Tις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι υπάρχει άλλο ένα αντικείμενο για το οποίο μπορώ να διαβάζω απ' το πρωί ως το βράδυ χωρίς να με κουράζει, πέρα από μαθηματικά ή ψυχολογία. Όσοι με ξέρουν αντιλαμβάνονται ότι η αγάπη μου για τη φωτογραφία δεν είναι ένας παροδικός ενθουσιασμός, αλλά μια χρόνια καψούρα που τώρα βρήκε αντίκρισμα.
Ψάχνομαι συνέχεια, για σχολές, για σεμινάρια, για φακούς (ακριβό σπορ το άτιμο), προσπαθώ να αξιοποιήσω το χρόνο που ΔΕΝ έχω για να κάνω το σημαντικότερο, να βγαίνω παγανιά για ώρες με τη μπέμπα στην τσάντα. Δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ καλή, αλλά καταβάθος δεν με αφορά. Η ψυχοθεραπεία σου δεν είναι ένα πτυχίο στο οποίο πρέπει να πάρεις άριστα και να το κορνιζώσεις στο σαλόνι σου.
Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από μικρές ή μεγάλες "διεξόδους", "καλλιτεχνικές" εκφράσεις που τον ηρεμούν ψυχή τε και σώματι. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να μιλήσεις, χωρίς περιστροφές. Κάθε μελωδία, κάθε εικόνα αντικαθιστά άπειρες λέξεις για όποιον θέλει να σε γνωρίσει πραγματικά. Εκτόνωση; Όχι, τίποτα πολύτιμο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ασπιρίνη. Είναι κάτι μοναδικό. Δικό σου. Ένας χορός που μόνο εσύ γνωρίζεις τα βήματα. Αν τον αντιμετωπίζεις σαν γυμναστική για να φτιάξεις κορμί κι άμυνες, έχεις χάσει την ουσία.
Γιατί η φωτογραφία; Αρχικά επειδή είναι μοναχικό άθλημα. Όταν θες να μιλήσεις με τον εαυτό σου για πέντε αλήθειες, θα το κάνεις μόνος σου, χωρίς προστάτες και θεατές. Επειδή φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τις ομορφιές, τις αλήθειες που βλέπω. Έχω άπειρες ασήμαντες φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της ζωής μου, και τις κοιτάω συχνά. Για να σιγουρευτώ ότι είμαι η ίδια γκόμενα που έβγαινε κάθε βράδυ κι έπινε σαν νεροφίδα, που πήγαινε ταξιδάκια στην Αράχωβα, που αγνάντευε τις ερημιές και μαγευόταν, που είχε όμορφες σχέσεις και φιλίες, που ξύριζε το κεφάλι της για να νιώθει πιο παιδί. Δεν θέλω να ακυρώνω το παρελθόν μου. Θέλω να πορεύομαι με τα σημάδια και τις αξίες μου, γι' αυτό κάποιες απ' αυτές έχουν πάρει τη μορφή τατουάζ στο σώμα μου. Φοβάμαι. Είναι τόσο κακό να το παραδέχεται κανείς; ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ.
Φοβάμαι την στιγμή που δεν θα βλέπω τίποτε όμορφο δίπλα μου για να νιώθω την ανάγκη να το "φωτογραφίσω".
Την στιγμή που δεν θα μπορώ να ερμηνεύσω το βλέμμα των ανθρώπων που αγαπάω.
Τις άδειες νύχτες, και κυρίως τις άδειες μέρες που δεν σου αφήνουν το παραμικρό σημάδι.
Τις ψεύτικες αγκαλιές και τα απωθημένα.
Το πρωί που θα ξυπνήσω, θα κοιτάξω τον καθρέφτη χαμογελώντας, θα έχω πραγματοποιήσει όλους τους στόχους που ονειρευόμουν, και η ζωή θα γελάει συνομωτικά και θα 'χει γυρίσει ήδη τη σελίδα.
