Πανάρχαιο Νο1

Από μικρή ξεσπούσα στο γράψιμο. Μάλλον από αντίδραση γιατί ζωγράφιζα απαίσια. Τελικά δεν κατάφερα να βελτιωθώ σε κανένα από τα δύο... Ανεπίδεκτη όπως πάντα.
Αυτό το έγραψα κάπου στα 15 μου.

"Ίσως παρομοίαζα την αγάπη μας με μια γιορτή. Μια μεγάλη, υπαίθρια γιορτή, όπου πλάσματα τρομακτικά χορεύουν γύρω από μια αναιμική φλόγα. Κανείς δεν ξέρει αν είναι άγγελοι ή δαίμονες. Έχουν υγρά, ζεστά μάτια, φιλντισένιο δέρμα και χέρια δυνατά κάτω από παραδείσια φτερά πεταλούδας. Αιθέρια, αέρινα υφάσματα κρύβουν ένα σώμα ματωμένο, γεμάτο πληγές, κι ένα αγκαθωτό τριαντάφυλλο στην ψυχή. Μυρωδιά πικραμύγδαλου. Λυτρωτικός χορός, απελπισμένη ικεσία. Τραγουδούν με πύρινες γλώσσες και η φωτιά δυναμώνει. Ο ήλιος γίνεται φωτεινότερος. Μελωδία που χαρίζει στα φτερά τους την υγρή λάμψη των αστεριών. Τραγουδούν τα όνειρα του Θεού...

Ήσουν η γιορτή μου.
Τώρα οι γιορτές ξεθωριάζουν σ' ένα χάρτινο ημερολόγιο.
Ήσουν η ανάσα μου.
Γιατί ένας κοφτός λυγμός διαπερνά τα σωθικά μου και με πνίγει;
Ήσουν η φωλιά μου.
Το σώμα σου ξερό πουκάμισο φιδιού, γεμάτο σφυρίγματα τύψεων.

Πλέω σε πορφυρά κύματα χωρισμών.
Δεν θα μένω πάντα στον αφρό. Δεν πειράζει.
Θα μένει πίσω μου αυτή η σελίδα τσαλακωμένων αναμνήσεων... "



I know, I know. Κι εγώ ξεραίνομαι στο γέλιο όταν το διαβάζω...