Άχρηστο...

6/1. Των Φώτων. Νωρίς το πρωί. Ωραιότατη ευκαιρία για ξεκούραση αν δουλεύεις... Αλλά αν λείπεις ένα μήνα απ' το σπίτι, έφτασες βράδυ και την κοπάνησες επιτόπου για Χανιά, και το ψυγείο κάνει μεγαλύτερο αντίλαλο κι απ' την καπνοθήκη σου, ξυπνάς και μεταμορφώνεσαι σ' ένα υπέροχο πράσινο τερατάκι που ουρλιάζει "Θέλω-καφέ-και-τσιγάρο-ΤΩΡΑ"
Απαίσιος καιρός. Ζεστός, αλλά φυσάει πολύ. Σιχαίνομαι τον αέρα. Σ' ακούσαμε ρε φίλε, είναι ανάγκη να μας τα σπας;
Ψυχή στους δρόμους, κάποιοι πιο προνοητικοί από μένα είναι στο τεσσαρακοστό όνειρο ακόμη.
Κουκούλα. Τα κλειδιά στο' να χέρι, και στο άλλο τσιγάρο που βρήκα μετά από ανασκαφές. (Τα καλά του να παίρνω camel μαλακό μια στο τόσο... Όλο και κάποιο "δωράκι" θα βρω στις τσάντες για ώρα ανάγκης) Συννεφιά. Αισθάνομαι τον αέρα να με κρατάει πίσω, και δεν με λες και φτερό στον άνεμο... Πνίγομαι. Αλλά τουλάχιστον ξύπνησα για τα καλά.
Ευτυχώς, ένας συμπαθέστατος κυριούλης συμμεριζόταν το δράμα μου και είχε ανοιχτό το μαγαζί του τέτοια μέρα. Εφόδια, τα απαραίτητα. Craven, Nutella, κρουασάν κι εφημερίδα. Πλατύ χαμόγελο, μάτια χαρούμενα. Και βουρ πίσω πάλι.
Είναι μερικά πρωινά που ό,τι βλέπεις γύρω σου έχει ένα ζεστό χαμόγελο, σκέτη "καλημέρα". Το 'χεις νιώσει ποτέ αυτό;