Μακάρι να πάγωνε ο χρόνος μόνο στις υπέροχες απεικονίσεις του φωτογραφικού άλμπουμ της ψυχής σου. Δεν μπορεί όμως, και πρέπει να πορεύεσαι μαζί του. Και κυρίως να θυμάσαι.
Ψάχνομαι συνέχεια, για σχολές, για σεμινάρια, για φακούς (ακριβό σπορ το άτιμο), προσπαθώ να αξιοποιήσω το χρόνο που ΔΕΝ έχω για να κάνω το σημαντικότερο, να βγαίνω παγανιά για ώρες με τη μπέμπα στην τσάντα. Δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ καλή, αλλά καταβάθος δεν με αφορά. Η ψυχοθεραπεία σου δεν είναι ένα πτυχίο στο οποίο πρέπει να πάρεις άριστα και να το κορνιζώσεις στο σαλόνι σου.
Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από μικρές ή μεγάλες "διεξόδους", "καλλιτεχνικές" εκφράσεις που τον ηρεμούν ψυχή τε και σώματι. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να μιλήσεις, χωρίς περιστροφές. Κάθε μελωδία, κάθε εικόνα αντικαθιστά άπειρες λέξεις για όποιον θέλει να σε γνωρίσει πραγματικά. Εκτόνωση; Όχι, τίποτα πολύτιμο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ασπιρίνη. Είναι κάτι μοναδικό. Δικό σου. Ένας χορός που μόνο εσύ γνωρίζεις τα βήματα. Αν τον αντιμετωπίζεις σαν γυμναστική για να φτιάξεις κορμί κι άμυνες, έχεις χάσει την ουσία.
Γιατί η φωτογραφία; Αρχικά επειδή είναι μοναχικό άθλημα. Όταν θες να μιλήσεις με τον εαυτό σου για πέντε αλήθειες, θα το κάνεις μόνος σου, χωρίς προστάτες και θεατές. Επειδή φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τις ομορφιές, τις αλήθειες που βλέπω. Έχω άπειρες ασήμαντες φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της ζωής μου, και τις κοιτάω συχνά. Για να σιγουρευτώ ότι είμαι η ίδια γκόμενα που έβγαινε κάθε βράδυ κι έπινε σαν νεροφίδα, που πήγαινε ταξιδάκια στην Αράχωβα, που αγνάντευε τις ερημιές και μαγευόταν, που είχε όμορφες σχέσεις και φιλίες, που ξύριζε το κεφάλι της για να νιώθει πιο παιδί. Δεν θέλω να ακυρώνω το παρελθόν μου. Θέλω να πορεύομαι με τα σημάδια και τις αξίες μου, γι' αυτό κάποιες απ' αυτές έχουν πάρει τη μορφή τατουάζ στο σώμα μου. Φοβάμαι. Είναι τόσο κακό να το παραδέχεται κανείς; ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ.
Φοβάμαι την στιγμή που δεν θα βλέπω τίποτε όμορφο δίπλα μου για να νιώθω την ανάγκη να το "φωτογραφίσω".
Την στιγμή που δεν θα μπορώ να ερμηνεύσω το βλέμμα των ανθρώπων που αγαπάω.
Τις άδειες νύχτες, και κυρίως τις άδειες μέρες που δεν σου αφήνουν το παραμικρό σημάδι.
Τις ψεύτικες αγκαλιές και τα απωθημένα.
Το πρωί που θα ξυπνήσω, θα κοιτάξω τον καθρέφτη χαμογελώντας, θα έχω πραγματοποιήσει όλους τους στόχους που ονειρευόμουν, και η ζωή θα γελάει συνομωτικά και θα 'χει γυρίσει ήδη τη σελίδα.
Μακάρι να πάγωνε ο χρόνος μόνο στις υπέροχες απεικονίσεις του φωτογραφικού άλμπουμ της ψυχής σου. Δεν μπορεί όμως, και πρέπει να πορεύεσαι μαζί του. Και κυρίως να θυμάσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου