Εφτά χρόνια φτήνια

Χμμμ... Σκέψου πόσες φορές έχεις γίνει αποδέκτης συσσωρευμένης κι αδιάκριτης βλακείας...

Μπορείς να τη συναντήσεις παντού. Απ' την κατσάδα ενός βλαχοταρίφα σε στυλ "εγώ-ξέρω-το-χωριό-μου-καλύτερα-από-σένα" (σαν να ήρθες πρόσφατα απ' τον Άρη για διακοπούλες και δεν ξέρεις το δρόμο που μένεις), ως την υπερβολική αγένεια μιας πωλήτριας και τα βλέμματα "φίλων" ή γνωστών που δεν σε ξέρουν για να σε αντιπαθήσουν, (ή έστω να μην τους κάνεις κλικ βρε αδερφέ), απλώς μπορεί να ζηλεύουν οτιδήποτε σε σένα.
Οκ, ξέρω τι θα μου πεις... Δύσκολα παιδικά χρόνια/ στερήσεις/κακές εμπειρίες από οτιδήποτε/ καλλιεργημένη μιζέρια... Δυστυχώς αυτή είναι μια δικαιολογία για να γίνουμε όλοι τα χειρότερα κωλόπαιδα του κόσμου και να περιφέρουμε τα άσχημα εαυτουλάκια μας βόλτα να λιαστούν. Εξάλλου, δεν είμαι διατεθειμένη να βγάζω τον Γιουνγκ που κρύβω μέσα μου σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζω (αλλιώς θα χα πάει και ψυχολογία που ήθελα τελικά, να βγάζω και το ψωμάκι μου ρε παιδί μου). Αυτό, και άλλα τόσα, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στον ορισμό του φίλου όπως τον έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Κατά πρότιμηση σ΄ένα σπίτι με μουσική για ενδοφλέβιες και κάμποσα μπουκάλια...
Βέβαια κακά τα ψέματα, αν αισθάνεσαι διαρκώς αποδέκτης κακίας, κουτοπονηριάς και κακόβουλων σχολίων, λίγο μαλ*κάκος πρέπει να σαι κι εσύ, δεν μπορείς μόνο να κατηγορείς. Αν κάθεσαι στη φωτιά και της πετάς κουκουνάρια, φταις. Ειδικά οι κουβέντες εκτελούν χρέη πληρωμένου δολοφόνου: κάνουν τη δουλειά τους κι έπειτα επιστρέφουν εκεί απ' όπου προήλθαν.
Μια πολύ αγαπημένη φίλη μου είχε πει να φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να νιώθουν. Που όλη τους η ζωή γράφεται στο δέρμα τους. Δυστυχώς είναι πολλοί. Για μένα είναι χειρότερο να βλέπω άτομα που αλλάζουν πολύ, που απαρνιούνται τις σκέψεις τους ή τις αρχές τους χάριν συμφερόντων. Που κάνουν κάθε προσπάθεια, (λες και το θέλουν οι άτιμοι) να γκρεμιστούν απ' το βάθρο που τους έχεις στήσει. Όταν αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες σου, βγαίνοντας δυνατότερος αλλά όχι σκληρότερος ή πεσιμιστής, όταν βρίσκεις τη χαρά στα απλά πράγματα, όταν διαλέγεις (με κόπο) τους ανθρώπους για τους οποίους μπορείς να γίνεις χαλάκι να σκουπίσουν τα πόδια τους/ δίχτυ ασφαλείας στην τρέλα τους, τότε μαθαίνεις να νιώθεις. Τότε ανακαλύπτεις τα πραγματικά ουσιώδη προβλήματα, τότε υπερβαίνεις τη μικρότητά σου. Αν μέσα σ' όλα αυτά βάλεις την ανοχή στην φτήνια και την αξιοπρέπεια, μάλλον περνάς με άριστα την πρώτη τάξη της αγιοσύνης...