ο δρόμος είναι ανοιχτός, δικός μας, γεμάτος πράξεις που μας ευχαριστούν.

Κάπως έτσι ξεκινούν οι μάχες με νόημα. 

Γουστάρεις; :) 

Προς το παρόν μου αρκεί που βλέπω τέτοια τοπία μαζί σου. Και κρατάω την ετοιμοπόλεμή μου διάθεση για όσα φέρνει ο χρόνος. 

https://youtu.be/pf4LsEnHdWQ