Σεμινάρια αυτοκριτικής, αγαπητό ημερολόγιο

    Τις τελευταίες μέρες έχω χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου, δεν ξεκουράζομαι όσες ώρες κι αν κοιμηθώ. Βάφομαι μόνο τις μέρες που θα βγω μια βόλτα, τις μέρες που θα σε δω. Οι κινήσεις μου είναι σχεδόν μηχανικές, απεχθάνομαι τη σπατάλη χρόνου σε ανούσια πράγματα.

     Άλλαξαν διάφορα το τελευταίο τρίμηνο, θα μου πεις. Είναι ευθύνη κι ελευθερία να μη μπορεί κανένας να σου δείξει την πόρτα της εξόδου στη δουλειά σου. Eπανήλθα σε παλαιότερους ρυθμούς. Ξεκίνησα στη σχολή που έπρεπε. Αγόρασα πέντε πραγματάκια που μου έλειπαν. Πάχυνα. "Καλοζωίστηκα". 

    Είχα ξεχάσει πόσο διαφορετική αίσθηση έχει στο δέρμα σου ένα καλοσιδερωμένο σεντόνι. Το ακουστικό κολλημένο στο αυτί, μεταδίδει τα μαγικά κύματα της φωνής σου. Και η δική μου σβήνει απ' την κούραση, δεν έχω καν τη διάθεση να ξεντυθώ. Τραβάω το πάπλωμα πάνω απ' το κεφάλι. Φαρδύ μαλακό πουλόβερ, μάλλινες γκέτες και καλσόν με αστεράκια. 

Η "υπέροχη γυναίκα" σου. Ένα ερείπιο με γκλίτερ.
Που αποφάσισε στα γεράματα να τη δει το-πρωί-γόβα-σακάκι-και-το-βράδυ-καβαλάω-στύλους-και-μαύρη-kawasaki. Καλά περνάω. Μ' αρέσει. ;)
   '"Eχεις δύναμη στα χέρια και σε βοηθάει πάρα πολύ" λέει η Λίλα στο pole και τρέφω ελπίδες πως μια μέρα θα χορεύω αξιοπρεπώς το "Angel" των Massive Attack χωρίς ανάποδα κουτουλίδια στο πάτωμα και καταμέτρηση μελανιάς, γέλιου και κατσαρίδας στις γωνίες. To μόνο προβληματάκι είναι πως μερικές φορές θυμάμαι ΠΩΣ απέκτησα δύναμη στα χέρια. Και δεν τα αναγνωρίζω ούτε η ίδια.

   Τα θυμάμαι με μελανιές από πάγο, κοψίματα και καμένα από τα καθαριστικά. Με εύθραυστα, κοντοκομμένα νύχια και τόσο ταλαιπωρημένα που είχα χάσει την αίσθηση της αφής στ' ακροδάχτυλα. Αυτά που εσύ λες "αρχοντικά".
   Θυμάμαι ένα ζευγάρι πόδια που μετά βίας θ' αποκαλούσες γυναικεία. Με φτέρνες - γυαλόχαρτο και πληγές απ' τα παπούτσια στο περπάτημα.
   Ακόμη και τώρα, κάποιες στιγμές είναι πιο επώδυνα καρέ στο μυαλό μου από άλλα, σοβαρότερα γεγονότα του παρελθόντος. Οι σκιές που βλέπεις στα μάτια μου όταν αφαιρούμαι. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω πώς γίνεται.

   'Ημουν εγώ;
   Που συμβιβαζόμουν σε μια αρρωστημένη κατάσταση, σ' ένα τοπίο που δεν μου ταίριαζε ούτε στο ελάχιστο, κι έκλαιγα πίσω από κλειδωμένα μπανάκια αντί να ρίξω δυο φάσκελα και να εξαφανιστώ;
   Που δούλευα αμέτρητες ώρες σε μια ξένη δουλειά, αντί να παλεύω τη δική μου, μόνο από πείσμα πως κάποτε μπορεί να εκτιμηθεί ο κόπος μου;
   Που αντί να παλέψω να τα βρω με τη Ζέτα, κυνήγησα την ευτυχία μου σε "σωτήρες" του συρμού;
  Δεν μπορεί. Ήμουν η ίδια γυναίκα;... Τόσο μαλακισμένη πια;!

Ποτέ δεν στάθηκα στην ουρά για να διεκδικήσω φωτοστέφανο. Ούτε κατηγορώ κανέναν για την κατάντια μου, μόνο εμένα μουτζώνω πότε πότε.
   Όλοι μας σκαρφαλώσαμε κάποια στιγμή σε μια αφράτη πλατούλα για να ατενίζουμε λίγο καλύτερα τη θέα του κόσμου. Είτε από πόνο, είτε από συνήθεια, είτε από απελπισία. Θύματα και θύτες, σε πλήρη εναλλαγή.
Έχω σταματήσει να παιδεύω χρόνια το μυαλουδάκι μου για τις παράπλευρες απώλειες. "Ανεξήγητες" εξαφανίσεις ανθρώπων από δίπλα σου. Απλοί συνεπιβάτες είμαστε. Προσωρινοί. Κι αν κάπως παρέκκλιναν οι δρόμοι μας στην πορεία, μάλλον γιατί ήταν διαφορετικοί εξαρχής, κρατάμε μια καλή ανάμνηση κι ένα ευχαριστώ.

   Ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημα;
Τα συναισθήματά μου μερικές φορές ήταν σαν τα καλά μου ρούχα. Τα φορούσα συνεχώς, ακόμη κι όταν δεν χρειαζόταν, δεν τα έβγαζα από πάνω μου ούτε στο κρεβάτι για να μην κρυώνω. Κοιμόμουν με ιδέες-φυλαχτά, και ξυπνούσα με ψεύτικες ελπίδες σε τσαλακωμένα σεντόνια. Και τα ρούχα μου πάλιωναν, φθείρονταν πριν την ώρα τους. Είναι πολύ πιο δύσκολο να πετάξεις ένα κουρέλι, όταν έχει γίνει ένα με το δέρμα σου...

   Ωχ μωρέ... Τι πιάνεις και ανασκαλίζεις; Ό,τι έγινε έγινε, πάθαμε και μάθαμε, κι άλλα σαρανταοκτώ εκατομμύρια κλισέ που μπορώ να σου αραδιάσω για να ταιριάζουν στην περίπτωση.
   Τα τελευταία χρόνια ήταν ένα λάθος. Ένα λάθος που, όσο διορθώνω, ακόμη και μικρές κινησούλες αρκούν για να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλο ήταν. Έχω κατεβάσει όμως το ποτήρι μονοκοπανιά. Στην υγεια μας. Και γελάω πια.
   Τότε γιατί τα λες;
Αυτή τη στιγμή μιλάω τόσο σε σένα όσο και στον εαυτό μου. Η γραπτή εικόνα με βοηθά πολύ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Αλλά κυρίως θέλω να έχεις μια ξεκάθαρη εικόνα. Να σε προφυλάξω από πιθανές "ανεξήγητες" σπασμωδικές αντιδράσεις. Ξέρω ότι μπορείς να καταλάβεις σε πλήρη διάσταση το τί ακριβώς έχεις απέναντί σου. Κι αυτό θα βλέπεις. Χωρίς ανασφάλειες κι υπεκφυγές. Εκνευρίζομαι και μόνο στη σκέψη πως κάποτε κρατούσα κομμάτια μου κλειδωμένα, από φόβο ή ντροπή, σε παντελώς ανάξιους κριτές.

    Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν έδειξες πως δεν αντέχεις τις σκοτεινές ζώνες μου.
Ίσως γι' αυτό νιώθω πως μαζί σου η ψυχή μου φοράει μόνο τα Κυριακάτικα, τα γιορτινά της ρούχα και σεργιανίζει σε τοπία που σε εμπνέουν κι άφθαρτα όνειρα.

    Είναι δύσκολο να συνυπάρχεις μ' έναν καλομαθημένο άνθρωπο. Ειδικά όταν, για έναν διάστημα, το είχε ξεχάσει κι ο ίδιος ότι είναι καλομαθημένος. Κερδίζει την προσαρμοστικότητα, δε λέω. Αλλά χάνει βασικές αξίες.
    Κι αν λάμπω στα μάτια σου, είναι επειδή μου θύμισες πως δεν πρόκειται να ξαναφορέσω διαλυμένα κουρέλια. Μου θύμισες ένα βελούδινο μπερέ με τριαντάφυλλα, που από πείσμα του Χρηστάρα μου περιμέναμε δυο ώρες σ' ένα μαγαζί στο Λονδίνο για να τον αποκτήσω, να ταιριάζει με το φόρεμά μου.
   Είναι δύσκολο να εντυπωσιάσεις μια γυναίκα χορτασμένη από αγάπη απ' τα μικράτα της.
Δεν συγκινείται με επιτηδευμένες, μεγαλειώδες, προσχεδιασμένες κινήσεις ή βαρβάτα δώρα. Ίσως τα έχει σιχαθεί κιόλας. Kερδίζεις την καρδιά της, κάθε στιγμή που λες και πράττεις αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι. Όταν, για παράδειγμα, περνάς δυο ώρες στο δρόμο για να της κάνεις έκπληξη ένα φιλί :)
   

Και τι φταις να τα τραβάς ολ' αυτά ρε γαμώτο;...
Στο είπα και τις προάλλες. Είν' ευλογία να έχεις αγαπήσει έναν άνθρωπο, πολύ πριν γίνετε ζευγάρι.
Κι ό,τι κι αν συμβεί, αυτό είναι ένα φυλαχτό που θα κρατήσω.
Καλά να πάθεις! :)