Πράξη πρώτη:
Λονδίνο, δύο τα ξημερώματα. Ένα γυναικείο σώμα κουλουριασμένο κάτω από κρύες κουβέρτες. Η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει. Η αύρα της, τα μάτια, κάθε της λέξη, κάθε κίνηση, ακόμη και τα σημάδια της λάμπουν τόσο πολύ που φωτίζουν το σκοτεινό δωματιάκι. Μακριά από οικογένεια, φίλους, και τόσο κοντά στην προσωπική της άφεση, σε κάθε σελίδα απ' το άγραφο βιβλιαράκι που έφτιαξε με τόσο κόπο, απομακρύνοντας τους ανεπιθύμητους αγκώνες που απειλούσαν το μελανοδοχείο της. Τέτοιες μέρες η ρομαντική παράδοση σηκώνει το "Love Actually"...
- Is he sleeping? Hehehe...
- No, he's working and I'm waiting for him. :)
Πράξη δεύτερη:
Φίλοι που έχουν μήνες να συναντηθούν. Η τελευταία φορά, ένας ωραιότατος καυγάς στην πλέον ακατάλληλη περίσταση. Ήρεμα τυπάκια, καθόλου οξύθυμα... Μια ζεστή αγκαλιά σβουριχτή, απ' αυτές που σε στριφογυρνάνε στον αέρα.
- Γιατί είσαι πούπουλο μωρή, γαμώ το φελέκι μου;
(....)
- I have a problem 'cause you got one. Little pussy...
- Ναι ρε Πάνο, είμαι δειλή... Πονάω.
(Όταν μου λες πράγματα που δεν έχει πει κανείς ως τώρα, με αναγκάζεις να ομολογήσω πράγματα που δεν έχει ακούσει κανείς ως τώρα. Ένας απ' τους λόγους που κάθε μέρα σ' αγαπάω λιγάκι περισσότερο, brother from another mother)
Πράξη τρίτη:
Ένα δωμάτιο γεμάτο υγρασία, που φωτίζεται μόνο απ' τα λαμπάκια του δέντρου. Άδεια ντουλάπια, ψυγείο- αντίλαλος. Στο τραπέζι μια σακούλα με σοκολατάκια Αγιοβασίληδες, καλλυντικά, ένα ταπεράκι που φιλοξενούσε κάποτε ένα νοστιμότατο τσιγαριαστό, φρέσκα λουλούδια στολισμένα με μήλα και κουκουνάρια. Υπέροχα δώρα είναι κυρίως τα απροσδόκητα. Και ίσως τα μόνα που μπορεί να σου λείψουν από ένα τόπο.
Η τέταρτη πράξη θα μπορούσε να είναι χαζές, γλυκύτατες οικογενειακές φάσεις, αλλά περιλαμβάνουν και κυνήγι με την κουτάλα και δεν θέλω. (Ξεκολλάτε ρε γαμώτο με αυτή την ιστορία. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα απ' τη Ζέτα που δεν μπορεί να παχύνει για ψυχολογικούς λόγους, κανονικά προβλήματα, ας πούμε άνθρωποι που δεν μπορούν για πρακτικούς. Στην τελική, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, κι αυτό το κακό σκυλί δεν έχει συμπεριλάβει το "attention whore" στη λίστα με τα ελαττώματα. Άιντε)
Ένα κόκκινο γυάλινο τασάκι, ξέρεις, τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά δεν το χρησιμοποιούσα ποτέ, το φυλούσα σαν τα μάτια μου, χαιρόμουν που την είχε βγάλει καθαρή απ' τις μετακομίσεις, ήταν απ' τα "πολύτιμα" αντικείμενα του Σπιτιού. Έστριβες τσιγάρο και σκόρπιζες τον καπνό, χρησιμοποιούσες σχεδόν πάντα αυτό το τασάκι. Τώρα είναι απλώς κάτι συνηθισμένο, και γεμάτο αποτσίγαρα. Όπως και οι σκέψεις μου. Μακάρι να μην είχε γλιτώσει ως τώρα, ή να το είχες σπάσει καταλάθος...
Σέβεσαι όπως σε σέβονται. Πονάς όπως σε πονάνε. Και η γλώσσα δεν μπορεί να τσακίσει κόκκαλα σε αδιάφορους σκελετούς. Έχω συνηθίσει να μιλάω σε τοίχους, δεν πειράζει. Κάθε λεξούλα που κρύβει πικρία, ψεύτικο διδακτισμό, υποκριτική δύναμη, είναι ένα ανδρείκελο που προσπαθεί να κρύψει το ρομαντισμό μου. Κι εκείνος ΕΙΝΑΙ εκδικητικός. Με ειρωνεύεται κάθε μέρα, που προσπαθώ να ξεχαστώ σε υπέροχες στιγμές και σου βάζω αδικαιολόγητες απουσίες. Η αποκαθήλωση πονάει ρε γαμώτο... Η απλοποίηση. Δεν θέλω να γκρεμίσω το ωραιότατο βάθρο που είχα στήσει για το τι είσαι και το τι άνθρωπος μπορείς να γίνεις. Με και χωρίς εμένα, προφανώς.
Εντάξει τώρα, μικρέ άνθρωπε; Ικανοποιήθηκες;
Δεν μπορώ να φέρω τον ηλίθιο ρομαντισμό στα μέτρα μου με ρούχα δανεικά. Και οπωσδήποτε αν δεν απογυμνωθώ τελείως, δεν μπορώ να του φορέσω καινούρια ρούχα. Μπορεί μια μέρα να θέλω να εμπνεύσω κάποιον, όπως εμπνέεις εσύ εμένα. Θα σε σκέφτομαι κάθε στιγμή, μέχρι ο άλυσσος να χάσει τη μυρωδιά του. Αυτό αρκεί, προς το παρόν.
(Μαλακισμένο...) :)
Υ.Γ.: https://www.youtube.com/watch?v=Gudy01UbVes Το να μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται κάποιος δεν μπορεί ν' αλλοιώσει το νόημά της. Κατά τ' άλλα, τα σέβη μου.
Λονδίνο, δύο τα ξημερώματα. Ένα γυναικείο σώμα κουλουριασμένο κάτω από κρύες κουβέρτες. Η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει. Η αύρα της, τα μάτια, κάθε της λέξη, κάθε κίνηση, ακόμη και τα σημάδια της λάμπουν τόσο πολύ που φωτίζουν το σκοτεινό δωματιάκι. Μακριά από οικογένεια, φίλους, και τόσο κοντά στην προσωπική της άφεση, σε κάθε σελίδα απ' το άγραφο βιβλιαράκι που έφτιαξε με τόσο κόπο, απομακρύνοντας τους ανεπιθύμητους αγκώνες που απειλούσαν το μελανοδοχείο της. Τέτοιες μέρες η ρομαντική παράδοση σηκώνει το "Love Actually"...
- Is he sleeping? Hehehe...
- No, he's working and I'm waiting for him. :)
Πράξη δεύτερη:
Φίλοι που έχουν μήνες να συναντηθούν. Η τελευταία φορά, ένας ωραιότατος καυγάς στην πλέον ακατάλληλη περίσταση. Ήρεμα τυπάκια, καθόλου οξύθυμα... Μια ζεστή αγκαλιά σβουριχτή, απ' αυτές που σε στριφογυρνάνε στον αέρα.
- Γιατί είσαι πούπουλο μωρή, γαμώ το φελέκι μου;
(....)
- I have a problem 'cause you got one. Little pussy...
- Ναι ρε Πάνο, είμαι δειλή... Πονάω.
(Όταν μου λες πράγματα που δεν έχει πει κανείς ως τώρα, με αναγκάζεις να ομολογήσω πράγματα που δεν έχει ακούσει κανείς ως τώρα. Ένας απ' τους λόγους που κάθε μέρα σ' αγαπάω λιγάκι περισσότερο, brother from another mother)
Πράξη τρίτη:
Ένα δωμάτιο γεμάτο υγρασία, που φωτίζεται μόνο απ' τα λαμπάκια του δέντρου. Άδεια ντουλάπια, ψυγείο- αντίλαλος. Στο τραπέζι μια σακούλα με σοκολατάκια Αγιοβασίληδες, καλλυντικά, ένα ταπεράκι που φιλοξενούσε κάποτε ένα νοστιμότατο τσιγαριαστό, φρέσκα λουλούδια στολισμένα με μήλα και κουκουνάρια. Υπέροχα δώρα είναι κυρίως τα απροσδόκητα. Και ίσως τα μόνα που μπορεί να σου λείψουν από ένα τόπο.
Η τέταρτη πράξη θα μπορούσε να είναι χαζές, γλυκύτατες οικογενειακές φάσεις, αλλά περιλαμβάνουν και κυνήγι με την κουτάλα και δεν θέλω. (Ξεκολλάτε ρε γαμώτο με αυτή την ιστορία. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα απ' τη Ζέτα που δεν μπορεί να παχύνει για ψυχολογικούς λόγους, κανονικά προβλήματα, ας πούμε άνθρωποι που δεν μπορούν για πρακτικούς. Στην τελική, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, κι αυτό το κακό σκυλί δεν έχει συμπεριλάβει το "attention whore" στη λίστα με τα ελαττώματα. Άιντε)
Ένα κόκκινο γυάλινο τασάκι, ξέρεις, τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά δεν το χρησιμοποιούσα ποτέ, το φυλούσα σαν τα μάτια μου, χαιρόμουν που την είχε βγάλει καθαρή απ' τις μετακομίσεις, ήταν απ' τα "πολύτιμα" αντικείμενα του Σπιτιού. Έστριβες τσιγάρο και σκόρπιζες τον καπνό, χρησιμοποιούσες σχεδόν πάντα αυτό το τασάκι. Τώρα είναι απλώς κάτι συνηθισμένο, και γεμάτο αποτσίγαρα. Όπως και οι σκέψεις μου. Μακάρι να μην είχε γλιτώσει ως τώρα, ή να το είχες σπάσει καταλάθος...
Σέβεσαι όπως σε σέβονται. Πονάς όπως σε πονάνε. Και η γλώσσα δεν μπορεί να τσακίσει κόκκαλα σε αδιάφορους σκελετούς. Έχω συνηθίσει να μιλάω σε τοίχους, δεν πειράζει. Κάθε λεξούλα που κρύβει πικρία, ψεύτικο διδακτισμό, υποκριτική δύναμη, είναι ένα ανδρείκελο που προσπαθεί να κρύψει το ρομαντισμό μου. Κι εκείνος ΕΙΝΑΙ εκδικητικός. Με ειρωνεύεται κάθε μέρα, που προσπαθώ να ξεχαστώ σε υπέροχες στιγμές και σου βάζω αδικαιολόγητες απουσίες. Η αποκαθήλωση πονάει ρε γαμώτο... Η απλοποίηση. Δεν θέλω να γκρεμίσω το ωραιότατο βάθρο που είχα στήσει για το τι είσαι και το τι άνθρωπος μπορείς να γίνεις. Με και χωρίς εμένα, προφανώς.
Εντάξει τώρα, μικρέ άνθρωπε; Ικανοποιήθηκες;
Δεν μπορώ να φέρω τον ηλίθιο ρομαντισμό στα μέτρα μου με ρούχα δανεικά. Και οπωσδήποτε αν δεν απογυμνωθώ τελείως, δεν μπορώ να του φορέσω καινούρια ρούχα. Μπορεί μια μέρα να θέλω να εμπνεύσω κάποιον, όπως εμπνέεις εσύ εμένα. Θα σε σκέφτομαι κάθε στιγμή, μέχρι ο άλυσσος να χάσει τη μυρωδιά του. Αυτό αρκεί, προς το παρόν.
(Μαλακισμένο...) :)
Υ.Γ.: https://www.youtube.com/watch?v=Gudy01UbVes Το να μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται κάποιος δεν μπορεί ν' αλλοιώσει το νόημά της. Κατά τ' άλλα, τα σέβη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου