Συνήθως κάνουμε πολύ περισσότερο καιρό να τα πούμε. Όμως οι τελευταίοι μήνες είναι τόσο καθοριστικοί, που θα μπορούσα να γράφω κάθε μέρα και πάλι να ένιωθα ότι έχω πολλά ακόμη να πω. Αστείρευτη πηγή οι σκέψεις, και σε τόσο ετερόκλητα ρυάκια που ώρες και στιγμές αμφιβάλλω για την ψυχική μου ισορροπία. Αν κι έχω καταλάβει πολύ καλά, ότι αυτή τη στιγμή μόνο το χάος με βοηθάει να συμπληρώσω επιτέλους τα κομμάτια του παζλ.
"Ι'm only happy when it rains... I'm only happy when it's complicated..."
Κοίτα που έπρεπε να φτάσω 26 χρονών μουλάρα για να συνειδητοποιήσω ότι τα τελευταία χρόνια απέκτησα αυτοπεποίθηση! Ότι δεν ήταν τόσο λάθος όσοι πίστευαν κάτι τέτοιο, απ' την πρώτη στιγμή που μ' έβλεπαν. Μαγική λεξούλα η αυτοπεποίθηση. Και την κερδίζεις με δυο τρόπους. Απ' τον άκρατο θαυμασμό των ανθρώπων που γνωρίζεις, απ' το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό τους όταν σου δείχνουν το φεγγάρι και σου λένε πόσο αστράφτουν τα μάτια σου στο φως του σαν γυαλιστερές πυγολαμπίδες. (Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα στην περίπτωσή μου, θα το είχαμε λύσει το ζήτημα χρόνια τώρα). Και φυσικά, δε χαρντ γουέι. Όταν γεννιέται με ωδίνες στη σκέψη σου, απ' την απόρριψη, τη δειλία και την κακία όσων προσπαθούν να σε πείσουν ότι τους μοιάζεις. Υπάρχει ένα προβληματάκι με τον δεύτερο τρόπο βέβαια, κι ας είναι ισχυρότερος: Σε αυτή την υπέροχη νοοτροπία με την οποία μας έχουν αναθρέψει, με τα ακριβά τραπεζομάντηλα πάνω στα φθαρμένα τραπέζια και τα ουσιαστικά προβλήματα πίσω από κλειστές πόρτες, συμπεριλαμβάνεται κι ένας καθωσπρεπισμός που ταυτίζει την μετριοπάθεια με την αρετή. Κι αν ξυπνήσεις απότομα και δεις πρώτη φορά το τοπίο καθαρά, η αδράνεια σε τιμωρεί με επιπόλαιες κρίσεις και σχόλια, στα μάτια όσων μπερδεύουν την αυτογνωσία με τον εγωισμό.
"They keep me locked up in this cage
Can't they see it's why my brain says Rage..."
Ίσως ο μοναδικός λόγος που δεν έχω μαζέψει ακόμη τις βαλίτσες μου απ' αυτό το κωλοχώρι, όσες αφορμές κι αν μου έχει δώσει, είναι πως καταβάθος γουστάρω να τους τρίβω στη μούρη τη διαφορετικότητά μου. Απόφαση δύσκολη για ένα άτομο με τάσεις φυγής. "Τι είδους επιβεβαίωση θες μωρή μαλάκω", θα μου πεις, "ή προσαρμόσου στα δεδομένα τους ή σήκω φύγε, αν δεν συμβιβαστείς θα νιώθεις πάντα ξένο μόσχευμα". Το θέμα είναι πως, μετά από μια βίαια απόπειρα προσαρμογής μου από τρίτους, έχει αρχίσει να μ' αρέσει το ότι δεν νιώθω αυτό το μέρος σπίτι μου. Κι ας μην είμαι άδικη, έχω γνωρίσει εδώ εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του μισού χεριού όπου ο ορίζοντας της σκέψης τους επεκτείνεται πέρα απ' τον απέναντι τοίχο. Κι αν καταφέρω, έστω και στο ελάχιστο, ν' απελευθερώσω μερικούς ακόμη, θα έχω ένα λόγο να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.
"And the battle is won?"
Και ποιο είναι το πρόβλημα και μας ζαλίζεις με παπαροκλισέ του τύπου "believe in yourself" 31 γραμμές τώρα; H αχίλλειος πτέρνα, φυσικά. Αυτοί που έχουμε όλοι μας, και κάποιοι χαζοί σαν και του λόγου μου κάνουν επικίνδυνα πολύ ν' ανακαλύψουν. Έχω πια πλήρη συναίσθηση του τι είμαι και τι μπορώ να κάνω για έναν άνθρωπο δίπλα μου. Ήμουν "σχεσάκιας", γιατί μπορούσα να τις κρατήσω, για κάποιο μυστήριο λόγο, όπως νόμιζα. Δεν ήθελα παιχνίδια, οι "στρατηγικές" μου ήταν ανέκαθεν χειρότερες απ' αυτές που θα σκάρωνε ένα μωρό σ' ένα κουτάβι. Κινούσα γη και ουρανό, ήθελα να μπαίνω στις καρδιές των ανθρώπων σαν περήφανος κατακτητής κι όχι σαν κλέφτης. All in all, I'm a fuckin' lion, for Christ's sake. Πότε όμως το λιοντάρι γίνεται ένα μικροπρεπές, κακιασμένο γατάκι που νομίζει ότι θα σκίσει το υφαντό με λιμαρισμένα νύχια; Η αχίλλειος πτέρνα μου είναι η συναισθηματική αβεβαιότητα. Δεν μπορείς να κάνεις σταθερά βήματα σε κινούμενη άμμο. Ξέρεις, αυτή τη συμπεριφορά τύπου "σε θέλω- αύριο θα φτιάξω μπάμιες - με αηδιάζεις - ωραίος καιρός αλλά το πάει για βροχή" . Άλλες γυναίκες δένονται περισσότερο έτσι, διακοσμούν με όμορφες ταμπέλες το μαζοχισμό τους. Εγώ βγαίνω κυριολεκτικά εκτός εαυτού, αποσυντονίζομαι, κατηγορώ αδίκως, γίνομαι μια μικροπρεπής μαλάκω με συμπεριφορές που απεχθάνομαι, αλλά τελικά δεν μετανιώνω γιατί είναι θαυμάσιες ευκαιρίες ν' ανακαλύψεις ποιος αντέχει να μένει δίπλα σου. Χωρίς πλασματικές δικαιολογίες κι υπεραναλύσεις. Έχω περάσει αρκετά δύσκολα για να μιζεριάζω και να δυσκολεύω τις καταστάσεις επίτηδες. Ο μοναδικός που αξίζει να είναι δίπλα σου, που μπορεί να αντέξει μια σκοτεινή πλευρά σου ενώ προσπαθείς να του δείχνεις μόνο τις φωτεινότερες που δικαιούται, εκείνος που στηρίζεις χωρίς όρους και όρια, όσο παλεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να του λες ένα μεγάλο "ευχαριστώ" κάθε μέρα που περνάει και σε κάθε σου κίνηση, χωρίς εγωισμούς, είναι αυτός που ΣΕ ΘΕΛΕΙ. Τόσο απλά κι απερίφραστα. Αυτό είναι το μυστικό διάρκειας των σχέσεων, ό,τι μορφής κι αν είναι, τα χει πει και πιο κομψά η υπερτιμημένη η Μέριλιν καμιά πενηνταριά χρονάκια νωρίτερα.
"Θα σπάσω κούυυυπεεες... Για τα λόγια που πεεες..."
"Δεν θέλω να με σέβεσαι πριν με γνωρίσεις, αν το καταφέρεις ποτέ. Πριν καταλάβεις αν είμαι άξια σεβασμού. Δεν μ΄αρέσει η γυάλινη προθήκη που μ' έχεις τοποθετήσει ξεσκονίζοντας τα ιδανικά σου". Aυτές τις μαλακίες έλεγε το Ζετάκι 4 χρόνια πριν. Που δεν ήξερε ΑΝ είναι άξια σεβασμού. Δυστυχώς, τον απαιτεί πλέον. Έχω ακούσει και ζήσει τόσες προσβολές τους τελευταίους μήνες, μικρές και μεγάλες, που θα μπορούσα να γράψω ένα μίνι βιβλιαράκι για άγρια βίτσια. Αρκετές για ν' αποφασίσω πως δεν θέλω να ξαναδώ τον χειρότερο εαυτό μου στην επιφάνεια ως άμυνα. Θέλω απλώς πίσω τα χρώματα που μου πήραν. Θα τα ξαναφτιάξω. Η δημιουργικότητα αυτή τη στιγμή είναι μια έκρηξη στο μυαλό μου, τόσα πράγματα να κάνεις και τόσο όμορφες στιγμές να χαρίσεις, ένα λουλούδι που χορεύει στο άγγιγμα του ανέμου, αλλάζει χρώματα στο φως και μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει φωτιά. Μόνη μου; Θα δείξει. "Ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα;" Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την έκφραση. Ερωτεύεσαι μυρωδιές, αντικείμενα κι ανθρώπους. Και τα κρατάς πάντοτε, πολύτιμα στολίδια στο χαμόγελό σου, όχι φυλαχτά κρυμμένα κάτω απ' τα ρούχα σου. Πρέπει να είσαι περήφανος και γι' αυτά και για σένα, ηλίθιε. Και μερικές εντελώς τυχαίες εκδηλώσεις θετικότητας κι "αγάπης", από εντελώς τυχαίους ανθρώπους στο δρόμο σου, με κάνουν να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σωστή κατεύθυνση. Για όλους μας. :)
(https://www.youtube.com/watch?v=PSjRwAgbznc)
"Ι'm only happy when it rains... I'm only happy when it's complicated..."
Κοίτα που έπρεπε να φτάσω 26 χρονών μουλάρα για να συνειδητοποιήσω ότι τα τελευταία χρόνια απέκτησα αυτοπεποίθηση! Ότι δεν ήταν τόσο λάθος όσοι πίστευαν κάτι τέτοιο, απ' την πρώτη στιγμή που μ' έβλεπαν. Μαγική λεξούλα η αυτοπεποίθηση. Και την κερδίζεις με δυο τρόπους. Απ' τον άκρατο θαυμασμό των ανθρώπων που γνωρίζεις, απ' το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό τους όταν σου δείχνουν το φεγγάρι και σου λένε πόσο αστράφτουν τα μάτια σου στο φως του σαν γυαλιστερές πυγολαμπίδες. (Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα στην περίπτωσή μου, θα το είχαμε λύσει το ζήτημα χρόνια τώρα). Και φυσικά, δε χαρντ γουέι. Όταν γεννιέται με ωδίνες στη σκέψη σου, απ' την απόρριψη, τη δειλία και την κακία όσων προσπαθούν να σε πείσουν ότι τους μοιάζεις. Υπάρχει ένα προβληματάκι με τον δεύτερο τρόπο βέβαια, κι ας είναι ισχυρότερος: Σε αυτή την υπέροχη νοοτροπία με την οποία μας έχουν αναθρέψει, με τα ακριβά τραπεζομάντηλα πάνω στα φθαρμένα τραπέζια και τα ουσιαστικά προβλήματα πίσω από κλειστές πόρτες, συμπεριλαμβάνεται κι ένας καθωσπρεπισμός που ταυτίζει την μετριοπάθεια με την αρετή. Κι αν ξυπνήσεις απότομα και δεις πρώτη φορά το τοπίο καθαρά, η αδράνεια σε τιμωρεί με επιπόλαιες κρίσεις και σχόλια, στα μάτια όσων μπερδεύουν την αυτογνωσία με τον εγωισμό.
"They keep me locked up in this cage
Can't they see it's why my brain says Rage..."
Ίσως ο μοναδικός λόγος που δεν έχω μαζέψει ακόμη τις βαλίτσες μου απ' αυτό το κωλοχώρι, όσες αφορμές κι αν μου έχει δώσει, είναι πως καταβάθος γουστάρω να τους τρίβω στη μούρη τη διαφορετικότητά μου. Απόφαση δύσκολη για ένα άτομο με τάσεις φυγής. "Τι είδους επιβεβαίωση θες μωρή μαλάκω", θα μου πεις, "ή προσαρμόσου στα δεδομένα τους ή σήκω φύγε, αν δεν συμβιβαστείς θα νιώθεις πάντα ξένο μόσχευμα". Το θέμα είναι πως, μετά από μια βίαια απόπειρα προσαρμογής μου από τρίτους, έχει αρχίσει να μ' αρέσει το ότι δεν νιώθω αυτό το μέρος σπίτι μου. Κι ας μην είμαι άδικη, έχω γνωρίσει εδώ εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του μισού χεριού όπου ο ορίζοντας της σκέψης τους επεκτείνεται πέρα απ' τον απέναντι τοίχο. Κι αν καταφέρω, έστω και στο ελάχιστο, ν' απελευθερώσω μερικούς ακόμη, θα έχω ένα λόγο να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.
"And the battle is won?"
Και ποιο είναι το πρόβλημα και μας ζαλίζεις με παπαροκλισέ του τύπου "believe in yourself" 31 γραμμές τώρα; H αχίλλειος πτέρνα, φυσικά. Αυτοί που έχουμε όλοι μας, και κάποιοι χαζοί σαν και του λόγου μου κάνουν επικίνδυνα πολύ ν' ανακαλύψουν. Έχω πια πλήρη συναίσθηση του τι είμαι και τι μπορώ να κάνω για έναν άνθρωπο δίπλα μου. Ήμουν "σχεσάκιας", γιατί μπορούσα να τις κρατήσω, για κάποιο μυστήριο λόγο, όπως νόμιζα. Δεν ήθελα παιχνίδια, οι "στρατηγικές" μου ήταν ανέκαθεν χειρότερες απ' αυτές που θα σκάρωνε ένα μωρό σ' ένα κουτάβι. Κινούσα γη και ουρανό, ήθελα να μπαίνω στις καρδιές των ανθρώπων σαν περήφανος κατακτητής κι όχι σαν κλέφτης. All in all, I'm a fuckin' lion, for Christ's sake. Πότε όμως το λιοντάρι γίνεται ένα μικροπρεπές, κακιασμένο γατάκι που νομίζει ότι θα σκίσει το υφαντό με λιμαρισμένα νύχια; Η αχίλλειος πτέρνα μου είναι η συναισθηματική αβεβαιότητα. Δεν μπορείς να κάνεις σταθερά βήματα σε κινούμενη άμμο. Ξέρεις, αυτή τη συμπεριφορά τύπου "σε θέλω- αύριο θα φτιάξω μπάμιες - με αηδιάζεις - ωραίος καιρός αλλά το πάει για βροχή" . Άλλες γυναίκες δένονται περισσότερο έτσι, διακοσμούν με όμορφες ταμπέλες το μαζοχισμό τους. Εγώ βγαίνω κυριολεκτικά εκτός εαυτού, αποσυντονίζομαι, κατηγορώ αδίκως, γίνομαι μια μικροπρεπής μαλάκω με συμπεριφορές που απεχθάνομαι, αλλά τελικά δεν μετανιώνω γιατί είναι θαυμάσιες ευκαιρίες ν' ανακαλύψεις ποιος αντέχει να μένει δίπλα σου. Χωρίς πλασματικές δικαιολογίες κι υπεραναλύσεις. Έχω περάσει αρκετά δύσκολα για να μιζεριάζω και να δυσκολεύω τις καταστάσεις επίτηδες. Ο μοναδικός που αξίζει να είναι δίπλα σου, που μπορεί να αντέξει μια σκοτεινή πλευρά σου ενώ προσπαθείς να του δείχνεις μόνο τις φωτεινότερες που δικαιούται, εκείνος που στηρίζεις χωρίς όρους και όρια, όσο παλεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να του λες ένα μεγάλο "ευχαριστώ" κάθε μέρα που περνάει και σε κάθε σου κίνηση, χωρίς εγωισμούς, είναι αυτός που ΣΕ ΘΕΛΕΙ. Τόσο απλά κι απερίφραστα. Αυτό είναι το μυστικό διάρκειας των σχέσεων, ό,τι μορφής κι αν είναι, τα χει πει και πιο κομψά η υπερτιμημένη η Μέριλιν καμιά πενηνταριά χρονάκια νωρίτερα.
"Θα σπάσω κούυυυπεεες... Για τα λόγια που πεεες..."
"Δεν θέλω να με σέβεσαι πριν με γνωρίσεις, αν το καταφέρεις ποτέ. Πριν καταλάβεις αν είμαι άξια σεβασμού. Δεν μ΄αρέσει η γυάλινη προθήκη που μ' έχεις τοποθετήσει ξεσκονίζοντας τα ιδανικά σου". Aυτές τις μαλακίες έλεγε το Ζετάκι 4 χρόνια πριν. Που δεν ήξερε ΑΝ είναι άξια σεβασμού. Δυστυχώς, τον απαιτεί πλέον. Έχω ακούσει και ζήσει τόσες προσβολές τους τελευταίους μήνες, μικρές και μεγάλες, που θα μπορούσα να γράψω ένα μίνι βιβλιαράκι για άγρια βίτσια. Αρκετές για ν' αποφασίσω πως δεν θέλω να ξαναδώ τον χειρότερο εαυτό μου στην επιφάνεια ως άμυνα. Θέλω απλώς πίσω τα χρώματα που μου πήραν. Θα τα ξαναφτιάξω. Η δημιουργικότητα αυτή τη στιγμή είναι μια έκρηξη στο μυαλό μου, τόσα πράγματα να κάνεις και τόσο όμορφες στιγμές να χαρίσεις, ένα λουλούδι που χορεύει στο άγγιγμα του ανέμου, αλλάζει χρώματα στο φως και μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει φωτιά. Μόνη μου; Θα δείξει. "Ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα;" Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την έκφραση. Ερωτεύεσαι μυρωδιές, αντικείμενα κι ανθρώπους. Και τα κρατάς πάντοτε, πολύτιμα στολίδια στο χαμόγελό σου, όχι φυλαχτά κρυμμένα κάτω απ' τα ρούχα σου. Πρέπει να είσαι περήφανος και γι' αυτά και για σένα, ηλίθιε. Και μερικές εντελώς τυχαίες εκδηλώσεις θετικότητας κι "αγάπης", από εντελώς τυχαίους ανθρώπους στο δρόμο σου, με κάνουν να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σωστή κατεύθυνση. Για όλους μας. :)
(https://www.youtube.com/watch?v=PSjRwAgbznc)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου