Πάαααλι; Πάλι. Δεν σε αναγκάζει κανείς με το δίκαννο να διαβάζεις, άλλωστε. Βλέπεις το θήραμα να κάθεται να σε γλυκοκοιτάζει; Βάρα το. Όσο είναι ζεστή η πληγή (σου) ακόμη.
Τους τελευταίους μήνες έχω κάνει άπειρες ουσιαστικές συζητήσεις, έχω γνωρίσει ανθρώπους και πλευρές τους που δεν περίμενα, έχω θέσει στόχους μόνο για τη χαρά του να τους αναιρέσω, έχω ταλαιπωρήσει οικογένεια, γνωστούς και φίλους. Όλ' αυτά, μαζί με το χορό και τη φωτογραφία, μας έχουν βγάλει ρεφενέ τα έξοδα του ψυχιάτρου. "Μεταβατικό στάδιο ρε Ζέτα... Για πόσο πια;" Motivation is useless without movement. Thanks for reminding :)
Αυτό που με έχει ταλαιπωρήσει περισσότερο απ' όλα, είναι ο συσχετισμός των επιλογών στις ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, τυπικές... Διαβάζω και ξαναδιαβάζω παλιότερά μου κείμενα. Συγκρίνω επιλογές του παρελθόντος με πιο πρόσφατες. Το αποτέλεσμα; Όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Ίσως όχι μηδέν, αν και νιώθω ότι ξεκινάω απ' την αφετηρία. Το μόνο δεδομένο είναι ότι ανέκαθεν με γοήτευαν οι έξυπνοι άνθρωποι. Και όταν τους βλέπω πια ν' αξιοποιούν την εξυπνάδα τους στην πράξη, τους καμαρώνω όσο τίποτα. Είναι και προσωπική επιβεβαίωση αυτό, κι ας έχω μείνει πολύ περισσότερο στο μπλα μπλα από κείνους. Χωρίς πτυχία, περγαμηνές και βαρβάτες δουλειές.
Τις τελευταίες μέρες άκουσα από τρία διαφορετικά άτομα το εξής: "Γιατί προσπαθείς τόσο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως κάτι τρελό, δύσκολο κι ανισόρροπο; Γιατί προειδοποιείς για πράγματα που ίσως εξέπεμπες κάποτε, αλλά όχι πια;" Το γεγονός ότι τα δύο με ξέρουν μερικά χρόνια και το τρίτο καθόλου, ήταν μια δυνατή σφαλιάρα από μόνο του. "Ό,τι φωνάζει από μακριά πως είναι εύκολος στόχος δεν είναι παρά άλλη μια νάρκη που περιμένει να την πατήσεις." Γιατί τόσο άγχος και ταμπέλες, τελικά;
Το καλύτερο της υπόθεσης είναι πως οριστικοποίησα πια πως πρέπει ν' αποφεύγω σαν το διάολο τ' άτομα που "κάνουν την πίκρα τους θεωρία", όπως έλεγα παλαιότερα. Ο καθένας περνάει τα ζόρια του, κουβαλάει ένα αόρατο πικρόχολο φορτίο που του κόβει τα χέρια. Δείξε μου μια καμινάδα χωρίς προβλήματα κι έναν άνθρωπο χωρίς μύχιες μαύρες σκέψεις. Δεν υπάρχει εγωιστική ζυγαριά, με μονάδα μέτρησης πόνου, για να συγκρίνετε το φορτίο σας. Σημασία έχει το πώς αξιοποιείς τα "δώρα" που σου δίνονται. Η πραγματική εξυπνάδα έγκειται στο πώς θα τα διαχειριστείς, αν θα τα φωτίσεις με όμορφα χρώματα ή θα τα σκουρύνεις ακόμη πιο πολύ. Εγώ δεν φοβάμαι τα μαύρα μου. Τα έχω εξημερώσει... Και δεν αντέχω πλέον εκείνους που βυθίζονται όλο και περισσότερο στη μιζέρια της υπερανάλυσης. Όντας υπεραναλυτική και η ίδια, αν δεν έβρισκα τρόπους να διαχειρίζομαι το drama queen που κρύβουμε μέσα μας, δεν θα είχα γλιτώσει τα αντικαταθλιπτικά χρόνια τώρα. Ένα κι ένα κάνει δύο, δεν κάνει τρία ή τέσσερα. Ή κανένα. (Να 'ναι καλά το ΠιΤσιΚέι που εξέλιξε σημαντικά τον ορθολογισμό μου...)
Πόσες φορές έχεις ακούσει στη ζωή σου τη διαφήμιση "εγώ είμαι περίεργος, ευαίσθητος, έχω περάσει δύσκολα, αυτό είναι πολύ βαθύ για να το καταλάβεις, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον ψυχισμό μου"; (Εσείς εκεί οι κοντινοί, εάν έχω βγάλει ποτέ κάτι αντίστοιχο, σας παρακαλώ, ρίξτε μου όταν το θυμηθείτε ένα περιποιημένο μπινελίκι) Προσωπικά, πολλές. Δυστυχώς έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, όπου αυτό το (λ)ατέρνατιβ στυλάκι είναι πολύ της μοδός, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Γυαλί πατομπούκαλο, ύφος χαμένο, έντονα βαμμένα φρύδια για να κρύψουν το κενό που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, βιβλιαράκι στο χέρι για διακοσμητικό, το tumblr αρχική σελίδα για να κλέβουν τσιτάτα από συγγραφείς που δεν έχουν ακούσει ποτέ, ΜΟΝΟ b&w "ψαγμένες" φωτογραφίες, για ν' αντιπροσωπεύουν την ψυχοσύνθεσή τους, επιμελώς ατημέλητα ρούχα και περίεργα στέκια που δεν έχει ανακαλύψει ακόμη ο πολύς ο κακός ο κόσμος ο άδικος. Νόου, νόου, ΝΟΟΥ, αγαπητέ μου Γουότσον. Η μόρφωση, η εξυπνάδα, η θέληση για γνώση, το δημιουργικό ταλέντο σε κάποια τέχνη και το επίπεδο είναι πράγματα αυταπόδεικτα. Κάνουν μπαμ, είτε υπάρχουν είτε όχι, σαν την εξωτερική ομορφιά. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο πολύ να καλύψεις το κενό με περίτεχνες αηδίες. Ούτε εγώ χρειάζεται να βγάζω (ασπρόμαυρες) φωτογραφίες αγκαλιά με σκουπίδια και να κλαίω με Arctic Monkeys στο σαλόνι για να σου δείξω πόσο διαφορετική είμαι. Εκτός αν θες να μου πεις πως είναι τυχαίο το ότι τα 9 στα 10 τέτοια τυπάκια που έχω γνωρίσει έχουν ταξιδέψει με το ζόρι μέχρι τη Θεσσαλονίκη, έχουν πάει θέατρο λιγότερες φορές απ' όσες έχω πάει εγώ στο γήπεδο και έχουν διαβάσει βαριά 10-20 βιβλία, κυρίως σ' ένα μεμονωμένο αντικείμενο που τους ενδιαφέρει. (Με εξαίρεση τα μουσικά του Νάκα, γιατί αυτό το στυλάκι πάει αναγκαστικά πακέτο με τη στοιχειώδη - το λιγότερο - γνώση ενός μουσικού οργάνου) Κανείς δεν υποστηρίζει πως πρέπει να 'σαι συνέχεια σαν τη Λώρα απ' το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Θα ήταν παρανοικό, παράλογο κι αφύσικο. Αν είσαι όντως έξυπνος όμως, εκμεταλλεύσου τις γκρίζες ζώνες σου σε βάθος χρόνου για να δημιουργείς κι όχι για να προκαλείς με τη "διαφορετικότητά" σου. Γίνεσαι τόσο ίδιος... Και hipster. :p Είναι κρίμα ν' αφήνεις μόνο στάχτες και βήματα στην άμμο πίσω σου, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να είσαι ικανός για κάτι καλύτερο...
Ας ξανασυστηθούμε απ' την αρχή λοιπόν. Χωρίς προειδοποιητικές ταμπέλες, σημάνσεις, τροχονόμους, ατυχήματα στην εθνική και δράματα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο δυναμισμός που εννοούσες χτες. Κι οπωσδήποτε δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι παρερμηνείες :)
Με λένε Ζέτα, όχι Γεωργία. Μ' αρέσουν οι Arctic Monkeys, τρελαίνομαι για την καταχνιά των Muse και των Radiohead αλλά μπορείς να με σούρεις μ' ένα μπουκάλι ουίσκι μέχρι την Πάολα χωρίς να φοβηθώ πως θα χάσω το "επίπεδό" μου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι μυρίζονται, σαν τα σκυλάκια, για να βρουν τα κοινά σημάδια και τις αποχρώσεις, αλλά η εμπειρία δείχνει καμιά φορά πως ταιριάζουν περισσότερο μόνο όσοι το θέλουν πραγματικά. Μ' αρέσει να μιλάω για ιστορία, παλιές παιδικές ιστορίες, φιλοσοφία, ζώδια, θέατρο, σεξ, παράλληλα σύμπαντα, νύχια, το νόημα της ευτυχίας, μπάλα, μουσικάρες που σε καθηλώνουν, μόδα και φωτογραφία, με την ίδια άνεση και διάθεση γιατί πιστεύω πως τα πάντα μπορούν να συνθέσουν ένα κομματάκι του παζλ της (πολυσχιδούς;) προσωπικότητάς μου. Οι αντιδράσεις μου είναι ανώριμες κι αψυχολόγητες, δεν ξέρεις ποτέ τι μπορείς να περιμένεις από μένα. Μπορεί να βγω και να χορεύω σαν πεντάχρονο στο δρόμο, το νευρικό μου γέλιο πιάνει συχνότητες δελφινιού και σε κάνει ρεζίλι dolby surround μέχρι το απέναντι τετράγωνο (μην αγχώνεσαι, είναι πολύ σπάνιο), είμαι ο τύπος της γυναίκας που γουστάρει να την πας ένα βράδυ στην όπερα και την επομένη θα φτιάξετε μαζί τα υδραυλικά του σπιτιού. (Ή να στα φτιάξω εγώ αν δεν μπορείς βρε παιδί μου.. :) ) Θέλω να ταξιδέψω σ' όλο τον κόσμο, κλαίω στις πιο άκυρες ταινίες και παραστάσεις, αν με δεις να κλαίω για οποιοδήποτε άλλο λόγο δεν πρόκειται να στο συγχωρήσω ποτέ, δένομαι με αντικείμενα και μυρωδιές, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι από παιδάκι μου κολλούσαν κυρίως αντρικά παρατσούκλια, και στ' αστεία και στα ουσιώδη. Δεν ζητάω τίποτα, αλλά και πολύ περισσότερα απ' όσο φαίνεται. Δεν μ' εντυπωσιάζουν οι μεγάλες τσέπες γιατί δεν τις έχω στερηθεί, μ' εντυπωσιάζουν οι σταράτες κουβέντες, οι επικίνδυνες σιωπές και τα ξεσπάσματα πραγματικού ενδιαφέροντος. Τα ζητάω όλα τελικά. Ζητάω ψυχή, που λένε. Δεν ψάχνω κανένα πρίγκιπα να με σώσει, γιατί έχω πετάξει με κόπο από πάνω μου το πρώτο συνθετικό της έκφρασης "drama queen". Θέλω έναν βασιλιά λοιπόν, για να μπορούμε να προχωράμε μαζί μπροστά, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι πως στην περίπτωση μου ισχύει το "what you see is what you get". Αν σ' αρέσει. Αλλιώς δεν πειράζει. Και στην τελική, άει σιχτίρ. :* :)
(Motivation: checked. Movement: In progress. Time to fly...)
Τους τελευταίους μήνες έχω κάνει άπειρες ουσιαστικές συζητήσεις, έχω γνωρίσει ανθρώπους και πλευρές τους που δεν περίμενα, έχω θέσει στόχους μόνο για τη χαρά του να τους αναιρέσω, έχω ταλαιπωρήσει οικογένεια, γνωστούς και φίλους. Όλ' αυτά, μαζί με το χορό και τη φωτογραφία, μας έχουν βγάλει ρεφενέ τα έξοδα του ψυχιάτρου. "Μεταβατικό στάδιο ρε Ζέτα... Για πόσο πια;" Motivation is useless without movement. Thanks for reminding :)
Αυτό που με έχει ταλαιπωρήσει περισσότερο απ' όλα, είναι ο συσχετισμός των επιλογών στις ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, τυπικές... Διαβάζω και ξαναδιαβάζω παλιότερά μου κείμενα. Συγκρίνω επιλογές του παρελθόντος με πιο πρόσφατες. Το αποτέλεσμα; Όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Ίσως όχι μηδέν, αν και νιώθω ότι ξεκινάω απ' την αφετηρία. Το μόνο δεδομένο είναι ότι ανέκαθεν με γοήτευαν οι έξυπνοι άνθρωποι. Και όταν τους βλέπω πια ν' αξιοποιούν την εξυπνάδα τους στην πράξη, τους καμαρώνω όσο τίποτα. Είναι και προσωπική επιβεβαίωση αυτό, κι ας έχω μείνει πολύ περισσότερο στο μπλα μπλα από κείνους. Χωρίς πτυχία, περγαμηνές και βαρβάτες δουλειές.
Τις τελευταίες μέρες άκουσα από τρία διαφορετικά άτομα το εξής: "Γιατί προσπαθείς τόσο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως κάτι τρελό, δύσκολο κι ανισόρροπο; Γιατί προειδοποιείς για πράγματα που ίσως εξέπεμπες κάποτε, αλλά όχι πια;" Το γεγονός ότι τα δύο με ξέρουν μερικά χρόνια και το τρίτο καθόλου, ήταν μια δυνατή σφαλιάρα από μόνο του. "Ό,τι φωνάζει από μακριά πως είναι εύκολος στόχος δεν είναι παρά άλλη μια νάρκη που περιμένει να την πατήσεις." Γιατί τόσο άγχος και ταμπέλες, τελικά;
Το καλύτερο της υπόθεσης είναι πως οριστικοποίησα πια πως πρέπει ν' αποφεύγω σαν το διάολο τ' άτομα που "κάνουν την πίκρα τους θεωρία", όπως έλεγα παλαιότερα. Ο καθένας περνάει τα ζόρια του, κουβαλάει ένα αόρατο πικρόχολο φορτίο που του κόβει τα χέρια. Δείξε μου μια καμινάδα χωρίς προβλήματα κι έναν άνθρωπο χωρίς μύχιες μαύρες σκέψεις. Δεν υπάρχει εγωιστική ζυγαριά, με μονάδα μέτρησης πόνου, για να συγκρίνετε το φορτίο σας. Σημασία έχει το πώς αξιοποιείς τα "δώρα" που σου δίνονται. Η πραγματική εξυπνάδα έγκειται στο πώς θα τα διαχειριστείς, αν θα τα φωτίσεις με όμορφα χρώματα ή θα τα σκουρύνεις ακόμη πιο πολύ. Εγώ δεν φοβάμαι τα μαύρα μου. Τα έχω εξημερώσει... Και δεν αντέχω πλέον εκείνους που βυθίζονται όλο και περισσότερο στη μιζέρια της υπερανάλυσης. Όντας υπεραναλυτική και η ίδια, αν δεν έβρισκα τρόπους να διαχειρίζομαι το drama queen που κρύβουμε μέσα μας, δεν θα είχα γλιτώσει τα αντικαταθλιπτικά χρόνια τώρα. Ένα κι ένα κάνει δύο, δεν κάνει τρία ή τέσσερα. Ή κανένα. (Να 'ναι καλά το ΠιΤσιΚέι που εξέλιξε σημαντικά τον ορθολογισμό μου...)
Πόσες φορές έχεις ακούσει στη ζωή σου τη διαφήμιση "εγώ είμαι περίεργος, ευαίσθητος, έχω περάσει δύσκολα, αυτό είναι πολύ βαθύ για να το καταλάβεις, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον ψυχισμό μου"; (Εσείς εκεί οι κοντινοί, εάν έχω βγάλει ποτέ κάτι αντίστοιχο, σας παρακαλώ, ρίξτε μου όταν το θυμηθείτε ένα περιποιημένο μπινελίκι) Προσωπικά, πολλές. Δυστυχώς έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, όπου αυτό το (λ)ατέρνατιβ στυλάκι είναι πολύ της μοδός, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Γυαλί πατομπούκαλο, ύφος χαμένο, έντονα βαμμένα φρύδια για να κρύψουν το κενό που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, βιβλιαράκι στο χέρι για διακοσμητικό, το tumblr αρχική σελίδα για να κλέβουν τσιτάτα από συγγραφείς που δεν έχουν ακούσει ποτέ, ΜΟΝΟ b&w "ψαγμένες" φωτογραφίες, για ν' αντιπροσωπεύουν την ψυχοσύνθεσή τους, επιμελώς ατημέλητα ρούχα και περίεργα στέκια που δεν έχει ανακαλύψει ακόμη ο πολύς ο κακός ο κόσμος ο άδικος. Νόου, νόου, ΝΟΟΥ, αγαπητέ μου Γουότσον. Η μόρφωση, η εξυπνάδα, η θέληση για γνώση, το δημιουργικό ταλέντο σε κάποια τέχνη και το επίπεδο είναι πράγματα αυταπόδεικτα. Κάνουν μπαμ, είτε υπάρχουν είτε όχι, σαν την εξωτερική ομορφιά. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο πολύ να καλύψεις το κενό με περίτεχνες αηδίες. Ούτε εγώ χρειάζεται να βγάζω (ασπρόμαυρες) φωτογραφίες αγκαλιά με σκουπίδια και να κλαίω με Arctic Monkeys στο σαλόνι για να σου δείξω πόσο διαφορετική είμαι. Εκτός αν θες να μου πεις πως είναι τυχαίο το ότι τα 9 στα 10 τέτοια τυπάκια που έχω γνωρίσει έχουν ταξιδέψει με το ζόρι μέχρι τη Θεσσαλονίκη, έχουν πάει θέατρο λιγότερες φορές απ' όσες έχω πάει εγώ στο γήπεδο και έχουν διαβάσει βαριά 10-20 βιβλία, κυρίως σ' ένα μεμονωμένο αντικείμενο που τους ενδιαφέρει. (Με εξαίρεση τα μουσικά του Νάκα, γιατί αυτό το στυλάκι πάει αναγκαστικά πακέτο με τη στοιχειώδη - το λιγότερο - γνώση ενός μουσικού οργάνου) Κανείς δεν υποστηρίζει πως πρέπει να 'σαι συνέχεια σαν τη Λώρα απ' το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Θα ήταν παρανοικό, παράλογο κι αφύσικο. Αν είσαι όντως έξυπνος όμως, εκμεταλλεύσου τις γκρίζες ζώνες σου σε βάθος χρόνου για να δημιουργείς κι όχι για να προκαλείς με τη "διαφορετικότητά" σου. Γίνεσαι τόσο ίδιος... Και hipster. :p Είναι κρίμα ν' αφήνεις μόνο στάχτες και βήματα στην άμμο πίσω σου, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να είσαι ικανός για κάτι καλύτερο...
Ας ξανασυστηθούμε απ' την αρχή λοιπόν. Χωρίς προειδοποιητικές ταμπέλες, σημάνσεις, τροχονόμους, ατυχήματα στην εθνική και δράματα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο δυναμισμός που εννοούσες χτες. Κι οπωσδήποτε δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι παρερμηνείες :)
Με λένε Ζέτα, όχι Γεωργία. Μ' αρέσουν οι Arctic Monkeys, τρελαίνομαι για την καταχνιά των Muse και των Radiohead αλλά μπορείς να με σούρεις μ' ένα μπουκάλι ουίσκι μέχρι την Πάολα χωρίς να φοβηθώ πως θα χάσω το "επίπεδό" μου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι μυρίζονται, σαν τα σκυλάκια, για να βρουν τα κοινά σημάδια και τις αποχρώσεις, αλλά η εμπειρία δείχνει καμιά φορά πως ταιριάζουν περισσότερο μόνο όσοι το θέλουν πραγματικά. Μ' αρέσει να μιλάω για ιστορία, παλιές παιδικές ιστορίες, φιλοσοφία, ζώδια, θέατρο, σεξ, παράλληλα σύμπαντα, νύχια, το νόημα της ευτυχίας, μπάλα, μουσικάρες που σε καθηλώνουν, μόδα και φωτογραφία, με την ίδια άνεση και διάθεση γιατί πιστεύω πως τα πάντα μπορούν να συνθέσουν ένα κομματάκι του παζλ της (πολυσχιδούς;) προσωπικότητάς μου. Οι αντιδράσεις μου είναι ανώριμες κι αψυχολόγητες, δεν ξέρεις ποτέ τι μπορείς να περιμένεις από μένα. Μπορεί να βγω και να χορεύω σαν πεντάχρονο στο δρόμο, το νευρικό μου γέλιο πιάνει συχνότητες δελφινιού και σε κάνει ρεζίλι dolby surround μέχρι το απέναντι τετράγωνο (μην αγχώνεσαι, είναι πολύ σπάνιο), είμαι ο τύπος της γυναίκας που γουστάρει να την πας ένα βράδυ στην όπερα και την επομένη θα φτιάξετε μαζί τα υδραυλικά του σπιτιού. (Ή να στα φτιάξω εγώ αν δεν μπορείς βρε παιδί μου.. :) ) Θέλω να ταξιδέψω σ' όλο τον κόσμο, κλαίω στις πιο άκυρες ταινίες και παραστάσεις, αν με δεις να κλαίω για οποιοδήποτε άλλο λόγο δεν πρόκειται να στο συγχωρήσω ποτέ, δένομαι με αντικείμενα και μυρωδιές, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι από παιδάκι μου κολλούσαν κυρίως αντρικά παρατσούκλια, και στ' αστεία και στα ουσιώδη. Δεν ζητάω τίποτα, αλλά και πολύ περισσότερα απ' όσο φαίνεται. Δεν μ' εντυπωσιάζουν οι μεγάλες τσέπες γιατί δεν τις έχω στερηθεί, μ' εντυπωσιάζουν οι σταράτες κουβέντες, οι επικίνδυνες σιωπές και τα ξεσπάσματα πραγματικού ενδιαφέροντος. Τα ζητάω όλα τελικά. Ζητάω ψυχή, που λένε. Δεν ψάχνω κανένα πρίγκιπα να με σώσει, γιατί έχω πετάξει με κόπο από πάνω μου το πρώτο συνθετικό της έκφρασης "drama queen". Θέλω έναν βασιλιά λοιπόν, για να μπορούμε να προχωράμε μαζί μπροστά, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι πως στην περίπτωση μου ισχύει το "what you see is what you get". Αν σ' αρέσει. Αλλιώς δεν πειράζει. Και στην τελική, άει σιχτίρ. :* :)
(Motivation: checked. Movement: In progress. Time to fly...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου